Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Apretó las esquirlas
de sol entre los dedos
como si modelase
la mañana con ellos.
En el puente de Brooklyn.

La luz quita a las cosas
su densidad, su peso.
Alas les da: que sean
criaturas del viento.
Luces les da: que moje
sus frentes el misterio.
En el puente de Brooklyn.

Una mujer le entrega
un periódico: «Léalo,
es importante. Mire
las aguas: llevan muertos».
¿Muertos? Mira las aguas.
Son sólo un curso *****.
En el puente de Brooklyn.

Un curso ***** y frío
y silencioso, pero
bajo la superficie
laten playas y cielos,
laderas con encinas,
cales y cementerios.
«Mire las aguas: llevan
muertos». (Pero otros muertos).
En el puente de Brooklyn.

Se entreabre el río. Muestra
las entrañas del tiempo.
Revive lo vivido,
rescata lo pretérito.
«Mire los muertos. Lea
lo que dice...» (Sus muertos...,
su corazón, debajo
del agua, en el silencio...)
No ve: recuerda sólo.
Se ve a sí mismo muerto.
¿Cómo decir que ha sido
quien dio figura al fuego,
quien lloró por Aquiles,
el de los pies ligeros;
quien besara en la boca a
Julieta Capuleto?
En el puente de Brooklyn.

¿Mendigo de qué mundo?
¿Errante por qué tiempo
marchito? La mujer
se va desvaneciendo.
En el puente de Brooklyn.
Nienke Jun 2015
een meisje wilt iets
na een feest
slapen bij jou
want ze is nog nooit
zo ver weg geweest

aan jouw zijde sta ik
en met meelevend hart
zei je 'dat is goed'
op dat moment zei ik
'goodbye' to my mood

ik hou me groot
ik hou mijn mond
terwijl ik wil zakken
me laten vallen
op de grond

als van binnen
een demoon of meer
mij aan het verslinden zijn
negatief van de pijn
ik voel me klein

dat het goed is, zei je
tegen wat?
bij mijn ex had ik hier
nooit last van
geen moeite mee gehad

nu graaf ik dan misschien
elke keer mijn graf
maar dit hier was een droom
gebroken wakker
is niet iets dat ik mezelf gaf

en ik weet niet wat te zeggen
weet niet wat ik moet doen

misschien is jouw hart goed
maar zo is onze ****
laat het de onze blijven
niet verpesten door een heks

rampscenarios om te overleven
bedrogen door eigen boven kamer
maar om **** niet erger te maken
is het soms beter te zwijgen

omdat je de 'ja' hebt
maar 'nee' nog **** krijgen
Nienke Sep 2017
ik ben klaar
er helemaal klaar mee
klaar met deze maatschappij
klaar met het zgn 'vrij'
klaar met mezelf zijn
klaar met de maskers
klaar met andermans pijn
klaar met het 'geluk' van iedereen
klaar met herhalend onbegrip
klaar met de dip na dip
klaar met dit met stress gevulde lichaam
klaar met elke kortdurende traan
klaar met zorgen, de toegevoegde ellende
klaar met hoop bewaren
klaar met niets doen, de boel laten varen
klaar met blij moeten zijn, lachen
klaar met de negatieve spiraal
klaar met het gevoel van abnormaal
klaar met al het verderf op de wereld
klaar met eeuwige eenzaamheid
klaar met depressiviteit
klaar met studeren en regels
klaar met de ontevredenheid
klaar met klaar, moeten komen
klaar met een 'leuke' baan vinden
klaar met vaarwel en weer binden
klaar met deze ruimte, het bed
klaar met denken dat ik het wel red
klaar met de harteloosheid
klaar met boosheid en nijd
klaar met wakker liggen
klaar met deze kou
klaar met jou
klaar met de grauwe luchten
klaar met mijn diepste zuchten
klaar met dierenmishandeling
klaar met angstzaaierij
klaar met de doorzetterij
klaar met alle competitie
klaar met twijfelen, niet weten wat
klaar met vergeten, alles wat ik had
klaar met het wantrouwen
klaar met de zware schouderlast
klaar met elke oversekste gast
klaar met verdoofd zijn
klaar met mensen, egoisten
klaar met narcisten en racisten
klaar met de gevoeligheid
klaar met slimme meid
klaar met de druk(te)
klaar met strijden
klaar met lijden
klaar.
Eres la noche, esposa: la noche en el instante
mayor de su potencia lunar y femenina.
Eres la medianoche: la sombra culminante
donde culmina el sueño, donde el amor culmina.

Forjado por el día, mi corazón que quema
lleva su gran pisada de sol a donde quieres,
con un solar impulso, con una luz suprema,
cumbre de las mañanas y los atardeceres.

Daré sobre tu cuerpo cuando la noche arroje
su avaricioso anhelo de imán y poderío.
Un astral sentimiento febril me sobrecoge,
incendia mi osamenta con un escalofrío.

