DAAR ZIJN GEEN PILLEN TEGEN

Ik durf nauwelijks te kijken naar
de vrouw die strompelt over
de stoep, gedrongen adagio

steunend —
er is zoveel angst
ik zou een schema kunnen schetsen

van het grote verval
we zijn weldra allemaal
van vroeger-weet-je-nog.

De bruiloft is voorbij,
de zomer afgelopen.
Leven, leg dat maar eens uit.

Dit boek is bijna halverwege.
Daar zijn geen pillen tegen,
zei mijn arts.

Voor het pillen slikken
of na een hele avond hikken
voor nu of voor later
wat ben ik toch dankbaar
voor drinkbaar water.

Als plant word ik afgeschilderd.
Mijn haar, nagels en baard worden verwilderd
op het doek gezet.

Ik moet pillen hoesten,
slijmen slikken, nee andersom
en 'k zal maar knikken
als ze vragen om mijn drankje in te dikken.

Stimulatie van mijn zintuigen
viel al meer dan eens in duigen.
Er is niet veel over te lezen
of ik zal verdorren of genezen,
of ik bloei. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen
van vaste structuren en systemen.

Ik adem nog, dat doe ik zelf,
ik heb nog veel te geven.
Soms duurt het er twee of zeven,
soms elf of negen, minuten, dagen,
weken, maanden, jaren. Hoedanook wil ik stoppen met stil leven, ik heb lang genoeg
in bed gelegen.

Ik wou dat ik een dikke
knuffel op kon sturen
naar iedereen die ze liggen
hebben, zowel in watten als in luren.

Ik zou willen dat via dit geschrift,
alle mensen die dit lezen
pillen kregen die *** geschifte
situatie doen genezen.

Ik mis pintjes, ik mis vriendjes,
ik mis filmpjes en verdientjes.
Ik besef dat is maar pindanootjes
naast alle mogelijke zootjes.

Houd vol, doe wat kan, lieve mensen,
dan kunnen we elkaar misschien
nog een zalig kerstmis wensen.