'k Zie u daar nog liggen
in uw doodsbed
Uw laatste woorden ben'k vergeten
en gij zijt blijven leven

Maar 'k zie u daar nog liggen
een schaduw van de vader die ik kende
En gij zijt blijven leven
maar de schaduw is gebleven

'k Zie u daar nog liggen
met ogen die het einde zien
en handen die *** grip verliezen

En gij zijt blijven leven
maar 'k zie u daar nog liggen
in uw doodsbed

Elke keer
dat mijn hart beweegt
voel ik jouw liefde
want mijn hart is niet leeg

Elke hartslag
kom jij dichterbij
vergeet de afstand
tussen ons
te zijn

En als ik adem
zie ik je heel even staan
lang genoeg
om te weten
dat je nog steeds bij mij bent

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.

Ik zie alleen de dingen die sterven, steen of potlood. De

aanklacht is welluidend, een thema. Er lang bij stilstaan maakt

je dwaas, verdwaasd. Een eed wordt het niet, episch ook niet.

De verblikte beschaving, ver- blikt. De mens leert zichzelf sardien

worden, als hij 't niet al eens was geweest. Het lot kijkt ons toe.


Ik zie alleen de dingen die sterven, wolken en zonnestralen.

Calamiteit, plastic. En herten worden afgeschoten in het bos.

Ik zie alleen de dingen die sterven, werelden vol, theorieën?

Intussen: wie zegeviert? De hieros gamos van tijd en aarde, mens

-usurpator, de vraatzucht. Prehistorie gemoderniseerd, 21ste eeuw.

Iedereen weet precies beter
waar ze heen gaan met *** tijd.
Ik was vroeger vooral een zweter
en zie nog te vaak niet wat ik mijd.

Het lijkt of ik de aarde
onder eigen voeten
te lang heb verwaterd
in plaats van erin te wroeten
heb ik maar wat getaterd.

Doe ik alsof of zij.
Mag ik ook ooit
januari
in plaats van augustus, maart of mei.

Het lijkt zielig wat je voelt,
toch zie ik wat je bedoelt.

Beetje gieten, beetje wachten
tot geduld de grond uit woelt.

don’t like the teasing in my brain

I don’t ask for it, I am watching the simpsons

man that is soooo cool and he is sitting there

being my second daddy, because i hate him

If he wants me to muck with him

he needs to change his ways

because i know the problems of the poor people

yeah i am a loser to the rich arrogant ***** like him

he doesn’t like us poor people that is why he calls me a stupid little ****

but I say everyone knows that the poor are nicer people than the rich

like tony abbott is a real life *******

and me, well i don’t deserve these voices and i hate

people presuming i want to be someone else

i want to be like one person and that is Brian Allan

because i love my life too much to want to **** myself

you can’t get me the **** myself no way hoi zie

i am watching the wrestling on the simpsons and

abraham is a well known wrestler

that guy is treating me like an idiot and i am not an idiot

i want to get a gun and shoot him, but i don’t believe in violence

i don’t want to squabble with the poor, i am brian allan

and brian allan doesn’t do that

you see he thinks just because he nicked my lunch in the 70s

he owns my should for me to try and be a shy person

i don’t need to TRY and be an artist, I AM AN ARTIST

check my site, i have more artworks and writing online

than you have had hot dinners

please let me be someone you like don’t be horrible to me

i am a family person, sure mate

i haven’t committed a crime for 25 years and i have no intention of ever committing a crime again

i am not mucking with the drunks, who want too fight, i don’t do stupid **** violence

i am too shy to be a family person, but if you asked me to fight, i’ll say no

i am speaking up for myself, cause that is what i do

i have got futurama on now, and they are playing unchained melody, pretty cool stuff

i never really liked being shy with the kids opt adults or old fogies

i always liked the arts, i used to be a watcher, now i am a doer

i don’t seeing patrick rolling around l;ike a crazy person in an hallucination

because i liked how patrick showed me how to PARTY when i was young

that man says why did you muck with the ****, i said i AM ONLY A ****

to the guy that nicked my lunges point of view, cause he is weird

because i am a family person, sure mate

i am watching an add, about shopping for camping supplies

i am a writer, now man, i am an artiist now, man

i don’t believe in viiolence ever in my life

that was in dads voices that fighting man of mine

i never laid a finger on anyone in my life

Help mij dan, zie je niet
dat ik gewond ben
zie je niet dat ik bloed
waarom sta je stil
het is oké dat je niks doet
maar waarom sta je daar
boos.

