Het was herfst en vakantie. En vakantie en herfst.
En het was herfstvakantie.

Blaadjes hingen in de lucht.
Veel blaadjes hingen er, maar vooral veel liefde.
Al hing die niet, maar sprankelde en glinsterde.
Weg zijn de blaadjes en de straatjes van toen, maar kortbij is de liefde van toen en nu.
Die sprankelt en glinstert. Nog altijd, en voor altijd.

Naast elkaar in het busje als twee sterretjes naast elkaar aan een donkere koude hemel.
Het flesje de regen van de nacht.
De popcorn mijn hersens die wegsmolten.
De aanrakingen van lippen de zachte streling van de wind.

Ik denk dat vallende sterren is wat wij zijn.
Wat zijn we anders dan vol vuur en liefde vallend voor elkaar?

                                                                    DREAMYWANDERER

Ik druk mijn lippen op jouw naam,
sierlijk op een enveloppe geschreven,
fragmenten van herinneringen,
in een brief die ik je nooit heb gegeven.

Weet je nog *** wij de eerste keer liepen,
door die oude hoofdstad van ons land?
Door de straten zwervend, lachend,
jouw koude in mijn warme hand.

En weet je nog de kleurigste herfst,
wandelend door het bos bij de duinen,
met jouw dochter die vol bewondering
naar paddenstoelen liep te struinen?

En weet je nog die hoogste schommel,
die bijna reikte tot de maan
waarop ik jou steeds hoger duwde,
omdat ik nog niet weg wilde gaan?

En weet je nog *** wij samen,
slenterend door winkels van ingebonden papier,
intiem pratend, de wereld negerend,
jij mijn hand pakte en zei “hier”?;
“Voel *** wij uit alle macht
hetzelfde dansen op het ritme van dit leven”
en *** ik toen ter plekke bedacht
dat ik jou mijn wereld wilde geven.

En weet je nog, toen het tij
zich tegen ons begon te keren
en wij nog dachten dat wij samen
de storm wel zouden kunnen trotseren,
*** ons roerloze schip
tezamen met mijn wereld is vergaan,
toen de golven van emoties
het tegen de rotsen hebben doen slaan?

En heb je het nog gehoord dat ik zoekend,
tussen het wrakhout in de koude oceaan,
jouw naam heb geroepen tot ik,
schor en half in verdriet verdronken,
maar aan land ben gegaan?

En heb je het geweten dat ik dolend,
over bospaden en de straten van die oude stad,
gezocht heb naar sporen van jou,
niet wetende of je aan mij dacht of dat je mij vergat?

Maar wat je niet hebt kunnen weten
en waarschijnlijk ook niet meer ziet
is dat ik nooit heb kunnen vullen,
de leegte die je achter liet.

Ik druk mijn lippen op jouw naam,
sierlijk op een enveloppe geschreven,
fragmenten van herinneringen,
in een brief die ik je nooit heb gegeven

I close my eyes
Silently I listen
A voice that's vanished
That will sound forever
The voice that will always slingshot
The poetic words
Of the nightingale
Into the world
For a second I start to dream
I forget
What I saw
When my eyes were still open

Ik sluit mijn ogen
Zwijgend luister ik
Een stem die is weggestorven
Die voor eeuwig zal klinken        
De stem die voor altijd
De poëtische woorden                  
Van de zanger                                  
De lucht inslingerd
Even droom ik weg
Vergeet ik
Wat ik zag
Toen mijn ogen nog open waren

Mag ik nog eens
komen kloppen,
komen vragen of ik binnen mag.
Ik heb de deurbel niet gevonden
dacht toch dat ik een opening zag.

Weet je nog, toen we elke dag wel konden?
Toen de vaten leidingen waren, die altijd waren aangesloten, toen de auto's te water gingen en veranderden in boten, toen we elk plezier in plaats van elk probleem nog uitvergrootten
en niemand

het nog druk had.

