Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
JeanlBouwer Oct 2010
Met boeke vol helde, soos ek en jy
Potgieter, Trichardt, Smuts, Kruger selfs De LaRey
Almal met die doel, om hul volk te bevry,
Die Afrikaner, uit te brei
Om hul families, van leiding te bevry

Selfs, De LaRey
‘n Lafhart, wou eers nie beklei
Later die held, wat die boere, verder wou lei
Familie man, vader seun broer en gesant

Ja, die mense was ook bang
Maar met passie,
Met drang
Met dit wat slange vang
Het hulle als aangevang

Kyk na jou vriend
Kyk na jou maat
Kyk na die, anderkant die straat
Dis jy, wat hul toekoms baat
Dis jy, wat hul vereen, ou maat

Die Afrikaners, was plesierig
Dit, kan julle glo
Nou gevul, net met gierig
En al hul misnoe
Ja, dit kan julle glo

Waar is ons eendrag
Waar is ons mag
Waar is die dae, toe ons nog lekker kon lag
Waar is ons helde, van vandag

‘n Held, in elkeen wat die taal verstaan
Elkeen, wat n weg vir Afrikaans wil baan
Elk, wat sy man wil staan
vir die taal, wat min verstaan
‘n Kultuur, wat net ons verstaan

‘n Kultuur, so ryk aan helde soos ek en jy
Helde, wat die Afrikaner wil bevry
Helde, wat nie bang is om te baklei
Helde, soos ek en jy!
Blom In Blou Aug 2020
Wat is
Soet sonder suur
Wat is
Lente sonder winter
Wat is
Lig sonder donker
Wat is
Wolk sonder droogte
Wat is
Kos sonder honger
Wat is
Slaap sonder moeg
Wat is
Lewe sonder dood
Wat is
Ek sonder jy
Wat is
Is sonder niks?

https://blominblou.weebly.com/blog/wat-is
Adriaan Harms Oct 2014
In my droom wereld...

Daar, in die verte, is n bed vir as ek moeg raak.
n Berg wat ek gebruik as n kuns muur.
En n oop veld vol rose.

Bo my, die blou lug met reen druppels wat val, maar wat nie nat maak nie.
My gedagtes wat rond sweef.
musiek wat gehoor word maar nie gesien word nie.
En dan, jy.

n Bed vir my en jou.
Jou naam op die berg met klippe, gevorm soos harte, gepak.
n Oop veld rose wat jou emosie kleur wys.

Reen druppels wat val, wys my jou trane.
My gedagtes wat vir jou wys *** spesiaal jy is vir my.
Musiek om als te laat kalmeer.
En jy, vir my om lief te he, sonder om te stres oor wat jy sal **** of se as jy weet jy is die een wat ek wil he.
Cry Sebastian Feb 2010
Met jou patetiese pantomiem teen n God wat jy haat
verkrag jy harte en bevestig sy bestaan.

*** seer voel jou vuiste as jy slaan na die wind?
*** groot voel jou ego met die roem wat jy vind?

Swakelinge swig soos skape voor jou opstand en hype
Jou talent is verduister in verganklike tripe.

Jy is nie die eerste of laaste wat laster,
wat liefde verloor met die haat wat jy koester.

Ons is almal maar net wasems wat verdwyn in die mis
tot verniet gaan ons woede en onheilige twis.

Daar is nog genade terwyl die son skyn
om omkeer te maak van die krakende pyn.
'n lewe in konstruksie...
dis tog die mees logiese manier om dit te beskryf...
ons bou en bou en bou,
en toets dan die produk.

Maar aan die einde, as ons klaar gebou het...
wat is dan daarvan te kom.
                        'n Lee huis...
                                       'n stil pad...

en wat het ons van onself geleer?

En wat leer ons van die wereld en mense om ons
             , vasgevang in die stryd teen tyd...

niks nie.

Ons het net voor onself uitgekyk
                   na die vaal stene
                                   en die slukkerige sement.

Watter vreugde het dit vir ons gebring.

Niks nie.

Nee,
         ek weier.

Ons is tog hier geplaas met vrye wil.

En iewers langs die pad,
                                          raak almal die pad duister...
en word dan deur die samelewing verdoem.

Die mensdom besluit dan wat van hulle sal word...
In daardie oomblikke is God meer vergete
deur die skares wat saamdrom op die rand van die pad...
                                                                ­                                      die wat lag en vinger wys...
                                                                ­                                                      die wat klippe gooi,
                                                         as deur die wat die prentjie aanskou.

Soms kort ons 'n perspektief van uit die donker,
                          om die lig rerig te verstaan...

Soms moet ons eers die genadelose aanraking van die koue voel,
                           voordat ons die sagte streel van die son oor ons gesigte kan waardeur.

Daar le wysheid in die donker,
                                      want dit is in die donker waar jy aleen is,

                         met niemand om in jou oor te fluister wat reg of verkeerd is nie.

                                                                ­                                                      Net die wind om jou siel te sus,
                                                                ­                                               die stilte om jou uit te rus...

                                                 en niemand wat jou god kan wees
                                       of sy woorde
                                                          ­      en planne
                                                                ­                   vir jou kan uitmessel nie.

Die pad het die gevaar geraak.

Dis koud en korrupt.
                                     En ons is dankbaar,
         dat ons die kans gekry het om dit te sien,
terwyl ons stadig verswelg word deur die skadu's
                                                                ­                                             en wegsmelt in die donker...

want nou weet ons dat ons pyn maar net 'n gedeelte van die werklike hartseer was...

                                                               ­ ons is die gelukkiges...

en hulle loop op die pad na verdoemtenis
Siska Gregory Jul 2017
So loop ek deur die strate van Paris en voel dadelik tuis;
Tuis soos in n vreemde wereld wat juis net vir my gemaak is.
Die outydse geboue wat vertel van jare terug, die noue strate wat ver af le amper verby more, die klasieke fietse met klokkies wat "trieng" in die verby gaan na ander plekke, ook die french brode wat jou vertel van vandag en die krag van twee hande wat gebruik is om die smaak in jou gedagtes te laat verdwaal, om n storie te vertel.
So loop ek deur die strate van Paris en voel dadelik bly;
Bly soos n kind wat haarself bevind in n lewe vol nuwe dinge, vol nuwe betekenisse soos n nuwe paar oe wat oop gaan om te sien en dan te verstaan.
Maar die lewe gaan aan met n lank terug en n more wat kom of n vandag wat verby gly na n elke dag;
Wat my vertel van n lewe van geluk en plesier om te geniet vandag, elke dag.
2016/07/17
Victoria Feb 2019
Jy hou van die manier waarop sy jou naam troosvol uitgespreek het na 'n swaar dag wat jy gehad het.
Jy is lief vir *** sy jou bekommernis verlig met elke woord wat sy sê dat jy nie presies kan vind *** sy daarin slaag om dinge wat jy nie kan uitdruk nie, uit te druk.
Jy hou van *** haar teenwoordigheid jou op jou reënerige dae troos en warmte gee.
Jy hou van haar klappergeur wat in jou kar hang nadat sy saam jou iewers heen gery het.
Jy hou daarvan om die geluid van haar lag te **** wat die leegheid van jou wêreld vul, soos simfonie jou uit die leemte haal.
Jy is lief vir *** sy gedigte geskryf het wat jy altyd weggevoer het, *** hulle gewys het hoeveel sy jou liefgehad het.
Jy hou van die manier *** haar klein vingers met joune verbind is, *** dit jou laat voel het dat jy die is wêreld waarna sy draai.
Jy is lief vir *** hierdie woorde die helderheid van die sterre diffundeer en *** hulle in die konstellasies hierbo vervang.
Jy hou van die manier waarop sy haar lippe saggies die besonderhede van jou gesig spoor soos 'n veer wat sy tydelik in die golwe van die wind laat dryf.
Jy hou van die geluid van elke strook van die potlood wat sy gemaak het toe sy die kruiswoorde wat jy op jou tafel gelos het, opgelos het, en besef dat dit nooit reg was nie, maar om na haar te kyk, was 'n antwoord self.
Jy is lief vir *** sy alles vir jou gemaak het, so erg dat dit jou laat verdrink het.

