Dis nou die tyd om te babbel
En my mond verby te praat
, want hulle sê mos
A drunk man's words is
A sober man's thoughts...
En wie weet dalk vind ek
Die antwoorde in ń diep gesprek met myself...

Sien ek is nie een van daardie
AA lappies wat skeinheilig
Sit en slukkies suip om
Geluk onder in die bottel
Op te spoor nie.
Ek rook skaamteloos en
Omhels die intense stank
Van 10 jaar se lewe wat ek
Mors en longkanker, want
Dit herrinner my an oupa se
Skoot en *** veilig ek was
In daardie asbak woonstel
Waar ek soos white-trash eers my brood moes inspekteer vir
Indringer kokkerotte wat ook
Maar net teen ons kompeteer het
Vir ń krummeltjie kos.

Ek babbel, want wat anders kan mens doen as vrees jou aangryp as die koue staal jou hande brand -
En nee ek praat nie van lemme en inspuitings nie,
Want lemme maak merke waarvan ek reeds te veel het wat nou oor my polse uitgesprei lê en my herrinner *** swak ek was, maar *** sterk ek was... en inspuitings los ek vir die dokters en susters en die bloeddiens
Wat my leeg wil tap om een of ander sad case se lewe te red met bloed van ń bloedjie wat self nog in die verdoemtenis rond dwaal.

Ek babbel, want dis social anxiety en scary stuff om in ń kring te sit en Russian roulette te speel met al 5 van die mense wat ander van jou verwag om te wees. Want wat gebeur as ek myself in hierdie hoerasie van persoonlikhede raakskiet. *** weet ek watter een is ek as elke een die sneller swaar trek en hoop en bid vir ń blank... *** weet ek.

Kliek...
Kliek...
Kliek...
Kliek...
Bang!!

En nou babbel ek maar weer
...
Want ek het so pas agtergekom ek weet ook nie juis *** dit voel om dood te wees nie.

Wie is ek...
-*** sal ek weet

Bang!
Bang!
Bang!
...

Ek weet.