Osterreich hat den Vontrapps
La Belgiquea leurs chocolats
Bûlgariya e nechuvano
Hrvatska je mjesto gdje žabe kreštanje
Kibris bir agaçtir
České čepování piva je z Czechaslovakia
Denmark er ikke Delaware
Eesti kividega
Suomi on lähellä Norjassa ja Ruotsissa
La France a Paris
Deuschland spreache Deusche
I Elláda échei kókkino - skepastí spítia
Magyarország éhes
Tá Éire ar thalamh de fearg
Italia odia quando si ordinal a pizza
Latvija izklausās tualete
Lietuva yra skystas
Lëtzebuerg *** nieft dee Belsch
Malta ghandha hafna ta ' maltu
Nederland wordt geschreeuwd toen Adam een doelpunt
Polska am Marie Curie
Portugal: Valentina: Hey que ê de on de eu sou !
România suná ca locul romanilor
Slovaškia pravi, "zdravo"
Slovenija je an prostem
Equipo de fútbol de España Es la favorite de Karly
Sverige har Minecraft
United Kingdom is leaving

De eerste plek van mijn suikerfeestgebed!
Je was al oud, maar nooit een stuk antiek,
Je had ook nooit een mooie minaret,
Maar toch een moskee, vanbinnen klassiek.

Nu loop ik langs jou stenen, met gedachten
Die steeds proberen te herinneren
*** het nou was; wat mensen hier brachten,
Wat was het wat ik deed al die keren?

O gebouw van oudsher, nu ben je onbekend,
Een oude plaats alleen van nostalgie,
Door nieuwelingen word je niet gekend,
En nu een stukje in de poëzie.

Eerst kleine handjes, kleine gebeden,
Nu een jongeman, kijkend naar het verleden.

🧭Ik kan me niet meer voorstellen
     met welke fout het begon.
     Maar ik weet wel dat ik het
     met mijn eigen krachten overwon.

🧭Maar nu weken later
     denk ik echter.
     Doe ik het nou zo beroerd
     of ben ik gewoon niet zo'n vechter.

🧭Want steeds stapje voor stapje
      tikt de klok mij aan.
      Het is zo verwarrend
      *** laat de zal wijzer slaan.

🧭Ik begon in het Nederlands
     maar toen ging ik echter plat.
     naar blijken is ruw zijn
     nog veel erger als glad.

🧭En welke taal ik ook spreek
     of welke ik niet kan verstaan.
     Er is op dit moment gewoon
     geen ene bal meer aan.

🧭Over ballen gesproken
     Rond, groot en klein.
     Maar waarom rolt de mijne niet?
     Het zal wel een ovale zijn.

🧭Of ligt het aan de wind
     en waait hij continue naar west.
     Of hier in het noorden
     werkt dat dan niet best.

🧭Ik kan honderd dingen denken
     maar schijnbaar niet dat ene ding.
     Want waarom val ik in de put
     als ik er daarnet nog boven hing.

🧭Ik denk dat ik een gokje wagen kan:
     het is de innerlijke kracht.
     Ik was overtuigd dat ik sterk was,
     word ik daarom neer gebracht?

🧭En toch ben ik wel overtuigd
     dat ik vol zit met wil en moed.
     Maar dat ik toch nog twijfel
     niet over een ander maar wat ik zelf doet.

🧭Waarom is het in het oosten
     niet zoals in het westen.
     En waarom zijn er boeren
     die zo onlogisch gaan bemesten.

🧭Het hele doel is toch
     om het land goed te maken.
     Waarom zul je dan zonder duidelijkheid
     je mede mens afkraken.

🧭Wat heb ik toch zo fout gedaan
     dat de wereld toch zo doet.
     Nee absoluut ik deed ook fout
     maar, momenteel bedoel ik goed.

🧭Hoop toch dat de mens nu ontdekt
     dat ik veel goed wil doen.
     Maar nogmaals ik begrijp het niet
     waarom is het ineens anders als toen.

🧭Ik bedoel, ik ben ook maar mens
     Iedereen maakt toch weleens een fout?
     Of ben ik de enige
     zonder peper of zout?

🧭Had graag willen weten
     wat de echte reden was.
     Maar waar ik ook woon, merk ik
    dat ik leef zonder duidelijk kompas.

🧭With full heart: Diegó. P. Siemsen.🧭

Hoog daarboven
het vliegtuig
neemt mij niet mee

Ik blijf achter
staar in de verte
reis een jaar terug in mijn hoofd

Toen vlak voor me
een vliegtuig
want nieuw leven
begon vandaag

Over twee dagen of een week,
ooit zal je weten wat je wilt.
Dan zal de zon nog steeds hetzelfde schijnen
maar het wolkendek verdwijnen
als de tranen van daarstraks.

