Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Bryant Arinos Sep 2017
Nagsimulang mangarap ang karamihan
Ngunit bigo ang iilan
marami ang naghangad ng pagpapala
ngunit ang iba ay halos walang napala

ang sabi "Ilabas mo ang nararamdaman mo!"
pero ang pagkakaintdi nila "Sige lang tago mo!"
natakpan ng pagkatakot ang tainga ng bawat Pilipino
binulag ng maling galaw ang lahat ng papanaw ng tao.

Ika ni Gat Jose Rizal, "mahalin ang sariling wika"
ngunit panay ibang lenguwahe ang gusto ng iba.
Simpleng paalala, nais ng karamihan ang pagkakaisa
pero sa sariling pagtangkilik ng atin, ayaw rin ng iba.

"Lipstick na pula", "Damit na may hati sa gitna"
"kantang di maintindihan ng bata", at mas masakit sa pandinig
ang tanong na ngayon ng mga bata, "Ano po ang ABAKADA?"
at ang nakakainis, ang pinagtanungan hilig rin ang wikang banyaga.

Pader ng pagiging malaya? Oo, may kalayaan ang bawat isa kung ano ang pipiliin nila, pero tandaan na sa bawat kilos at galaw,
mayroon itong kapalit pagdating ng araw.

Pader ng pagiging malaya? Oo, may nais ang lahat, may pangarap ang lahat pero isaisip di lamang sariling kagustuhan,
Maaaring makuha ang tagumpay pero maaari ring mayroong ibang taong madamay.

Pilipino ka, panindigan mo ang nais ng lahat ng kapwa mo.
di mo piniling maging Pilipino, pero ito ang biyayang binigay sayo
kung ang isda nahuhuli sa bungaga
ang bawat tao nahuhuli naman sa bawat salita.

Pader ng pagiging malaya, ilista mo rito lahat ng gusto mo, lahat ng ninanais mo, at lahat ng pangarap mo.
Pader ng pagiging malaya, di man ito ang huhusga ng kung anong pagkatao mo pero makakatulong to.

Pader ng pagiging malaya, sabihin mo lahat ng nilalaman ng puso mo
Pader ng pagiging malaya, ilantad mo dito ang ginagawa mo
Pangako bilang pilipino mababago dito ang pananaw mo.
at Pangako bilang Pilipino, ingatan mo rin lahat ng malalaman mo.

Pader ng pagiging malaya.

FreedomWall ika-nga.
Hayaan **** itong Pader ng pagiging malaya ang maging sandigan mo at gabay patungong pagkakaisa.
George Andres Jul 2016
Preso ang Ikinukulong, Hindi Salita

Huwag mo kong ikulong sa mga salitang nais **** makitang taglay ko
Huwag mo kong sikilin ng kalayaan kong ipahayag ang nais ko

O bilangin ang metrong sumasaklaw sa mga katha ko
O mga tugmang umaabot na gayon na lamang ang paglantad na siya nga ay isang presong
Minsang kinulong sa iyong isipan at binigyan mo ng huwad na kalayaan

Huwag mo akong pigilan tulad ng mga letrang
iyong binitiwan kung sa'n ubos na ang oras na siyang dahilan
Upang matigilan ang mga salitang dumadaloy sa ugat na tila nagpipilahan
Sa isang lugar na napigilan ng kaguluhan at ingay ang malalayang sugnay
Ngayon ay dumadaloy na parang isang rumagasang ilog
Sa dulo ng dila ko ay laging naririyan

Isa akong salitang walang kahulugan ni patutunguhan
Salita ako ngunit hindi sinasalita
Ako ay kamatayan sa iilan
At buhay sa karamihan

Kaya't huwag mo akong pigilan ng mga pinili **** letrang
dapat ako, dapat ay tagalayin ko
Dahil ang tula ay tula at ito ay malaya
Parang ako  
Ang tula ay malayang di tulad ng tao dahil dito
Walang batas na maaring pumuna
at saglit na mawaglit sa tunay na eksistensya
dahil ang tula ay tula na wala kang karapatang
Yurakan o ismiran o saktan man
Ang tula ay tula na mga anak  ng manunula
Hinabi ng emosyon ng puso
ng pawis na nararamdaman ang
bawat patak bawat tibok at bawat sigaw
Dahil ang tula ay tula at ito ay malaya

Ako ang pag-ibig ako ang tula
Ang tula ng pag-ibig
Ang pag-ibig na mapagpalaya
Akong pag-ibig na hindi malaya

Kaya 'wag mo kong siilin ng mga salita
na nais **** makita na nasasa aking tula
Dahil ng tula ay tula
Ang tula ay malaya
Ang mundo ng tula kung sa'n malaya
Mundong nais ko sana
Isang mundong di ko kailanman matatamasa
Sa isang mundong kaaya-aya
7816
AIA Feb 2016
Palalayain na kita Mahal.
Malaya ka na mula sa hawlang magkasabay nating binuo noong mga panahong ako pa ang kasama mo.
Palalayain na kita, mula sa mga ala-alang matagal ding nanahan sa aking isipan.
Nakulong.
Nakulong ako sa mga pangako **** akong lang. Ako lang ang mahal mo at wala ng iba.
Kinulong.
Kinulong ko ang sarili ko sa iyo. Sinarado ang pintuan ng puso upang walang makapasok na iba sapagkat ang tanging kagustuhan ko lamang ay tayong dalawa.
Ngunit tila ang pintuan ng iyong puso ay naiwang nakabukas dahilan kung bakit may nakapasok na iba.
Lumaban,
Lumaban ka ngunit sa huli ay sumuko ka rin.
Nilabanan ko ang lahat ng sakit para sa iyo sa kagustuhang maibalik ang dati sa atin resulta ng pagkakakulong mo sa puso kong punong puno ng sakit at pait.
Pinapalaya na kita dahil sa bawat araw na wala ka sa aking tabi kahit sa aking ang iyong pag uwi ay ramdam kong ayaw mo na. Hindi ka na masaya. Matagal rin akong nanahimik kahit masakit.
Pero, huli na ito.
Tama na.
Nasasaktan ka na.
Pero mas nasasaktan mo na ako.
Hindi ko na kaya.
Sobra na.
Sobra na ang sakit ng ginawa **** pag papalaya sa mga pangako **** parang ibon mo lang ay kung paliparin.
Ayoko na. Masakit na.
Kaya Mahal, palalayain na kita. Hindi dahil hindi kita mahal, kundi  kailangan kong mahalin ang sarili ko dahil ubos na ubos na ako.
Mahal na mahal kita, pero tama na. Ang sakit sakit na.
Malaya ka na.
First time ko gumawa ng tagalaog na tula. Kaya libre lait. hahaha!
Eugene Jun 2016
Kailan mo nasabing malaya ka na kung pati magulang mo ay hinihigpitan ka.