Come queen of months in company
Wi all thy merry minstrelsy
The restless cuckoo absent long
And twittering swallows chimney song
And hedge row crickets notes that run
From every bank that fronts the sun
And swathy bees about the grass
That stops wi every bloom they pass
And every minute every hour
Keep teazing weeds that wear a flower
And toil and childhoods humming joys
For there is music in the noise
The village childern mad for sport
In school times leisure ever short
That crick and catch the bouncing ball
And run along the church yard wall
Capt wi rude figured slabs whose claims
In times bad memory hath no names
Oft racing round the nookey church
Or calling ecchos in the porch
And jilting oer the weather ****
Viewing wi jealous eyes the clock
Oft leaping grave stones leaning hights
Uncheckt wi mellancholy sights
The green grass swelld in many a heap
Where kin and friends and parents sleep
Unthinking in their jovial cry
That time shall come when they shall lye
As lowly and as still as they
While other boys above them play
Heedless as they do now to know
The unconcious dust that lies below
The shepherd goes wi happy stride
Wi moms long shadow by his side
Down the dryd lanes neath blooming may
That once was over shoes in clay
While martins twitter neath his eves
Which he at early morning leaves
The driving boy beside his team
Will oer the may month beauty dream
And **** his hat and turn his eye
On flower and tree and deepning skye
And oft bursts loud in fits of song
And whistles as he reels along
Cracking his whip in starts of joy
A happy ***** driving boy
The youth who leaves his corner stool
Betimes for neighbouring village school
While as a mark to urge him right
The church spires all the way in sight
Wi cheerings from his parents given
Starts neath the joyous smiles of heaven
And sawns wi many an idle stand
Wi bookbag swinging in his hand
And gazes as he passes bye
On every thing that meets his eye
Young lambs seem tempting him to play
Dancing and bleating in his way
Wi trembling tails and pointed ears
They follow him and loose their fears
He smiles upon their sunny faces
And feign woud join their happy races
The birds that sing on bush and tree
Seem chirping for his company
And all in fancys idle whim
Seem keeping holiday but him
He lolls upon each resting stile
To see the fields so sweetly smile
To see the wheat grow green and long
And list the weeders toiling song
Or short note of the changing thrush
Above him in the white thorn bush
That oer the leaning stile bends low
Loaded wi mockery of snow
Mozzld wi many a lushing thread
Of crab tree blossoms delicate red
He often bends wi many a wish
Oer the brig rail to view the fish
Go sturting by in sunny gleams
And chucks in the eye dazzld streams
Crumbs from his pocket oft to watch
The swarming struttle come to catch
Them where they to the bottom sile
Sighing in fancys joy the while
Hes cautiond not to stand so nigh
By rosey milkmaid tripping bye
Where he admires wi fond delight
And longs to be there mute till night
He often ventures thro the day
At truant now and then to play
Rambling about the field and plain
Seeking larks nests in the grain
And picking flowers and boughs of may
To hurd awhile and throw away
Lurking neath bushes from the sight
Of tell tale eyes till schools noon night
Listing each hour for church clocks hum
To know the hour to wander home
That parents may not think him long
Nor dream of his rude doing wrong
Dreading thro the night wi dreaming pain
To meet his masters wand again
Each hedge is loaded thick wi green
And where the hedger late hath been
Tender shoots begin to grow
From the mossy stumps below
While sheep and cow that teaze the grain
will nip them to the root again
They lay their bill and mittens bye
And on to other labours hie
While wood men still on spring intrudes
And thins the shadow solitudes
Wi sharpend axes felling down
The oak trees budding into brown
Where as they crash upon the ground
A crowd of labourers gather round
And mix among the shadows dark
To rip the crackling staining bark
From off the tree and lay when done
The rolls in lares to meet the sun
Depriving yearly where they come
The green wood pecker of its home
That early in the spring began
Far from the sight of troubling man
And bord their round holes in each tree
In fancys sweet security
Till startld wi the woodmans noise
It wakes from all its dreaming joys
The blue bells too that thickly bloom
Where man was never feared to come
And smell smocks that from view retires
**** rustling leaves and bowing briars
And stooping lilys of the valley
That comes wi shades and dews to dally
White beady drops on slender threads
Wi broad hood leaves above their heads
Like white robd maids in summer hours
Neath umberellas shunning showers
These neath the barkmens crushing treads
Oft perish in their blooming beds
Thus stript of boughs and bark in white
Their trunks shine in the mellow light
Beneath the green surviving trees
That wave above them in the breeze
And waking whispers slowly bends
As if they mournd their fallen friends
Each morning now the weeders meet
To cut the thistle from the wheat
And ruin in the sunny hours
Full many wild weeds of their flowers
Corn poppys that in crimson dwell
Calld ‘head achs’ from their sickly smell
And carlock yellow as the sun
That oer the may fields thickly run
And ‘iron ****’ content to share
The meanest spot that spring can spare
Een roads where danger hourly comes
Is not wi out its purple blooms
And leaves wi points like thistles round
Thickset that have no strength to wound
That shrink to childhoods eager hold
Like hair—and with its eye of gold
And scarlet starry points of flowers
Pimpernel dreading nights and showers
Oft calld ‘the shepherds weather glass’
That sleep till suns have dyd the grass
Then wakes and spreads its creeping bloom
Till clouds or threatning shadows come
Then close it shuts to sleep again
Which weeders see and talk of rain
And boys that mark them shut so soon
will call them ‘John go bed at noon
And fumitory too a name
That superstition holds to fame
Whose red and purple mottled flowers
Are cropt by maids in weeding hours
To boil in water milk and way1
For washes on an holiday
To make their beauty fair and sleak
And scour the tan from summers cheek
And simple small forget me not
Eyd wi a pinshead yellow spot
I’th’ middle of its tender blue
That gains from poets notice due
These flowers the toil by crowds destroys
And robs them of their lowly joys
That met the may wi hopes as sweet
As those her suns in gardens meet
And oft the dame will feel inclind
As childhoods memory comes to mind
To turn her hook away and spare
The blooms it lovd to gather there
My wild field catalogue of flowers
Grows in my ryhmes as thick as showers
Tedious and long as they may be
To some, they never weary me
The wood and mead and field of grain
I coud hunt oer and oer again
And talk to every blossom wild
Fond as a parent to a child
And cull them in my childish joy
By swarms and swarms and never cloy
When their lank shades oer morning pearls
Shrink from their lengths to little girls
And like the clock hand pointing one
Is turnd and tells the morning gone
They leave their toils for dinners hour
Beneath some hedges bramble bower
And season sweet their savory meals
Wi joke and tale and merry peals
Of ancient tunes from happy tongues
While linnets join their fitful songs
Perchd oer their heads in frolic play
Among the tufts of motling may
The young girls whisper things of love
And from the old dames hearing move
Oft making ‘love knotts’ in the shade
Of blue green oat or wheaten blade
And trying simple charms and spells
That rural superstition tells
They pull the little blossom threads
From out the knapweeds button heads
And put the husk wi many a smile
In their white bosoms for awhile
Who if they guess aright the swain
That loves sweet fancys trys to gain
Tis said that ere its lain an hour
Twill blossom wi a second flower
And from her white ******* hankerchief
Bloom as they ne’er had lost a leaf
When signs appear that token wet
As they are neath the bushes met
The girls are glad wi hopes of play
And harping of the holiday