Jy is lief vir die idee van liefde wat hierin gevorm word.
This is in Afrikaans***
My kinderjare was
Soetsappige drome
En ek het weggesluimer
Agter suiwer onskuld,
Met ń krag van geloof
Wat my oortuig het dat
My God ook jou God is...

Dat elke pad ń onnodige
Veiligheidsgordel verg
Dat elke beursie ń oneindigheid van R20
Note besit het en dat
Elke graf leeg was na die derde dag

Dit was deur die verskillende stadia van bogenoemde
Uiltjies knip wat my
Tot die meerderheids
Besef van addolosensie gebring het.
Selfs al het ek teen ń
Eksponensiële spoed
Ń volwasse begrip ontwikkel
,Was my redenasie oor die
Hiernamaals nog vaag
Met slaap in die oog

Eers toe daar een
langs my Val
En tien aan my sy
Het die drakoniese deun
Van die doodswek my
Uit my snoesige slaap geruk.

Met elke groef wat nuwe
Paaie teer vir my trane,
Elke silwer randjie wat
Lostrek van die donker wolke
En op my hoof kom rus
Soos die koue staal
Van ń koningin se swaard
Wat my inlyf in die
Sidderende realiteit van grootword en lewe

Nou is die droom verby
Nou staan ek op
En vrees om plat te val...
Ek oes en saai
Met ń bekommernis of my ploeg iets sal maai...
Nou word paaie ń lang gebed
Ter beskerming van my hart
Wat ek so maklik uitdeel
En beursies ń kommoditeit
Wat skree van die honger
Soos die mense van ń land
Wat al sy geloof verloor het...

Nou brand die sand my voete
En die seesout droog my vel...
Nou word wraak ń amp
En liefde ń kombinasie
Van gifte en giwwe
, maar ek sal nooit weet
Wanneer is dit wat nie...

Nou word lewe ń gebed.
Ek het ophou my
Kinder rympies sê,
Nou bid ek pynlik swaar
En hoop dat God
Nog genade vir my en
vir jou Sal hê

Amen
Opgedra aan ‘n kind  wat gebliksem moet word.
Deur: Desperaatheid en vrees

Jy klim in en uit die ***** van bestaan,
beide die rede vir liefde en
die kind wat sy baar.

Jy is ‘n drievoud van godelike hervertellings
, want wie kan regtig liefde
in ‘n enkel sin verhaal?

Geminag , die seun van liefde en haat
- jou einste bestaan ,van die vroegste
paradoksale meesterstukke.

Verewig , verewig tot ‘n kind
tussen die Groottes wat
blindlings onder jou boogpunt swik.

Vir elke nasie ‘n ander droom
Vir elke geloof ‘n ander naam en
Vir elke mens ‘n ander god.

Amor , oh Amor!
Die sinnebeeld van liefde
wat die mendsom verbly

, maar Eros jou ramkat
jou hupse hygelbek!
Jou erotiese aanraak!
(die begeer ek)

En ek?
Met my koker van lig en van goud,
wat hulde blyk en bou en bring
maar bestorwe le voor my Laurel
oor ‘n lood-stomp pylpunt vir haar ‘n treuerlied sing!

Amor, Amor word wakker!
My son le liefdeloos in my bros hart
, wat instaan teen logika
– sterk op die oorlogspad!

Jy wat na my heuning reik
-met honger hande vieslik gryp
en ek wat jou met angel steek
in desperaatheid jou nat vel breek…

“Oh moeder”, roep die wetter na bo
vir die planete om aan te ****:
“Oh moeder, Oh liefde “ ,spat die sot se treur,
“ *** kan so bietjie , so klein – so seer!”

En die heumel druis soos die moeder lag
haar humor eg , maar haar woorde sag:
“ My naakseun, my hinksperd
My fallus met vlerke!
Jy ,nog ‘n roosknop.
gaan ook so te werke!
Aanvaar die poëtiese justitie
Stil nou liefstetjie
Lamtietie Damtietie …”

Amor, Amor!
Weerstaan tog skoonheid se wieggelied
en wees my genadig!

Begunstig my ten einde laaste
, selfs vader tyd is verveeld
met die son se enkelpad!

*** lank nog wil jy sluimer?

Amor, Amor!
Tel weer op jou leisels
en bring liefde op die wind
my wereld lê in afwagting
vir die dolfyn en sy kind!

Wees my genadig, Amor!
Deurboor my leemte met goud,
,want die bringer van lig is slapeloos
en my hart is droewig en koud.

Oh Amor, Amor!

Ek weet jys nog jonk,
maar *** speel jy dollos met lewe se vonk…

Amor, Amor!

Word wakker!

Amor…
Vir die liefhebbers van die Griekse- , Romeinse mitologie en aanhangers van Eros...
DIe pleidooi van almal wat valentynsdag haat... geniet die epiese klagbrief aan Amor!
Dis nou die tyd om te babbel
En my mond verby te praat
, want hulle sê mos
A drunk man's words is
A sober man's thoughts...
En wie weet dalk vind ek
Die antwoorde in ń diep gesprek met myself...

Sien ek is nie een van daardie
AA lappies wat skeinheilig
Sit en slukkies suip om
Geluk onder in die bottel
Op te spoor nie.
Ek rook skaamteloos en
Omhels die intense stank
Van 10 jaar se lewe wat ek
Mors en longkanker, want
Dit herrinner my an oupa se
Skoot en *** veilig ek was
In daardie asbak woonstel
Waar ek soos white-trash eers my brood moes inspekteer vir
Indringer kokkerotte wat ook
Maar net teen ons kompeteer het
Vir ń krummeltjie kos.

Ek babbel, want wat anders kan mens doen as vrees jou aangryp as die koue staal jou hande brand -
En nee ek praat nie van lemme en inspuitings nie,
Want lemme maak merke waarvan ek reeds te veel het wat nou oor my polse uitgesprei lê en my herrinner *** swak ek was, maar *** sterk ek was... en inspuitings los ek vir die dokters en susters en die bloeddiens
Wat my leeg wil tap om een of ander sad case se lewe te red met bloed van ń bloedjie wat self nog in die verdoemtenis rond dwaal.

