Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.

Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?

Als ik iemand anders had willen zijn,
moest ik al de rest erbij nemen.
Van het grote lege magazijn
tot het alle ramen zemen.

Van de pijn van een gemiste jeugd,
verpeste liefde waar ik me nog zo
op had verheugd, tot de dagen
dat ik me zelf aan verpest zal wagen.

Zo erven wij van boven tot onder
en van zij tot zij, niet alleen de genen
alsook de wel of niet erg blij
en de neiging tot hypochonder.

Bitter en kleinzerig afgewezen.
Ik had nochtans in menig boek gelezen
dat uitgebreide romantiek bewezen
resultaten gaf.

Ook in films en series was het groot
geschapen, reus gebaar hetgeen wat haar
van sokken blies opdat zij je poot
op tafel stijf kon kloppen. Daar

ik bezweken en bezworen onder
magische letterleugens dacht
dat fictie echt was, het zachte
slecht was, alles voluit moest,
heb ik me koud gedoucht in halve rijmen,
mijn varkentje zelf moeten wassen.
Ik heb toen geleerd dat je niet zo hoort slijmen.

Ik was bijna vergeten
dat er wat te vieren viel.
Daarnet tijdens het eten
schoot het me te binnen.
De man die mij leerde
*** ik, als niet de eerste,
wanneer ik niet kon winnen,
mezelf rustig hield, beheerste,
die mij leerde *** ik me verweren
moest als ik bestookt werd met gelach.
Die man verdient vandaag zijn eigen vaderdag.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Op het scherm staan helden,
als koningen in sprookjes,
late-avond-letter-hocuspoocjes,
die je me als kind vertelde.

Achter kruinen zie ik vogels nestjes
bouwen, zorgen voor elkaar.
Ze dragen elk *** takjes
zelfs al zijn ze wat te zwaar.

In de zetel zitten vrienden.
Ze lachen, zeveren en zagen.
Dat jij daarbij ging komen zitten,
moest ik aan geen veertien helderzienden vragen.

Papa, jij bent zelf de koning die het rijk verdient,
die lieve nestjesbouwer en de allerbeste vriend.
Vandaag hijs ik hoog de vadervlag.
Van ons allemaal, een fijne vaderdag!

Ik wou dat ik de visserskoning was
en elke vis kon vangen.
Ik wou dat ik kon lopen en pas
als anderen allang niet meer, m'n handdoek op moest hangen.

Kon ik maar wormen graven, verzamelen en verkopen,
was ik maar wereldkampioen in hopen.
Als ik kon zien in donker of glijden door de lucht,
gewoon slechts één talentje had, al was ik erdoor berucht,
dan zou ik eindelijk gelukkig zijn.

Van dat laatste is toch één ding waar
en neen het is niet dat van dat vliegen.
Ik ben de allerbeste
in mezelf beliegen.

Laatst las ik in mijn eigen hoofd
gedachten die me deden
sidderen en beven.
Hetgeen ik had bekokstoofd,
beloofde me een beter leven.

Ik ging draaien aan de molen,
scheppen, graaien in de kolen,
bellen, spelen, doen alsof het telt.
En dat allemaal voor net iets meer van geld.

Ik kocht de gekste dingen.
Het moest maar op een scherm verschijnen
of 't deed m'n handjes in m'n beurs verdwijnen.

Eerst die spanningscurves in de positieve zin,
gevolgd door de terugslag, emoties in de min.
Begrijp me wel, emoties mogen, gehoord, zijn.
Maar dit specifieke mechanisme vind ik iets minder fijn.

Ik schrijf dit nu, midden in het groot verdriet.
Later zal ik nog wat laten horen, wanneer mijn ik
in mijn gedachten
er een oplossing voor ziet.

Ik weet niet wat vermoeiender is
Het slaaptekort
De pijn in mijn borst
Ik ben bang, zei ik
Dat het niet meer weggaat

Je kwam in mijn leven
Opeens lag je daar op bed
Ik kon je niet weerstaan
Al snel opende je je hart
Die nacht dat je dronken was

Ik zag de pijn, het kind
Altijd sterk willen zijn
Je huilde in mijn armen
Ik had nooit gedacht
Dat bloed zo mooi kan zijn

Maar nu ben ik degene
Geraakt, het is te laat
Ik voel me weer als toen
net als jou, het kind
De leegte is terug

Is die van jou of van mij?
Ik weet het niet meer
Ik wilde dit helemaal niet
Ik voelde me zo lang goed

Misschien moest ik afstand nemen
Misschien moet ik maar gaan
En jij naar je vriendinnen
En ik staren naar de maan

Beiden slapen we met een beer
Maar hij is niet groot genoeg meer
En wij, een soort connectie
Iedereen wil zo'n connectie
Maar wat moet ik er mee?

Een borrelende traan
De verantwoordelijkheid
Het redderspakje aan
Rot verwachtingen
Alcohol en stress

Ik wil je niet teleurstellen
Ik vind het leuk, met jou
Maar het is niet gezond
Al weet ik niet wat wel

Mijn gevoel, een leugen
Ik neem je over liefje
Jij neemt mij over
Of we willen of niet

Ik ben stabieler alleen