Met boeke vol helde, soos ek en jy
Potgieter, Trichardt, Smuts, Kruger selfs De LaRey
Almal met die doel, om hul volk te bevry,
Die Afrikaner, uit te brei
Om hul families, van leiding te bevry

Selfs, De LaRey
‘n Lafhart, wou eers nie beklei
Later die held, wat die boere, verder wou lei
Familie man, vader seun broer en gesant

Ja, die mense was ook bang
Maar met passie,
Met drang
Met dit wat slange vang
Het hulle als aangevang

Kyk na jou vriend
Kyk na jou maat
Kyk na die, anderkant die straat
Dis jy, wat hul toekoms baat
Dis jy, wat hul vereen, ou maat

Die Afrikaners, was plesierig
Dit, kan julle glo
Nou gevul, net met gierig
En al hul misnoe
Ja, dit kan julle glo

Waar is ons eendrag
Waar is ons mag
Waar is die dae, toe ons nog lekker kon lag
Waar is ons helde, van vandag

‘n Held, in elkeen wat die taal verstaan
Elkeen, wat n weg vir Afrikaans wil baan
Elk, wat sy man wil staan
vir die taal, wat min verstaan
‘n Kultuur, wat net ons verstaan

‘n Kultuur, so ryk aan helde soos ek en jy
Helde, wat die Afrikaner wil bevry
Helde, wat nie bang is om te baklei
Helde, soos ek en jy!

Ek kyk na die wiskunde geletterdheid vraestel
wat uittartend voor my le en skreeulag.
Elke vraag is nog 'n klap in my gesig
nog 'n uur wat ek in 'n warm stort moet gaan sit
om myself weer moed in te praat.

Ek het lankal reeds al die stetoskope
van my kinderdrome ashoop to gestuur.
Die laaste bietjie hoop uit my onskuld gekerf
toe hulle se dat ek die masjiene moet afskakel
en vir my spieel gaan se, dat ek dit nie gemaak het nie.
"Gee eerder op" lui die pedagoog se kreet.

"Jy hou ons terug seun" , vertel jy my
"as jy nou nog nie verstaan nie, sa jy
ook nooit nie. Gee maar op."
Ek was eers die boogseun.
*** verder jy my terug getrek het,
*** vinniger het my pyl op die teiken
af gestraal...
Nou is ek die rekseun... ek hou jou terug
en as jy trek, breek ek.

Jou ekstraklasse was te duur gewees,
ek kon nie my wiskunde angelegdheid bekostig nie.
Ek moes maar terugsit en kyk ***
ander skole met onderskeiding by jou deur uitstap.
Ek kon ongelukkig nie bekostig om slim te wees nie.

Onthou jy toe jy op daardie koue wintersdag
verby my gejaag het en my verskree het
oor die missie en serpie wat my net
aan die lewe gehou het?
Ek is jammer dit was nie jou kleur nie,
maar probeer verstaan...
ek is nie 'n onderwyser nie.
Wanneer jy huistoe kon gaan
moes ek my studentlike pligte uitvoer
en tot laatmiddag by die skoolbly.

Ek is jammer dat my ma werk.
Dit is tog so ongeskik van haar.
So selfsugtig om kos op die tafel te probeer sit
en so my verhoed het om aan sport deel te neem.
Ek weet tog *** belangrik sport vir jou is.
Jammer ek kon nie 'n meningvolle bydra
tot jou donnerse sportregime maak nie.
Jammer ek was 'n nuttelose suurstofdief
, soos wat jy my genoem het.

Eks jammer ek kon nie my punte
bekostig nie. My handgeskrewe take
en spoeg-en-plak plakate was 'n
vernedering tot die vlekvrye mamma-pappa-take.
Linte was in die mode.
Linte en ander oulike beursie plukkers.
Jammer dat ons beursies
leeg was, maak nie saak *** ons
daaraan prober pluk het nie.