Ek babbel, want dis social anxiety en scary stuff om in ń kring te sit en Russian roulette te speel met al 5 van die mense wat ander van jou verwag om te wees. Want wat gebeur as ek myself in hierdie hoerasie van persoonlikhede raakskiet. *** weet ek watter een is ek as elke een die sneller swaar trek en hoop en bid vir ń blank... *** weet ek.

Kliek...
Kliek...
Kliek...
Kliek...
Bang!!

En nou babbel ek maar weer
...
Want ek het so pas agtergekom ek weet ook nie juis *** dit voel om dood te wees nie.

Wie is ek...
-*** sal ek weet

Bang!
Bang!
Bang!
...

Ek weet.
lucy winters Jul 2015
ek is deurskykend, transparant, deurmekaar
opsoek na my vrede, my mensweesm my wees
ek voel so secondhand, so op gebruik, so klaar
bid vir verlossing, a trade in vir n nuwe vlees, nuwe gees, beter wees
my oe hoop op vol trane on gehuil
ek slaan lelike kolle uit in my sogenoemde persoonlikheid
maar dis alles ek, ek wat my vervuil
ek wat my eenkant hou, ek wat my uit smyt
ek wat ja se al wil als binne my nee skree
ek wat bly staan terwyl ek moes weg hardloop
ek wat myself wou uitvee
ek wat myself vir cheap thrills verkoop
maar hirdie ek is te oud om te kniel
hierdie ek word te oud om te glo
so ek staan waar ek staan en verniel
en ek bly staan sonder n tree en verloor
kyk dis ek wat hier staan, te sad om te bid
te seer om te huil, versteen deur my toedoen
daar is geen hande vat en aansit
maar ek dra dit met n smile want dis my skoen
Jare terug geskryf.  Al hou ek nie van wat ek gekry het,  dra ek my keuses en die nagevolge
Is moeilik om te begryp,
en nie rerig mooi nie.
Dis 'n spoegspat soos 'n herrie-
'n gemmors wat langs die kar staan en bedel.

Dis 'n gemoedsbekakking... ag verskoon tog
verswakking soos die breakdowns innie gossip magazine.
Ag shame , hulle dra ook maar swaar aan society se crimes
en al dai drugs is maar ommie pyn te verlig.

Kyk nounet daar , sterre wat pyn , is seker maar
'n metafoor. Vir wat? Se jy my!
Jy wat my analiseer en dissekteer...
want daar is geen meer sterre wat pyn nie,
die woorde wat rym ennie
ander goeie goed is lankal van alle kleur bevry
in my agterkop waar dit donker is soos
'n land waar hoop 'n feeverhaal is.

Dis te donker om nou te rym,
maar te donker om in te hou...
so ek sny maar die kanker stuk vir stuk uit
en bloei nonsens-ink op die blaai.

Aan die einde is dit nie net die gedig nie.
Dis die ganse wereld wat rym.
Elke herrie en spoegspatter
elke gerookte ster en hartseer kokkedoor
ek , jy - ons almal is 'n gedig.
Ons almal rym...
ons is net te moeilik om te verstaan
en nie altyd mooi nie.
Mandar Gavkar Aug 2014
..
Hasawnara konitari asel tar,
radayla bara wat ta
... Tool sambhalnara konitari asel
tar, dhadpadayla bara wat ta.
. Kalji karnara konitari asel tar,
nishkalji pane wagayla bara wat ta.
. . Hatta purawnara konitari asel
tar, rusun basayla bara wat ta.
... Samjun ghenara konitari asel
tar,ragwayla bara wat ta..
. Prem karnara konitari asel tar
bhandayla bara wat ta.
.. Vishwasu asa konitari asel tar
andhale pannane vishwas thevayla
bara wat ta.
.. Vaat baghnara konitari asel tar
muddam ushir karayla bara wat ta.
.. Ayushyat "AAPLA" asa "KONITARI"
asel tar,jagayla bara wat ta....
Santana Sep 2012
Vrees,
vir die geordende paar letters wat jou naam uitspel.

Vrees,
want jy bedreig my geluk soos 'n dors parasiet.

Vrees,
vir die monster wat jy in staat is om te wees.

Angs,
jy maak my bang, jou kaarte is onvoorspelbaar
en jy speel satireis sonder reels, grense of stippellyne vervaag
tussen wat joune is en wat bly eintlik myne.

Angs,
jy vat en gee dinge wat moes bly,
jy kom en gaan en verwoes
ons bly agter, 'n stukkie gronderosie
hou op,
want ek is nou moeg.

Angs,
want jou griewelike vure brand helder warm,
ek is bedek met die paraffien wat jy oor my uitgestort het.

Leuens,
jy wat gevul id met ongesonde nyd
raak jy nooit moeg,
om so vieslik te verwoes?

'n Onverdiende tug
beloon my met somber wanhoop
Ons almal nodig nou 'n bietjie rus,
die leemte wat jy vul sal ons nie maklik mis.
Siska Gregory Dec 2016
Wanneer n mens jou gedagtes laat dwaal, oor die jarre laat verdwaal dan besef mens weereens die wonderwerke van mense.
Mense wat sterk is, sterker as wat ek is.
Mense wat wense laat waar word, soos in n storie lyn waar alle hartseer verdwyn.
Dan is daar n spesifieke mens wat ek die beste voor wens.
Wat my elke dag laat weet dat pyn mens nie kan terug hou van n lewe vol lewe en geluk nie.
n Ware punt van krag, wat regtig niks terug verwag behalwe die omgee en die liefde van n mens wat niks het om terug te gee behalwe n dankbare hart nie.
Jy is my beste maat, my nooit verlaat, my buddy en my sussie.
Ek is jou grootste fan dall. Beslis is jy alles en meer waarvoor ek kon wens en sal jou altyd lief he en trots wees op jou.  2016-04-16
To my best friend and sister... You mean the world to me
lucy winters Jul 2015
Al wat jy my wys gemaak het is dat seer die selfde voel
Maak nie saak van watter oord dit spoel
Ek en pyn ken mekaar al jare
Jy het my niks nuuts laat ervaar
Daar is geen onderskeid binne my tussen jou seer en syne
Dit le nou als binne my, dis als nou myne
So wat bly oor van jou sogenoemde goeie intensies, wil ek weet
Binne n jaar of wat het jy als hier vergeet
Die bietjie wat ek gehad het, het ek met jou gedeel
Dit was nie wat jy wou he, my hart het jou verveel
Ek was net n goeie tyd wat jy op gedress het en liefde genoem
Terwl ek lee hande daar gestaan het en jou met my hele hart gesoen
Ek wens ek het harder probeer en jy het net geluister
Toe ek hard en saggies, en aanhoudend nee, nee, nee deur jou soene fluister
Written for B. Ek is jammer.
karin naude Apr 2013
niemand behalwe ek ken die krag van jou hartklop van binne. dus die eerste ding wat ek gehoor het. dit het my gekalmeer en gese moenie bekommerd wees nie ek is hier, altyd. gevolg deur 'n rustige stem wat die wind kalmeer. die het gesing en gebid oor my. gesondheid was die meeste gevra. die stem het baie gepraat. dit was goeie tye vir my. al wat ek graag vergeet is die tye wat jy en die ander stem gestry het. dan het jou stem verander na hartseer en bedroef. trane het jou wange gevul terwyl jou arms my omvou het. al stywer en stywer. so belangrik was ek.