El aire de la noche desordena tus pechos,
y desordena y vuelca los cuerpos con su choque.
Como una tempestad de enloquecidos lechos,
eclipsa las parejas, las hace un solo bloque.

La noche se ha encendido como una sorda hoguera
de llamas minerales y oscuras embestidas.
Y alrededor la sombra late como si fuera
las almas de los pozos y el vino difundidas.

Ya la sombra es el nido cerrado, incandescente,
la visible ceguera puesta sobre quien ama;
ya provoca el abrazo cerrado, ciegamente,
ya recoge en sus cuevas cuanto la luz derrama.

La sombra pide, exige seres que se entrelacen,
besos que la constelen de relámpagos largos,
bocas embravecidas, batidas, que atenacen,
arrullos que hagan música de sus mudos letargos.

Pide que nos echemos tú y yo sobre la manta,
tú y yo sobre la luna, tú y yo sobre la vida.
Pide que tú y yo ardamos fundiendo en la garganta,
con todo el firmamento, la tierra estremecida.

El hijo está en la sombra que acumula luceros,
amor, tuétano, luna, claras oscuridades.
Brota de sus perezas y de sus agujeros,
y de sus solitarias y apagadas ciudades.

El hijo está en la sombra: de la sombra ha surtido,
y a su origen infunden los astros una siembra,
un zumo lácteo, un flujo de cálido latido,
que ha de obligar sus huesos al sueño y a la hembra.

Moviendo está la sombra sus fuerzas siderales,
tendiendo está la sombra su constelada umbría,
volcando las parejas y haciéndolas nupciales.
Tú eres la noche, esposa. Yo soy el mediodía.
Tú eres el alba, esposa: la principal penumbra,
recibes entornadas las horas de tu frente.
Decidido al fulgor, pero entornado, alumbra
tu cuerpo. Tus entrañas forjan el sol naciente.

Centro de claridades, la gran hora te espera
en el umbral de un fuego que el fuego mismo abrasa:
te espero yo, inclinado como el trigo a la era,
colocando en el centro de la luz nuestra casa.

La noche desprendida de los pozos oscuros,
se sumerge en los pozos donde ha echado raíces.
Y tú te abres al parto luminoso, entre muros
que se rasgan contigo como pétreas matrices.

La gran hora del parto, la más rotunda hora:
estallan los relojes sintiendo tu alarido,
se abren todas las puertas del mundo, de la aurora,
y el sol nace en tu vientre donde encontró su nido.

El hijo fue primero sombra y ropa cosida
por tu corazón hondo desde tus hondas manos.
Con sombras y con ropas anticipó su vida,
con sombras y con ropas de gérmenes humanos.

Las sombras y las ropas sin población, desiertas,
se han poblado de un niño sonoro, un movimiento,
que en nuestra casa pone de par en par las puertas,
y ocupa en ella a gritos el luminoso asiento.

¡Ay, la vida: qué hermoso penar tan moribundo!
Sombras y ropas trajo la del hijo que nombras.
Sombras y ropas llevan los hombres por el mundo.
Y todos dejan siempre sombras: ropas y sombras.

Hijo del alba eres, hijo del mediodía.
Y ha de quedar de ti luces en todo impuestas,
mientras tu madre y yo vamos a la agonía,
dormidos y despiertos con el amor a cuestas.

Hablo y el corazón me sale en el aliento.
Si no hablara lo mucho que quiero me ahogaría.
Con espliego y resinas perfumo tu aposento.
Tú eres el alba, esposa.  Yo soy el mediodía.
Tejidos en el alba, grabados, dos panales
no pueden detener la miel en los pezones.
Tus pechos en el alba: maternos manantiales,
luchan y se atropellan con blancas efusiones.

Se han desbordado, esposa, lunarmente tus venas,
hasta inundar la casa que tu sabor rezuma.
Y es como si brotaras de un pueblo de colmenas,
tú toda una colmena de leche con espuma.

Es como si tu sangre fuera dulzura toda,
laboriosas abejas filtradas por tus poros.
Oigo un clamor de leche, de inundación, de boda
junto a ti, recorrida por caudales sonoros.

Caudalosa mujer, en tu vientre me entierro.
Tu caudaloso vientre será mi sepultura.
Si quemaran mis huesos con la llama del hierro,
verían qué grabada llevo allí tu figura.

Para siempre fundidos en el hijo quedamos:
fundidos como anhelan nuestras ansias voraces:
en un ramo de tiempo, de sangre, los dos ramos,
en un haz de caricias, de pelo, los dos haces.

Los muertos, con un fuego congelado que abrasa,
laten junto a los vivos de una manera terca.
Viene a ocupar el hijo los campos y la casa
que tú y yo abandonamos quedándonos muy cerca.

Haremos de este hijo generador sustento,
y hará de nuestra carne materia decisiva:
donde sienten su alma las manos y el aliento,
las hélices circulen, la agricultura viva.

Él hará que esta vida no caiga derribada,
pedazo desprendido de nuestros dos pedazos,
que de nuestras dos bocas hará una sola espada
y dos brazos eternos de nuestros cuatro brazos.