A hugh blue bird will often swim
Along the wheat when skys grow dim
Wi clouds—slow as the gales of spring
In motion wi dark shadowd wing
Beneath the coming storm it sails
And lonly chirps the wheat hid quails
That came to live wi spring again
And start when summer browns the grain
They start the young girls joys afloat
Wi ‘wet my foot’ its yearly note
So fancy doth the sound explain
And proves it oft a sign of rain
About the moor ‘**** sheep and cow
The boy or old man wanders now
Hunting all day wi hopful pace
Each thick sown rushy thistly place
For plover eggs while oer them flye
The fearful birds wi teazing cry
Trying to lead their steps astray
And coying him another way
And be the weather chill or warm
Wi brown hats truckd beneath his arm
Holding each prize their search has won
They plod bare headed to the sun
Now dames oft bustle from their wheels
Wi childern scampering at their heels
To watch the bees that hang and swive
In clumps about each thronging hive
And flit and thicken in the light
While the old dame enjoys the sight
And raps the while their warming pans
A spell that superstition plans
To coax them in the garden bounds
As if they lovd the tinkling sounds
And oft one hears the dinning noise
Which dames believe each swarm decoys
Around each village day by day
Mingling in the warmth of may
Sweet scented herbs her skill contrives
To rub the bramble platted hives
Fennels thread leaves and crimpld balm
To scent the new house of the swarm
The thresher dull as winter days
And lost to all that spring displays
Still mid his barn dust forcd to stand
Swings his frail round wi weary hand
While oer his head shades thickly creep
And hides the blinking owl asleep
And bats in cobweb corners bred
Sharing till night their murky bed
The sunshine trickles on the floor
Thro every crevice of the door
And makes his barn where shadows dwell
As irksome as a prisoners cell
And as he seeks his daily meal
As schoolboys from their tasks will steal
ile often stands in fond delay
To see the daisy in his way
And wild weeds flowering on the wall
That will his childish sports recall
Of all the joys that came wi spring
The twirling top the marble ring
The gingling halfpence hussld up
At pitch and toss the eager stoop
To pick up heads, the smuggeld plays
Neath hovels upon sabbath days
When parson he is safe from view
And clerk sings amen in his pew
The sitting down when school was oer
Upon the threshold by his door
Picking from mallows sport to please
Each crumpld seed he calld a cheese
And hunting from the stackyard sod
The stinking hen banes belted pod
By youths vain fancys sweetly fed
Christning them his loaves of bread
He sees while rocking down the street
Wi weary hands and crimpling feet
Young childern at the self same games
And hears the self same simple names
Still floating on each happy tongue
Touchd wi the simple scene so strong
Tears almost start and many a sigh
Regrets the happiness gone bye
And in sweet natures holiday
His heart is sad while all is gay
How lovly now are lanes and balks
For toils and lovers sunday walks
The daisey and the buttercup
For which the laughing childern stoop
A hundred times throughout the day
In their rude ramping summer play
So thickly now the pasture crowds
In gold and silver sheeted clouds
As if the drops in april showers
Had woo’d the sun and swoond to flowers
The brook resumes its summer dresses
Purling neath grass and water cresses
And mint and flag leaf swording high
Their blooms to the unheeding eye
And taper bowbent hanging rushes
And horse tail childerns bottle brushes
And summer tracks about its brink
Is fresh again where cattle drink
And on its sunny bank the swain
Stretches his idle length again
Soon as the sun forgets the day
The moon looks down on the lovly may
And the little star his friend and guide
Travelling together side by side
And the seven stars and charleses wain
Hangs smiling oer green woods agen
The heaven rekindles all alive
Wi light the may bees round the hive
Swarm not so thick in mornings eye
As stars do in the evening skye
All all are nestling in their joys
The flowers and birds and pasture boys
The firetail, long a stranger, comes
To his last summer haunts and homes
To hollow tree and crevisd wall
And in the grass the rails odd call
That featherd spirit stops the swain
To listen to his note again
And school boy still in vain retraces
The secrets of his hiding places
In the black thorns crowded copse
Thro its varied turns and stops
The nightingale its ditty weaves
Hid in a multitude of leaves
The boy stops short to hear the strain
And ’sweet jug jug’ he mocks again
The yellow hammer builds its nest
By banks where sun beams earliest rest
That drys the dews from off the grass
Shading it from all that pass
Save the rude boy wi ferret gaze
That hunts thro evry secret maze
He finds its pencild eggs agen
All streakd wi lines as if a pen
By natures freakish hand was took
To scrawl them over like a book
And from these many mozzling marks
The school boy names them ‘writing larks’
*** barrels twit on bush and tree
Scarse bigger then a bumble bee
And in a white thorns leafy rest
It builds its curious pudding-nest
Wi hole beside as if a mouse
Had built the little barrel house
Toiling full many a lining feather
And bits of grey tree moss together
Amid the noisey rooky park
Beneath the firdales branches dark
The little golden crested wren
Hangs up his glowing nest agen
And sticks it to the furry leaves
As martins theirs beneath the eaves
The old hens leave the roost betimes
And oer the garden pailing climbs
To scrat the gardens fresh turnd soil
And if unwatchd his crops to spoil
Oft cackling from the prison yard
To peck about the houseclose sward
Catching at butterflys and things
Ere they have time to try their wings
The cattle feels the breath of may
And kick and toss their heads in play
The *** beneath his bags of sand
Oft jerks the string from leaders hand
And on the road will eager stoop
To pick the sprouting thistle up
Oft answering on his weary way
Some distant neighbours sobbing bray
Dining the ears of driving boy
As if he felt a fit of joy
Wi in its pinfold circle left
Of all its company bereft
Starvd stock no longer noising round
Lone in the nooks of foddering ground
Each skeleton of lingering stack
By winters tempests beaten black
Nodds upon props or bolt upright
Stands swarthy in the summer light
And oer the green grass seems to lower
Like stump of old time wasted tower
All that in winter lookd for hay
Spread from their batterd haunts away
To pick the grass or lye at lare
Beneath the mild hedge shadows there
Sweet month that gives a welcome call
To toil and nature and to all
Yet one day mid thy many joys
Is dead to all its sport and noise
Old may day where’s thy glorys gone
All fled and left thee every one
Thou comst to thy old haunts and homes
Unnoticd as a stranger comes
No flowers are pluckt to hail the now
Nor cotter seeks a single bough
The maids no more on thy sweet morn
Awake their thresholds to adorn
Wi dewey flowers—May locks new come
And princifeathers cluttering bloom
And blue bells from the woodland moss
And cowslip cucking ***** to toss
Above the garlands swinging hight
Hang in the soft eves sober light
These maid and child did yearly pull
By many a folded apron full
But all is past the merry song
Of maidens hurrying along
To crown at eve the earliest cow
Is gone and dead and silent now
The laugh raisd at the mocking thorn
Tyd to the cows tail last that morn
The kerchief at arms length displayd
Held up by pairs of swain and maid
While others bolted underneath
Bawling loud wi panting breath
‘Duck under water’ as they ran
Alls ended as they ne’er began
While the new thing that took thy place
Wears faded smiles upon its face
And where enclosure has its birth
It spreads a mildew oer her mirth
The herd no longer one by one
Goes plodding on her morning way
And garlands lost and sports nigh gone
Leaves her like thee a common day
Yet summer smiles upon thee still
Wi natures sweet unalterd will
And at thy births unworshipd hours
Fills her green lap wi swarms of flowers
To crown thee still as thou hast been
Of spring and summer months the queen