Ik zal dan een kaarsje branden,
voor jouw vis, je kabel en je kat.
Nooit meer zal je vergeten
wat je toen
aan jezelf had.

Ik had die problemen al van voordien,
toen niemand ze kon zien,
ik ongestoord kon leven,
wandelend zonder vallen of beven.

Ik ben uw naam vergeten,
waar moet ik straks ook weer zijn?
Dat is altijd zo als ze leest, ze is maar tot haar
veertiende naar 't school geweest.
Ik heb dat nooit geweten.

Ik ben enkel rechts geschoren,
heb deze nacht wat ***** verloren,
ik heb pijn maar wil niet nog eens bellen
dan lijk ik het te slecht te stellen.

Mijn hoofd lijkt wel vertroebeld, gruis
gestrooid, verstrooid en elke dag bejubeld
terwijl ik mijn spieren voel verstijven.
*** lang moet ik nog blijven, wanneer mag ik naar huis?

Al even durf ik niet te geloven,
onder ogen te zien,
wat er allemaal verschoven is.
Ik mis routine, moet mezelf terug
kunnen verliezen in zaken
om ze achter de rug te weten geraken.

Ik heb moeite met onzekerheden,
waarschijnlijk door gebeurtenissen
uit mijn overdreven, zacht verleden.
Enkel zo kan ik een voor een de dagen wissen,
de tijd van toen terug missen
kortom niet langer
mijn levenslust vergissen.

Waar ik naartoe ga met mijn leven?
Ik weet niet eens welke dag het is.
Wat ik wil worden? Weet ik het zeker?
Natuurlijk! Alleszins niet apotheker.
Daarvoor heb ik 4 jaar over 2 gedaan.

Ik ben al blij dat ik mijn zwembrevetjes heb gehaald.
De 25 en de 50 meter. Ze hangen boven de schouw.
Ik heb zelfs nog voor de kadertjes betaald.
Wie doet beter, vraag je? Ik vergelijk het niet met jou.
'De dochter van de inspecteur, die is ingenieur.'

Heb ik dan gefaald? Had ik het anders moeten doen?
Waarschijnlijk of misschien.
Toch vergeet ik niet die tijd van toen.
'Kom, 't is tijd dat je verhuist.'
Ik weet alleen niet juist
of ik dat alles, zelf, elke tien,
liever verschillend had gezien.

Zacht is het om met voorbedachte rade
toen al te denken aan ingehaalde schade.
De voorspelling van gisteren is nooit
voor mij van toepassing geweest,
geen kans op centreren of op voorhand leren
wat dan morgen soms geneest.

Het effect is negatief en twee dimensioneel,
de grafieken zijn me eventjes te veel.
Denk dus later al aan het gevolg
van mislukte schattingen.

Treinen rijden hier al lang niet meer.
Op de bank van dit station leest
niemand nog de krant,
slaat niemand nog een praatje,
geeft niemand nog een hand.

De sporen zijn verroest, de pannen weggewaaid.
Alles staat hier stil.

Het blijft luguber om te zien
*** iemand die het niet verdient
zo vlotjes kan vergaan,
zonder enigszins gekraai
van eenderwelke haan.

Ooit sta ik misschien op dat perron
en wou ik dat ik alles lang geleden had gezegd,
toen ik nog niet wist wat maar het wel nog kon.

Ik geloof dat gaandeweg de wereld kan
gered, woorden
zonder zingen, los van lopen, min de moorden
die men eerder heeft erkend als toen en dan
het enige dat oplosbaar kan.

Er is niet niets, er is wel wij,
Eris zoveel van ons.
raad maar zottie,
't is ons lottie
om te kletsen op zondagnamiddag
met een koffie en een koek,
tis in eenvoud dat het hoort
behalve als wat anders jou bekoort.

Kies maar
denk ook aan de anderen.
Of *** je alles in een posi+ieve zin
kan veranderen.

Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.

Ik was helemaal door de bomen
toen ik las, besefte dat mijn dromen
niet dicht genoeg gezocht
door mijn gedachten stromen.