No te quiero a ti sola: te quiero en tu ascendencia
y en cuanto de tu vientre descenderá mañana.
Porque la especie humana me han dado por herencia,
la familia del hijo será la especie humana.

Con el amor a cuestas, dormidos y despiertos,
seguiremos besándonos en el hijo profundo.
Besándonos tú y yo se besan nuestros muertos,
se besan los primeros pobladores del mundo.
AW Sep 2014
Ik blijf zitten door kanker
Het anker om mijn enkel wenkt me
Terug
Naar het donker
Kon ik het maar laten
Voor wat het was
Dat het was
Maar het is niet
Afgesloten met genezing
Deze schemering sluimert
Blijft zitten
Met mij
'Ik blijf zitten door kanker" translates to "I remain seated because of cancer". The poem is my response to the Dutch fundraising TV show "Sta op tegen kanker" (Stand up against cancer). It is about the psychological aftermath of the disease and how it it's not over by being cured.
Helen Jan 2016
Neem mijn hand
wieg mijn hart
Geef me leven
Laten wij niet deel
Als wij vallen
Terwijl verdeeld
Wij mogen nooit
worden herenigd

Take my hand
Cradle my heart
Give me life
Do not let us part
If we fall
while divided
we may never
be reunited
5th January 2011 ~ a Facebook Memory
Daan May 2019
Denk jij ook soms aan de dood?
Voel jij ook het schaamrood
op de wangen bij het bespreken
van die wrange, wringende,
in de ogen springende
gevoelens die je liever zag
ontweken.

Dan ben je niet alleen, je kan die beesten
beter laten zweven, als wolken,
naar ze kijken, alstublieft niet laten
kolken tot ze velden laten draaien
en je levenslust meegraaien.
Geef het alstublieft niet op!
-Je gezicht spreekt taboekdelen
-Mr taboerine man
-Met een volle taboekentas
-taboegeroep in de zaal
-politie en taboef
-taboefkicks
-taboeren buiten!
-taboel zoeken
TABOE!
Son al principio un leve proyecto sobre planos,
propósitos, palabras, papel, la nada apenas,
esos graves tractores que parten de las manos
como ganaderías sólidas con cadenas.

Se congregan metales de zonas diferentes,
prueban su calidad los finos probadores,
la fundición, la forja, los metálicos dientes.
Y empieza el nacimiento veloz de los tractores.

Id conmigo a la fábrica-ciudad: venid, que quiero
contemplar con los pueblos las creaciones violentas,
la gestación del aire y el parto del acero,
el hijo de las manos y de las herramientas.

La fábrica se halla guardada por las flores,
los niños, los cristales, en dirección al día.
Dentro de ella son leves trabajos y sudores,
porque la libertad puso allí la alegría.

Fragor de acero herido, resoplidos brutales,
hierro latente, hierro candente, torturado,
trepidando, piafando, rodando en espirales,
en ruedas, en motores, caballo huracanado.

Una visión de hierro, de fortaleza innata,
un clamor de metales probados, perseguidos,
mientras de nave en nave se encabrita y desata
con dólmenes de espuma, chispazos y rugidos.

Es como una extensión de furias que contienen
su casco apasionado sobre desfiladeros,
contra muros en donde se gastan, van y vienen,
con llamas de sudor y grasa los obreros.

Chimeneas de humo largo, sordo, grasiento,
acosan con penumbras a la creadora masa,
a la generadora masa que obra el portento,
el tractor con los dientes sepultados en grasa.

Hornos de fogonazos: perspectivas de lumbre.
Irradian los carbones como el sol, las calderas,
los lavaderos donde llega la muchedumbre
del metal que retiene sus escorias primeras.

Laten motores como del agua poseídos,
hélices submarinas, martillos, campanarios,
correas, ejes, chapas. Y se oyen estallidos,
choques de terremotos, rumores planetarios.

Leones de azabache, por estas naves grises,
selvas civilizadas, calenturientas moles,
relucen los obreros de todos los países
como si trabajaran en la creación de soles.

En la sección de fraguas y sonidos más puros,
se hacen más consistentes las domadas fierezas.
Y el tornillo penetra como un **** seguro,
tenaz, uniendo partes, desarrollando piezas.

Veloz de mano en mano, crece el tractor y pasa
a ser un movimiento de titán laborioso,
un colosal anhelo de hacer la espiga rasa,
fértiles los baldíos, dilatado el reposo.

Ya va a llegar el día feliz sobre la frente
de los trabajadores: aquel día profundo
en que sea el minuto jornada suficiente
para hacer un tractor capaz de arar el mundo.

Ya despliega el vigor su piel generadora,
su central de energías, sus titánicos rastros.
Y los hombres se entregan a la función creadora
con la seguridad suprema de los astros.

