Ik heb wat testjes afgenomen,
wilde bepalen welke dromen
mij het beste klaar kunnen stomen
voor een leven in de bomen.

Ik stem, studeer en ben het bos
verloren, staar en veer op
van het bed, wens terug los
te zijn, zoek vrijheid en een job.

Ik, wie ben, ik, boe, wie ben ik, moe.
Wie ik ben, is wat ik doe,
niet minder, meer, niet zeer,
toch op zoek. Want wat was nu ook weer
de clue?

Ach juist, ik was op zoek,
naar wie mij kan definiëren.
Ik heb een onuitstaanbare nood
aan vastleggen wie ik ben,
het is geen aanrader, 'k zou het niet
proberen.

Ik wil vertrouwbaar zijn, betrouw
me gauw en ik zal horen,
ik ben als luisteraar geboren.
Ook lief en accepterend,
de armzaligen verwerend,
doch lachend uit, oordelend,
liefst de taken verdelend.
Dat ben ik, Daan, de ambassadeur
van buzz, plezier en lachen
bezorgen aan de cohorte
is mijn favoriete forte.

Zeg ik allemaal zelf, rapportage
is onbetrouwbaar onderzoek,
ik blijf blijkbaar blij mijzelf verschuldigd
te zeggen wie ik ben
en is dat een probleem?
't Is dat ik vanonder zoek.
Voor mij een beetje maar van bovenaf is
dat allemaal oke.

Vanaf morgen zeg ik nee
wil ik minderen
die letters zinderen na
en daarom zeg ik ja
wanneer ik liever
afwijs.

Het is een zwakte als
pas gelakte nagels
later wordt het mooi,
voor nu is het een zooi
tot het droogt
en het poogt
alles te
verbeteren.

Dat ben, was, word ik later
een zeveraar een prater
een typer, een tikker,
getikt, jouw type, cherry picker.

Ik eet de kersen op jouw taart
wanneer je moederdag verjaart
eet de olie van jouw dom
de spookjes uit jouw kom
Ik ben veel en ook een vraat
ik schrok zelfs terwijl ik praat
tijdens de film
god wat zou ik mezelf
ambetant vinden
als ik mezelf niet was

Daarom kan ik niet om met mensen die niet anders zijn,
ik zou ze verwensen maar dat is niet mijn
manier van werken
ik tolereer ze, laat liefst niet teveel merken
van mijn afgrijzen, afschuwelijk plezier
als ik zie *** pijnlijk op een kier
de deur staat
naar vergetelheid.

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

when you wake up from tomorrow
and see a glowing sky
will you remember it the way it was
when you wake up from tomorrow

vluchtende mensen
grijpend
naar een pilletje
medicijnen
voor balans, tegen het kwijnen
een fles wijn
gewoon
om, voor de verandering,
eens met jezelf te zijn
het heil zoekend
in een grote groep vrienden
even niet bepalen
laat anderen de beslissing maken
een joint misschien?
zelfconfrontatie gaat me raken
piekeren
ik gok liever voor tien
een kameraad vierentwintigzeven
om mijn innerlijke stem te ontwaken
God zeg me, wie ik ben, waar ik sta
stop het nou maar onder het laken
ik zelf heb al vaak genoeg geprobeerd
het te weten, te weten waar ik ga
op de langertermijn
nog steeds niet in balans
gek he?
als we blijven vluchten van onze dans
het hoofd bieden aan een eigen kans
ver weg in het duister
nog wel
en dan
*** voel jij je weer licht?
ben je dan ook werkelijk in
evenwicht?
of houd je het masker voor
om meer te krijgen
iets van gehoor
met alle prikkels en falen
vrijheid en eenzaamheid
toppen en dalen
laat mij
het allemaal lekker zelf bepalen
zodat ik kan zeggen
dit ben ik
zonder die ergens anders te halen
arme mensen, voor de verandering
kom op de proppen
met eigen verhalen

Zoals elke dichter zou ik
één woord willen schrijven
waarvan iedereen zegt
dàt bedoel ik
en dan kijkt naar z'n lief
en zegt zo ben jij

Maar al wat ik zeg
er was ergens wel
iemand die het eerder
of zachter
of prachtiger zei

Via leven, ene van de velen,
monden, stemmen, kelen
door elkaar te weven
in een wirwar boel Berlijn
en wenen, dankzij diegenen
die nog altijd zijn,
nog altijd lachen, stralen
daar blijf ik het geven halen.