die groot dag, jy het gese jy gaan jou hare eers was, maar toe versnel die hartklop en dinge gebeur wat ek nie begryp het nie. jy het ernstig siek geword en nog alleen by die huis. jou arm om my hospitaal toe. ek is gebore saterdag 25 mei 1985.

skielik was ek alleen en weg van my geliefde klop. jy was in 'n diep slaap. mense gehardloop om ons om als weer reg te maak. ai opwindende oomblik. Maar geen arms wat omvou en rustige stem wat bekend is nie. net vreemdheid.
Jou boodskappe die sonstrale
wat elke nou en dan my dag wil maak
en ook soms 8 minute vat om by my uit te kom
maar gee lig en lewe in my donker wereld

al is jy miljoene bietjies weg van my af
is jou liefde n warm drukkie wat ek
moeiteloos in elke donker nag
om my bang lyf kan vou

jy wat agter die horison jou eie horison sien
en dalk self die maan met my deel
,van n ander kant af,
dra ek na aan my hart...

soos n tietie sonder nippels
of n bangmaak boek sonder sy stippels....
is my lewe net plein
en puntloos sonder jou.

Jy is my duisend-myle-weg
, maar altyd daar,
chill-jou-guava maaitjie
wat my weghol hart bedaar.

Familie buite stam en bas
bloedloos dalk , maar hegte vas
grenslose vriende oor die wereld heen...
God se grootste seen.

- aan al my vriende wat ver weg bly , maar meer beteken as my eie asem en wat ek dierbaarder ag as my virginity ;) ek is so ongelooflik baie lief vir julle.

Carinda du Toit. Aldridt Koltzow. Marli Roux. Tarryn Forster. Frederik Rudolph van Dyk. en al die ander...
Dig silwer linte dans na die maan
in wolkpluime wat na die strerre toe maan
ek is weer hartseer
weer stukkend
gebreek
daarom nog 'n siggaret toestaan
an my mense bestaan

ek beaam my met die kwale
van 'n ongebonde wereld
wat pleit om liefde en genade
wat soene soek in suikersoet
wat drome droom so swart soos roet
wat binne die lyne bly
en so ook verlossing by hul neuse in lei

want meisies is net slette
as hulle saam die verkere perd saal
of die slippie laat val
na hul vir die aborsies betaal

en seuns is net moffies
as hul sukkel om 'n rugby bal te vang
vergeet van die agsteman wat gretig
na die flank se balle verlang

vloek en laster bring God se toorn
werk an jou eie vokken balk en los my doring
dalk is jou masker meer heel
as die van my...
maar met elke krakie...
is ek darem 'n krakie meer vry
- as jy
Siska Gregory Dec 2016
Daar is n lieflike gevoel in die wind.
n Gevoel wat bind, n gevoel wat sink, sink diep in n mens se hart in.
Hy praat met n mens soos n boek, n bladsy wat vertel van die Goddelike wind...
So gaan die pad voor mens oop en raak gou vol hoop van goeie dinge wat voorle.
En so verlang mens dan na iemand, iemand ver, ver weg en seg in jou hart:
“Die lewe is soos die wind, die Goddelike wind wat verbind van een hart na n ander”.
Want die waai deur mens se hare, die gevoel van koel, maar warm teen mens se wange en die verwaai van gras op plaas paaie is wat ek noem die Goddelike wind, wat bind… van een hart na n ander. 2016/01/21
Inspired by my dear mother...you are the best
Johan Nel Sep 2019
Bo op 'n berg
Met my bobbejaan gedagtes wat terg
Die eggo van my mania skree terug
Wat soek jy hier?

Ek drink uit die rivier
Ek sink my oë in die rooi son
Ek **** alweer
Die donker wolke
Die reën wat kom

Ek laat my gedagtes so dans
Plek tot plek
Gras van Kees
En mens en vlees

Sny deur my
Woede en naaktheid
Die lag van 'n sekere malheid
En die sagtheid van jou moeder ken
En dan meer bring ek twee
Van my na die tafel in 'n oop gesprek
Met my leemtes en my onbeheerbare
Soeke na wat ek herken binne my donker gate
Ek dwaal verlate
In riviere van die samelewing
Die masjien wat liggies trap op ligte wat skyn en verdwyn
In die strate van spoed en bloed
Die woorde uit die bek van die dier
Die ongetemde kwaad van primate
Wat stoei met homself en sy produk en sy bestaan en sy wêreld en sy alles
Tot hy verval en wegkwyn
Verdwyn agter 'n swart gordyn bedoel vir die son en sterre
Waarheid en verlossing
Waar vind ek die antwoord vir alles?
© Johan Nel 2019.09.18 23:38
Blom In Blou Aug 2020
Gedagtes wat eenvoudig lig lief is
Kan helder maak
Koppe wat te slim swaar donker deurmekaar raas

Woorde wat moedig sag sappig is
Kan heel maak
Harte wat moedeloos af gebreek is blaas

Dade wat beleefd groots gaaf gelukkig is
Kan skeppend maak
Hande wat hopeloos toegevou honger staan staak

Drome wat goedhartig braaf kreatief is
Kan hemels moontlik maak
Oorkom toekoms wat donker verborge na vrees smaak
Elizabeth Burns Jul 2016
Rooi rosige wange
En n eerlike mond
n Hart van goud
My Ouma
Ek sal nooit ooit my Ouma met Rooi wange En die mooiste glimlag vergeet nie
En jou lag
Jou stewige lag
Jou Hart Wat so vol liefde was
My Ouma
Ek sal nooit vergeet dat dit was jy Wat vir my afrikaans geleer het
Ek het dit altyd met jou gepraat
My Ouma
Jou geselskap was altyd eerlik En jy het altyd my hart verstaan
My Ouma
Wat so lief vir Facebook was
My Ouma
Van muis stories
En my Ouma
saam met Wie Ek gebak het
My Ouma Van rose
My Ouma Van liefde
My Ouma Van lang goodbyes
En altyd ons ding
Waar ons het gese
Ons is so lief vir mekaar
My Ouma
Ek sal altyd dankbaar wees
Vir ons tyd saam
My lieflike Ouma
Ek sal jou met Rooi wange
En blou grimering onthou
My regte egte Ouma
Ek sal jou lag altyd ****
En jou laaste glimlag sien
En lippe Wat gese:
"Ek is so lief vir jou, my skat. Altyd."
Ouma Ek sal jou nooit ooit vergeet nie
Ouma
Ouma
My mooiste ouma
Van rose
En Rooi wange.

Totsiens my Ouma
This is an Afrikaans poem dedicated to my grandmother (Ouma). She passed away last night and she was very close to me.
Hoping some of you can understand the words...