Anong kalayaan mayroon ka ba kung habambuhay ka namang nakatali sa punding bombilya.

Lahat ba kaya **** gawin upang maging malaya ka kung bawat paraang alam mo'y laging pumapalya?

Alam mo ba ang tunay na kahulugan ng Kalayaan kung sa sarili mo'y hindi mo magawang lumaya?

Yelo lang ang malamig at hindi apoy na nagngangalit, kaya bakit hindi mo subukang maging malaya?

Aanhin mo ang kayamanan sa mundo kung watak-watak naman ang pamilyang kinalakihan mo?

Aabutin mo ba ang pangarap mo kahit ilang pana at sibat pa ang tumambad sa iyo?

Nasa iyong mga kamay ang kalayaang minimithi mo at ikaw ang tanging makagagawa lamang nito.
Stephanie Aug 2018
Para sa Pusong Iniwan
: A Spoken Word Poetry by Stephanie Dela Cruz

Umuulan na naman pala
Basa na naman ang kalsada
Malamig na naman ang dampi ng hanging nagmumula sa bukas na bintana
Gabi na rin pala, nalipasan na nang gutom,
Nakapatay ang ilaw sa kwarto, pero maya’t mayang binibisita ng liwanag ng kidlat
ang malungkot na gabi
Ang hirap pala ngumiti kung may luhang dumadampi sa mga pisngi
Nakakatawa kasi eh. Buti pa ang kidlat bumibisita
Buti pa ang kidlat, may hatid na liwanag, tapos yayakapin ka ng kakaibang lamig ng haplos ng hanging dala nito
Mabuti pa ang ulan, bumubuhos na parang malayang-malaya
Bumubuhos kasama ng mga luha
Bumubuhos kasama ng mga sakit na iniwan
Bumubuhos kasabay ng pagluha ng pusong iniwan.

Umaga na naman pala
Buti nalang nagising ng maaga
Haharap sa mesa, at kagaya ng nakasanayan, magtitimpla ng mainit na kape
Tatangkaing gisingin ang diwa, susubukang palitan ng init ang hatid na lamig ng gabi
Iba talaga ‘pag hinahatid ka ng sariling paghikbi sa kapayapaan ng mundo ng mga panaginip
Doon kung saan walang sakit, yung bang walang imposible
Heto na naman, panibagong araw
Araw-araw kong nasisilayan ang sigla ng sikat ng araw pero bakit dama pa rin yung dilim kinagabihan
Hindi pa rin matanaw ang liwanag
Tinangay mo kasi
Sinama mo sa pag-alis
Bakit naman kasi ang bilis? Hindi man lang ako nakapagpaalam

Tanghali na pala
Oras na ng kain.
At tulad ng dati, inaaya pa rin nila ko kumain
At tulad ng dati, tumatanggi pa rin
Kasi alam ko pupuntahan mo ko tapos sabay tayong kakain
Dun sa dati, sa paborito natin
Tanghalian na pala
Pero imbis na sa pagkain ay sa telepono ako nakatingin
Hindi man aminin pero sa loob loob ko’y naghihintay pa rin
Para sa iyong “kumain ka na ba?” o “Puntahan kita, kain tayo”
Hingang malalim, yung may kasamang matinding damdamin

Ilang tanghalian pa at malilimutan rin kita

Malilimutan ko rin yung ningning sa’yong mga mata kapag kausap kita
Yung mga biro **** corny pero tatawanan ko pa rin kasi habang binabanggit mo yun, natutuwa  ako
Natutuwa ako na kasama kita
Natutuwa ako na kausap kita
Natutuwa ako kasi akin ka
Natutuwa ako kasi ang cute mo, para kang batang masayahin
Natutuwa ako kasi magkasama tayo
Natutuwa ako kasi solo natin ang bawat sandali
Natutuwa ako kasi ikaw yan at mahal kita

Yun. Tumpak! Mahal pa rin kita.


Matagal na rin pala.
At hindi na tulad ng dati
Memoryado ko na lahat ng pasikot-sikot ng pagkatao mo
Ginawa kasi kitang mundo ko
Mahirap.
Masakit.
At para lang malaman mo, hindi kita kinabisado na tila mga salita sa paborito nating kanta para lang limutin
Mahirap.
Masakit.
Hindi naman kasi kita ginawang mundo para lang lisanin
Pero hindi naman talaga kita nilisan, mahal.
Ikaw yung nang-iwan
Ikaw yung sumuko
Ikaw yung bumitaw
At matagal na rin pala
Nung sinabi mo sakin na “Malaya ka na” alalang-ala ko pa. Yun yung panahon kung kalian ayaw kong lumaya. Ayaw kong lumaya sa pag-ibig mo. Gusto ko masintensyahan ng habang-buhay na pagkakulong dyan sa puso mo, sa buhay mo.