Zeg nu iets, roep desnoods
of ga voor altijd tuimelen
Ik voel de hele kamer,
het allemaal rond mij
verkruimelen.

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

Ik heb mezelf met pijn moed
Ingeschreeuwd, in 't oor, gefluisterd.
Alsook wanneer de zon de maan verduistert.
Zo ken ik mijn bereik maar al te goed.

Beperkingen in grond en hitte,
Waar een steen zo gloeit
Dat men met moeite zitten
Kan en het gewas maar amper groeit

Ik heb een glas ingeschonken
Paars, rood, wit en sterke geur
Uit diens droogte word ik waterig

Over doorzichtige vormen zie ik haar lonken.
Op haar gezicht de tweede kleur.
Ik herinner me die avond. Al is het katerig.

Een jaloerse man, een ziel
en potigaard, een arme, zalige
tak gestoken in zijn eigen wiel,
een stoorzender in verhalige
dagen.

Kijk naar wat ik heb!
Ik kijk en zie en snel
de mist waar ik ben ingegaan.
Dan zie ik wat ik niet heb staan
en niet meer wat ik wel.

Ik wil mezelf ontdoen
van het vieze beestje,
het venijnig onfatsoen
als ik u, die
zoveel meer lijkt
aanschouw, jaloezie
verrijkt de geest
aan kou.

Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.

Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.

I will speak a thousand words unspoken.
Leave a hundred paws unprint.
Have dozens of nights awoken.
Smell the lonesome wind.

I will see the invisible, and touch the nothing.
I shall be irresistible, with what you have to bring.

Yours I shall become, your neck will be my future.
My teeth do no harm and your words are a murmur.

Regarde moi, Tu me vois!
Tu me portes, ma vie, ma joie.
Pourquoi tu te fous de ma vie?
Dis-moi, comment je survis?

Tu choisis ce que je serai!
Je ne comprends pas ce que tu me vais!

Regarde-moi, Tu me vois!
Alors, n'ecoute pas!

C'est ma vie que vous avez prise
Personne n'entend mes cris

Qui méconnaît mes pleurs
Qui tue mes freres et soeurs?

Maar het doet je niets, je hoort me niet.
Je ziet het bloed niet dat je vergiet.
Je hoort en spreekt en ziet en luistert.
Alle leugens die je voor me verduisterd.

Je doet me pijn, weet je dat.
Al is het iets dat je snel vergat.

Al zie je niets als je me draagt.
Al weet je niets als men je vraagt.

Daremonai ga watashi no gengo wo hanashimasen.
Demo kono ate watashi no atama ha ten ni ikimasen.

Watashi no karada ha anata no issho ni aru darou.
Shin ha kowai deshou.

Watashi ha anata no fuku koto ni naranai.
Dakara sore koto ni kawatte shimasu kudasai.
Shin ha totemo kowai!

Spreche die sprache der toten.
Wer hat mich leben angeboten.
Von mirh zu stelen?
Ist Daß nicht elend?

Trage mich und mein blut.
Trage mich und siehst mich gut.
Dein Schwein pfeift nicht.
Mein Worte sind wirklicht.

Neden beni seviyorsun?
Beni öldürüyorsun.
Bana bir sans ver.
Beni öldürüyorsan.
Beni nasil sevebilirsin?

For I will speak a thousand words unspoken
Dis-moi, que tu me vois?
Of lieg je tegen jezelf?
Beni verdim sans...
Aber du siehst mich nicht!

Speak my language of the death.
Tu ne m'aimes pas que tu me mort.
Regardez-moi, qui tu t'en fous.
Je suis la vison autour ta cou.