Jammer dat ek nie man genoeg was
om myself te beskerm teen nege honderd seuns nie.
Dit is skandelik. *** kon ek so swak wees
dat ek nie eers nege jaar se "ou grappies"
kon aflag nie. Jammer dat ek dit nie snaaks vind
as daar op jou geurineer en gespoeg word nie.
*** kon ek nie lag vir die hilariteit van
asblik skroot , soos kougom en gemifde brood
in my tas en pennesakkie nie.
Ek wens ek was nie so swak nie, dan kon
ek ook dalk myself teen die 14 seuns beskerm het.
Jammer dat hulle my so maklik kon oorweldig.
Jammer dat hulle my kon teister
en rondgooi soos 'n vloerlap.

Ek vra nederig om verskoning,
dat ek daaroor kom kla het.
Meneer is reg, ek is 'n sussie.
Net 'n moffie soos ek sou
kom kla het. Jammer om meneer
se tyd so te mors, dit was verspot van my
om te **** meneer sou iets daaran doen.

Nou is ek ietwat geskend. Menere
en manne het al gesweeptong en asyn
op my kaal rug.

Nou sit ek Sentraal in die kakstorm
en jy wonder hoekom ek nie meer
onder die top 20 is nie.

Nou sit ek hier onder tussen die wiskunde "Jee"
vraestelle en huil.
My enigste vertroosting is dat ek nie
heel onder is nie, en dat jy die hell is
waaruit ek nog sal opruis.

Ek breek vry van agter die tralies.

Geagte skool
Gerespekteerde meneer
Vok jou
en moenie laat jou mislukkings jou
op die gat skop as jy by die deur uitloop nie.
Want hierdie "mislukking" ... skop kak hard.

Ek het iewers langs die pad
My onskuld verloor
, maar ek **** dis op ń special
By die bottelstoor.
Dis nou jammer ek is platsak
Sonder geld, sonder naam
Onthou my soos ek was
In ma se fotoraam.

Wie sou my kon waarsku dat
Beloftes en my maagdlikheid
So maklik soos vetkruit breek.
Of dat al daai candy cigarettes
My kon leer om ñ Marlboro
Aan te steek.

Vroeg ryp vroeg vrot,
Op dominee se eer
Verloor al jou onskuld en
En probeer maar weer
Om iewers ń Heer te kry
Wat nog omgee vir my.
Terwyl jy sukkel om jou daily bread
Op die tafel te kry.

My pelle gaan dood , word ryk
Besoek die tjoekie
Word groot ,word fake
En kry STD's en kinders
En ander goed wat hul nie soek nie.

Nou loop ek ń pad van plooie
En grys hare en taxes
Waar Yolo jou nie verder bring
Van die kussies nie...

Face it.

Ons was almal jonk
, was al almal dronk
En ń wyse man weet...

Grootword is nie vir sussies nie.

Soms missen we een halte,
soms mist er een wagon.
Soms missen we gestalte
en soms wat vroeger kon.

We tsjoeken bijna allemaal
ver voorbij fatsoen.
Voor stilvallen is geen taal,
daar is niets aan te doen.

Tsjoeken, tsjoeken, elke dag,
alsof nu en dan iets anders
geen optie is, niet mag.

Wat als ik wil rusten? Of
is die vraag voor jou te bruut?
Ik zal maar verder tsjoeken, tsjoeke, tsjoeke tuut.

Jy wys nie die son vir 'n blinde wat weer kan sien nie.
Dis mos nou kinders-kry dan trou ,
'n priem baba se : Ek is lief vir jou.
Verby nog voor dit begin het.
Of is my hart nou wiegiedood wat
doodluiters my eie galg om die baba hang.
Breek ek die glas-skoen? voordat die lewe dit kan breek?
Of het ek nou maar oulaas 'n manier
om al die goeie goed - uit vrees
van stapel te stuur?
Ek kan jou volg... sal jou volg;
sou jou volg tot waar die wind ons waai
en saam jou kan ek... sal ek
sou ek heeldag rondomtalie en tiekiedraai,
maar *** gaan ek die onbekende in
as dit tussen my en die horison le?
My hartklop eikehout in die gang,
hy klop nog koud , maar hy klop nou!
En jy praat van altyd en van later en van dan:
verder selfs as wat my sig durf reik!
Jy is my nou.
Jammer dat ek more jou gister gaan wees;
probeer verstaan, ek verlang nog silwer en plooie
en die wereld is my lapdoek en die lewe is my lee papier
en ek wil groei.
Ek kan nie die trouring dra nie
,as hy nog koud aan my vinger kleef...
my hart is dalk nog prematuur ,
maar ek wil graag uitgan
en die koue skouers en spervure
vir my self gaan beleef.
Moet my nie die son wys nie
Ek leer nou eers *** om te sien...
en moet nie se jy is lief vir my nie,
want more is dit verby nog voor dit begin het.
En dan hang ek die priem.