Pinilit ko kumapit pero kinalagan mo ako, pangako, pinilit ko pero pinalaya mo ako

Matagal na rin pala
Mahirap pa rin.
Masakit pa rin.
Ako nalang ang hinihintay. Siguro’y panahon na.
Para sarili ko naman yung palayain ko
Hindi naman siguro kailangang pilitin
Hindi naman kasi ganoon kadaling kalimutan ang isang taong naging parte na rin ng pagkatao ko
Pero para sa ikalalaya ng pusong iniwan
Para sa ikagagaling ng pusong lubos na nasaktan
Sisimulan ko na…..                makalimot.

Pero teka…


Umuulan na naman pala.
Wag naman sana pero ayan na, papatak na naman pala


Maaalala na naman kita.
I just have every pain and smiles enough to write this piece, not necessarily the experiences. Perhaps, with all my heart
It'smeAlona Jun 2018
Sa aking lupang tinubuan
Na sinakop ng mga dayuhan noon pa man
Ang una'y mga espanyol na mananakop
Dala daw nila'y kristiyanismo
Upang ipakilala sa ating mga katutubo
Ngunit ang tanging hangarin pala'y manakop at gawing kolonyanismo
Kaya ilang daan taon tayong hawak ng mga ito
Ating mga katutubo walang nagawa kundi ang sumunod at magsawalang-kibo
May ilan ding nagsisipag aklas upang makalaya
Ngunit sa kalauna'y sila'y bigo sapagkat pawang malalakas at makapangyarihan silang mga nilalang
Nariyang si Gat. Jose Rizal na kinulong at binaril sa bagong-bayan
Na tinatawag na natin ngayong (LUNETA/RIZAL PARK)
At si Gat. Andres Bonifacio na hanggang ngayo'y hindi alam kung sino ang pumatay
Ang tanging alam natin sa kanya'y siya ang "Ang Ama ng himagsikan"
Sa kabilang banda'y hindi nagpatinag ang ating mga katutubo
Nagbuo ng mga samahan upang mapag-aralan kung kailan ang tamang panahon para lumaban
Kaya nung dumating na ang tamang panahon upang sila'y magsipag-aklas
Marami ang sa kanila'y naghimaksik upang ang kalayaa'y makamtan
Kaya noong taong Hunyo labing dalawa, isang libo't walong daan, siyam na pu't walo
Nakamtan ng ating mga katutubo ang kalayaan na kanilang pinaglalaban
Sa bahay ni Hen. Emilio Aguinaldo sa Kawit, Kabite
Kanyang iwinagayway ang ating watawat
Sagisag ito ng ating kalayaan sa kamay ng mga mananakop na espanyol
Sa mga nakalipas na taon, tayo'y naging malaya na
Ngunit, ano ba ang kahulugan ng isang malaya?
''Ito ay ang pag-gawa sa isang partikular na bagay ng walang humahadlang o kumokontra sayo at may kakayahan kang kumilos batay sa kung ano ang iyong gusto o nais''
Oo nga't malaya kang gawin ang iyong gusto
Subalit, labag naman ito sa karapatang pantao
At nakapapanakit ka na ng kapwa mo
Marami ang sa ati'y nakakalimot na sa mga paglapastangang ginawa sa ating mga katutubo
Marapat nating pagkatandaan na ang ating kalayaa'y utang natin sa ating mga bayaning nakipaglaban
At ang kalayaa'y dapat igawad sa lahat
Magkaroon ng pantay-pantay na karapatan ang bawat nilalang
Mapa mayaman o mahirap man
Mapa babae o lalaki man
Mapa bata o matanda man
Maging tunay sanang malaya tayong mga pilipino
Hindi lamang sa salita, kundi sa isip at sa ating mga gawa.
George Andres Mar 2018
Isang-libo, siyam na raan, siyamnapu't-siyam
Nang una nilang marinig ang pagtangis

Dalawang libo't labing-walo
Napakarami kong gustong bigkasin
Pero nauutal ako't lumalabas pagiging utak alipin
Para sa'yo sana, gusto ko pa ring sabihin,
Na, patawad Felipe, kung kay hirap **** mahalin

Wala ako nang tumangis ka kay Macoy
Huli kong nalaman ang tungkol kay Luisita
Masyado pa ba 'kong musmos upang ibigin ka?

Lubha lamang daw akong bata
Nagpupuyos ang damdamin
Walang pang kaalaman magdesisyon ng tama
Mapusok at madaling matangay
Manatili na lamang daw ako sa klase,
at kinabukasan ko'y sa mataas na marka ibase

Kaya't pinilit kong hindi pakinggan ang pagdaing mo
Ano bang alam ko upang magalit, maghimagsik?

Batid ko man ang kasaysayan mo sa mga prayle, kano't hapon, labis ko pa ngang inidolo si Luna't Bonifacio noon

Hindi ba't namatay rin sila sa kasibulan nang dahil sa'yo?
Natatakot ako, na balang araw iyon rin ang sapitin ko sa piling mo
Mainit ang puso ko, pero malamig ang paa't kamay
Hindi ko kayang palayain ka
Tipid ang boses ko upang ipagsigawan ka
Nagtagpo tayo sa panahong akala ko malaya ka na

Hindi ka pa pwedeng umiyak
Hangga't hindi pa tapos ang lahat
Ano bang alam mo upang magalit, maghimagsik?