Want die more bring die goue
die nuwe , hitte , dag
en wind wat deur die takke skeur
die dood wat huil ;n kind wat lag
en twyfel sypel deur die huurglas
soos tik , of sandstorms
bring die tyd ook wroegings
van interne euforie
en donker oorskry die norms
geen meer swart en wit
geen meer ja , nee
reg, verkeerd
ek weet nie
ek weet nie meer nie
elke dag bring heldersiendheid
met eerste oogoplsag
maar elke more twyfel ek
terwyl Janus vir my lag...
terwyl 'n amper skynbare keuse
op 'n defnitiewe antwoord wag

Dis stasie was stil
en donker gelaat.
Die nag kwyn in lig
en die dag kry sy wraak.
Die spore le koud
verdwyn op die horison,
en ek wag vir 'n stoomtrein
wat nooit sal kom.

Karre jaag die lewe
in die stad duskant die spoor aan
en 'n sateliet voer ons inligting
vanuit sy ordinere wentelbaan,
maar ek verspeel my tyd
deur hier langs die spoor te staan.

My soeke vir liefde
was waar liefde ontbreek,
soos om te wag vir 'n stoomtrein
of om vir kos te smeek.
Ek soek nou vir liefde
op die verlate stasies
van die vandag se tyd
, maar al wat ek kry is 'n taxi
en die wereld lag my uit.

Ek wag vir my trein.
Ek wag vir jou.

Rooi rosige wange
En n eerlike mond
n Hart van goud
My Ouma
Ek sal nooit ooit my Ouma met Rooi wange En die mooiste glimlag vergeet nie
En jou lag
Jou stewige lag
Jou Hart Wat so vol liefde was
My Ouma
Ek sal nooit vergeet dat dit was jy Wat vir my afrikaans geleer het
Ek het dit altyd met jou gepraat
My Ouma
Jou geselskap was altyd eerlik En jy het altyd my hart verstaan
My Ouma
Wat so lief vir Facebook was
My Ouma
Van muis stories
En my Ouma
saam met Wie Ek gebak het
My Ouma Van rose
My Ouma Van liefde
My Ouma Van lang goodbyes
En altyd ons ding
Waar ons het gese
Ons is so lief vir mekaar
My Ouma
Ek sal altyd dankbaar wees
Vir ons tyd saam
My lieflike Ouma
Ek sal jou met Rooi wange
En blou grimering onthou
My regte egte Ouma
Ek sal jou lag altyd ****
En jou laaste glimlag sien
En lippe Wat gese:
"Ek is so lief vir jou, my skat. Altyd."
Ouma Ek sal jou nooit ooit vergeet nie
Ouma
Ouma
My mooiste ouma
Van rose
En Rooi wange.

Totsiens my Ouma

Opgedra aan ‘n kind  wat gebliksem moet word.
Deur: Desperaatheid en vrees

Jy klim in en uit die ***** van bestaan,
beide die rede vir liefde en
die kind wat sy baar.

Jy is ‘n drievoud van godelike hervertellings
, want wie kan regtig liefde
in ‘n enkel sin verhaal?

Geminag , die seun van liefde en haat
- jou einste bestaan ,van die vroegste
paradoksale meesterstukke.

Verewig , verewig tot ‘n kind
tussen die Groottes wat
blindlings onder jou boogpunt swik.

Vir elke nasie ‘n ander droom
Vir elke geloof ‘n ander naam en
Vir elke mens ‘n ander god.

Amor , oh Amor!
Die sinnebeeld van liefde
wat die mendsom verbly

, maar Eros jou ramkat
jou hupse hygelbek!
Jou erotiese aanraak!
(die begeer ek)

En ek?
Met my koker van lig en van goud,
wat hulde blyk en bou en bring
maar bestorwe le voor my Laurel
oor ‘n lood-stomp pylpunt vir haar ‘n treuerlied sing!

Amor, Amor word wakker!
My son le liefdeloos in my bros hart
, wat instaan teen logika
– sterk op die oorlogspad!

Jy wat na my heuning reik
-met honger hande vieslik gryp
en ek wat jou met angel steek
in desperaatheid jou nat vel breek…

“Oh moeder”, roep die wetter na bo
vir die planete om aan te ****:
“Oh moeder, Oh liefde “ ,spat die sot se treur,
“ *** kan so bietjie , so klein – so seer!”

En die heumel druis soos die moeder lag
haar humor eg , maar haar woorde sag:
“ My naakseun, my hinksperd
My fallus met vlerke!
Jy ,nog ‘n roosknop.
gaan ook so te werke!
Aanvaar die poëtiese justitie
Stil nou liefstetjie
Lamtietie Damtietie …”

Amor, Amor!
Weerstaan tog skoonheid se wieggelied
en wees my genadig!

Begunstig my ten einde laaste
, selfs vader tyd is verveeld
met die son se enkelpad!

*** lank nog wil jy sluimer?

Amor, Amor!
Tel weer op jou leisels
en bring liefde op die wind
my wereld lê in afwagting
vir die dolfyn en sy kind!

Wees my genadig, Amor!
Deurboor my leemte met goud,
,want die bringer van lig is slapeloos
en my hart is droewig en koud.

Oh Amor, Amor!

Ek weet jys nog jonk,
maar *** speel jy dollos met lewe se vonk…

Amor, Amor!

Word wakker!