Het is een jungle, daar buiten,
het is een woesternij,
word je woest of blij?
Je mag zelf kiezen *** en welke
gevoelens je wil uiten.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

Ik zag je niet als eerst in een winters wonderpark,
waar sneeuw en koude heerst, met wollen wanten-warmte
en messen voor de voeten. Ik zag geen dwarrelende sneeuw
tussen takken, tikkende hakken op gesmolten ijs.

Ik zag je niet als eerst in een dolgroen lenteweide,
waar de schapen de hondjes leiden
en de zon de mensen van allerhande druppeltjes doet spreiden.

Ik zag je wel de tweede keer op een plein onder
de sterrenhemel, in je rok, in één oogopslag die al mijn aandacht trok.
Ik zag je toen, die tweede keer. Ik riep je naam. Je draaide om nadat je stopte en het was voor mij op dat moment dat het begon,
dat ik al zeker wist dat alles klopte.

Bitter en kleinzerig afgewezen.
Ik had nochtans in menig boek gelezen
dat uitgebreide romantiek bewezen
resultaten gaf.

Ook in films en series was het groot
geschapen, reus gebaar hetgeen wat haar
van sokken blies opdat zij je poot
op tafel stijf kon kloppen. Daar

ik bezweken en bezworen onder
magische letterleugens dacht
dat fictie echt was, het zachte
slecht was, alles voluit moest,
heb ik me koud gedoucht in halve rijmen,
mijn varkentje zelf moeten wassen.
Ik heb toen geleerd dat je niet zo hoort slijmen.

Toen ik vanmorgen wakker werd,
ben ik in een dichtbundel getuimeld.
Zo begon de dag met het dessert
en heb ik 's avonds pas het brood gekruimeld.

Ik schreef me een maand geleden in,
was het bijna vergeten,
het zou zelfs nog kunnen dat ik win.
Dat wordt nog even, geduldig uitzweten.

Vanmorgen ben ik opgestaan als dichter,
Gister, gaan slapen als een amateur,
Ik voel me een negen op de schaal van richter,
Een cultureel en literair provocateur.

Wakker worden met zo’n straf bericht
Werd plotsklaps mijn lievelingsgedicht.

Er gebeurt zo veel zo snel.
Iconen vecht en sterven wel
of betuigen wat ze speten.
Morgen zijn we het vergeten.

Overmorgen volgt de aarde.

Ik weet nog *** je maarde
toen ik vroeg de fiets te nemen,
*** je tegen eigen waarde
liever geld dan de planeet bespaarde.

Volgende week maakt het niet meer uit.
We zitten min of meer in dezelfde schuit.

Als de golven hoger komen
dan grafiekjes op een scherm
en vierentwintig auto's op dezelfde berm
dan vraag ik me gezapig af
of je nu echt zo veel
om die excel met foutjes gaf.

Ik meet mijn leven in gemiste kansen
Weet steeds weer te berekenen
*** anders de ander, *** anders ik anders
Was geweest
Verleden verandert het heden het meeste
Als de reden het verklaren wil
Achteraf is altijd makkelijk leren
*** je vroegere zelf je jeugd heeft verspild
Miste ik meer dan ik had mogen meemaken
Of was er toch al weinig weggelegd?
Met elke dag wordt het wachten minder
Dwingend, minder resultaatgericht
Lichtelijk verlaten kijkt de klok me weg van toen
Het leven me nog aan de voeten lag
Maar de rijkdom van de tijd
Aan mij niet was besteed
Vergeten blijft altijd een keuze van onwetendheid

Voor elf naar de psycholoog,
om twaalf al iets minder hoog.
Ik mis drie jaar ervaring
en nog een tweede openbaring
voor ik recht heb op besparing.

Ik zit tussen de oren, wil wel luisteren
maar niemand kan het horen.
Ik zit tussen formeel en informeel in
en 't is nog maar het begin.

Ik zal wel lid worden, bijstuderen,
teksten schrijven, appelen en peren.
Ik zal het allemaal wel doen.

Want ik ben anders nu dan toen.
Soms voel ik me er niet voor geboren.

Dat zit vast gewoon tussen mijn oren.

Weet iemand met mijn vragen raad,
wanneer noch kaars noch bril nog baat?
Het is zoeken en het zal blijven zoeken blijven
met enkel jezelf om op te kijven.

