Voor elf naar de psycholoog,
om twaalf al iets minder hoog.
Ik mis drie jaar ervaring
en nog een tweede openbaring
voor ik recht heb op besparing.

Ik zit tussen de oren, wil wel luisteren
maar niemand kan het horen.
Ik zit tussen formeel en informeel in
en 't is nog maar het begin.

Ik zal wel lid worden, bijstuderen,
teksten schrijven, appelen en peren.
Ik zal het allemaal wel doen.

Want ik ben anders nu dan toen.
Soms voel ik me er niet voor geboren.

Dat zit vast gewoon tussen mijn oren.

rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin

De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.

[https://twitter.com/i/notifications]

Notifications: (3)
--------------------------
Oren Mills liked your Tweet -  8m minutes ago

Preston Tweeted after a while - 3h hours ago

Twitter would like you to log off our website. You are relying too heavily on the fleeting single-click validation of your half-peers. Your perception of self is an infinitely valuable thing and you are stomping it down the drain with a boot heel. Go outside. - 5h hours ago

Ge moet maar is proberen
om door een glazen wand
uw hand uit te steken
Of om uw oren te spitsen
en door een betonmolen te horen
waarover de mensen staan kletsen

Als ge wa zit rond te zweven
zonder te leven, in een zeepbel
zonder naald, zonder een stem
dan is er geen mens die erom zal geven
als ge zonder het te merken
heel voorzichtig en langzaamaan
doorzichtig wordt.

De zwaarte enkel te verlichten
door de leegte te inhaleren
in steeds grotere dosis
en steeds gretiger teugen
tot ge begint te geloven
dat het zo wel beter is

En al zout ge beloven
Uzelf te verplichten
uw ogen te openen
Ge zout het vergeten
en zonder het te weten
uw leven voorbij zien flitsen

Caronte: yo seré un escándalo en tu barca.
Mientras las otras sombras recen, giman o lloren,
Y bajo tus miradas de siniestro patriarca
Las tímidas y tristes, en bajo acento, oren,

    Yo iré como una alondra cantando por el río
Y llevaré a tu barca mi perfume salvaje,
E irradiaré en las ondas del arroyo sombrío
Como una azul linterna que alumbrara en el viaje.

    Por más que tú no quieras, por más guiños siniestros
Que me hagan tus dos ojos, en el terror maestros,
Caronte, yo en tu barca seré como un escándalo.

    Y extenuada de sombra, de valor y de frío,
Cuando quieras dejarme a la orilla del río
Me bajarán tus brazos cual conquista de vándalo.

Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.

Na heen en weer en her en der gestuurd te worden,
het horen van de straat en zien van duizend borden,
moest ik me even afgezonderd voelen, alleen zijn,
zalig, zielig, eenzaam, op en af koelen
in de zachte wind van mei.

Mijn hoofd is klei, mijn handen zacht.
Ik heb geen dag gewerkt en dat ook nooit verwacht.
Maar vroeg of laat droogt het op en zit ik vast
in onveranderbare vormen.

Lijden volgt op volgen van de normen,
hoewel afwijking ook kan storen,
ruik ik liever met mijn oren
of zie ik met mijn tong.

Zong de vogel ook maar in de winter,
sliep ik ook maar voor middernacht.
ik droom meestal later maar vind er
nooit iemand die lacht.

Ik sluit me op om te ontwaken
uit de vloeiende stroom van onbeïnvloedbaar gedrag
wanneer mijn uitgewanden staken
en ik genoeg heb van de dag.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

I have eyes of
Green jade
I am down with that
It’s me
And I am beautiful


I have hair of
Black coal
I am down with that
And I am beautiful

I have
Skin of olive
Bordering on brown
I am down with that
And I am beautiful a beautiful mind

I have
A issues galore
Like Oren Ishii
From **** bill
I am down with that
I have a
Brilliant
And beautiful mind
Everyone is all a little crazy too.