La fábrica-ciudad estalla en su armonía
mecánica de brazos y aceros impulsores.
Y a un grito de sirenas, arroja sobre el día,
en un grandioso parto, raudales de tractores.
Jacco krom Jun 2019
Ik laat je huilen in de regen,
heb geen ***** meer om te geven.
Ooit gaf ik je alles wat ik had,
nu gebruik je mij en breekt het mijn hart.

Waarom is het zo moeilijk om je lost te laten?
Alles wat je doet is om mij te breken en haten.

Ik moet het laten gaan,
in de regen, daar laat ik je staan.
Debajo de las multiplicaciones
hay una gota de sangre de pato.
Debajo de las divisiones
hay una gota de sangre de marinero.
Debajo de las sumas, un río de sangre tierna;
un río que viene cantando
por los dormitorios de los arrabales,
y es plata, cemento o brisa
en el alba mentida de New York.
Existen las montañas, lo sé.
Y los anteojos para la sabiduría,
lo sé.  Pero yo no he venido a ver el cielo.
He venido para ver la turbia sangre,
la sangre que lleva las máquinas a las cataratas
y el espíritu a la lengua de la cobra.
Todos los días se matan en New York
cuatro millones de patos,
cinco millones de cerdos,
dos mil palomas para el gusto de los agonizantes,
un millón de vacas,
un millón de corderos
y dos millones de gallos
que dejan los cielos hechos añicos.
Más vale sollozar afilando la navaja
o asesinar a los perros en las alucinantes cacerías
que resistir en la madrugada
los interminables trenes de leche,
los interminables trenes de sangre,
y los trenes de rosas maniatadas
por los comerciantes de perfumes.
Los patos y las palomas
y los cerdos y los corderos
ponen sus gotas de sangre
debajo de las multiplicaciones;
y los terribles alaridos de las vacas estrujadas
llenan de dolor el valle
donde el Hudson se emborracha con aceite.
Yo denuncio a toda la gente
que ignora la otra mitad,
la mitad irredimible
que levanta sus montes de cemento
donde laten los corazones
de los animalitos que se olvidan
y donde caeremos todos
en la última fiesta de los taladros.
Os escupo en la cara.
La otra mitad me escucha
devorando, cantando, volando en su pureza
como los niños en las porterías
que llevan frágiles palitos
a los huecos donde se oxidan
las antenas de los insectos.
No es el infierno, es la calle.
No es la muerte, es la tienda de frutas.
Hay un mundo de ríos quebrados y distancias inasibles
en la patita de ese gato quebrada por el automóvil,
y yo oigo el canto de la lombriz
en el corazón de muchas niñas.
óxido, fermento, tierra estremecida.
Tierra tú mismo que nadas por los números de la oficina.
¿Qué voy a hacer, ordenar los paisajes?
¿Ordenar los amores que luego son fotografías,
que luego son pedazos de madera y bocanadas de sangre?
No, no; yo denuncio,
yo denuncio la conjura
de estas desiertas oficinas
que no radian las agonías,
que borran los programas de la selva,
y me ofrezco a ser comido por las vacas estrujadas
cuando sus gritos llenan el valle
donde el Hudson se emborracha con aceite.
Floor Sep 2019
Lieve mama,

Je hebt mijn grafrede geschreven. Vol overtuiging heb je de pen op het papier gezet en de woorden laten vloeien.
Zonder enige twijfel kon jij zo je speech schrijven. Je deed het in het ziekenhuis, terwijl ik nietsvermoedend naast je zat. Je liet het me niet lezen, ik heb zelf je boekje gepakt. Nadat jij zo vaak mijn pijn op het papier heb kunnen lezen, leek het me niet meer dan eerlijk om te zien waar jij al zo lang mee zat. Uit je woorden kon ik opmaken dat je al een lange tijd aan het rouwen bent. Ik ben nog niet dood, maar je weet dat het eraan zit te komen. De constante schaduw van de suïcidale aanvallen hebben de monsters in je hoofd als een wild vuur aangewakkerd. Je gelooft niet meer in mijn leven. Het is een droom die ieder moment kan stoppen. Je weet dat je daarna nooit meer zult dromen en klampt je krampachtig vast aan de laatste beelden die je voor je **** halen. We hebben de laatste tijd niet meer dan ruzie gehad. We voelen de dood beide zo hard in ons nek hijgen dat we elkaar nauwelijks aan kunnen kijken. Het komt door mij. Wat zou het nu nog uitmaken of ik dood ga of niet. Ik heb je al zoveel pijn en verdriet gekost, dit kan zo niet verder mam. Ik wil je geen pijn meer doen. Je hebt mijn grafrede geschreven, verdomme mam. Je hebt het voor mij definitief gemaakt. Ik dacht dat ik er niet mee zou zitten, ik dacht dat ik mijn gevoel weer weg kon stoppen, maar mam je hebt het definitief gemaakt. Ik geef je nergens de schuld van. Ik had nooit dat boekje moeten pakken, maar mam je bent zo afgesloten. Ik wil weer met je zijn, samen kunnen lachen en huilen. Tegenwoordig kunnen we elkaar niet uitstaan. Ik voel de band niet meer. Ik begin mezelf weer langzaam terug te trekken en als het eenmaal zo ver is, zal het weer fout gaan. Het is voor mij, net als voor jou, een tikkende tijdbom. Ik sta op springen mam, ik kan niet meer. Ik vocht voor jou, maar jij hebt me al opgegeven. Jij bent al aan het rouwen voor een kind dat nog niet dood is.
Daan Jun 2019
Bedankt aan de schepper
van ondenkbare verwachtingen,
oninlosbare kleppers
van dromen die niemand kan bekomen
in het echt.