Vechtend voor een verloren zaak
Doorboort ze maar al te vaak
Haar eigen hart

Voert ze steeds dezelfde strijd
Maar heelt de tijd
Geen wonden

Verschuift met elke stap op haar pad
Het doel dat ze had
Zich verder weg

Toch maakt ze tegen beter weten in
Steeds een nieuw begin
Aan de reis

Pakt ze steeds haar wapens op
IJdel hopend op
De zege

Als een zoeklicht, opgericht
Naar een hemel vol sterren
Kruist ze lichtstralen, verhalen
En schiet verder in de nacht
Voor één moment, onbekend
Voor de lege eenzaamheid
Dan weer eindeloos, zwart

Een knipperlichtrelatie
Met de glinsterende maan
Stralend middelpunt
Van de nacht die zij zelf
Slechts bliksemsnel verlichten mag

Zij, kortstondig als de dag
En voor de maan niet anders
Dan de sterren
Die hij lichtjaren eerder
Al doven zag

De afstand onoverbrugbaar
Tussen haar en het donkerste licht
Vindt ze zichzelf
In het laatste kwartier
Terug aan de kust

De enige plek waar zijn vingers haar beroeren
Waar zijn passie in de golven
Haar op haar knieën dwingt
Waar de zwarte eenzaamheid
Haar niet langer van hem *******br>Daar waar de maan
Het tij steeds weer keert

Jij bent een man om gekust te worden, steeds weer in mijn gedachten.
You are a man to be kissed, over and over in my thoughts.
Zoals het gezang in het zachte, een blijk is van de zachte aard van diens ziel.
Like the singing in the quiet thoughts, is proof of a gentle soul.
Soms is een taal die niet van jou is, het meest dierbare en meest gekoesterde, dat men er een teken in kan zien, een leven te beleven op afstanden verder dan tijd zelf.*
Sometimes a language that doesn’t belong to you is the most dear and most cherished, that one can take sign, to experience life in distances beyond time itself.

Someone who takes love on the inside, and is pulled
from pleasure, only to distil it in oneself. It is given that
the humour that one feels in only the thoughts, similar
to ones being, of hope, and giving of time,

and life, how can you be so careless?

To caress that face of time itself, and it takes away
from the love, and maybe one shapes these figures to see
how the plays and scene of life has, it escapes the trained
head and goes out to endless spaces.

These kisses are not meant to extract fairness and
lay a waste. Only to instil on you my vision and a way
to show gratitude to gentleness emanating from smiles, from
painted lips, pitch dark eyes and your sun crinkled skin.

Whether you’re granted a vision of this vocabulary
or are taken from its meanings. To show you my
internal love, which is beyond all material planes, and pervades
this desire to teach on a lesson learned.


© 2009

Mijn Liefde,
Met het hart op de tong vraag ik U,
Waarom U mij wilt raken,
Met Uw in liefde doordrenkte woorden,
Welke het water zijn van mijn gedachte, mijn hart en ziel,
Opdat U op het eind vraagt naar hetgeen, waarover U mij Zèlf houderschap heeft geschonken.

Mijn Vriend, mijn Beschermer, 
Zolang ik Uw woorden mag voelen,
Zolang ik naar Uw woorden mag luisteren,
Zolang ik Uw woorden mag aanschouwen,
Ben ik U meest dankbaar,
In de mate waarvan U mij hierover houderschap heeft geschonken.

Mijn Leiding,
Dwalend in het donker,
Zoekend naar hetgeen mijn dorst kon lessen,
Zoekend in zeeën van droogte; wereldse lessen,
Ik zag niet, U zag mij,
Gissen in het droge zand, is sindsdien voorbij,
Ik snap nu, U bent het licht waarnaar ik snakte,
U bent waardoor ik niet verder in de afgrond zakte.

