keer op keer
telkens weer
vlak voor zonsopgang
hoevaak nog wakker te worden
met een steen in mijn buik
hoevaak nog betraande ogen te openen
in het holst van de nacht
in de stilte na de storm
als een zwarte koude wind
je neemt me steeds weer
eventjes
mee
naar een plek waar ik niet wil zijn
nee
het is er niet fijn
het doet pijn
keer op keer
een geschaden vertrouwen
wanneer laat je me met rust
dit is wat het doet met een vrouw
jij, geschaden vertrouwen
ik wantrouw jou

Doe mij maar gras op crackers,
Ik zet telkens veertien wekkers
Om te weten wat mag smaken
Mij zie je geen boterham
Met salami en choco maken
Pak de fiets, het houdt, het hout,
De spaken, ik moet braken
Van die biefstuk op een bedje van
En dat schreeuw ik van de daken
opdat iedereen het horen kan.

In de kelder heb ik een kamer vrij
gehouden, opgemaakt en zo geheim
dat ik er niemand, buiten mij,
zou binnen laten.

Het licht is dim en door de opening van de deur
valt het meeste licht op een houten
sokkeltje. Daarnaast hangt er een geur
van jong parfum en een glinster gouden
mokkeltje.

Het is mij een dierbaar ver verleden,
waar ik vroeger veel om heb geleden.
Net daarom staat het uit zicht
en krijgt het gewelf er amper licht.

Op de sokkel staat een herinnering die me telkens kan ontstuimen.
Misschien is het eens tijd om de kamer op te ruimen.