ओ मेरे मितवा,
मुझसे रूठो ना रे तुम।
मुझे प्यार हुआ है तुमसे,
तुझमें हो गए हैं गुम।

ख़ुदा से माँगी है एक दुआ –
मेरा प्यार तुम तक पहुँचा देना।
मिल गए तुम इस ज़िंदगी में,
तो फिर और क्या है पाना?

फ़ासले हमारे बीच के
चुभ रहे हैं अब मुझे,
बेसब्र हो गई हूँ अब
मिलने के लिए मैं तुझे।

इज़हार न कर पाई मैं
तुमसे अपने प्यार का,
बयान न कर सकी मैं
दिल से की मोहब्बत का।

इस प्यार की चुनौती में,
ऐ ख़ुदा, तुम मेरा साथ देना।
रूठा है वो मुझसे –
उसे कैसे भी है मनाना।

बोलताना तुझ्याशी भान मी हरपलो,
तुला बघायला दररोज मी तरसलो.
भेटशील तू मला, ही आशा मनात होती,
पण भेटायला तुला योग्य संधी मिळत नव्हती.

मी मारलेल्या जोकवर तुझं खदखदून हसणं,
तू दिलेल्या सरप्राइजनं माझं आश्चर्यचकित होणं,
मी दुःखी असताना तुझे डोळे पाणावणं,
तू अडचणीत असताना माझं मदतीस सरसावणं.

आठवण येत होती मला कायम ह्या सगळ्याची,
पण तुझी सावलीदेखील माझ्या आसपास नसायची.
कायम मी जगायचो तुझ्या आठवणींमध्ये,
कायम मी बघत राहायचो तुझ्या फोटोकडे.

परत सोडून गेलीस तर जगणं अशक्य होईल मला,
माझ्या मनातली ही भावना मी कशी सांगू तुला?
कदाचित देवानेच आहे आपलं कनेक्शन जोडलेलं,
कारण नातं आहे आपलं शब्दांच्या पलीकडचं.

मनातल्या कोपऱ्यात आहे
आठवणींचा ठेवा,
ती बरोबर असण्याचा आनंद
त्यांच्याच मदतीने घ्यावा.

प्रेमात कायम जवळ असणं
हे गरजेचं नसतं,
लांब असूनदेखील मला
ओढ तुझीच असते.

सतत तुझा वाटतो अभिमान,
आनंददेखील होतो,
पण एकत्र आनंद साजरा करण्याचा
मोका माझ्याकडे नसतो.

माझी काळजी करू नकोस
असं मी कायम तुला सांगतो,
तुझ्या काळजीत मात्र मी
माझा प्रत्येक क्षण काढतो.

मन भरून आले तुला पाहून,
आठवण येत होती तुझी.
तुला सांगायचं गेले राहून
मनातली गोड भावना माझी.

सुंदर दिसत होतीस तू,
नेहेमीसारखीच हसत होतीस,
पण तुझ्या हसण्याचा आनंद तू
मला मिळून देत नव्हतीस.

खूप समजावलं मी मनाला माझ्या –
नको तिची आठवण काढूस,
आठवणींच्या पेटाऱ्याला तुझ्या
पाहून नको अश्रू गाळूस.

पण तरीही, कधीतरी दार वाजल्यावर
तू भेटायला आलीयस असं वाटतं,
दारात कोणी तरी दुसराच दिसल्यावर
मन पुन्हा एकदा तुटतं.

Whatever name you bear, wherever you may be
Know in my suffering, I thought oft of thee
I may never meet you, may never know your smile
Such grieving thoughts, my heart cannot reconcile

I could dally in fantasy, but it would never be true
It might numb my aching, but it would never be you
I dwell in the pain, in the fear and unease
so one day I may sit with you, under the shade of trees

In the silence of spring morning, grass glistening from rain
There need be said nothing, for our eyes would make plain
the fulfillment of aching, the two joined in one
a foretaste of mystery, the Church and the Son.

For here as I'm writing, in my doubt and my grief,
I write this meager poem, to hold firm to belief,
that God may bring us hither, so that you might here see
knowing the depth of my love for you, and the prayers made for thee.

Someday I’ll be a watchmaker,
Who crafts the hands of time.
Shaped by steady labor,
Fulfilled by each design.

Someday I’ll meet the one who turns
My hours into gold.
Our time will tick — a flicker that burns,
With love both bright and bold.

Someday I’ll feel a happiness,
That keeps in step with time.
Each grain of sand falls into place,
As if each moment were mine.

Today I am no watchmaker,
The hours pass me by.
I hold no hands and give no time,
No joy remains inside.

But someday,
I'll make the time...

Her eyes—so magical, so beautiful,
her soul shines through.
No matter how, it just does:
a perfect human, with a glance
that claims.

She doesn’t take the stage—
she owns it, she lives it.
Every blink makes the world flicker—
a soft fire burning
without permission.

I can’t tell if I’m falling in love
or just living in awe of a being so perfect.
She’s sitting across from me,
and it’s unbearable—

the way her fingers trace the rim of her glass,
like it’s the most intimate thing in the room.
She shifts slightly, and so does the gravity in my chest.
I haven’t said anything.
Probably for the best.

Because my hands tremble beneath the table—
not from fear,
but from the ache of holding back everything I’d say
if I believed I deserved to be heard.

Her eyes—still rimmed in that inky black—
don’t glance, they lock.
She sees something—maybe me,
or maybe she’s just letting me believe it.

Her lips look like velvet left out in moonlight—
soft, secret, poetic.
Like every word she’d speak writes itself.
I reach for the strength to stay fated,
holding the silence like it’s sacred.

She doesn’t talk much.
She doesn’t need to.
Her silence hums louder than a crowded room,
and I’m starstruck by her presence.

Her laugh fills the room with a kind of passion—
too alive to ignore.
It makes me unravel.
And I’m not sure if I want to run
or lean closer
and ask her to say my name.