soms kan ik er nog steeds
moeilijk bij

dat het volgen van je hart
vaak niet de juiste keuze is

het gaat in tegen alles
wat ik dacht te zijn

en toch slaag ik er in
er in te geloven
en te beseffen
dat het geen leugen is

Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

Het is zo druk met taken,
vakken en talloze andere zaken
dat ik soms niet volgen kan.
Die worsteling blijft gaan,
zelfs al heb ik deze ****
verloren, niet geslaan en
moet ik alle commentaren horen.

Dan denk ik morgen bij het ochtendgloren:
'Geen zorgen, ach, een goed schema verandert elke dag.'

Op de stoep staan dozen,
in de post niks om van te blozen,
aan de deur een kast en
in de verkeerde kamer
een zetel die niet past.

Snel volgen de mannen,
gewapend met een hamer,
om de latten weg te halen en
mijn huisje te verbannen
naar ongehoorde zaagverhalen.

Ik zal dan moeten werken,
ik zal veel moeten tellen,
ik zal mezelf dan merken
en nooit meer dezelfde zijn.

Werken voor later, brood,
vis en water, groots
genot en kater,
ze volgen elkaar steeds op.
Was het niet socialiter onaanvaard
dan was mijn job idealiter
aan de open haard.
Hout verzorgen, vuur voor morgen,
warmte, veiligheid en comfort,
een warm brood met vis en water
zonder zorgen op je bord.

Dat is lui, dat mag niet, niks doen is verboden,
je bent een profiteur of krijgt niets van onze broden.

Zal ik ze zoeter bakken of sla- om de tijd
te laten vliegen? Dan voel ik me slecht,
maar net niet slecht genoeg om mijn best te doen voor echt.

Het ideale werk is al allemaal gedaan
en leven in het verleden maakte niemand ooit tevreden.
Leven in de toekomst daarentegen is als leven op de maan.
Je moet nu al vanalles doen om er zelfs nog maar te staan.

Wat is dan momenteel
het ideale beeld waar ik je over kweel?
Ik weet het niet, het komt neren op proberen.
Je zal wel merken wat het is wanneer je 't voor je ziet,
denk ik, geloof ik, hoop ik.