RIP My Ouma (my grandmother).
Nikki Wolmarans May 2014
Dit is die trane wat niemand sien nie
Die seer wat niemand voel nie
Dit is die koue gevoel in jou hart
wanneer jy van buite af inkyk *** almal lag
Dit is die eensaamheid op naweke
Die stilte wanneer jy skree
Dit is die afwesigheid van n warm hand
Die oorblyfsels van n gebroke sielsband
Dit is die spasies tussen jou vingers
Elkeen n herinnering van n tekortkoming
Dit is die koue winters alleen
Die somers spandeer onder skaduwee
Dit is die hinkering na "ek is lief vir jou" briefies
Die drome oor die "ek is trots op jou" soentjies
Dit is al die gebroke beloftes
Die "liefde met voorwaardes"
Dit is die idee van *** alles moet wees
Wat keer dat jy gelukkig is
Dit is die wonde wat brand wanneer jy dalk mag glimlag
Om jou te herinner van jou seer se mag
Dit is die donker aande sonder sterre
Jou dood stille foon op die moeilikste tye
Dit is die konstante bevraagteken van jou waarde
Die "gaan nie eers probeer" nie's
Omdat jy voel niemand sien jou raak
En skielik is gelukkig wees, n verbode taak
Maar dit is die leemte in my hart
Die swaarte krag van al die vrae
Die "Opsoek na die vermiste stuk van my legkaart"
Wat die hartste praat
Dit is die gewoonte om te voel jy misluk
Dit is die "minderwaardige" plakker in die plek van jou gesoekte legkaartstuk...
Language: Afrikaans
Onder die laslappie kombers
van die sterre en die maan
het my hart talle male verstik
aan n proetjie eensaam.

ñ koue hart wat reik
Na iets om vas te hou
in bed wat oorloop
Van spasies net vir jou

, maar in die siekbed van die see
Het ek te veel tyd spandeer
Voor n plafon van hoop
Wat met motreen bo my oopskeer.

En in retrospek kyk ek na my bed
Wat nog altyd leeg staan
Nie sonder jou nie
Maar oor die twyfel in my eie bestaan.

My bed was net leeg...
Oordat my hart leeg was
Soos n vol kanvas
Met wit leeg gekwas.

Want ek was daar,
En nou dat ek verstaan
Weet ek die nag is net donker
Sonder die sterre en n maan.

Wat my laat met die vraag...
Was dit die bed of was dit ek
Want wat is werklik leeg-
Die mens , of die plek?
Siska Gregory Dec 2016
Die velde en berge le honderde myle ver, oop tot by die horison.
Al wat ek sien is gras, klippe en bome, en drome van n lewe so vry ver in die valley, groen van reen en geen besoedeling van die besige lewe so ewe of dit al is wat ons het…
Die vlaktes bring my gedagtes na n rustigheid.
Ek kan ver sien so asof ek my lewe kan sien, die rustigheid wat dit verdien.
Ek sien die klein dingetjies raak soos die veldblomme wat blom met n glimlag dag na dag, n lady bug op die tak, die springkaan op die blaar, die miere wat trots hulle kos by mekaar maak vir swaar dae.
Doudruppels vroeg oggend net so na die sonsopkoms…
Dan voel ek dankbaar, dankbaar vir n lewe wat gegee is sonder vrae
Danbaarheid vir n Skepper van mens en natuur. 2016/01/24
Jou intrieke detail
En fokus, riem deur
Jou werk soos are...
En ontmitologiseer die
Twyfel rondom ń
Onbetwyfelde meesterstuk...

Jou woorde is die huid
Van ń poëtiese mens
Wat sy stem verhef
Oor die onbenullighede
Wat my begaan , en
My fyn moed,
So breekbaar soos ma
Se porselein goed...

Raak jy verlore of
Raak jy aan my hart.
Raak jy dalk moeg
Vir die bleeksiel wat
Vêr verlore raak in jou
Oneindige insig.

Want jou woorde spoel
Oor die blaai in ń
Vloedgolf van misverstand,
soutwater smart streel
Jou alliterende liefde
Wat verby my rym...
Ons was nog altyd ń klug.

Verlief op ń digter.
Onbenullig, die metafoor.
Tussen die lieflike lyne
-Sal ek myself verloor.
Siska Gregory Dec 2016
Die fluister van my hart...
Ek raak stil en luister *** fluister my hart.
Die liggiese geklop in my keel maak my bly oor die lewe wat ek voel. Myne praat van die ope lug so blou, ek hou dit vas, en van die wind wat vry waai sonder om toestemming hoef te vra.
Van die son wat vroeg oggend goud op kom met die begin van nog n nuwe dag, wat warm bak teen jou rug as jy dit die minste verwag.
Van harde hande werk in die kombuis na die tuin wat vra vir bietjie liefde en gesels.
So is die lewe vol lewe, vol kere vir lekker lag.
Ja dit gee mens krag om die mooi te sien, in elke dag. 2016-11-28
My bed verlang na ewewig
En kantel as ek lê, My arm kweek ń
onwrikbare
Verlange na ń glimlag wat
Daarteen druk en Selfs nou en dan
Speels byt.
Die ysere
Koue wat
Dwing om
In my oop
Arms te
Kom rus.

My kat spin hard op my bors,
Duidelik in haar skik met die
Wete dat sy,
vir nou
Op jou geresserveerde kussing
Kan lê
En met
Daardie
Wete
Verlekker
Sy haarself
In my
Ellende

Die leemte hier is groter as net die Dubbelbed oop spasie op my
Queensize bed en die lieflike geeste wat deur my arms gly
En giggel
Want ek
Wag vir
Iets wat
Dalk nie
Kom nie

Dalk is dit beter so, want as jy my innerlike konflik ook soos ń kakofonie
Van dromme
Teen die mure van jou koglea kon voel dans, was hierdie leemte nog
Meer leeg
As ooit
Tevore
En sou
My contact
List net
Soos my bed
Geraak het...

Die wind wat deur my hartskrake seifer,
Fluister jou naam
En flankeer met
My gevoelens....
Hiers ń spasie oop
Spesiaal vir jou...
Mnr _.

-ń tipofrafiese voorbeeld
Van digterlike vryheid
Verwar vir menslike
Eensaamheid...
devi Sep 2018
Gebroken
verslonden
kapot
de muren
de vloer
waar ik sta
het is ingestort
buiten
en van binnen

Elke steen ooit gelegd is gevormd door jouw handen
neergelegd met een precisie als geen ander
het cement zo sterk, dat het elk blok omarmde
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Alles omarmende warmte wat eruit raasde
alsof het nooit zo is geweest, zoekend als dwazen
hetgeen wat we ooit als een rots in de branding voorzagen
de muren zijn weggeblazen
de vloer onder mijn voeten weggevaagd
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Oorverdovende herrie dat het maakte
toen één voor één de stenen vielen
de hemel brak open
evenals het geluid van binnen, nu buiten, schreeuwend en krakend
geen muren
geen vloer
waar ik sta
niets anders dan puin
buiten
en van binnen

Wat ooit geborgen was, staat nu vrij om te raken
zo geschiedt, het lag immers open voor de gevaren
tot de blik op de edelen haar ***** verraadde
het werd zichtbaar, de klok tegen het geheime wapen
geen muren
geen vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Als gegeven lagen ze er voor het oprapen
een voor een tot aan de daken
met eigen handen gebouwen om te bewaken
opende het de deuren tot alle ramen
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Het haard inmiddels geladen
wat koud en kil was, is met volle vuren nu rustig aan het garen
tot in elke hoek weer een keer de zachte adem heeft geblazen
lege ruimtes langzaam gehuld in verhalen
de muren
de vloer
waar ik sta
niets anders dan stenen
buiten
en van binnen

Stap bij stap is elk blok aangeraakt, vormend in lagen
van buiten naar binnen en van binnen naar buiten, het is omgeslagen
met stenen, hand gesmeden
opnieuw de warmte in gekneden
van jou overgedragen op mij, een thuis door gekregen
de muren
de vloer
waar ik sta
alleen maar juwelen
buiten
en van binnen.
Ek het jou verloor tussen die lyne van my eksamen blok...
Jy was die orde in my
Lewe, die yin
Van
My yan....