Och god, wat was het wreed
van jullie om mij dit te laten denken,
dit te laten lezen, mazen in de daden
kon ik zelf niet bewijzen, het schenken
van beladen hersenbeelden die te veel,
weelderig snel verveelden.

Ma echt merci voor romantiek in fictie
dat dat de laatsten mogen zijn die ik zie.
Die domme verleden Daan toch, wat een gekkerd.
IC Jan 2022
Het is nu tijd voor mij om te gaan,
naar een plaats waar het me beter zal vergaan.

Waar dromen oh zo groot me laten zweven
en de gedachte te dalen me doet beven.

Daar niet eenzaam en alleen,
hand in hand een betere wereld in.
Daan May 2019
Dankjewel voor alle zorgen,
de zekerheid op elke dag
een goeie goeiemorgen
en een welgemeende lach.

Ik zou een bloempje geven
of de lucht op laten klaren
maar jij schonk mij het leven,
dat kan ik niet evenaren.

Daarom dat ik je hier zal vieren
en zo jouw dag hoop te versieren.
Moeder dag
Andrew L Manson Apr 2018
Laat mij maar dansen in jouw regen.
De regen die het leven geeft
aan de ontluikende bloesems in mijn hart.
Zoals je tranen die, als de kristallen parels
van jouw diepste gevoelens,
over je wangen naar beneden rollen
en de bodem voeden waarop mijn dromen kunnen bestaan.  

En laat mij met jouw zwaarste storm verwaaien.
Die alles verwoestende storm
die enkel zal sparen wat gewillig met haar mee beweegt.
Zoals het relaas aan woorden die,
door gedeeld begrip *** verwoestende kracht verloren,
mijn zeilen bollen en mij laten vliegen
langs de spiegelende oppervlakkigheid van het leven.

En laat mij, gevangen in het onweer,
tussen de oorverdovende donder
en het geweld van de verschroeiende bliksem,
vol angstige verwondering,
de kracht aanschouwen die ontwaakt
als jouw hart haar ongenoegen over de wereld stort.
Daan Jan 2023
Tegen foto's praten.
Het kaarsje toch nog even
brandend laten
en je stem begint te beven.

Zijn lievelingseten eten.
Gezegend zijn die kruisjes op het hoofd
en dat hij iets zou laten weten.
Dat had hij beloofd.

De groetjes komen elke nacht
in fonkelende schitterpracht.
Ze dalen neer als douchedruppels
op verkleumde huid.

Mijn woorden worden zachter,
*** boodschap eeuwig luid.
Por la sierra, una tarde, pasaba el Campeador.
El sol despertaba su flamígera flor,
y bruñía la púrpura de su esplendor postrero
en la resplandeciente coraza del guerrero.

El oro lo cubría de la frente a los pies:
su escarcela era de oro, y era de oro su arnés,
y un rubí granadino de adorno en la visera,
resplancedía menos que su mirada fiera.
Soberbiamente erguido con marcial bizarría,
no encontrando adversarios ¡con el Sol se batía!

Los pastores en lo alto de las altas montañas,
al ver pasar al héroe de las rudas hazañas
envuelto en su leyenda de osadía y estrago,
entre sí murmuraban: "Es el Cid, o es Santiago".
Pues con el fanatismo que infunde la victoria
unían los dos nombres en una misma gloria.

Así, lento, magnífico, arrogante y severo,
iba por los caminos el radiante viajero,
cuando oyó que del fondo de un barranco surgía
la ronca y débil súplica de una voz de agonía.
Y allí, tendido en tierra, vio un monstruo repugnante
de agarrotadas manos y roído semblante:
Un leproso.
                  De súbito, el corcel de Rodrigo
se encabritó: Tan sórdido y horrible era el mendigo,
que temió el noble bruto contaminar sus cascos
con rozar solamente aquel montón de ascos.

Con un gesto magnánino, el guerrero español,
inclinado su bélico penacho tornasol,
le ofrece al miserable todo lo que le queda:
una moneda de oro y un ademán de seda.

Y entonces, al llameante resplandor del ocaso,
con incrédulos ojos y vacilante paso,
aquella gusanera viviente se incorpora,
y cae de rodillas pesadamente, y llora....

Allí, en aquel oscuro recodo del camino,
lo maldijo una anciana, lo apedreó un campesino,
le fue negada el agua, le fue negado el pan,
y soportó en silencio la injuria y el desmán;
y ahora un caballero de luciente armadura
caritativamente consuela su amargura
sin temer el contagio de su inmunda dolencia,
y le ofrece a sus llagas una flor de clemencia.
Y el monstruo, en un impulso brutalmente sincero,
posa sus labios pútridos sobre el guante de acero.

