kızıl şal gökyüzü
boynuma eşikte sarılan

sanki erken kahvaltı martıya
köpüklü marmara’dan

merci vaha
merci vaha

Dame De Sion mukimiymiş gibi
ne varsa yalayıp yutuyor
beleşe yatıyor her sabah

Fidelio çalacak diyor radyo
şemsiyesiz açılma
mümkünse gitar çal
sakın dışarı çıkma

herşey yerinde oysa
kedi ve de
level atlayan köpekler

sarhoş yürüyor yolda
sayı yapabilse işkembecide
evin yolunu bulacak sonunda

ve
gettolara şiir çizen şahıs
amelie poulain
o bile orda

yürüyorum yarım yamalak
siyahi şarkıyla
içimden detone sessizce

sıcacık Ma Baker
tütüyor francala

ahh o
sonbahar
yaprağı yok mu
görüyorum her sabah

sarı
sapsarı
su dalgası saçlı

hızla düşüyor gözucumdan
zay’oluyor sokak sonunda

üzüyor
bir gün daha
yürüyor
banliyöden pera’ya...

meltemin
yüzüme savurduğu çiçeği kokluyor
büyülü straplezi gecenin

fısıldıyor
cesur ve utanmaz..

sayalım
göğün kızlarını yine

sen sağdan, ben soldan
kirli sözler söyle bana
duralım 70’e 1 kala, ama
ağzın doluyken konuşma

ki bilirim
yakar nefesin
alazı kor dudaktan
tutulur grizuya
kasılırım yeni baştan

ve
bilirim
orda
gündoğumunda

kenarında yatağın
boşalırız aynı anda
deliksiz bir uykuya...

aynaya baktığımda
koşmaya başlıyor suratımda
otlayan bufalo sürüsü
avazım çıktığı kadar bağrıyorum
kalın orda! göğün kızları gibi stabil
zira
kızıl bir ölüm var
nehrin dudaklarında...



Vaha