Amor…

Al wat jy my wys gemaak het is dat seer die selfde voel
Maak nie saak van watter oord dit spoel
Ek en pyn ken mekaar al jare
Jy het my niks nuuts laat ervaar
Daar is geen onderskeid binne my tussen jou seer en syne
Dit le nou als binne my, dis als nou myne
So wat bly oor van jou sogenoemde goeie intensies, wil ek weet
Binne n jaar of wat het jy als hier vergeet
Die bietjie wat ek gehad het, het ek met jou gedeel
Dit was nie wat jy wou he, my hart het jou verveel
Ek was net n goeie tyd wat jy op gedress het en liefde genoem
Terwl ek lee hande daar gestaan het en jou met my hele hart gesoen
Ek wens ek het harder probeer en jy het net geluister
Toe ek hard en saggies, en aanhoudend nee, nee, nee deur jou soene fluister

Ek kyk na die wiskunde geletterdheid vraestel
wat uittartend voor my le en skreeulag.
Elke vraag is nog 'n klap in my gesig
nog 'n uur wat ek in 'n warm stort moet gaan sit
om myself weer moed in te praat.

Ek het lankal reeds al die stetoskope
van my kinderdrome ashoop to gestuur.
Die laaste bietjie hoop uit my onskuld gekerf
toe hulle se dat ek die masjiene moet afskakel
en vir my spieel gaan se, dat ek dit nie gemaak het nie.
"Gee eerder op" lui die pedagoog se kreet.

"Jy hou ons terug seun" , vertel jy my
"as jy nou nog nie verstaan nie, sa jy
ook nooit nie. Gee maar op."
Ek was eers die boogseun.
*** verder jy my terug getrek het,
*** vinniger het my pyl op die teiken
af gestraal...
Nou is ek die rekseun... ek hou jou terug
en as jy trek, breek ek.

Jou ekstraklasse was te duur gewees,
ek kon nie my wiskunde angelegdheid bekostig nie.
Ek moes maar terugsit en kyk ***
ander skole met onderskeiding by jou deur uitstap.
Ek kon ongelukkig nie bekostig om slim te wees nie.

Onthou jy toe jy op daardie koue wintersdag
verby my gejaag het en my verskree het
oor die missie en serpie wat my net
aan die lewe gehou het?
Ek is jammer dit was nie jou kleur nie,
maar probeer verstaan...
ek is nie 'n onderwyser nie.
Wanneer jy huistoe kon gaan
moes ek my studentlike pligte uitvoer
en tot laatmiddag by die skoolbly.

Ek is jammer dat my ma werk.
Dit is tog so ongeskik van haar.
So selfsugtig om kos op die tafel te probeer sit
en so my verhoed het om aan sport deel te neem.
Ek weet tog *** belangrik sport vir jou is.
Jammer ek kon nie 'n meningvolle bydra
tot jou donnerse sportregime maak nie.
Jammer ek was 'n nuttelose suurstofdief
, soos wat jy my genoem het.

Eks jammer ek kon nie my punte
bekostig nie. My handgeskrewe take
en spoeg-en-plak plakate was 'n
vernedering tot die vlekvrye mamma-pappa-take.
Linte was in die mode.
Linte en ander oulike beursie plukkers.
Jammer dat ons beursies
leeg was, maak nie saak *** ons
daaraan prober pluk het nie.

Jammer dat ek nie man genoeg was
om myself te beskerm teen nege honderd seuns nie.
Dit is skandelik. *** kon ek so swak wees
dat ek nie eers nege jaar se "ou grappies"
kon aflag nie. Jammer dat ek dit nie snaaks vind
as daar op jou geurineer en gespoeg word nie.
*** kon ek nie lag vir die hilariteit van
asblik skroot , soos kougom en gemifde brood
in my tas en pennesakkie nie.
Ek wens ek was nie so swak nie, dan kon
ek ook dalk myself teen die 14 seuns beskerm het.
Jammer dat hulle my so maklik kon oorweldig.
Jammer dat hulle my kon teister
en rondgooi soos 'n vloerlap.

Ek vra nederig om verskoning,
dat ek daaroor kom kla het.
Meneer is reg, ek is 'n sussie.
Net 'n moffie soos ek sou
kom kla het. Jammer om meneer
se tyd so te mors, dit was verspot van my
om te **** meneer sou iets daaran doen.

Nou is ek ietwat geskend. Menere
en manne het al gesweeptong en asyn
op my kaal rug.

Nou sit ek Sentraal in die kakstorm
en jy wonder hoekom ek nie meer
onder die top 20 is nie.

Nou sit ek hier onder tussen die wiskunde "Jee"
vraestelle en huil.
My enigste vertroosting is dat ek nie
heel onder is nie, en dat jy die hell is
waaruit ek nog sal opruis.

Ek breek vry van agter die tralies.

Geagte skool
Gerespekteerde meneer
Vok jou
en moenie laat jou mislukkings jou
op die gat skop as jy by die deur uitloop nie.
Want hierdie "mislukking" ... skop kak hard.

Daar was g'n tyd vir bybelversies nie
, want die brood van lewe was te duur
En wie wil nou regtig wag om ring
As die manne vir jou hoogliedere sing.

Aan die begin was daar niks nie
Maar hyt gepraat met sy hande
En toe was daar lig en oh die gode
Dit was goed! Dit was goed!

Maar hy was aleen in n wereld met als
En almal was sonder naam
, toe hy sy laaste een gee en ek
Deur bloed en been vir hom geskep is.

Dit was goed, dit was goed
En ek huil snot en trane van seer
Maar die appel proe soet
Of jy hom in die hemel of die hel hap...

Jy is die fontein van lewe,
Ek drink van jou en raak dors
Vir meer as net een aand van sterrevolg.

Mag ek dronk raak op jou wyn?
Of is jy my een reeds voor!?