Ngunit hindi ko kayang lumingon pabalik
Hindi ko kayang matulog muli nang wala ang 'yong halik
Hindi ko kayang mahimbing nang wala ang mga gunita

Dekada Sitenta.
Bungkos ng namumuong nana
Nilalapnos ng kumukulong tubig
Dumaranak ang dugo sa sarili **** balat
Tumatalilis at tinatanggalan ng bayag

Paiikutin ang roleta't ipuputok sa sintido
Ihihiga ang katawan sa bloke ng yelo
Papasuin ng upos ng sigarilyo
Ibabalanse ang katawan hangga't may lakas pa ang kabayo
Hindi ito mga metaporang naririnig ko lang sa mga kwento

Hindi na ako magtataka kung may diyos pa ba
A kung kahit isang beses nilingon ka man lang niya



Kung ang nakikita ng mata ay dumudurog ng puso
At ang mga salita ay pumapainlalang

Silang 'di nakaririnig ay dapat kalampagin
Hampasin ang higanteng pintuan at sipain
Ang pader na marmol na walang bintana
Galit na sumusunog ng patay na tala
Hindi kumakalma, pilit nagbabaga, nagtatangka

Ano bang alam ko upang magalit, maghimagsik?
Maaari ko bang palitan ng paglilingkod ang iyong biyaya?
Mas madali naman siguro magsalita
Kung 'di mo batid ang paghangos ng maralita


Mainit ang puso ko, pero malamig ang paa't kamay
Hindi ko kayang palayain ka
Tipid ang boses ko upang ipagsigawan ka
Nagtagpo tayo sa panahong akala ko malaya ka na

Nang masulyapan ka nang unang mabuksan ang aking paningin
Gusto ka lang naman palaging kita ng mata
Wala pa man natatakot na akong makitang umiiyak ka
Mas mapalad ba ang mga bulag o tulad kong piring ang mata?
Hinayaan mo akong maging alipin
Itinatatwa ko ang araw na namulat ako
Ang hirap naman kasing maka-usad mula sa'yo
Matapos mabura ang mga kasinungalingang sa'yo'y ibinabato
Kumbaga, ikaw 'yung maraming sakit na pinagdaanan, dadagdag pa ba 'ko?
Patawad
Oh, Felipe, kay hirap **** mahalin

Habang binabasa ko ang kasaysayan ****
Nagaganap pa rin hangang sa ngayon
Parang itinutulak ang aking sikmura
At ang balat ko'y nagsisiklabo
Hindi tumitigil ang mga luha

Ilang taon matapos maghalal ng bagong pangulo
Pinaulanan ng bala ang mga humihingi ng reporma


Dalawang-libo't apat
Matapos ang tatlong dekada
Mga batas na pabor lang sa mayama't may kaya

Gusto lang naman namin mabuhay
Nang hindi inaagaw ang aming kabuhayan
Nagtatanim ng bala't hindi binhi
Umaani ng bangkay hindi punla

Lupa mo'y hinulma ng dugo
Parang imbes na pataba ay pulbura ang inaabono
Para bang ang buhay ko sa'yo'y Walang katapusang pakikibaka
Para bang ang inaani ko'y dusa sa Buong buhay na pagsasaka


Dalawanlibo't-siyam
Matapos ang apat na taon

Kinikitil nila isa-isa ang mamamahayag
Nilibing ng traktora't patong-patong ang buto't balat
Pinagkanulo mo at hayagang pumayag
Mga berdugong hinayaan mo lang lumayag

Dalawang libo't labing-lima
Nangingisay sa walang habas na pangraratrat
Hanggang huling hininga'y maubos, mawala sa ulirat
Apatnapu't-apat **** mandirigma
Lumusong sa mapanganib na kagubatan na walang dalang sandata o pananggalang man lang
Malupit ka, hanggang saan ipagtatanggol ang laya mo?
Hindi pa ba sapat ang lahat ng luha?
Nagsasakripisyo para sa hindi siguradong pagkakakilanlan bilang Pilipino


Ikalawang Milenya.
Ngayon naririnig ko na ang pagpapatahimik laban sa karapatan **** magpahayag
Nagsasakripisyo ng dugo ng mga tupa
Para sa huwad na pag-unlad
Pinapatay ng bala ang uhay
Habang matapos tapakan ang upos ng sigarilyo,
Pagtatalunan ang dilaw at pula
Kung sino ba ang mas dakila
Aastang **** na tagapagligtas
Na siyang hawak ang lahat ng lunas
Napakarami nang diyos sa kasaysayan
Pawang dinikta, ibinigkis ang kalayaan

Ninais kong mahiga na lamang at hintayin ang bukang liwayway
Na pinangarap din noon ng mga ilustrado't rebolusyunaryong mararangal
Wala nang lunas ang sumpa ng edukasyon
Magpalaya ng isipang noo'y nakakahon

Wala sa akin noon ang lakas ng bagyo
Hanggang sa nabatid kong malulunod na rin ako
Wala akong nagawa kundi tumangis

Felipe, lumuluha ka rin ba? nasasaktan ka pa ba o manhid ka na?