_____
Grammar checked "Mink in the neck"
(Still a W.I.P.)

Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

Ik zie zoveel dat beter is,
ikzelf lijk wel een mop.
Wanneer ik weer zoiets zie,
zoek ik *** leeftijd op.

Ze hebben vakantiehuizen,
lijken vanonder muizend,
werkverzuimend geld te verdienen,
hebben volgers bij de duizend
en ik maar in de tienen.

Maar ik moet mezelf blijven,
hoef geen nieuwe stijlen
in te lijven, wijlen Daan
zou dan veel mooier staan,
die opent potjes geleien
om zijn moeder te verblij'en.

Als alles door elkaar loopt,
blokkeert mijn zicht.
Dan zie ik bowlingbanen zonder hekjes
en straten zonder licht.
Ik rem aan sporen zonder bomen.
Want alles lijkt gevaarlijk,
zoals plassen in je dromen.

Alles wordt een risico.
Niemand weet wat kan of werkt.
Soms word je dan nat wakker,
heb ik in mijn jeugd gemerkt.

I will speak a thousand words unspoken
Leave a hundred paws unprint
Have dozens of nights awoken
Smell the singular wind

I will see the invisible, and touch the nothing
I shall be irresistable, with what you have to bring

Yours I shall become, your neck is my future
My teeth do no harm, your words are a murmur

Regardez-moi, Tu me vois!
C'est moi tu portes, ma vie, ma joy.
Pourquoi ma vie tu t'en fous pas?
Pourquoi tu choisis quoi je sera?

Regardez-moi, Tu me vois!
Alors, n'ecoute pas

C'est ma vie vous avez pris
Pas des personnes s'entendent mes cris

Qui méconnaît mes pleurs
Qui tue mes freres et soeurs?

Regardez-moi, si tu t'en fous
Je suis la vison autour ta cou.

Maar het doet je niets, je hoort me niet
Je ziet het bloed niet dat je vergiet
Je hoort en spreekt en ziet en luistert
Alle leugens die je voor me verduisterd

Je doet me pijn, weet je dat
Al is het iets dat je snel vergat

Al zie je niets als je me draagt
Al weet je niets als men je vraagt

daremonai ga watashi no gengo wo hanashimasen
demo kono ate watashi no atama ha ten ni iko

to watashi no karada ha anata no issho ni aru darou.
shin ha kowai deshou.

Watashi ha anata no fuku koto ni naranai.
Dakara sore koto ni kawatte shimasu kudasai

Shin ha totemo kowai desu.

Spreche die sprache der toten
Wer hat mich leben angeboten
Von mirh zu stelen?
Ist Daß nicht elend?

neden beni seviyorsun musun?
beni öldürüyorsun
Şans sen veriyorum
sevgi giyebilirsin musun?
beni öldürmüyorsan

For I will speak a thousand words unspoken
Look at me. you see me!
Even though you lie to me
I refuse to be yours!

Speak the language of the dead
You can't wear love to **** it.

ik ben ******* *******
ik ben ******* gek
ik ben ******* gaar
ik ben ******* raar
en ik ben ******* moe
ik heb ******* hoofdpijn
en ik heb geen ******* social queue
ik ben kankerskaffa
ik zie alleen een waas
mn depressie is de baas
ik hou van SOA's
ik drink bier met een dikke lul
ik smoke van dat groene spul
ik ga hard op je *****
ik neuk je moeders snitch
word wakker in een ditch
gelukkig kan ik lekker snuiven
en de coke van mn nagels wuiven

Als ik jou zie, zie ik niets anders dan jou.
Niet meer, niet minder, jij, jezelf.
*** je lief bent voor de hond,
*** je in je eigen mooi-zijn secondelijks bestond.
En elke dag bestaat.
Dat je echt bent, ten aanzien mijn insziens, is
soms aanzienlijk onecht om in te zien.

Als ik jou knuffel, voel ik vliegende flodderende
fladderaars overal rond en in mijn buik.
Ik voel dan verse thee en broodjes met kaneel
en glunderende oorbellen die nog net niet je mondhoeken
vergezellen.