En ek kan.nie kerk toe hol nie
En die Bybel vloek my skel
Want jou lyf voel soos die Hemel
Maar Hy se jy is die Hel.

Mag ek langs jou bed op kniee neersak
En jou hand in myne neem??
Kom ons raak besope...
Genoeg om liefdesliede
vir mekaar te kreun.

More bid ons om vergifnis
En vergeet wat sonde is
Tot die vlees te veel begeer
En die lewenslig so bietjie blus.

Dit is *** die liefde werk,
Dis my lewe dié
Die struikelblok wat my versmoor
Van n vel religie.

Yster slyp yster
en staal omhels
in n magtige bymekaarkoms

Die twee spoed monsters
om mekaargevou,
maak liefde, om die trane en seer

Daar was geen flitse
in die donker nag nie
tyd het stil gestaan
maar die hartseer gaan aan.

Yster slyp yster
en dank die Vader
die ronde oe bevat nog kleur
en die gapende monde vloek my

Yster slyp yster
maar my seer is gespaar
vir n ander dag
en 'n ander pad.

'n lewe in konstruksie...
dis tog die mees logiese manier om dit te beskryf...
ons bou en bou en bou,
en toets dan die produk.

Maar aan die einde, as ons klaar gebou het...
wat is dan daarvan te kom.
                        'n Lee huis...
                                       'n stil pad...

en wat het ons van onself geleer?

En wat leer ons van die wereld en mense om ons
             , vasgevang in die stryd teen tyd...

niks nie.

Ons het net voor onself uitgekyk
                   na die vaal stene
                                   en die slukkerige sement.

Watter vreugde het dit vir ons gebring.

Niks nie.

Nee,
         ek weier.

Ons is tog hier geplaas met vrye wil.

En iewers langs die pad,
                                          raak almal die pad duister...
en word dan deur die samelewing verdoem.

Die mensdom besluit dan wat van hulle sal word...
In daardie oomblikke is God meer vergete
deur die skares wat saamdrom op die rand van die pad...
                                                                ­                                      die wat lag en vinger wys...
                                                                ­                                                      die wat klippe gooi,
                                                         as deur die wat die prentjie aanskou.

Soms kort ons 'n perspektief van uit die donker,
                          om die lig rerig te verstaan...

Soms moet ons eers die genadelose aanraking van die koue voel,
                           voordat ons die sagte streel van die son oor ons gesigte kan waardeur.

Daar le wysheid in die donker,
                                      want dit is in die donker waar jy aleen is,

                         met niemand om in jou oor te fluister wat reg of verkeerd is nie.

                                                                ­                                                      Net die wind om jou siel te sus,
                                                                ­                                               die stilte om jou uit te rus...

                                                 en niemand wat jou god kan wees
                                       of sy woorde
                                                          ­      en planne
                                                                ­                   vir jou kan uitmessel nie.

Die pad het die gevaar geraak.

Dis koud en korrupt.
                                     En ons is dankbaar,
         dat ons die kans gekry het om dit te sien,
terwyl ons stadig verswelg word deur die skadu's
                                                                ­                                             en wegsmelt in die donker...

want nou weet ons dat ons pyn maar net 'n gedeelte van die werklike hartseer was...

                                                               ­ ons is die gelukkiges...

en hulle loop op die pad na verdoemtenis

Ek raak van tyd tot tyd verlore
in die vlaktes van my verbeelding
op 'n eindelose reiktog
na die goue uitloopsels van more

, ander kere skuil ek in die klowe
en trek my toe in n berg kombers...

daar kan ek skree
- en huil
-en lag.

Daar kan ek die eie self
in n lastergil uitlok en wag
vir die koue kras kranse
om dit terug te werp in my ope arms.

My verbeeldingshuis le in die kranse...
my drome rol in oor die see se soutwater golwe...
en ek, ek le iewers in die middel
van perfekte harmonie
en absolute chaos.

Ek . droom . eindeloos...

Jy ry op die hanekraai
en kom le in my oor.
Jou tree 'n bekende geluid.

Jou teer drafstap deur my drome
maak my seerste monsters stil.
En sus my in 'n doodsluiterse rus.

Jou oe laat my handsaamslaan
op die lumier van meer as een.
Jou aansig maak van my gelowig.

Jou luim is 'n seestroom wat stoot en trek
en ek sit vasgekeer in jou rooi getui
en ek mik dieper , ek mik dood!

My liefste jou aanraak stuur gode
deur my dooie are en ruk my terug
vanaf die donker sluiers.

Jy is die maan, die sterre- nee
die nag! wat om my toevou
en my wieg wanneer my arms na niks gryp.

Jy is die openbaring waarna lewelose streef
en die anker waarna vryes verlang.
Bring my terug, na die gelykstreep,
voor die tyd ons invang.

Ek wil jou prys met woorde
wat God se toorn op my sal bring
maar dit hang aan my lippe
soos ek wag vir more se son om jou te besing.

Dit is my vroegoggend gedagtes,
van my lieflike laatslaper,
wie ek nooit akkuraat sal kan prys nie
, want ek is maar net 'n versotte ou dinkgaper.

