“Sige may mumu dyan!”
Noong bata ako mandalas itong sabihin sa akin ni mama para iwasan ko ang mga delikadong lugar na magpapahamak sa akin.

At habang nagkakaedad ako
Napagtanto ko na may mas nakakatakot pa pala kaysa sa mga multo
Na mas dapat kong pagtuunan ng pansin.

Ito ang mga mapanghusgang  lipunan
Mga mata nilang sumsukat sa iyong pagkatao
At mga opinyon nilang sisira sa iyong sariling kumpiyansa

Sa kabila nito, ipinagpapasalamat ko pa rin
Na sinunod ko noon si Mama
At isinapuso ang mga payo niya.

Dahil kahit napapalibutan pa ako ng mapanghusgang lipunan
Mga matang sumusukat sa aking kakayahan,
At mga salita nilang pilit sumisira sa kumpiyansa ko

Heto ako, nananatiling matatag
At ipinaglalaban ang prinsipiyong pinaniniwalaan ko.

Just like a street lamp
I can give you a light when the night has come

Nevertheless, I don’t know where to stand?
To be happy since you found your comfort place in my presence
Or will I get sad because you only appreciated me for your own convenience?

Why am I being forgetful?
Is it because of my age?
Maybe because of many things happening right now?
Or Is it possible I am just forcing myself
Not to remember my responsibilities, my hideous past,
And shameful mistakes?
What if  I’m only trying to run
From the burden I’m carrying for their own sake?
How I wish I could be forgetful!

Such depressing night
Our Memories together.
Burning like a lamp