Da's waardoor en om
ik 's ochtends uit mijn bedje kom,
gedreven, mijn pantoffels kus
met jus d'orange en bonjour zeg,
goedemorgen in het Frans.

Er zat niets anders op,
het kwam aan op verkopen,
ik had zoiets van,
*** gaat dit verlopen.

Zo, goed, nu, euh en wel, mensen
praten, zeg maar, minder snel
wanneer ze niet goed weten
*** de juiste woorden heten.

Help mij dan, zie je niet
dat ik gewond ben
zie je niet dat ik bloed
waarom sta je stil
het is oké dat je niks doet
maar waarom sta je daar
boos.

Zeg nu iets, roep desnoods
of ga voor altijd tuimelen
Ik voel de hele kamer,
het allemaal rond mij
verkruimelen.

Iedereen rond mij heeft pijn
mensen ten einde
raad en klein van hoop.
Ik hoop dat ik kan helpen,
dat ik ook een beetje nut heb.
Weet dat ik niet opschep
als ik zeg dat ik niet veel
heb meegemaakt.

Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

Het lijkt soms zo gemakkelijk.
Blij zijn blijkt dan toch niet zó vermakelijk.
Ik bijt en kauw en zeg "Oei, sorry, smakelijk!"
tegen jou.

Het voelt zo egocentrisch, onbezonnen,
om (zelfs zwakkelijk) te delen dat je ligt te zonnen.
Het is niet echt, ver zonnen,
als werk, onbegonnen,
om te onrafelen wat is en waarin ik mij vergis.
Hoedanook, de planten zijn getrokken
nog voor de grond ontgonnen,
nog voor de bus vertrokken.
De grootste, gemeenste deler
heeft de prijs der groenteteler
wederom gewonnen.

De reis is lang en hobbelig,
de pudding in mijn ****,
voorheen bedekt met hard
en knobbelig.

Ik vind het jammer
om jaloers te zijn
maar kan het soms
niet onderdrukken.

Het klimaat is klammer
als ik, klein, met mijn
focus op iets doms,
zeg dat het mij ook zou lukken.

Ik geef het je na, leg schuld aan eigen.
Je hebt goed gewerkt, ik ook maar anders
en moet niet steeds naar mezelf neigen.

Leer me kennen, leer
wat mij verwennen, kan
je mij neerpennen, vraag ik aan
mezelf.

Ja dat wil ik wel proberen,
heb ik net gedaan, denk ik,
ben dat.

Zo, zeg, hey, wat straf
en leuk en laf
dat jij zo vriendelijk bent geweest.

Het hoeft niet harder
als je voor jezelf leest,
wees tevreden, streef naar meer,
verzorg je toch een keer
en je geneest.

Ik moet mezelf leren maken,
zonder mezelf te kraken,
wat het is, productiviteit.
Al jarenlang zit ik in strijd
met angsten, die de bangste
tracht maar niet vermijdt.
Ik verwijt voornamelijk
mezelf, onnoemelijk
een ander.

Ik ben waarschijnlijk niet alleen
wanneer ik zeg
dat ik wil dat ik
verander.

Vol bord en geen idee
wat ik wil doen, bereiken.
Voorlopig zeg ik geen nee,
wil ik mijn geest verrijken.

Deeltjes weg, op de vork geprikt
en ingeslikt, ik heb een aantal dromen,
die nog wat te hoog gemikt
mijn enthousiaste zelf intomen.

Half weg, nog niet veel waar
gemaakt, dromen gestaakt,
ergens begonnen voor een paar
centen, zo mijn dorst gelaakt.

Het is bijna op, ik heb vanalles wat
gegeten, geproefd, de tijd aan mij
voorbij gezoefd en ik heb last
aan mijn schouders.

De overschotjes belandden in de vuilbak,
'k had nochtans een pak
kunnen bewaren
om morgen naar te staren
en te sippen
als het water aan de klippen.