U heeft mij houderschap geschonken in verschillende vormen en in ontelbare mate,
Hetgeen U mij houder van heeft gemaakt, Allah swt, houd ik in de gaten,
Zolang liefde van U, als water stroomt door mijn vaten.

Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.

Vind jou vrede
Verder as die skerm Woede
'n Skelm van tyd en rus
Voor jy kyk het jy die lewe gemis

Vind jou vrede in die bed
Jou kooi se drome
In winter en somer some
Dit is waar jy tyd vashou in jou hand

Vind jou vrede in wat is
'n Lewe in 'n dop bewus
Een wat kyk en ervaar
Een wat jy moet bewaar

Vind jou vrede in die hede
Soos toekoms uit die verlede
Uit pyn en leed
Kom daar verlossing steeds

Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.

Ik heb moeten redeneren,
mezelf overtuigen, verweren
tegen het idee, het venijn,
de gedachte dat ik dokter zou willen zijn.

Iedereen is deze week afgestudeerd,
het blad nog warm, arm al in de lucht,
kijk eens allemaal, een diploma klucht.
Het staat erop en iedereen begeert

jouw geweldige prestaties, knuffel, zoen.
Het leven bolt verder en ik moet kaka doen.

Aan het einde van de week
moet ik naar een evenement,
dat mij bij beslissen leek
leuk te worden. Je kent
het wel, niet iedereen
en je moet veel doen
alsof, acteren.
Die moed kan keren
want het was zo druk,
het was vermoeiend op het werk,
'k had niet veel geluk
in de les of in de kerk
om op te letten, bij te blijven,
goal te getten.
Helaas, ik heb al toegezegd,
mijn vat is op en ik wil slapen,
ik wil rusten, voldoening geven
aan mijn eigen lusten.

Afgezegd,
gezwegen en belegen, leven
alle mensen verder
en ben ik heel tevreden
dat ik nog net genoeg had
in dat vat om te zeggen
dat het enige wat ik wilde,
mezelf erbij neerleggen
en hopen dat jullie
er niet te zwaar aan tilden.

Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.

Energie uit zien, uit anderen,
ik wil mezelf niet veranderen.
Alleen kan ik niet verder.

Samen terug is ook geen optie.

Ik heb een onrust in me die moeilijk te plaatsen is
Nog in mijn hoofd, nog in een hokje
Het is niet de goede soort onrust waar je bezig van raakt
Het is de onrust van drie dagen niet snijden, vijf dagen normaal eten en vijf dagen niets in de buurt hebben om mezelf mee te beschadigen
Ik kan niet stil zitten, heb continu de drang om iets de doen
Mijn armen tintelen en schreeuwen bijna om bloed
Ik loop vaak te ijsberen, loop het mooie voorbij
En ja ik geniet, maar het is zo'n chaos in mijn kop
Ik ben op en ik kan niet verder meer, maar met deze drang blijf ik lopen
Je zou kunnen zeggen dat ik de scherpe pijn van een mes tegen mijn huid mis
Je zou kunnen zeggen dat de aansteker, lucifer en sigaret vriendelijk en verzachtend van aard zijn
Daar komt mijn zieke kant naar boven
In deze paar dagen is mijn zieke kant vaker aan de oppervlakte verschenen dan de echte Anne
Ik weet niet *** ik dit stop zonder bloed en zonder pijn
Ik weet niet *** ik leven moet
En nu?

Elke vers een zucht
Elke zucht vers
Gezucht over de klucht
van niets dan lucht

Ver vlucht ze zonder gerucht
Verder nog, nooit terug

Geen dag zonder gezucht
Geen dag zonder klucht

Ryk in maniere
wat nie gemeet of
Maklik bepaal kan word

Oorstallig
Rustig
Tevrede

Ryk daarna uit
Na ander oorstelp
Wat nie kan help

Bedroewig
Mismoedig
Begewe

Deel gerus jou harts lied
Sing vir dié in droogse donker
Belaai met verdriet

Vrylik
Lieflik
Begeeflik

Herinner hulle heimlik
Hul oorvloedige innerlike erfstuk
Skink 'n heildronk op die Heilbron

Bespoedig
Begeerlik
Begiet

Buig saam die kop
Ontvang die Heilse heet
Verborge net as jy vergeet

Ligweg
Verhewe
Belewe

Stap dan heelhartig helder
Koester elke kosbare tree
Destinasie onbepaald ewig verder

https://blominblou.weebly.com/blog/skatlik-ryk

Ik wou dat de woorden kwamen
en ik zo mijn hoofd kon legen.
Een oneindige waterval aan woorden,
een eindeloze rij gedachten,
staan naast elkaar in de regen,
op eenander te wachten.