Gayunpaman, tahan na, Felipe, tahan na.
112718

PoemsForE
kingjay Jul 2019
Ang hele sa duyan
Awit ng magulang
na nakapagpagaan sa hangin
sa tuwing nauulinigan

Ang mga punongkahoy doon sa palayan
Na nagwawagayway sa mga dumadaan
May matimyas na kuwento
noong sila pa'y mga munting halaman

Paru paro  na sa hardin
na dumadapo sa bulaklak
sila rin ay may pinagmulan
-galing sa alamat

Ang magandang tanawin
Baryo pa dati kung pangalanan
Magandang buhay ang binabati
Ng damo't kawayan

Ang paggising ng araw
mula sa Silangan
Nagbibigay pag-asa
ang matingkad niyang liwanag

At noong dati
Nang minsa'y nagmahal
mahiyain sa kaibigan
ayaw sabihin sa kaklase

Hanggang ngayon
bibig ay parang itinahi
Bakit nahalina sa pag-ibig
Kung malaya lang ang umibig
Di na sana pinili
Caryl Oct 2015
"Maaari ka nang maging malaya"

Eto ang mga salita
Na pilit ko mang ulit ulitin pa
Sa aking sarili, ay hindi narin naman
Magkakaroon ng bisa, sa ngayon

"Maaari ka nang maging malaya
O aking sarili, pakinggan sana
Huwag nang bumalik sa naparam
Lumakad na palayo at magpaalam"
Glen Castillo Jul 2018
Sabi nila,kapag nahanap mo na daw ang tunay na pag-ibig ay nahanap mo na rin ang iyong langit dito sa lupa. Kaya't naniniwala akong langit din ang maghahatid sa'yo patungo sa akin. Pero naiinip na akong maghintay at nanghihinayang sa bawat sandaling lumilipas , na hindi ko man lang magawang hawakan ang iyong mga kamay sa mga panahong kailangan mo ng karamay.Na hindi ko man lang magawang damayan ka kung dumadanas ka ng lumbay.Alam kong katulad ko,pakiramdam mo minsan ay binitawan ka na din ng mundo.Kaya't patawarin mo ako kung sa mga pagkakataong nararanasan mo yan ay wala ako d'yan para ikaw ay aking ma-salo. Kung totoong ang pag-ibig at ang langit ay may malalim na kaugnayan sa isa’t-isa,malakas ang kutob ko na tayo din ay iginuhit na katulad nila. Minsan na din akong nagtanong,saang sulok ng langit ka kaya naroroon? Malapit ka kaya sa araw? O marahil nasa tabi ka lang ng buwan,na sa tuwing sasapit ang dilim ako ay binabantayan.Kaya pala kahit saan ako magpunta ako'y lagi niyang sinusundan. Pero maaari din na ika'y kapiling ng mga bituin na kay daming nais mag angkin. Kay palad kong pagdating ng araw ikaw ay napa sa-akin. Kaya habang wala ka pa,ako muna ay magiging kaisa ng mga mabubuting kawal ng ating bayan. Makikidigma kung kinakailangan,ipaglalaban kung ano ang makat'wiran. Upang sa iyong pagdating ay malaya nating tatamasahin ang payapang buhay. Kaya habang wala ka pa ako'y taos puso kung manalangin sa ating may likha. Na paghariin niya nawa ang kabutihan sa aking puso bilang isang tao at higit sa lahat ay bilang kanyang anak , upang sa sandaling tayo'y pagtagpuin ako rin sa iyo ay magiging isang mabuting kabiyak. Hindi pa man tayo nagtatagpo,nais kung malaman mo na laman kang palagi ng aking panalangin. At habambuhay kong itatangi ang iyong pag-ibig na siyang dahilan kung bakit maka ilang ulit kong nanaising mabuhay. Nais kong ipagsigawan sa mundo na iniibig kitang wagas,ngunit mas mamatamisin kong hintayin ka at kapag naglapat na ang ating mga dibdib,ibubulong ko sa'yo na ikaw ang aking daigdig. Maghihintay lang ako,habang wala ka pa.




© 2018 Glen Castillo
All Rights Reserved.
Pag-ibig sa tatlong salita (IKAW,BAYAN at DIYOS)
Taltoy Apr 2017
Aking damdamin, aking hinaing,
Dahil sa mga saloobin, mga hiling,
Bilang isang batang walang muwang,
Sa mga bagay na sa paningi'y hunghang.

Nilalaman ng aking mga tula,
Mga dinaramdam sa buhay kong payapa,
Buhay kung saan ako naging malaya,
Buhay kung saan ako ngumiti at lumuha.

Ang mga tula kong ito,
Sumasalamin sa damdamin ko,
Kaligayahan man o panibugho,
O mga nararamdaman lamang nitong puso.

Pagkat di ako sanay sa malayang taludturan,
Piniling may tugma ang hulihan,
Tugmang nagkukubli sa buong ng kwento,
Linimitahan ang mga salitang ginamit ko.

Mas gugustuhin kong itula na lamang,
'tong mga nais sabihing nakakahadlang,
Dahil sa tula, ako'y nagiging malaya,
Malayang naipabatid ang di masambit nitong dila.

Dito, puso ang pinapairal,
Paggamit ng utak matumal,
Dahil ito ang pinto ng puso ko,
Bintana ng damdamin ko,

Dito ko nalang linalabas ang gusto kong sabihin sa'yo,
Dito ko nalang linalabas pati mga pangarap ko,
Lahat ng gustong makamit at gustong maabot,
Dahil ang katotohanan, dito ko nililimot.

Ito ang mundo ko ng imahinasyon,
Salungat sa pananaw kong sa realidad sumasang-ayon,
Iniisip ang lahat ng maaaring mangyari,
Kahit na sa paningin ko, imposible.

Ito ang aking naging takbuhan,
Takbuhan sa mga panahon ng kalungkutan,
Kasama sa panahon ng kaligayahan,
At sandigan kung ako'y nag-iisa't iniwan.

Ako'y nasanay mag-isa kasama sya,
Sa lahat ng oras na walang makakasama,
Sa lahat ng oras na walang makausap na iba,
Kaming dalawa, nagbigay buhay sa isang makata.