Soms springen tranen in mijn ogen
zonder dat ik ze heb gevraagd
om daar te landen.
Ik voel me dan belaagd
en zeg ze dat ze mogen
vallen in mijn handen.
Daar zijn ze zichtbaar zachter en
laat ik ze makkelijker achter.

We waarderen zo die sterren
die we zelf niet willen zijn.
We kijken dagelijks naar de lucht,
naar lichtjes, verbazingwekkend klein.

Waarom?

Mijn nek doet toch al pijn.
Mijn ogen prikken, jeuken
en op mijn rug kan je mini-ruzies steuken.

Die nieuwe stoelen zijn echt ongehoord.
Ik zeg het je
dat is erg-o-nomisch nu niet meer ver-
antwoord.

Faam en ik zijn slechte vrienden.
In de spots, op de planken,
bang van uitgekienden,
gedwongen af te slanken,
zou ik kwijnen, stilaan weg,
wachtend op een teken,
tot iemand start met preken:
'Handel pas als ik het zeg.'.

Zal ik voor jou vertalen
wat je niet kan zeggen, voelt,
zonder piekeren, malen,
opdat je sneller ziet wat je zelf bedoelt?

Laat mij je tolk zijn,
je draaikolk zijn,
je meenemen naar een vloeiende,
ongekend hard boeiende,
versie van je zelf.

Ik zal voor jou vertalen,
van binnenkant naar
bovenste beste, buitenkant verhalen,
zelfs al klinkt dat raar.
Ik wil graag voor jou vertalen,
bel me op en zeg het maar.

't Is warm of koud, droog of nat
en altijd druk druk druk.
Zij die nog een passie hebben,
mogen spreken van geluk.

Zit ze zondag in de zetel?
Heeft hij harde hordes hoog te huppelen?
Zeg alstublieft niet dat je iets voelt druppelen.
De stad, dat is een heksenketel.

In gras en stilte zoek ik tevergeefs de vlucht,
besluit ik deze week met een lange diepe zucht.

Wat zegt het over mij
dat ik voor jou niet kan beslissen?
Misschien schort het aan wij
en moeten we ons wissen.

Laat toch vallen, dagelijks,
drie woorden
vervuld van romantiek.
Avondlijks, mistig, dof,
zie eens *** ik in de zetel plof.
Morgen werken, 'k ben toch niet ziek?

Soms drijven, soms scheuren,
klaarblijkelijk het gevolg van
afwisselend kijven en dan zeuren,
of van *** het huishouden huishouden kan.

Zeg schat, een nieuwe auto, bouw of kind,
stemt dat jou ook terug goedgezind?

Ik zit op bad, niet erin,
denk na, het is niet min.
Plus ik ben nu twee maal
elf, da's te delen
of te laten,
al zeg ik het zelf.

Ze hebben me met zekerheid
mijn zeker heden afgenomen.
Ik zie nu het bos niet meer
in plaats van vliegen door de bomen.

Ik was party planner, ***-en-panner,
DJ-booth-bemanner vóór het groot verziek.
Nu draai ik soms nog in mijn living
of in mijn keuken, zonder mijn geliefd publiek.

Het is al even veel toneel en stank voor danken.
Zeg mij, wanneer mag ik weer op de planken?

Leden, maten, zware zakken,
rollende ballen, dikke hakken,
tomatenplukkers, houtpakkers
en in-koeten-kakkers.

Ik moet jullie wat vertellen.
En terwijl mijn voeten schuiven,
doe ik het uit de doeken.

Ik zeg ik verdien wat ik krijg,
in plaats van andersom.

Wat heeft dat te betekenen?

Dat ik het vaak genoeg
zelf niet weet.

Waarom dan die fanfare?

Dat kan ik zelf niet verklaren.
Soms moeten het woord het voetenwerk doen.
En dan sta ik mijn mond vol tanden,
het haar in de handen
en het zand aan de lippen.

Man, dit gedicht, gooi het van de klippen.
Kunnen we deze gozer, aub, even skippen.
Wat een zeikstraal, wat een knul,
hij pist vast doorschijnend water,
zo flauw is zijn fletse kul.

Die valt niet meer op te knappen.
Dan maar naar de uiltjes.