sa mata ng ordinaryong nilalang:
sa kalangitan madalas kayong naghahabulan
nagtataguan, ng mga liwanag at ng mga nararamdaman.
sa malawak na daigdaig, kayo ang nagbibigay liwanag;
kayo ang hinahanap, kayo ang kailangan.
ang mga bituin
                                                          ­                ay kumikislap
    patay sindi,                   'di makapirmi
ang mga bituin ay
  madami, 'di nag-iisa,                                    
                                 kun'di nagkalat na 'isa',
                                                                ­          'di isang buo
                                                             ­                     kun'di isang
                                                                ­                          sansinukob ng:
naghalong emosyon,
'di mapiling pagkakakilanlan,
daan daang kasinungalingan
makapagtago lamang;
sa liwanag niya,                                                            ­            
                                              dahil mas importante siya
dahil siya ang iyong tinitingala,
isang malaking bolang mainit,
nag-aalab,
nakakabulag.

isa kang masokista,
pinili mo ang mapanakit niyang init.
isa kang arsonista,
pinili **** makipaglaro sa apoy.
'di ka naman nag-iisa
ngunit martyr ako,
at ikaw ang pinili ko.


siya si sol, ikaw si luna,
ako ang mga bituin,





kayo ang naghahabulan,
ako ang kumikislap/
kumukutikutitap/
kumukurap,
ako ang nagbubugulan.
                                                   ­       

                                                        ­               bituing matagal nang patay

Sa sulok ng Starbucks, naupo ako mag-isa,
Tasa’y may pangalan—pero di ko kilala.
Mocha sa loob, mainit na itim,
Parang damdaming pinilit kong takpan sa dilim.

May pangalan sa cup, sulat kamay ng crew,
Pero ang tanong: “Alin ba sa’kin ang totoo sa view?”
Grande ang size, pero hungkag sa laman,
Tulad ng puso kong pagod na magmahal nang lubusan.

Naghalong caffeine at hiningang mabigat,
Bawat lagok, may tanong na di ko mailapat.
Bakit tila lahat ng mabango ay may kirot?
At ang tamis sa dulo, parang huling halik bago lubos na pagkalagot?

May wi-fi at jazz, pero ang isip ko’y lagalag,
Habang ang sugat sa loob, dahan-dahang bumibiyak.
Barista’y ngumiti, sabi’y “enjoy your brew,”
Di niya alam, ito ang huling tasa bago ako maglaho sa view.

Lahat busy sa MacBook, ako busy sa multo,
Mga alaala **** ininom ko ng buo.
At sa dulo ng cup, may mensaheng nakasulat:
"Some stories begin with coffee..."
...pero ‘yung sa’tin, doon natapos ang lahat.