So word ons wakker in ons tent en dit reen...aggenee!! Maar dis koel en ons voel gelukkig.
Ek is vuil, so amper dat ek wil huil, maar huil van lekker soos n krekker want dis vakansie tyd!!
My hare is so waar deur mekaar, maar wat maak dit saak want niks gaan my keer om vir n gogga te wys *** deur mekaar ek rerig kan weesie...
Tanne geborsel en room half gesmeer, laat die dag begin want dis ons en ons ford bakkie die keer...alweer...
Kies n rigting en so voeter ons daarin...
Saans kom ons by die kamp moeg geploeg die bosse in om nou rustig te raak met n koeldrank in ons hand.
Dan word n vuurtjie gemaak deur die braafste ou ini land om n vleisie te braai vir die fraaiste meisie, hand aan hand.
Mens voel gou dankbaar vir klein dingetjies soos n stort... n warme een, die oop velde of selfs die digte bosse, die veld blommetjies so geel of die gras so lank en groen, die voels so mooi volle kleurrig en die jakkals so skaam maar nuuskirig.
En wanneer dit donker word le daar baie voor soos die uile se geluide, die sonbesies wat hulle vlerkies saam klap of dalk n hihena wat na oorskied kom krap.
So geniet ons die bos vol avontuur gepos net vir ons en ons se dankie aan ons Skepper vir n skepping net vir ons. 2016/03/14

Nog n jaar is verby, waar gaan die tyd dan heen?
Ek was klein en toe verdwyn n paar jaar.
Toe is ek groot en het skoon vergeet van dinge wat verby is.
Ywerig om groot mens te wees was alles tevergeefs want nou dat ek is, wens ek vir n lewens rewind in my mind, om alles weer van voor af te beleef soos gegee was aan my voor die groot mens wees wens. Dankbaar vir genade van bo vir n lewe so groot en ryk vol pragtige mense en wense.
So se ek dan dankie, dankie vir klein en groot, vir die hulpende hande in my lewens boot vir nog n jaar wat sowaar verby is. 2016-08-14

Hipnotiseer die liggies jou,
As die reuk van karnivaal kos jou in gekarameliseerde geluk toe vou ?

Vlieg jy ook tydelik op die grootste ferris wiel?
So vry soos ņ voël,
Vleg deur die liggies en sterre
Ontsnap weer jou kinder siel.

Deel in die tyd van jou lewe,
Saam jou vriende
(En dalk ń bietjie bier).
Welkom by die skou!
Ons is bly jy's ook hier.

Stilgebore in afwagting op
'n môreson uit die legendes.
Die hoopswyg net voor aanvarding
, wanneer selfs vader tyd verboureerd bly staan.
Die onvoldoende doods-uur
Tussen die hap van n gifgoue appel
En die val van onskuld en skoonheid.
Die tingel in die vingers
van die Engel in swart,
nóg genoeg om te gryp
-Nóg genoeg om te los
, net genoeg om in die huiwer te dros
Dus dood wat geduldig
die venster bewasem.
Trek drogbeelde uit skadu's
Soos n laaste asem...
Dis nog hier, nog daar-
Nog vals, nog waar

En ons almal is n kat in n doos
- wandelend in beide lewe en dood
, want die verskeie dimensies
Is maar eintlik grensloos.

Die paradoks van einste bestaan
Word gekonsentreer in n tydstip
Van alles verstaan.

Onder die laslappie kombers
van die sterre en die maan
het my hart talle male verstik
aan n proetjie eensaam.

ñ koue hart wat reik
Na iets om vas te hou
in bed wat oorloop
Van spasies net vir jou

, maar in die siekbed van die see
Het ek te veel tyd spandeer
Voor n plafon van hoop
Wat met motreen bo my oopskeer.

En in retrospek kyk ek na my bed
Wat nog altyd leeg staan
Nie sonder jou nie
Maar oor die twyfel in my eie bestaan.

My bed was net leeg...
Oordat my hart leeg was
Soos n vol kanvas
Met wit leeg gekwas.

Want ek was daar,
En nou dat ek verstaan
Weet ek die nag is net donker
Sonder die sterre en n maan.

Wat my laat met die vraag...
Was dit die bed of was dit ek
Want wat is werklik leeg-
Die mens , of die plek?

Sy vra: "Hoekom is jy nou so n non"?
Ek sê: "**** is mos eintlik net vir die lewendes".

Ek is my eie memento mori.
Jy is die oorsaak van dood.
Laat dit so op my graf geskrywe staan:
-Hier lê die skerwe van iets amper heel-
,want nou sit ek weer aan jou tafel
en my laaste maaltyd is n herkouing
van spoegsels vergete tye saam met jou
En ek kou en ek kou en ek onthou:
*** warm jou hande was teenoor jou hartskou
, *** gretig jy was om my vas te hou
en na die tyd toe te snou.

"Ek sit nou waar jy gesit het"
, grinnik jou wellus oor die porselein rand
en ek wil vir jou sê staan op en gee vet
want almal wat daardie stoel beset
wals met die noodlot en wink vir seer.
"Kom ons probeer , nog n keer"
Sê jou hand langs jou ritsluiter
, maar ek voel n veer
, want kadawers ken nie lustigheid nie
en ek is oorgebalsem met n gelofte.

Los die dooies dat ons rus,
Los daardie "ons" begrawe in die kis.

geselsies oor stomende boere troos
kombuis warm gekuier
stemme weerkaats sagkens van mure
my verlore jong meisie dae
as ek maar kon weet
woorde aan die wind
wys en syd versprei
soos die skerwe van my hart
onherroepbaar weg , stof bedek
die inuitputbare gemis
geen ander skaduwee kan begryp
tyd heel niks
jy leer leef in leemte en skerwes
huis met krake en gebreuke
tot als in tuimel
soet versoening
tot dan
siels kreute, hallelujah

n Moeder het ek al gedink is  wonderlikste skepping op arde.
Sy vermaan, verstaan en dan bestaan net oral en die hele tyd gereed om te vergeet wat ek altyd verkeerd doen.
Sy othou die goeie met soveel soenne en drukkies en help altyd met die en met daaitjies.
Haar hart is skoon en woon in n plek wat my hart genoem word en sal altyd myne bly. 2016/01/09

