Iedereen weet precies beter
waar ze heen gaan met *** tijd.
Ik was vroeger vooral een zweter
en zie nog te vaak niet wat ik mijd.

Het lijkt of ik de aarde
onder eigen voeten
te lang heb verwaterd
in plaats van erin te wroeten
heb ik maar wat getaterd.

Doe ik alsof of zij.
Mag ik ook ooit
januari
in plaats van augustus, maart of mei.

Het lijkt zielig wat je voelt,
toch zie ik wat je bedoelt.

Beetje gieten, beetje wachten
tot geduld de grond uit woelt.

Met jou mag ik me trots
verschuiven naar de fel beminde
plaats onder de groene takjes.
Zelfs met mijn goed gezinde
buikje vol de lekkerste gebakjes,
heb ik nog liefde te over en
hoop ik je te betoveren.

Aan deze kus is echt niets mis maar zo ***,
waarom heet dat dan een mistletoe?

Het is nu tijd voor mij om te gaan,
naar een plaats waar het me beter zal vergaan.

Waar dromen oh zo groot me laten zweven
en de gedachte te dalen me doet beven.

Daar niet eenzaam en alleen,
hand in hand een betere wereld in.

Ik wilde jou zo graag bewaren,
wilde jou het liefst verstoppen,
achterin en zonder maren
morgen onder soppen,
brood en ei, verlossen
van die koel verlichte plaats delict.
Helaas, je bent ontdekt, met tros en
al verorberd door mijn broer, gelikt,
geknabbeld en gegeten in de rappe,
bij thuiskomst, na een avondje stappen.

De eerste plek van mijn suikerfeestgebed!
Je was al oud, maar nooit een stuk antiek,
Je had ook nooit een mooie minaret,
Maar toch een moskee, vanbinnen klassiek.

Nu loop ik langs jou stenen, met gedachten
Die steeds proberen te herinneren
*** het nou was; wat mensen hier brachten,
Wat was het wat ik deed al die keren?

O gebouw van oudsher, nu ben je onbekend,
Een oude plaats alleen van nostalgie,
Door nieuwelingen word je niet gekend,
En nu een stukje in de poëzie.

Eerst kleine handjes, kleine gebeden,
Nu een jongeman, kijkend naar het verleden.

Een muts, een stretcher zonder hand-
vaten en een frigo bovenstoe met kant-
en-klare maaltijden, vier maal vier door-
rijden om twee straten verder parkeer-
plaats te zoeken en googelen waar neer-
waarts meer plaats te vinden is in vol-
gebouwde, niet-te-weten *** toe, gebieden.

Ze zouden de domme mens moeten verbieden.
Vele vliegen in één klap, dan zou ik rap verdwijnen.
Alles is beter dan je hele dagen lang in het donker in één kamer weg-
kwijnen.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

Het botert niet, vet, onaardig
tegen planten, kan niet horen,
luisteren naar carnivoren
in ivoren torens.

Kijk naar mij, ik ben gras
en bloemenlezend, broedt
het eitje uit in plaats van klutsen,
ben een ras apart, goed,
vaardig in de keuken, blutsen
berustende de lusten van de gutsende
kombuchamagen.

Het schimmelt in alle lagen,
ik drink ijs thee van lipton,
zonder de oren van je kop te zagen.

Mag ik nog eens
komen kloppen,
komen vragen of ik binnen mag.
Ik heb de deurbel niet gevonden
dacht toch dat ik een opening zag.

Weet je nog, toen we elke dag wel konden?
Toen de vaten leidingen waren, die altijd waren aangesloten, toen de auto's te water gingen en veranderden in boten, toen we elk plezier in plaats van elk probleem nog uitvergrootten
en niemand

het nog druk had.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.

Dwing me, duw me naar
de luwte, de schaduw en de rust.
Stuur me met vijftien zegels daar-
heen waar het tij mijn voeten kust.

Ik wil geen zand tussen mijn billen,
wil geen stofjes in mijn oog.
Soms heb je niet te willen,
doet de natuur slechts haar betoog.

Ik wil geen zeem en zoet,
geen niks mag, alles moet,
geen lockdown of geen quarantaine
om ieders ziel te zien verdwijnen.

De waarheid is een harde plaats.
Ik kijk op naar zij die blijven zitten.

Ze hebben me met zekerheid
mijn zeker heden afgenomen.
Ik zie nu het bos niet meer
in plaats van vliegen door de bomen.

Ik was party planner, ***-en-panner,
DJ-booth-bemanner vóór het groot verziek.
Nu draai ik soms nog in mijn living
of in mijn keuken, zonder mijn geliefd publiek.

Het is al even veel toneel en stank voor danken.
Zeg mij, wanneer mag ik weer op de planken?

Ik zou alles kunnen doen.
Dus ik doe niks.
Ik scroll ver voorbij fatsoen
voorbij de hele 'flix.

Ik google *** tuinieren
ineens bouwt iemand een huis
en dan is het ver na vieren.
Tijd voor overkoken zonder muis.

's Avonds in bed, in plaats van slapen,
per ongeluk de kop/telefoon opgezet.
Dag erna maar gapen,
het leven is een pret.

Het is in doen dat ik
rust zal vinden, niet
het afmaken, afkraken, maar
bezig zijn aan
duidelijke taken.

Ik voel en denk
en schenk mezelf meer
wanneer ik beweer
te zeer te voelen en te denken, toen,
in plaats van het nu allemaal te doen.

Ooit heb je spijt
dat valt niet te ontwijken.
*** beter dagen lijken
*** zwaarder je later lijdt.

Laat de klanken mij dragen
naar een plaats waar klinkers
de rechter en de linker
me temidden dagen.
Voer mij geredeneerde waterwijn
en kerken die nooit groener zijn.
Vervoer mij naar die streek
waar penselen landden,
streepten door verguisde stranden
tot verhuisde landen omarmd,
gesloten in twee handen,
zachtjes op de grond gedijd.

Je mag me naar die wegen sjouwen
die ik al zo lang vermijd.
Ik zal er mijn huisje bouven,
er wonen tot een eeuwigheid.

Leden, maten, zware zakken,
rollende ballen, dikke hakken,
tomatenplukkers, houtpakkers
en in-koeten-kakkers.

Ik moet jullie wat vertellen.
En terwijl mijn voeten schuiven,
doe ik het uit de doeken.

Ik zeg ik verdien wat ik krijg,
in plaats van andersom.

Wat heeft dat te betekenen?

Dat ik het vaak genoeg
zelf niet weet.

Waarom dan die fanfare?

Dat kan ik zelf niet verklaren.
Soms moeten het woord het voetenwerk doen.
En dan sta ik mijn mond vol tanden,
het haar in de handen
en het zand aan de lippen.

Man, dit gedicht, gooi het van de klippen.
Kunnen we deze gozer, aub, even skippen.
Wat een zeikstraal, wat een knul,
hij pist vast doorschijnend water,
zo flauw is zijn fletse kul.

Die valt niet meer op te knappen.
Dan maar naar de uiltjes.