Akin ang ideya, kanya ang paraan,
Ako'y napalapit na, kinahiligan,
Dahil dito nadama ko rin ang kaligayahan,
Sa pagsulat ng laman nitong puso't isipan.

Ito ang isa sa aking mga katauhan,
Makatang pagsusulat ay naging takbuhan,
Pagsusulat ang ginawang libangan,
Sa tula buhay ay ipinaloob, pati katapatan.
ginawa noon, ipinakita ngayon
Donward Bughaw Apr 2019
Sino ka para limitahan ako
sa making kalayaan sa murang edad
na kung tutuusin ay
batbat pa ng pakikipagsapalaran?
Maglaro ng tumbang preso,
tagu-taguan, syatong at bahay kubo
sa bakuran ni Tagean-Tallano;
unawaing ang buhay ay hindi lamang basta dekorasyon
at mapagtanto ang kabuluhan
na sa pagkakadapa'y matutong bumangon,
ang mali at itama
at ituwid ang baliko;
Na kaakibat ng mabuhay ang panalo at pagkatalo.

Sino ka?
Sino ka, at naisipang unti-unting kitlan ako ng buhay;
Akong sinasabing
'pag-asa ng' inyong 'bayan'
ngayon ba'y magiging
kalaban ng estado't pamahalaan,
nang batas ng taong
tutugis at pipiit sa akin
sa loob ng kulungang nakahandang pumatay
ng kinabukasan?
Ako dapat ay malaya,
malayang maglaro ng tumbang preso,
tagu-taguan, syatong at bahay kubo
sa bakuran ni Tagean-Tallano;
unawaing ang buhay ay hindi lamang basta dekorasyon
at mapagtanto ang kabuluhan
na sa pagkakadapa'y matutong bumangon,
ang mali at itama
at ituwid ang baliko;
Na kaakibat ng mabuhay ang panalo at pagkatalo.
Ang tulang ito ay base sa isyung pagbaba ng edad ng liyabilidad mula 15 hanggang 9 na taong gulang.
w Nov 2016
21
Duwag ka pero salamat
Salamat dahil hindi mo ako hinayaang mahulog sa isang panandaliang saya
Hindi mo ko hinayaang mahulog sa isang panaginip lang
Sa mga matatamis na salita na hanggang salita lamang
Sa mga makahulugang tingin na hanggang tingin lang
Sa mga masasayang kwentuhan na hanggang ala-ala na lang
Mga salita, tingin at kwentuhan na hindi kayang ipadama ng mga yakap at haplos
Dahil duwag ka
Dahil andyan ka at andito ako
Pinagdugtong lang ng isang pisong tumatawid sa libo-libong distansyang mahirap sundan
Dahil hindi natin kayang tawirin dahil duwag ka...at duwag ako
Oo, duwag din ako
Duwag ako katulad mo
Nakakahilo ang pagitan nating di natin kayang bitawan ng pangakong baka balang-araw ay magdikit din ang daliri at mabatid kung may kuryente bang dadantay sa umaasam na puso...dahil duwag ka at duwag ako
Duwag tayong dalawang pumaroon sa espayong walang kasiguraduhan
Pero napakatapang nating hinarap ang katotohanang nakakabit sa dalawa nating mga paa
Na andyan ka at nandito ako
Malayong-malayo
Itong paang nagpipigil sa ating lumutang sa ligayang hatid ng mapangahas na damdamin;
Hatid ng masarap na pantasyang hawak ko ang mga pisngi mo o na malaya kong natititigan ang mga mata mo
Lagi tayong nakamulat at hindi kayang pumikit ng matagalan
Dahil duwag ka at duwag ako
At ito ay isang pekeng pangarap
SYL Apr 2015
Anak:
"Ika'y Tulang muli't muli'y binabasa ng madla,
Na 'di makalilimutan; na binabaon sa alaala
Tulang puno ng damdamin na ni nais ipabatid
At ang saknong ng pag-ibig Mo'y,
Siyang tutugma sa puso kong minsa'y naging sugatan."

Ama:
"Minsang ibinigay ko sa iyo ang pagkakataong
Unawain ang kahulugan ng kamusmusan.
Sa lupaing ugat ng iyong kaluluwa't
Siyang kanlungan ng mga pangako Ko't
Mga pangarap na laan sayo.
Bumangon ka, Anak
Ako ang Siyang sasagwan
Ako ang aabot sayo."

Anak:
"Sabay nating kinatha ang tula ng aking buhay;
Mga saknong at tugma na sarikulay,
Mga katagang baun-baon ko
Sa malayu-layong paglalakbay."

Ama:
"Pagal ka ma'y,
Nanahan pa rin sa puso ng bawat isa,
Di mo man tiyak ang katiyakan, natitiyak Ko
Na ang pag-ibig Ko'y, kailanma'y di ka iiwan.
Anak, hanggang sa huling tapon ng lupa
At huling tapon ng luha,
Hanggang sa huling liwanag
Ng itutulos **** kandila,
Hanggang sa huling pagpagpag mo
Ng sar't saring pangungulila,
Patuloy Kitang mamahalin,
Anuman ang mangyari."

Anak:
*
"Singbigat ng katotohanan
At ng pangarap na mala-kalawakan,
Ito ang huling handog ng makata **** anak:
Ang mabatid kong Ikaw ang buhay na eternal
At ako'y isang kathang Ikaw ang tinitingala --
Ikaw ang dinadakila.
Ama, ako'y malaya
Ikaw ang buhay, Ikaw ang agos
Ikaw ang tagumpay;
Gisingin Mo ang diwa
Ang bugso at alab ng damdaming hilaw
Ikaw ang masundan
Nang maihain nang patas
Ang pag-ibig **** umaapaw."