El paladín lo mira sin desdén, sin temor,
sin cólera: ¡Por algo es el Cid Campeador!

Inmóvil y benigno en su dádiva inmensa,
el gran Rodrigo Díaz de Vivar algo piensa:
¿Qué sentimientos laten bajo su coraza?

De repente, con suave firmeza, lo rechaza;
contempla largamente aquel escombro humano,
se arranca el guantelete... ¡y le tiende la mano!
Daan Apr 2019
Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.
Als het te slordig is, zal ik het later wel aanpassen.
Yousra Amatullah Dec 2021
Verdronken in geest
Tongen blind gemaakt
Harten, met lood ingegoten
Doof voor eigen naam

Als waterdruppels hebben zij zich laten absorberen door het stof van deze dunya
Zij verkeren in droogte, enkel en alleen om mee te kunnen praten over de hardheid waarmee zij de ziel wensen te verpletteren

Zij hebben *** huizen kostenloos weggegeven
En zijn gaan leven in de bek van een slang
Achteloos wachten zij op de sleutel der goedkeuring
Vol wetenschap van *** mogelijke ondergang
Daan May 2019
Afwikkelen, laten horen,
chocolade smikkelen en
daarna laten boren.
Het kraakt, buigt en breekt
als je niet op tijd
over je gevoelens spreekt.
Stigma van mentale gezondheid. Laat eens in je mond kijken.
d-propano Sep 2019
la realidad y sus defectos nos abruman pero debajo del algodón nuestras piernas entrelazadas y tus manos recorriendo mi cintura son todo en lo que puedo pensar.

incluso si nuestros corazones laten a 300 kilometros de distancia, tu voz en la oscuridad crea ese aura de tranquilidad y es un hechizo imposible de quebrar.

es la magia de tu amor, nuestra burbuja de paz.
es saber que en ese momento nada puede hacernos mal.
Faye Dec 2021
De nacht is eindeloos,
zeker als je de dageraad onverwacht
begroet na een uur of zes
verlangend naar slaap die niet komt.

The night is eternal,
especially when you greet the dawn unexpectedly,
after six hours of tossing and turning
longing for a sleep that will not befall you.

Ik ben fysiek ziek
van dit alles.
Er raast een manie door mijn lijf
en ik ben bang dat het mij de baas zal zijn.

All of this
has made me physically ill,
mania rushes through my veins
and I fear it will get the best of me.

Mijn maag draait en tolt,
het wentelt zich als zeerovers
op een schip, tiental keren op z’n kop.

My stomach twists and turns,
tips from side to side,
like pirates on a ship,
tons of times upsy-daisy.

Ik ben heel de nacht wakker geweest
radeloos over elke beweging,
peinzend over elk woord
dat jouw lippen verliet.

I have been up all night,
guessing about every move you made,
pondering the meaning of every word
that crossed your lips.

Het is haast infantiel
dat jouw aanwezigheid
zoveel invloed op mij heeft,
ik weet niet waarom ik dat toesta.

It is absurd
how much your presence
affects me,
and I don’t know why I let it.

Ik heb mijn huiswerk gemaakt
naar muziek geluisterd
wel twintig webpagina’s geraadpleegd
mijmerend over jouw gezicht,
schrijf ik gedicht na gedicht.
wat je dan ook wordt,
een muze blijk je in elk geval wel.

I did my homework,
listened to music,
took the advice of two dozen websites,
musing over your face,
I write poem after poem,
whatever you might come to mean to me,
a muse, for now, that inspires endlessly.

Ik heb een nacht slaap verloren
en heb het gevoel dat ik nu
langs de wereld heen leef,
deelnemend, maar niet participerend.

I lost a night’s sleep over you
and feel like I am
living alongside myself,
watching but not interfering.

De nacht heeft mij sterker gemaakt,
ik weet weer waar ik toe in staat ben,
*** ik in elkaar zit,
en ik heb mijn zelfvertrouwen weer herwonnen.

The night has given me strength again,
I am aware once more, of my capabilities,
what makes me tick,
and have found my confidence again.

Ik weet niet waar wij
tweeën naar toe gaan,
of we hetzelfde pad zullen betreden,
of bij de splitsing ieder een eigen weg gaan,
maar ik weet wel dat ik niet wil verdwalen,
en ik zal op het rechte pad blijven,
ook al is het misschien mistig.

I don’t know where the two of us
will end up,
if we will tread the same track,
or at the fork in the road,
will each pick our own path,
but what I do know,
is that I will not allow myself to get lost,
and will follow my trail till the end of the line.

Voor hem tien anderen,
en voor mij misschien vijf.
Ik weet dat ik beter kan krijgen,
ook al lijkt dat niet zo wanneer ik met hem praat.