En terwijl mijn wereld in brand staat,
de bruggen reeds door het vuur verzwolgen,
met het as dat in mijn gezicht slaat
en de stroom gedachten die mij achtervolgen,
loop ik verder.
Niet wetende wat komen gaat..

Kostbaar,
Ronduit onschatbaar.
Nu,
Het parelmoer dat jouw ogen verlaat,
De diamant in jou verder doet schitteren.

Jij bent het die geeft,
Aan edel-behoeftigen.
Nu,
Ook zij in staat zijn te plukken,
Van schitterende vruchten.

Mijn edele moeder,
Magnifiek is hetgeen jij bent.

Mag ik bijschuiven,
ook eens proberen,
naar je wuiven
wanneer onze vluchten elkaar scheren?

Wil je me kennen, leren,
temmen, verwennen, verweren
en remmen wanneer nodig?

Zal je me beschermen in afgesproken termen?
Mag het dat de cirkel verder glijdt,
dichter bij de kern, tot de dood ons *******br>of tot we 'het is genoeg geweest' uitkermen.

Beste toekomst,

Je maakt me bang voor later,
werk zoeken, smeltend water,
crisis, geld en banken,
teveel eten en toch willen afslanken.

Mijn kapster heeft haar schouder gebroken
en mijn uiterst linksboven hangende kies
die is ontstoken. Ik verlies precies stukjes
van mezelf met het verlopen van de tijd.

Lieve toekomst, je doet me schrikken
als ik kranten lees, als ik op het toilet zit
met mijn broek op mijn enkels en mijn
neus op feiten, koppen, problemen
die we moeten stoppen, oplossen
en het gebrek aan groene lucht of bossen
bloemen voor de bijtjes.

We zijn met teveel, toekomst,
teveel voor jou om te dragen.
Wat kunnen we doen om jou te helpen,
het vergiet te stelpen, welke vragen
moet ik stellen opdat u het beter zou?

Ik ben zo bang, toekomst
dat we verder moeten zonder jou.

Hij bakte zoute broodjes,
blies en zoog van lage torens,
legde de eerste loodjes,
vatte paarden bij de horens
en stootte zich als koeien
aan dezelfde steen.
Hij hoorde zeemeerminnen loeien,
keek verder dan wat jij ziet
en liet, na zonneschijn, regen komen.
Toch geraakte hij er niet.
Alle wegen leidden naar dromen.

Rook mij op als wiet.
Denk aan mij als een vergeet-mij-niet.
Kijk verder dan wat je ziet,
onthou,
dat ik van je hou.

Laat je gieter varen.
Pluk mijn liefdevol geluk.
Stop met naar dat notitieboek te staren,
want zoals gepland,
loopt alles uit de hand.

Een muts, een stretcher zonder hand-
vaten en een frigo bovenstoe met kant-
en-klare maaltijden, vier maal vier door-
rijden om twee straten verder parkeer-
plaats te zoeken en googelen waar neer-
waarts meer plaats te vinden is in vol-
gebouwde, niet-te-weten *** toe, gebieden.

Ze zouden de domme mens moeten verbieden.
Vele vliegen in één klap, dan zou ik rap verdwijnen.
Alles is beter dan je hele dagen lang in het donker in één kamer weg-
kwijnen.

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.

Was ik maar weder onbezonnen,
vond ik maar de weg terug
naar waar we allen zijn begonnen.
Die tijd, helaas, lijkt achter de rug.

Verantwoordelijkheid snijdt mijn
tijd in twee, werken en plezier,
met het deurtje naar de luierik
altijd op een kier.

Heeft het zin om mee te doen
met deftigheid, blijheid en fatsoen
als dat stiekem niet de waarheid is?
Heeft iets nog zin of ben ik mis?

Het twijfelt en het wiebelt, wankelt
door mijn hoofd.
Zal ik maar gewoon weer verder werken
aan wat ik heb beloofd?