Vind jou vrede
Verder as die skerm Woede
'n Skelm van tyd en rus
Voor jy kyk het jy die lewe gemis

Vind jou vrede in die bed
Jou kooi se drome
In winter en somer some
Dit is waar jy tyd vashou in jou hand

Vind jou vrede in wat is
'n Lewe in 'n dop bewus
Een wat kyk en ervaar
Een wat jy moet bewaar

Vind jou vrede in die hede
Soos toekoms uit die verlede
Uit pyn en leed
Kom daar verlossing steeds

So ver ek loop ruik ek die droogte, die son se gebak, maar ja  ek loop met gemak, al vinniger en vinniger die pad langs.
My droom het waar geword om n ver pad langs te stap en te gesels, met wie anders as met myself, die wind, die vertes en die mindere gebergtes.
Die wind waai om my heen, dit kreun en steun, maar dit leen my n tyd vir alleen wees in my gedagtes, ag daar is net geen klagtes.
Soos ek stap lag ek klip hard want my hart voel so vry, so vry soos die wind wat my verby kry.
Dan haal ek die wind weer in en sing n lied van blydskap teenoor my Heer, my dapper Held en stap Maat.
Soos die dae verby gaan en die vertes nader kom, verstom ek my aan my hart se gejubel van blydskap en geluk.
My hart is vry so ver soos die oog kan sien, ek loop in vreugde en gemak, dag na dag  in n natuur so hard maar tog so sag.
My hart smag na my liefde, die maat van my lewe, so ewe te vroeg weg gevat, maar stap, stap hy saam en ons hou net aan en aan tot ons weer by mekaar gaan staan in n veld van omhelsing en blye verwelkoming, hand aan hand net aan die Anderkant.
Ja my hart is vry so ver soos die oog kan bedui.....
2017-11-08

die sprankel lied, nou verlore
terwyl ek op hartseer se drumpel staan
n blye hart, nou my verbode
sê ek totsiens aan geliefde dae saam

die koue klou van diepste smart
druk my hart teer
die traan druppels, stroom my af
ai, die gekreun van die kind maak seer

die kinkel stem en glansende lag
die wysheid in haar stem
dit mis ek só, haar warm hand
wat vryf so oor my ken

roep my, toe?
ek hunker so om jou weer eens te sien
om tyd te spandeer, net ons saam

roep my,
ek kom aan gestap
die hemel bring ek saam.

As jy weer in jou dagboek skryf
Onthou
Dat daar rede genoeg is
Om te bly vashou

Die goue blaar in die somerson,
En die blou moederkappies
Hulle wag nog steeds vir jou

Teen tafelberg
Waar onskuldige bloed nog steeds
Vermeng is met die sout see water

Daai water wat ons voorouers gedra het naar hierdie land van prag en praal
Het jou bevry en weggedra naar n plek ver hier vandaan

Ook al is ek en jy deur afstand en tyd geskei
Hou ek daai oop bladsy
Van jou treurigheid
Langs my sy

deur elke donker diepte
en oomblikke waar my kniëe wil vou
kan ek omdraai en weet:
ek het vir jou
my sonnestraal as die lig min raak
'n omgee hart en oog
wat altyd oor my waak

liefde was vir my onbekend,
deur die verlede geskend
maar elke oomblik saam jou
wys jy is my beter helfte
jy bring die mooi in my uit
en wys my *** pragtig ek is
ek het dit nooit aanvaar nie
maar dit kom met tyd

ek kyk na jou oë en weet
die wêreld kan maar van my vergeet
want in jou oë
sien my toekoms
ek sien my my geluk,
my swaarkry
ek sien my huis;
daar waar ek vir altyd wil bly.

woorde sal nooit genoeg wees
maar ek weet dit met siel en vlees -
my liefde vir jou oorskry
enige wetenskaplike reëls
of biologiese reaksies
vir nou,
vir jou,
vir altyd.

Hier is ek, vyf en vyftig jaar oud, met geen antwoord
hoekom is ek hier en waarheen gaan ek na die dood
wat het my lewe nou eindelik beteken;
en wie is bevoeg om daai som te bereken?
is daar n hel en n hemel, reinkarnasie of nirvana
al die interaksie, die gesukkel, die daaglikse drama
christen, moslem, boedhis, ateis of jood
almal soek iets om aan te roep in hul nood
wie is reg en wie is verkeerd; hoekom weet ons so min
duisende gedagtes, geen tyd om die rede te ontgin
soms huiwer die antwoord vir n oomblik waar my diepste gedagtes woon
en net voor ek dit kan aangryp en verstaan vervaag dit soos in n droom
en los my met niks, die eindelose sirkel, om en om
en die dooies is stom

In die hart van Afrika se suidegrond,
Styg ’n taal, sterk en bond.
Diep in son en sand,
Stemme dra oor hierdie land.

Afrikaans, die taal van hart en kin,
Gevleg met stories van waar ons was en bin.
Van boereveld tot stad se straat,
Sy ritme sterk, sy klank hard.

Woorde wat van berge hoog weerklink,
Stories oud, na die hemel gesink.
Met elke “sê,” ’n belofte gegee,
Van erfenis wat nooit sal verdwyn.

Ons taal sing van lag, van trane en vrees,
Van stryde gewen en drome geheg.
Al verander die tyd, al rol die gety,
Afrikaans bly staan, sterk en vry.

So hef jou stem, laat dit luid wees,
’n Lied van trots, ’n taal om te lees.
Want in elke frase, elke woord en rym,
Dra ons ons Afrikaans, deur elke tyd.