There are ten others like him out there,
and maybe five like me.
I know I can do much better,
even if I forget during our talks.

Drie dagen,
niet eens drie dagen,
en hij heeft zich als een worm
in het klokkenhuis van mijn hart gewurmd,
en neemt hap na hap,
tot de appel op is.

Three days,
not even three days,
and he, much like a worm,
has burrowed itself
into the core of my heart,
and bite after bite
devours me,
until there’s nothing left.

Ik ben misselijk,
en ik mis je,
een maladie
van eenzaamheid
overspoelt mij.
Dit is niet wie ik ben,
altijd zo helder en duidelijk,
standvastig en vastberaden.
Jij doet mij ijlen
en daarom mag jij het contact
maken tussen ons,
ik heb al genoeg geleden.

I am sick to my stomach,
I miss you,
a fevered loneliness
overcomes me.
This is unlike me,
usually so clear,
determined and steadfast,
you make me delirious,
and that is why you
have to keep up the conversation
between us,
because I have already suffered enough.

Ik controleer zo vaak
of je al iets van je hebt laten horen,
dat mijn ogen langzaam vierkant worden,
ik mis geschreven schrift.

I have been incessantly,
obsessively checking my messages,
to see if you have texted me,
so much so,
that I fear I will end up like Mike TV,
I miss hand-written letters.

Er zal nooit gevoel bij hem vandaan komen,
en bij mij ook niet, zeker nu niet.

He will never reciprocate,
and neither will I, not presently.

Waar komt deze plotse last vandaan?

From whence came this plague, to plague me?
Daan Jul 2021
Het strijden is gestopt, verschoven,
net als de vele huizen, ondersteboven.
We reizen weer, soms zonder prik
en anderen krijgen stuk op lik.

Zolang ik maar dit en dat en grote jan
en het later online posten kan.
Zolang de zon voor mij maar schijnt,
maakt het mij niet uit van wie een thuis verdwijnt.

Er zijn toch geen gevolgen, ze kunnen mij
niks laten moeten. Het enige dat ikke ken,
is de grond onder mijn eigen voeten.
Ze zouden allemaal eens goed over *** voeten moeten krijgen.

Ja, we zijn allemaal in bepaalde mate beschadigd.
Het één praat het ander niet goed.
benedictpiper Feb 2023
Ik mis je, ik hou van je, ik wil je, maar verlies je.
Jou loslaten is het moeilijkste dat ik ooit doen moest,  
want mijn naïviteit dacht dat voor eeuwig
geen sprookje was.
Ik heb je vervloekt, ik heb je bemint, ik heb je gehaat en ik heb je geliefd, ik wou je zien groeien, zien openbloeien.
Maar mijn grootste fout,
was dat ik je nooit kon laten zijn wie je was.
En ik wou dat het anders ging.
Daan May 2019
De pijn is diep en goed
verspreid, niet zomaar
aan te duiden, onduidelijk,
iets wat je moeilijk onderscheidt.

Zoek voor haar momenten om
nieuwe uren in te luiden.
Laat van tijd een luchtje scheppen,
paarse bloemen, bomen bruin
en uitgestrekte velden links,
rechts, een kinderspeeltuin.

Wanneer we de tijd weer nemen
om te kijken, zien we meer
dan wanneer
we haar aan het raam laten
zitten.
Geef de kans om haar tuintje om te spitten.
In en uit balans krijgt het groeien
terug een kans en zie die paarse bloemen, in goed licht,
die zich maar al te graag weer komen moeien
met het veld van je gezicht.
Maria vond de paasbloemen mooi. Of zijn het nou sint jeuris bloemen?
Soms graven, soms springt het in het oog.
¿Y por qué no ha de ser verdad el alma?
¿Qué trabajo le cuesta al Dios que hila
el tul fosfóreo de las nebulosas
y que traza las tenues pinceladas
de luz de los cometas incansables
dar al espíritu inmortalidad?

¿Es más incomprensible por ventura
renacer que nacer? ¿Es más absurdo
seguir viviendo que el haber vivido,
ser invisible y subsistir, tal como
en redor nuestro laten y subsisten
innumerables formas, que la ciencia
sorprende a cada instante
con sus ojos de lince?

Esperanza, pan nuestro cotidiano;
esperanza nodriza de los tristes;
murmúrame esas íntimas palabras
que en el silencio de la noche fingen,
en lo más escondido de mi mente,
cuchicheo de blancos serafines...
¿Verdad que he de encontrarme con mi muerta?
Si lo sabes, ¿por qué no me lo dices?
Nikki May 2020
Iedereen danst
de ruimte is gevuld met muziek
overal **** ik gelach
mensen omarmen elkaar
en hopen dat de muziek nooit stopt

In een hoekje van de zaal zit ik
Ik ben niet gekomen om te dansen
Maar waarom dan wel?
Misschien hoopte ik toch
dat iemand me ten dans zou vragen