Ik doe mijn best om er te zijn, hopelijk niet te veel,
hopelijk nog fijn,
nog lang nog fijn,
nog lang dat schort met dat konijn, kokerellend
met mijn hart.

Als ik te binnen schiet
dat jij echt bij mij bent,
in dit leven, dan geloof ik niet
hoeveel apen in de ruimte hebben neergetypt om dit prachtige verhaal te schrijven. God en ja
en dan kan het me beklijven
als een natte regen plakboes, klevend door een windvlaag.
Je bent erin geslaagd, je vliegt en bent gevlaagd en
mijn raamkleppen kletteren, klappen en applaudiseren nog.

Ik krijg jou niet meer uit.
En vroeger was dat angstaanjagend
soms.
En nu,
als ik daar nu aan denk
dan wil ik nooit meer andersoms.

Goeie avond nostalgie,
wat fijn dat ik u zie, zien
mag. Sinds FIFA veertien
lag ik al aan uw voeten,
fijn dat ik u mag begroeten.

Vanavond gaan we drinken,
tuimelen, duiken, vallen, zinken
in een zee van liefde voor elkaar.
Eenmaal, andermaal, niemand bezwaar?
Dan leg ik mezelf in de watten,
vanavond gaan we boiten.

Zet een grote koffiepot en drink
een kopje thee. ******, bezink
en neem je zorgen even mee
naar de keukenkamer.

Ik zie, daar achter de kom met soep
de man met de hamer en ik roep,
ik wil je tegenkomen.

Eet iets kleins, luister opbeurende
muziek. Heb je al kleren aan?
Zie in jezelf het opfleurende
en schik en ruim het op, sterk.

Nu ben je klaar voor het echte werk.

Mag ik nog één keer?
Tuurlijk, mogen
maar het kan niet meer.

Zijn we er bijna?
Nog even, ik denk
dat we, ik zie,
neen. Nog een stuk.

Wat een geluk dat we zolang onderweg mogen,
dat we ooit gemogen hebben,
dat we naar 'nog eens' verlangen,
dat naar 't muurtje van de kas.

Dat bewijst ons dat het echt was.

Na ethisch overweg,
overleggen met mijn ik,
zie ik enkel het besluit te moeten
retourneren.

Stappen terug na te snel vooruit.
Eventjes 40 waar je 50 mag.
Voorzichtig.

Er komt zoveel bij kijken,
beloning, straf en langzaamaan bezwijken aan hogere macht,
wanneer je stilaan gaat geloven
dat je nog slimmer bent
dan je zelfs al dacht.

Te veel willen is gemakkelijk.
Probeer eens af te wachten,
in te houden,
met alle macht en
man en zie wat je bereiken
kan.

De pijn is diep en goed
verspreid, niet zomaar
aan te duiden, onduidelijk,
iets wat je moeilijk onderscheidt.

Zoek voor haar momenten om
nieuwe uren in te luiden.
Laat van tijd een luchtje scheppen,
paarse bloemen, bomen bruin
en uitgestrekte velden links,
rechts, een kinderspeeltuin.

Wanneer we de tijd weer nemen
om te kijken, zien we meer
dan wanneer
we haar aan het raam laten
zitten.
Geef de kans om haar tuintje om te spitten.
In en uit balans krijgt het groeien
terug een kans en zie die paarse bloemen, in goed licht,
die zich maar al te graag weer komen moeien
met het veld van je gezicht.

Er is nog zoveel levenswerk
in het verschiet. Gedane moeite merk
ik voorlopig niet. Ik zie
alleen de tirannie
van angst.
Op maandagochtend ben ik op mijn bangst,
gedeeld met zondag voor het slapen.
Dan moet ik mijn moed bijeen staan rapen,
mezelf overtuigen dat mijn end het langst
zou zijn. Want wat ben ik toch bang
dat ik het niet zal maken,
wat laat ik mijn leven toch wrang smaken
door steeds met takjes tussen eigen spaken
niet te werken voor waar ik naar verlang.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.