My tipografie is
A
F
Want dit was jy wat
My met
Grense ingehok het
En my weerhou het
Van die eindelose hartseer
Wat in vryevers
Verskuil lê...

Maar ek het my eksamenblok
En jy het jou lektor wat
Veg
Vir die aandag wat by hom moet wees
, maar gemors word
O
P
Mense
&
Dinge
wat jou verlei...

Ons laatnag gesprekke
Ons saamlag-
Saam sing-
Saam huil-
Saamwees-
-sessies probeer vir lewe en dood klou...
Maar In die tiktak van
Die horlosie verdwyn
Die laaste bietjie van jou...

Jou ure is nie
Meer dieselfde as
Myne nie...

En die beelde van jou
Is nou slegs
'n goeie herrennering
En 'n hartseer what if...

Totsiens
Akash mazumdar Mar 2014
' wat i do now'
Wat i can do now,
tell me pls wat i've 2 understand and how,
m sad cuz u r far from my vision,
many times i just wanna hug u without any reason,
how long i've 2 staisfy my heart,
by seeing ur picture and apart,
form this dammn distance,
which is bcm a fence,
but nvr b afraid cuz my emotions fr u,
will nvr b low but few,
things u've 2 do,
love my patiance my feel,
cuz these r very imp. And real,
fake and real r d 2 things,
nd we can say r the 2 sides of mirror which brings,
some time satisfaction but sum tym sorrow,
but just we must hold our hand so that our tommrow,
will have a great pick-up,
for d way which we r thinking 2 lead,
and our future will bcm a story of love and peace,
and having d best perfection,
and d best peace of satisfaction,
so b wid me,
and forget about the,
sorrows,
and I'll **** them if they follows....
Ek het jou verloor tussen die lyne van my eksamen blok...
Jy was die orde in my
Lewe, die yin
Van
My yan....

My tipografie is
A
F
Want dit was jy wat
My met
Grense ingehok het
En my weerhou het
Van die eindelose hartseer
Wat in vryevers
Verskuil lê...

Maar ek het my eksamenblok
En jy het jou lektor wat
Veg
Vir die aandag wat by hom moet wees
, maar gemors word
O
P
Mense
&
Dinge
wat jou verlei...

Ons laatnag gesprekke
Ons saamlag-
Saam sing-
Saam huil-
Saamwees-
-sessies probeer vir lewe en dood klou...
Maar In die tiktak van
Die horlosie verdwyn
Die laaste bietjie van jou...

Jou ure is nie
Meer dieselfde as
Myne nie...

En die beelde van jou
Is nou slegs
'n goeie herrennering
En 'n hartseer what if...

Totsiens
Ek kyk na die wiskunde geletterdheid vraestel
wat uittartend voor my le en skreeulag.
Elke vraag is nog 'n klap in my gesig
nog 'n uur wat ek in 'n warm stort moet gaan sit
om myself weer moed in te praat.

Ek het lankal reeds al die stetoskope
van my kinderdrome ashoop to gestuur.
Die laaste bietjie hoop uit my onskuld gekerf
toe hulle se dat ek die masjiene moet afskakel
en vir my spieel gaan se, dat ek dit nie gemaak het nie.
"Gee eerder op" lui die pedagoog se kreet.

"Jy hou ons terug seun" , vertel jy my
"as jy nou nog nie verstaan nie, sa jy
ook nooit nie. Gee maar op."
Ek was eers die boogseun.
*** verder jy my terug getrek het,
*** vinniger het my pyl op die teiken
af gestraal...
Nou is ek die rekseun... ek hou jou terug
en as jy trek, breek ek.

Jou ekstraklasse was te duur gewees,
ek kon nie my wiskunde angelegdheid bekostig nie.
Ek moes maar terugsit en kyk ***
ander skole met onderskeiding by jou deur uitstap.
Ek kon ongelukkig nie bekostig om slim te wees nie.

Onthou jy toe jy op daardie koue wintersdag
verby my gejaag het en my verskree het
oor die missie en serpie wat my net
aan die lewe gehou het?
Ek is jammer dit was nie jou kleur nie,
maar probeer verstaan...
ek is nie 'n onderwyser nie.
Wanneer jy huistoe kon gaan
moes ek my studentlike pligte uitvoer
en tot laatmiddag by die skoolbly.

Ek is jammer dat my ma werk.
Dit is tog so ongeskik van haar.
So selfsugtig om kos op die tafel te probeer sit
en so my verhoed het om aan sport deel te neem.
Ek weet tog *** belangrik sport vir jou is.
Jammer ek kon nie 'n meningvolle bydra
tot jou donnerse sportregime maak nie.
Jammer ek was 'n nuttelose suurstofdief
, soos wat jy my genoem het.

Eks jammer ek kon nie my punte
bekostig nie. My handgeskrewe take
en spoeg-en-plak plakate was 'n
vernedering tot die vlekvrye mamma-pappa-take.
Linte was in die mode.
Linte en ander oulike beursie plukkers.
Jammer dat ons beursies
leeg was, maak nie saak *** ons
daaraan prober pluk het nie.

Jammer dat ek nie man genoeg was
om myself te beskerm teen nege honderd seuns nie.
Dit is skandelik. *** kon ek so swak wees
dat ek nie eers nege jaar se "ou grappies"
kon aflag nie. Jammer dat ek dit nie snaaks vind
as daar op jou geurineer en gespoeg word nie.
*** kon ek nie lag vir die hilariteit van
asblik skroot , soos kougom en gemifde brood
in my tas en pennesakkie nie.
Ek wens ek was nie so swak nie, dan kon
ek ook dalk myself teen die 14 seuns beskerm het.
Jammer dat hulle my so maklik kon oorweldig.
Jammer dat hulle my kon teister
en rondgooi soos 'n vloerlap.

Ek vra nederig om verskoning,
dat ek daaroor kom kla het.
Meneer is reg, ek is 'n sussie.
Net 'n moffie soos ek sou
kom kla het. Jammer om meneer
se tyd so te mors, dit was verspot van my
om te **** meneer sou iets daaran doen.

Nou is ek ietwat geskend. Menere
en manne het al gesweeptong en asyn
op my kaal rug.

Nou sit ek Sentraal in die kakstorm
en jy wonder hoekom ek nie meer
onder die top 20 is nie.

Nou sit ek hier onder tussen die wiskunde "Jee"
vraestelle en huil.
My enigste vertroosting is dat ek nie
heel onder is nie, en dat jy die hell is
waaruit ek nog sal opruis.

Ek breek vry van agter die tralies.