Faygo and ******* **** and a little braded naughty nancy who ain't really named nancy Tom Clansy sheets nasty. ***** nasty. Sheets nasty thats frequent from the New York jogger flopping floppy frogger. She stunk like hose water pan handling cleanly. Oh and touch my weeny weeny from the scene where Scheen bees. Hurt my hind haunches like the stank from the seat where old Ponch sits. Cooties grissle cookies wish, I wished yes betch I ****** up I bet-cha you're a ******* **** that facades as a proof fan because my homie used to use my Moving Van, but ****** I don't know your crow's feet until. Well.Well. Well know until this thesis because I wanted to write how more I **** **** with Rechard Simmons on the Weeknd's Porsche hood with permission because we isn't weight bizz-nitch. I'm itching Oren Ishy Iishi can you open up the crusty crumble, Wait I waxed my *******. ******* waste on bleach. I ******* bleached her *** buster with more catching up then mustard sauce. **** your Oddity I'll grab enough ***** from Fun-yun bags that reak fathered pharamones. Oh. I moaned Oh. Oh. Oh. I moaned.

De beste kerst heeft licht gevroren,
zilveren glinsterballen om de oren
van de takken van de bomen.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom.
We drinken koffie na het eten,
doen ons best niet te vergeten
dat we nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligheid kunnen verblijden.

De beste kerst is verdraagzaam, traag,
ondanks periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

In het vallen van de bladeren,
geel, rood, bruin om in te kaderen,
zie ik stilte en verdriet,
een pluizenbol in't bos
die stiekem er geniet.

In kale takken zie 'k gewicht
dat niet meer hoeft gedragen.
Enerzijds misschien gezwicht
tenander waait het wel in vlagen.

Waaivlagen vliegen om de oren,
het ijs, dat in de lucht hangt,
je kan het bijna horen.

De winter die de herfst vervangt
en langzame zomer in ivoren toren.

We spreken van geluk.

Dat we ooit zelfs groen gezien
(mogen hebben.)

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

I am Lizzie Borden
Hacking and chasing
My love interest
With an ice axe.

I hate men!!!!!

I am Oren ishi
A human mutt
That
Is a **** happy
Yakuza
Seeking revenge

I hate men!!!!

I am Jodi Arais
Who won’t take no
For an answer
Nor
While I put up with your ****

I hate men!!!!

I am Stella Nickle
Trying rid myself
Of love
But ended up poisoning
Innocent people.  
My weapon cyanide.

I hate men!!!!

Het botert niet, vet, onaardig
tegen planten, kan niet horen,
luisteren naar carnivoren
in ivoren torens.

Kijk naar mij, ik ben gras
en bloemenlezend, broedt
het eitje uit in plaats van klutsen,
ben een ras apart, goed,
vaardig in de keuken, blutsen
berustende de lusten van de gutsende
kombuchamagen.

Het schimmelt in alle lagen,
ik drink ijs thee van lipton,
zonder de oren van je kop te zagen.

Het zit in kleine dingen,
een rijke bloem, een plots bezoek,
een dag verlof, een rukwindboek.
In vlagen sijpelen ze door je deuren.
Laat je zelf omringen, door die kleuren,
oren, advies en steun afgekaft bekoren.

Binnenkort word jij geboren,
een jongensneusje, mond en oren
op een hoofdje lief en zacht,
onwetend van het ochtendgloren
en jullie gedeelde pracht.

Wat je ook nog niet kan weten,
is *** geliefd je nu al bent
ondanks toekomstige kreten
en dat niemand je al kent.

En *** zou dat ook, je moet
jezelf nog leren, jezelf nog ontmoeten
en de wereld nog begroeten.

Zodra ik je niet meer op mijn ene arm kan
dragen, weet je waar je heen kan met je
verwondering en mysterieuze vragen.

Mijn hersenen in lessen en
lecturen kunnen uren stressen
over kleine dingen,
kunnen uren zingen,
liedjes die ik niet wil horen,
komen mijn oren uitgespoten.

Ik krijg mijn brein niet uit,
tiran piekeren niet afgezet.
Geluidjes repeteren in mijn hoofd,
ik krijg *** kampvuur niet gedoofd.

In slapen, vind ik rust, als ik
daar geraak, tenminste, ben ik gesust.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.