Mijn gedachten worden onderbroken
door twee glasheldere ogen die me hoopvol aankijken
Een hand vraagt me om te dansen
en ik neem ze dankbaar vast
We dansen de hele avond
en de hele nacht
zelfs als de muziek stopt
laten we elkaar niet los

Maar plots begin je te vervagen
en word ik weggerukt
Ik word wakker
en het enige wat er nog van je overblijft
is een vage herinnering
en voeten die moe zijn van het dansen
Daan Apr 2019
Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.
Als wij klaar zijn, zei de frigoboer, is het water koud.
Daan Apr 2019
Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.
Moge sommige gedichtjes een steun bieden op moeilijkere momenten.
Daan Mar 2019
Andere androgynie is niet te plaatsen
in de polariteit van de plaatselijke
mensheid.
Jongens willen dit, komen eerst en mogen dat.
Meisjes worden beoogd blijheid te laten blijken
als ze soms zelfs maar enkel mogen kijken.

Aangeleerde dromen kunnen jou maar weinig
klaarstomen voor wat je wil en kent
wanneer je van de school af bent.

Toch zijn ze de eerste stap
naar brood en water,
in de richting van het leven
dat je later stil doet staan
maar je nu doet beven.
Je mag wel stilstaan en beven.
Zolang je niet vergeet dat je ook weer verder moet.
Vergeet ook niet vanalles te beleven.
Daan Aug 2019
Ik ben je dankbaar voor je werk,
je lach en ziel. Ik zie je stiel,
je moeite en *** sterk
je uit de hoek kan komen, het wiel
kan laten draaien,
bereid bent onkruid te plukken,
gras te maaien
in de tuin van onze gelukken.

Daar groeit nu het mooiste bloemgewelf
allemaal dankzij jou, wie je bent, jezelf.
Ik ben blij dat ik jij in mijn team zit!
ThatBrokenOne Dec 2018
Waarom,
*** heeft dit kunnen gebeuren?
Wat heb ik gedaan om jou kwijt te raken?
Waar ben ik je kwijt geraakt?
Waarom heb je niks gezecht?
*** heb je het niet eerder kunnen zeggen?
Wat is het dat jou, dit heeft kunnen laten zeggen.
Waar heb ik jou in de steek gelaten?

Ik snap het niet.
Ik wil dit niet.
Ik mis je.
Jij was mijn schat,
Mijn alles,
Mijn wereld,
Mijn rots.

En nu ben ik je kwijt.
En ik kan het niet bevatten.
En ik zal je zeker nooit vergeten.

Omdat ik van je hou.
Omdat ik je niet kwijt wou.
Omdat je mij aan het lachen maakte.
Omdat ik je mis, met alle stukjes van mijn hart.
Daan Apr 2019
Ik mis je, ik mis je,
vergis je niet, het kan,
je ziet hier
een gebarsten jongeman.

Dan kan ik zo wel stoer gaan lopen praten.
Maar wil je me alsjeblieft
niet te lang alleen hier laten.
Gebroken
Daan Feb 2020
Werken voor later, brood,
vis en water, groots
genot en kater,
ze volgen elkaar steeds op.
Was het niet socialiter onaanvaard
dan was mijn job idealiter
aan de open haard.
Hout verzorgen, vuur voor morgen,
warmte, veiligheid en comfort,
een warm brood met vis en water
zonder zorgen op je bord.

Dat is lui, dat mag niet, niks doen is verboden,
je bent een profiteur of krijgt niets van onze broden.

Zal ik ze zoeter bakken of sla- om de tijd
te laten vliegen? Dan voel ik me slecht,
maar net niet slecht genoeg om mijn best te doen voor echt.

Het ideale werk is al allemaal gedaan
en leven in het verleden maakte niemand ooit tevreden.
Leven in de toekomst daarentegen is als leven op de maan.
Je moet nu al vanalles doen om er zelfs nog maar te staan.

Wat is dan momenteel
het ideale beeld waar ik je over kweel?
Ik weet het niet, het komt neren op proberen.
Je zal wel merken wat het is wanneer je 't voor je ziet,
denk ik, geloof ik, hoop ik.
Wat voor werk wil ik doen?
is een vraag voor later
want ik heb nu al andere dingen aan mijn hoofd.
Daan Jun 2019
Nu al tijd om op te schuiven?
Ik dacht maar net te zitten...
Wat, al vijf jaar het er laten stuiven?
Ok, dan zal ik mijn vastgeklitte
kluwen wegduwen.
Krijg ik nog even tijd?
Mag ik nog afscheid nemen?

Mijn kot, mijn kastje en de muur,
de mooiste liedjes zijn van korte duur.
Daan Oct 2019
Heb je even tijd? Ik wil je
wat vertellen,
moet mezelf even luchten, hart
en zeer en slecht en goed
en daarna even zuchten.

Ben ik dan geen last? Stoor
ik niet?

Misschien zwijgen,
misschien beter stil houden,
blijven, misschien beter zo.
Ik twijfel of ik mag, of kan
en wil ik echt wel praten?
Misschien kan ik het beter
zo gewoon en laten.
zijn

— The End —