Geagte skool
Gerespekteerde meneer
Vok jou
en moenie laat jou mislukkings jou
op die gat skop as jy by die deur uitloop nie.
Want hierdie "mislukking" ... skop kak hard.
Slow sinks, more lovely ere his race be run,
Along Morea’s hills the setting Sun;
Not, as in northern climes, obscurely bright,
But one unclouded blaze of living light;
O’er the hushed deep the yellow beam he throws,
Gilds the green wave that trembles as it glows;
On old ægina’s rock and Hydra’s isle
The God of gladness sheds his parting smile;
O’er his own regions lingering loves to shine,
Though there his altars are no more divine.
Descending fast, the mountain-shadows kiss
Thy glorious Gulf, unconquered Salamis!
Their azure arches through the long expanse,
More deeply purpled, meet his mellowing glance,
And tenderest tints, along their summits driven,
Mark his gay course, and own the hues of Heaven;
Till, darkly shaded from the land and deep,
Behind his Delphian rock he sinks to sleep.

  On such an eve his palest beam he cast
When, Athens! here thy Wisest looked his last.
How watched thy better sons his farewell ray,
That closed their murdered Sage’s latest day!
Not yet—not yet—Sol pauses on the hill,
The precious hour of parting lingers still;
But sad his light to agonizing eyes,
And dark the mountain’s once delightful dyes;
Gloom o’er the lovely land he seemed to pour,
The land where Phoebus never frowned before;
But ere he sunk below Cithaeron’s head,
The cup of Woe was quaffed—the Spirit fled;
The soul of Him that scorned to fear or fly,
Who lived and died as none can live or die.

  But lo! from high Hymettus to the plain
The Queen of Night asserts her silent reign;
No murky vapour, herald of the storm,
Hides her fair face, or girds her glowing form;
With cornice glimmering as the moonbeams play,
There the white column greets her grateful ray,
And bright around, with quivering beams beset,
Her emblem sparkles o’er the Minaret;
The groves of olive scattered dark and wide,
Where meek Cephisus sheds his scanty tide,
The cypress saddening by the sacred mosque,
The gleaming turret of the gay kiosk,
And sad and sombre ’mid the holy calm,
Near Theseus’ fane, yon solitary palm;
All, tinged with varied hues, arrest the eye;
And dull were his that passed them heedless by.
Again the ægean, heard no more afar,
Lulls his chafed breast from elemental war:
Again his waves in milder tints unfold
Their long expanse of sapphire and of gold,
Mixed with the shades of many a distant isle
That frown, where gentler Ocean deigns to smile.

  As thus, within the walls of Pallas’ fane,
I marked the beauties of the land and main,
Alone, and friendless, on the magic shore,
Whose arts and arms but live in poets’ lore;
Oft as the matchless dome I turned to scan,
Sacred to Gods, but not secure from Man,
The Past returned, the Present seemed to cease,
And Glory knew no clime beyond her Greece!

  Hour rolled along, and Dian’******on high
Had gained the centre of her softest sky;
And yet unwearied still my footsteps trod
O’er the vain shrine of many a vanished God:
But chiefly, Pallas! thine, when Hecate’s glare
Checked by thy columns, fell more sadly fair
O’er the chill marble, where the startling tread
Thrills the lone heart like echoes from the dead.
Long had I mused, and treasured every trace
The wreck of Greece recorded of her race,
When, lo! a giant-form before me strode,
And Pallas hailed me in her own Abode!

  Yes,’twas Minerva’s self; but, ah! how changed,
Since o’er the Dardan field in arms she ranged!
Not such as erst, by her divine command,
Her form appeared from Phidias’ plastic hand:
Gone were the terrors of her awful brow,
Her idle ægis bore no Gorgon now;
Her helm was dinted, and the broken lance
Seemed weak and shaftless e’en to mortal glance;
The Olive Branch, which still she deigned to clasp,
Shrunk from her touch, and withered in her grasp;
And, ah! though still the brightest of the sky,
Celestial tears bedimmed her large blue eye;
Round the rent casque her owlet circled slow,
And mourned his mistress with a shriek of woe!

  “Mortal!”—’twas thus she spake—”that blush of shame
Proclaims thee Briton, once a noble name;
First of the mighty, foremost of the free,
Now honoured ‘less’ by all, and ‘least’ by me:
Chief of thy foes shall Pallas still be found.
Seek’st thou the cause of loathing!—look around.
Lo! here, despite of war and wasting fire,
I saw successive Tyrannies expire;
‘Scaped from the ravage of the Turk and Goth,
Thy country sends a spoiler worse than both.
Survey this vacant, violated fane;
Recount the relics torn that yet remain:
‘These’ Cecrops placed, ‘this’ Pericles adorned,
‘That’ Adrian reared when drooping Science mourned.
What more I owe let Gratitude attest—
Know, Alaric and Elgin did the rest.
That all may learn from whence the plunderer came,
The insulted wall sustains his hated name:
For Elgin’s fame thus grateful Pallas pleads,
Below, his name—above, behold his deeds!
Be ever hailed with equal honour here
The Gothic monarch and the Pictish peer:
Arms gave the first his right, the last had none,
But basely stole what less barbarians won.
So when the Lion quits his fell repast,
Next prowls the Wolf, the filthy Jackal last:
Flesh, limbs, and blood the former make their own,
The last poor brute securely gnaws the bone.
Yet still the Gods are just, and crimes are crossed:
See here what Elgin won, and what he lost!
Another name with his pollutes my shrine:
Behold where Dian’s beams disdain to shine!
Some retribution still might Pallas claim,
When Venus half avenged Minerva’s shame.”

  She ceased awhile, and thus I dared reply,
To soothe the vengeance kindling in her eye:
“Daughter of Jove! in Britain’s injured name,
A true-born Briton may the deed disclaim.
Frown not on England; England owns him not:
Athena, no! thy plunderer was a Scot.
Ask’st thou the difference? From fair Phyles’ towers
Survey Boeotia;—Caledonia’s ours.
And well I know within that ******* land
Hath Wisdom’s goddess never held command;
A barren soil, where Nature’s germs, confined
To stern sterility, can stint the mind;
Whose thistle well betrays the niggard earth,
Emblem of all to whom the Land gives birth;
Each genial influence nurtured to resist;
A land of meanness, sophistry, and mist.
Each breeze from foggy mount and marshy plain
Dilutes with drivel every drizzly brain,
Till, burst at length, each wat’ry head o’erflows,
Foul as their soil, and frigid as their snows:
Then thousand schemes of petulance and pride
Despatch her scheming children far and wide;
Some East, some West, some—everywhere but North!
In quest of lawless gain, they issue forth.
And thus—accursed be the day and year!
She sent a Pict to play the felon here.
Yet Caledonia claims some native worth,
As dull Boeotia gave a Pindar birth;
So may her few, the lettered and the brave,
Bound to no clime, and victors of the grave,
Shake off the sordid dust of such a land,
And shine like children of a happier strand;
As once, of yore, in some obnoxious place,
Ten names (if found) had saved a wretched race.”

  “Mortal!” the blue-eyed maid resumed, “once more
Bear back my mandate to thy native shore.
Though fallen, alas! this vengeance yet is mine,
To turn my counsels far from lands like thine.
Hear then in silence Pallas’ stern behest;
Hear and believe, for Time will tell the rest.