#041215 ‪
Convo namin ni Lord
M G Hsieh May 2016
Munting hiram na buhay,                             When will this rented
kelan pa yayaon?                                            lifetime pass?
Pina-walang kabuluhan                                Time has taken  
ang oras na lumipas.                                      the sense of things.
Panahon na sinaksi                                         I have witnessed
pawang di akin sarili.                                    what is not mine.

Kelan ang katapusan?                                    When will this end?
Sa oras ng pagtanggap                                   In accepting
ng tinig mo? Irog,                                            your voice? My dear,
ika'y aking kamatayan.                                   you are my death.

Ano ang pinangakong                                    Where is
payapa at galak,                                               peace and joy
kung puso'y sumisikap                                   if the heart still toils
sa inaasahang pangarap?                                towards it's endeavors?

Kelan mabubuksan                                          When will I unlock
ang pagkakataon ng pangakong                    the promise
ligaya mula sa kamay mo?                              from your hands?
Di pa sapat ang pagsunod?                             Is compliance not enough?

Asan na ang hinanap pangarap na ligaya,      Where is happiness
mula sa pawis, pagnanasa?                               sought with sweat and desire
Gawin ang lahat                                                  of risking all                
sa anumang konsekwnsya?                               no matter what?

Sino ako? Taong                                               Who am I? so presumptive
mapangahas sa sariling kalooban,                 of my own will,
ligaw sa ilang,                                                   lost in the wild,
lasing sa layaw,                                                  drunk for indulgence,
lulon sa kadiliman at kawalan.                        drowned into its depths.

ano ako sa Yo?                                                   what am i to You?
yapak.                                                      ­           footprints.
alabok.                                              ­                  dust.
pinag-duraang basura ng lansangan.            garbage spit in the street.

Ginawa mo aking kapalaran,                           You made me thus,
palayok at pinggan.                                           as a clay ***.
Sa yong kagustuhan                                          Transformed and used
tadhanang pupuntahan.                                    for what you forge.

Aking tanggap                                                    I accept
kawalan ng karapatan,                                      lost of rights,
pagsuko ng kalayaan,                                       surrendered freedom,
layag sa kagustuhan,                                         adrift from wants,

yaong kababaan.                                                and lowly.
Paglisan ng sarili, bihag                                    when i abandon myself, as Your
at lingkod mo,                                                      captive and servant
nawa'y malaya sa mundo.                                  may i be free of this world.
Dhaye Margaux Oct 2016
Kung ikaw ay isang senador,  ano ang hakbang mo
Paano mo aalamin para malaman ang totoo
At kung alam mo na, isisiwalat mo ba ito
Kung ang madidiin ay isang kaibigan mo

Kung ikaw ay isang mambabatas,  ano kaya ang gagawin
Kapag nalaman ang totoo,  paano ito sasabihin
Kung ang kaibigan o pamilya ang siya namang madidiin
O patutunayan **** ang batas ay nababaluktot mandin

Kung ikaw ay isang mamahayag,  paano ka magsasalita
Doon ka ba sa totoo o kung saan ka may mahihita
Lalo na kung nais mo ring sumikat sa pagbabalita
Basta ba may narinig ka'y isisiwalat mo sa madla

Kung ikaw ay isang pari o kaya'y pastor ng simbahan
Ang puso mo ba ay malapit sa taong naghandog sa 'yong kawan
Utang na loob mo ba ang iyong isasaalang-alang
Dahil ang kawan na hawak mo ay kaniyang natulungan

Paano mo ihahayag kung ikaw ay isang ****
Sa mga kabataang sa harap mo'y nakaupo
Naghihintay ng liwanag,  ng dunong na isusubo
Kung ano ba ang nais mo sa kanila'y ituturo

Kung ikaw ang presidente,  makakaya mo bang lahat
Ang sugpuin ang problemang sa nuno pa natin nag-ugat
Ibababa mo na lang ba ang ngalan ng Pilipinas
Upang laging mayrong tulong sa ibang bansang ngayo'y sikat

Kung ikaw na karaniwang mamamayan na tulad ko
Nag-iisip,  nangangarap ng mabuti sa bayan mo
Ang makita sa 'sang sulyap, paniniwalaan ba ito
O pag-aaralang mabuti kung totoo ang narinig mo

Tayong lahat ay malaya,  malaya kang magpahayag
Malaya kang maniwala kung kanino ka mahahabag
Kung kanino magagalit, kung sino ang nililiyag
Ngunit isipin mo sana ang bukas ng ating mga anak.
Paano nga kaya?
SYL Jun 2014
Minsan gagamit ng payak na salita
Ngunit ito'y uusigin ng iilan;
Minsa'y sisisid at muling hihinga
Ngunit tatadtarin ng masasakit na salita.

Kung ang pagsusulat ay pagmulat
Ba't hindi na lang maging simple sa pagpili ng bawat salita't parirala?
Ba't hindi diretsahin nang ang punto'y maging kalma?
Kung saan walang tensyon, ayos pa't plantsado.

Minsa'y wala namang nais ipahiwatig
Tanging ang letra'y nilalaro't nagiging bukambibig
Wala nga bang dahilan?
O ayaw mo na lamang lumaban?

Sa mundong ginagalawan
Hindi lahat makaiintindi
Hindi lahat makikiayon
Pagkat hindi iisa ang bida
May iilang ekstra sa eksena
Kaya marapat na handa ka.

Ang pagsulat ay malaya
Kaya naman hindi tugma ang bawat kataga
Ganyan ang nadudulot ng demokrasya
Malaya ka nga, pero hindi na maganda 'pag sobra.

