Palutang-lutang sa gitna ng dagat
Gawa ng luha kong
sinubukang saluhin sa tasa
ngunit hindi nagkasya
Sinong sasagip
sa pusong takot malunod?
Hahayaan na lamang bang magpaanod
sa tulirong mga alon
Wari'y sila ring nalilito
Saan nga ba patutungo?
Ngunit ang damdamin,
Sa iyo pa rin gustong dumaong
Umaasang sa dalampasigan,
Sa mga bisig mo, ako sisilong



Parola, Margaret Austin Go

Ako nga ba'y walang kapareha?
Bakit nga ba nag-iisa?
Patuloy lamang tangay ng alon
Walang ibang nais dumaong

Pahina'y lilisanin na
Aasang mayroon pa ring pahinga
Puso ko'y pagod na
Luha ay tumila na

Ang bawat salitang bibitawa’y
Mistulang mga butil ng ulan.
Dahan-dahang tutuksuhin ang damdaming
Hindi mawari kung saan nga ba lulugar.

At unti-unting magtatago at maglalaho,
Gaya ng mga imahe sa panaginip
Na minsa’y nagigising na lamang --
Kupas na ang mga alaala.

Naglaho at nagbago,
Tulad ng gabing mapanlinlang.
Tulad ng pag-aalinlangan
Kung bubuhos na ba ang unang patak ng ulan
O mananatili’t makapaghihintay
Kung sino ang taya; kung sino ang handa na.

Hindi ko lubos maisip
Na ang tadhana pala ay may katapusan,
At ito’y matagal nang dumaong
Sa kawalan ng tiwala.

At gaya ng mapanuksong dahong
Sumasalo sa luha ng langit,
Siya rin pala'y bibigay at mapapagod --
Mapapagod at lilihis hanggang pangako'y mapako.

Naubusan ang bawat katauhan
Ng sandatang  mas masakit pa sa ligaw na bala.
Hindi na rin nila naggawang humanap ng paraan
Para likumin ang minsang mga butil
Na ngayo'y karagatan na.

Naubusan na rin ng mga salitang maibibigkas
Pero minsan din naman nilang sinambit,
Na “ako’y handa na."
Nagtuturuan at nagtutulakan,
Kung sino ba ang may sala.
Ang rosas na alaala, ngayo'y tinik na sinusuka.

Humahampas ang agos ng nakaraan
Sa mga pusong nanamlay habang naghihintay.
Marahil, napagod nga sila
O talagang naubos na ang alas
Sa kani-kanilang mga baraha.

Naulit nga lang ba ang nakaraan?
O ito ang katapusan ng kanilang sumpaan?
Pagkat minsan na ring nalumbay
Buhat sa distansyang pumagitan sa kanila
Ngunit sa pagitan ng “oo” at “hindi,”
Hindi na nila nagawang sumabay.

Ang bigat na kargo ng isa’y
Hindi na kinayang pasanin ng isa pa.
At sa sabay na pagtalikod
Ay namutawi ang poot at tampo.

Hanggang sa dulo ng sinasabi nilang “simula”
Ay naging hangganan na.
At naputol ang pulang lasong itinali nang sabay.
Sabay nga silang nangarap,
Ngunit sabay din silang naubos.

At kung napapagal ka na sa haba ng lakbay,
nababagot sa buhay o kawalan nitong taglay,
kung hapong-hapo ka na sa alon ng lumbay,
hayaan **** hayaan kitang dumaong,
pumarito ka sa aking baybay,
pumarada ka at pumatong.
𝘠 𝘥𝘶𝘦𝘳𝘮𝘦 𝘥𝘶𝘭𝘤𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘦𝘴𝘵𝘢 𝘯𝘰𝘤𝘩𝘦,
𝘣𝘢𝘫𝘰 𝘮𝘪 𝘤𝘪𝘦𝘭𝘰 𝘦𝘴𝘵𝘳𝘦𝘭𝘭𝘢𝘥𝘰.
𝘠𝘰 𝘷𝘦𝘭𝘢𝘳é 𝘱𝘰𝘳 𝘵𝘪, 𝘥𝘦𝘧𝘦𝘯𝘥𝘦𝘳é 𝘵𝘶 𝘤𝘶𝘦𝘳𝘱𝘰
𝘥𝘦 𝘭𝘰𝘴 𝘦𝘯𝘦𝘮𝘪𝘨𝘰𝘴.
Kung napapagod ka na sa tagal ng byahe,
mananatili ba o muling mag-iimpake?
Kung nalilito saan nga ba patungo,
sa dako kaya rito, o dako roon?
Hayaan **** hayaan kitang huminto.
Pumara ka, papalapit, pumarito.
𝘋𝘦𝘴𝘤𝘢𝘯𝘴𝘢 𝘺 𝘢𝘵𝘳𝘢𝘤𝘢 𝘵𝘶 𝘨𝘢𝘭𝘦ó𝘯,
𝘺 𝘥𝘦𝘴𝘤𝘢𝘯𝘴𝘢 𝘤𝘰𝘯 𝘮𝘪𝘴 𝘰𝘭𝘢𝘴
𝘺 𝘮𝘪 𝘭𝘶𝘯𝘢 𝘭𝘶𝘮𝘪𝘯𝘰𝘴𝘢 𝘲𝘶𝘦 𝘣𝘳𝘪𝘭𝘭𝘢.
𝘚𝘰𝘺 𝘵𝘶 𝘵𝘰𝘳𝘳𝘦 𝘺 𝘧𝘰𝘳𝘵𝘢𝘭𝘦𝘻𝘢,
𝘵𝘦 𝘲𝘶𝘪𝘵𝘢𝘳é 𝘭𝘢𝘴 𝘵𝘰𝘳𝘮𝘦𝘯𝘵𝘢𝘴 𝘺 𝘱𝘦𝘴𝘢𝘥𝘪𝘭𝘭𝘢𝘴.