  “First on the head of him who did this deed
My curse shall light,—on him and all his seed:
Without one spark of intellectual fire,
Be all the sons as senseless as the sire:
If one with wit the parent brood disgrace,
Believe him ******* of a brighter race:
Still with his hireling artists let him prate,
And Folly’s praise repay for Wisdom’s hate;
Long of their Patron’s gusto let them tell,
Whose noblest, native gusto is—to sell:
To sell, and make—may shame record the day!—
The State—Receiver of his pilfered prey.
Meantime, the flattering, feeble dotard, West,
Europe’s worst dauber, and poor Britain’s best,
With palsied hand shall turn each model o’er,
And own himself an infant of fourscore.
Be all the Bruisers culled from all St. Giles’,
That Art and Nature may compare their styles;
While brawny brutes in stupid wonder stare,
And marvel at his Lordship’s ’stone shop’ there.
Round the thronged gate shall sauntering coxcombs creep
To lounge and lucubrate, to prate and peep;
While many a languid maid, with longing sigh,
On giant statues casts the curious eye;
The room with transient glance appears to skim,
Yet marks the mighty back and length of limb;
Mourns o’er the difference of now and then;
Exclaims, ‘These Greeks indeed were proper men!’
Draws slight comparisons of ‘these’ with ‘those’,
And envies Laïs all her Attic beaux.
When shall a modern maid have swains like these?
Alas! Sir Harry is no Hercules!
And last of all, amidst the gaping crew,
Some calm spectator, as he takes his view,
In silent indignation mixed with grief,
Admires the plunder, but abhors the thief.
Oh, loathed in life, nor pardoned in the dust,
May Hate pursue his sacrilegious lust!
Linked with the fool that fired the Ephesian dome,
Shall vengeance follow far beyond the tomb,
And Eratostratus and Elgin shine
In many a branding page and burning line;
Alike reserved for aye to stand accursed,
Perchance the second blacker than the first.

  “So let him stand, through ages yet unborn,
Fixed statue on the pedestal of Scorn;
Though not for him alone revenge shall wait,
But fits thy country for her coming fate:
Hers were the deeds that taught her lawless son
To do what oft Britannia’s self had done.
Look to the Baltic—blazing from afar,
Your old Ally yet mourns perfidious war.
Not to such deeds did Pallas lend her aid,
Or break the compact which herself had made;
Far from such counsels, from the faithless field
She fled—but left behind her Gorgon shield;
A fatal gift that turned your friends to stone,
And left lost Albion hated and alone.

“Look to the East, where Ganges’ swarthy race
Shall shake your tyrant empire to its base;
Lo! there Rebellion rears her ghastly head,
And glares the Nemesis of native dead;
Till Indus rolls a deep purpureal flood,
And claims his long arrear of northern blood.
So may ye perish!—Pallas, when she gave
Your free-born rights, forbade ye to enslave.

  “Look on your Spain!—she clasps the hand she hates,
But boldly clasps, and thrusts you from her gates.
Bear witness, bright Barossa! thou canst tell
Whose were the sons that bravely fought and fell.
But Lusitania, kind and dear ally,
Can spare a few to fight, and sometimes fly.
Oh glorious field! by Famine fiercely won,
The Gaul retires for once, and all is done!
But when did Pallas teach, that one retreat
Retrieved three long Olympiads of defeat?

  “Look last at home—ye love not to look there
On the grim smile of comfortless despair:
Your city saddens: loud though Revel howls,
Here Famine faints, and yonder Rapine prowls.
See all alike of more or less bereft;
No misers tremble when there’s nothing left.
‘Blest paper credit;’ who shall dare to sing?
It clogs like lead Corruption’s weary wing.
Yet Pallas pluck’d each Premier by the ear,
Who Gods and men alike disdained to hear;
But one, repentant o’er a bankrupt state,
On Pallas calls,—but calls, alas! too late:
Then raves for’——’; to that Mentor bends,
Though he and Pallas never yet were friends.
Him senates hear, whom never yet they heard,
Contemptuous once, and now no less absurd.
So, once of yore, each reasonable frog,
Swore faith and fealty to his sovereign ‘log.’
Thus hailed your rulers their patrician clod,
As Egypt chose an onion for a God.

  “Now fare ye well! enjoy your little hour;
Go, grasp the shadow of your vanished power;
Gloss o’er the failure of each fondest scheme;
Your strength a name, your bloated wealth a dream.
Gone is that Gold, the marvel of mankind.
And Pirates barter all that’s left behind.
No more the hirelings, purchased near and far,
Crowd to the ranks of mercenary war.
The idle merchant on the useless quay
Droops o’er the bales no bark may bear away;
Or, back returning, sees rejected stores
Rot piecemeal on his own encumbered shores:
The starved mechanic breaks his rusting loom,
And desperate mans him ‘gainst the coming doom.
Then in the Senates of your sinking state
Show me the man whose counsels may have weight.
Vain is each voice where tones could once command;
E’en factions cease to charm a factious land:
Yet jarring sects convulse a sister Isle,
And light with maddening hands the mutual pile.

  “’Tis done, ’tis past—since Pallas warns in vain;
The Furies seize her abdicated reign:
Wide o’er the realm they wave their kindling brands,
And wring her vitals with their fiery hands.
But one convulsive struggle still remains,
And Gaul shall weep ere Albion wear her chains,
The bannered pomp of war, the glittering files,
O’er whose gay trappings stern Bellona smiles;
The brazen trump, the spirit-stirring drum,
That bid the foe defiance ere they come;
The hero bounding at his country’s call,
The glorious death that consecrates his fall,
Swell the young heart with visionary charms.
And bid it antedate the joys of arms.
But know, a lesson you may yet be taught,
With death alone are laurels cheaply bought;
Not in the conflict Havoc seeks delight,
His day of mercy is the day of fight.
But when the field is fought, the battle won,
Though drenched with gore, his woes are but begun:
His deeper deeds as yet ye know by name;
The slaughtered peasant and the ravished dame,
The rifled mansion and the foe-reaped field,
Ill suit with souls at home, untaught to yield.
Say with what eye along the distant down
Would flying burghers mark the blazing town?
How view the column of ascending flames
Shake his red shadow o’er the startled Thames?
Nay, frown not, Albion! for the torch was thine
That lit such pyres from Tagus to the Rhine:
Now should they burst on thy devoted coast,
Go, ask thy ***** who deserves them most?
The law of Heaven and Earth is life for life,
And she who raised, in vain regrets, the strife.”
Die studies van vraagtekens
wat ons koppe krap
en klont lont laat brand
opsoek na ellipse en vonke spat.

Die wetenskap wat vrae vra
soos die jonges van dae
wat nie einlik wil weet nie
- wat nie die honger vir wonder wil heet nie
-wat uitroep tekens wil uitroep in n vraag
en hoop dat die tronke sal voller word
, want hulle weet n lee kerk is n gebou
en geloof is net te vinde binne jou!

Ek blyk n kenner te wees,
want *** maklik verdwaal ek nie
in n woud van waaroms nie?

As die donker van n liefdelose dag om jou toevou
en jy versekering soek vir jou troesou
van blindstaar en wangdraai,
begin jy jouself toesnou
met vrae soos spieelkrake en lemsnye
ontdek jy die pseuodo metafisika van die siel.
Ek, verkul n wetenskap op my eie.

— The End —