Was ik een bal, zou ik rollen,
was ik tranen, was ik geld
of vuisten wanneer iemand over morgen
vertelt.

Overmorgen, over zorgen, over hoop.
Alles overhoop.
De één die sneed, de ander zoop.
       En anderen verzopen.
             Of weggeblazen worden.
          Erdoor weer onweer en toen het terug kon
                              weer op stap, op de lappen
             En zo jezelf oplappen.
Kon ik maar, zoals op tv, tussen de dagen zappen.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.

Pampertjers verversen, verse
melk of thee op poten zetten,
sap uit appelsienen persen,
het maken van korte metten.

Ik heb het graf van mama
vandaag bezocht, bloemen
gelegd en haar mijn stem verkocht.
Toen ik vertrok, hoorde ik
ze zoemen.

De bijdehante op *** merk
gestelden, het zijn sloebers,
slurfkes waar ik elke dag voor werk.

Het is in doen dat ik
rust zal vinden, niet
het afmaken, afkraken, maar
bezig zijn aan
duidelijke taken.

Ik voel en denk
en schenk mezelf meer
wanneer ik beweer
te zeer te voelen en te denken, toen,
in plaats van het nu allemaal te doen.

Enkel de kamer genoot
toen nummer drie
het kot te groot achtte,
gasten verwachtte,
zorgend voor miserie.

's Ochtends zat zittend
op de zetel, 's middags,
prikkelbaar als versgeplukte netel en
's avonds voorbereiden op de ochtend.

Ik heb gewoon geen woorden meer.

Ik weet niet wat vermoeiender is
Het slaaptekort
De pijn in mijn borst
Ik ben bang, zei ik
Dat het niet meer weggaat

Je kwam in mijn leven
Opeens lag je daar op bed
Ik kon je niet weerstaan
Al snel opende je je hart
Die nacht dat je dronken was

Ik zag de pijn, het kind
Altijd sterk willen zijn
Je huilde in mijn armen
Ik had nooit gedacht
Dat bloed zo mooi kan zijn

Maar nu ben ik degene
Geraakt, het is te laat
Ik voel me weer als toen
net als jou, het kind
De leegte is terug

Is die van jou of van mij?
Ik weet het niet meer
Ik wilde dit helemaal niet
Ik voelde me zo lang goed

Misschien moest ik afstand nemen
Misschien moet ik maar gaan
En jij naar je vriendinnen
En ik staren naar de maan

Beiden slapen we met een beer
Maar hij is niet groot genoeg meer
En wij, een soort connectie
Iedereen wil zo'n connectie
Maar wat moet ik er mee?

Een borrelende traan
De verantwoordelijkheid
Het redderspakje aan
Rot verwachtingen
Alcohol en stress

Ik wil je niet teleurstellen
Ik vind het leuk, met jou
Maar het is niet gezond
Al weet ik niet wat wel

Mijn gevoel, een leugen
Ik neem je over liefje
Jij neemt mij over
Of we willen of niet

Ik ben stabieler alleen

Sla het op en orden onder,
geregeld op de vlonder,
ontregeld ongezonder.
Het regent zonder donder.

Vraag niet te vaak waarom

Eerder, *** het komt dat
en wat kan ik ermee doen?
Helpt het om zo te denken,
zou het kunnen dat ik me voel
zoals toen?

Ik google soms, de aanzet naar
verandering. Ik denk dat ik te ver zie.
Ik mag best wat meer bestand
tegen de laatste nieuwe versie.

Op het samen beven,
op niet te lang leven
op doen wat we kunnen
en jezelf af en toe wat gunnen.

Ik ben geen sprinter, toch
loop ik vooruit op de zaak.
Ik ben geen loper, noch
horde, wel dat ik sprongen maak.

Want toen ik zag dat de been-
houwer de koe kouwer scheen
te leggen dan het kalf mocht,
zag ik dat ik in de verkeerde vriezer zocht.

Mijn kipkap is tiptop en mijn kapblok
krijgt het rap met de hak op stok.
Als ik wist waarom, keek ik niet achterom,
noch vooruit want dat is allemaal dom.

Ik kijk nu naar mijn voeten en daarna naar de lucht.
Het is hoog tijd dat ik van die laagte wegvlucht.