Kung babasahin, minsa'y nakapapanting ng tainga
Ano ba ang ipinaglalaban sa pagtaas ng tono niya?
Ang pagsulat nga'y musika rin
Kung mali ang basa sa tono'y hindi maganda ang himig
Parang kapeng depende sayo ang magiging timpla't panlasa.

Isang simpleng mamamayan sa magulong pamamalakad
Dagdagan pa nang nagsisipagsalipadpad na dungis ng bayan
Hindi ka nag-iisa, ganun din ang pakiramdam ko.

Ngunit ang bawat Pilipino sumasabay sa himig ng Lupang Hinirang
Nasaan nga ba ang sinasabing "alab ng puso?"
Tila ang bahaging ito ng liriko'y walang saysay sa iba
Ang pluma ng ila'y wala palang tinta
Ngunit patuloy pa rin, walang nagagawa
Walang ginagagawa, walang nais na pagbabago.

Ganoon kahalaga ang pagbitaw ng bawat salita
Sa bawat punto, bawat espasyo, tuldok at kama
Mayroong layong nakapag-iisa
Mayroong sentimyentong ipinangangalandakan
Mayroong uusbong na himagsikan --
Mabuti man o masama.

Abstract/ abstrak
Mabuti pang ganyan ang pagsulat
Nang hiwatig ay pansarili lamang
Ngunit ang leksyo'y hindi manganganak
Hindi aabot sa mga apo ng bagong henerasyon.

Bale wala ang salita
Kung ang mga ito'y walang aksyon;
Bale wala ang salita..
Kung ang puso'y wala namang direksyon.

(6/28/14 @xirlleelang)
RL Canoy May 2019
Umiibig akong matapat ang puso,
sa iyo, O Sintang pithaya ng mundo.
Dilag na bulaklak sa harding masamyo,
sinuyo’t pinita ng laksang paru-paro.

Tinataglay nila’y mararangyang pakpak,
subalit ang nasa’y tanging halimuyak.
Iba sa bagwis kong luksa ang nagtatak,
sa mata ng iba’y isa lamang hamak.

Ako’y dahop-palad, niring mundo’y aba,
sa utos ng puso, ikaw’y sinasamba.
O! ang saklap naman, umagos ang luha,
pagkat lumilihis ang ating tadhana.

At niring landas ta’y lalong pinaglayo,
nang ikaw’y nabihag ng hari ng mundo.
Buong taglay niya’y di tapat na puso, 
tanging hangad lamang ang kagandahan mo.

Sinta ko ano pa ang aking magawa,
kung sa ngalan ng Diyos kayo’y tinali na?
Daloy ng tadhana’y mababago pa ba’t,
panaho’y balikang ikaw’y malaya pa?

Bihag ka na ngayong walang kalayaan, 
hawak ang mundo mo ng lilong nilalang
Wari'y isang ibong ang lipad may hanggan,
at ang yamang pakpak, dustang tinalian. 

Paano O! Sinta yaring abang buhay?
Ikaw’y tanging pintig nitong pusong malumbay.
Kung ikaw ang buhay ng buhay kong taglay,
Sa iyo mabigo’y sukat ng mamatay.

Subalit nasa kong lumawig sa mundo,
sapagkat buhay pa niring pag-ibig ko.
At ikaw O! Sintang namugad sa puso,
napanagimpan kong pinaghintay ako. 

Sa harap ng hirap na di masawata,
tanging asam ko’y lalaya ka Sinta.
At itong pagtiis ay alay ko Mutya,
mula sa puso kong nagdadaralita.

Maghihintay ako sa pagkakahugnos,
sa tanikala **** higpit na gumapos,
sa kalayaan na lubhang nabusabos,
at mariing dulot, galak na di lubos.

Ang aking paghintay akay ng pag-asa,
lawig ng pag-asa’y kambal ang pagdusa.
At ang dukhang pusong batis ng dalita,
tila pinagyakap ang pag-asa’t luha.

O! aking minahal ako’y maghihintay,
kahit walang hanggang paglubog ng araw.
Magtitiis ako sa gabing mapanglaw,
hanggang sa pagsilang ng bukang liwayway.

Yaong sinag nito’y ganap na tatapos, 
sa dilim na dulot ng dusa’t gipuspos.
Sinag na tutuyo sa luhang umagos, 
niring mga matang namumugtong lubos.

Yaong pamimitak ng mithing umaga,
araw na mabihis ng mga ligaya,
ang buhay kong abang tinigmak ng luha,
mula sa kandungan niring Gabing luksa.

Maghihintay ako sa gitna ng dusa, 
kapiling ang munting kislap ng pag-asa.
Magtitiis kahit sanlibong pagluha,
hanggang sa panahong muli kang lalaya.

Maghihintay akong di hadlang ang pagal, 
kahit ang panaho’y lalakad ng bagal.
Magtitiis ako pagkat isang tunay
itong pag-ibig kong sa puso’y bumukal.

Maghihintay kahit dulong walang hanggan,
na pagdaralita’t mga kapanglawan
Kahit di tiyak kong muling sisilang,
ang bukang liwayway na tanging inasam.

©Raffy Love Canoy |May 2019|
Peanut Jul 2015
Ayoko nang bumalik sa reyalidad,
Bagamat naroon ang mga taong
Nanakit sa akin.

Ayoko nang bumalik sa reyalidad,
Dahil sawa na akong masaktan ng
Paulit - ulit.

Dito na lang ako sa aking mundo,
Mundong aking nilikha,
Mundong kung saan ako ay masaya,
Dahil ako lang ang naghahari,
Naghahari at nag-iisa.

Ngunit kahit ako ay nag iisa,
Ang mundo ko rin ay para sa iba
Para sa kagaya ko na nagdusa sa isinumpang reyalidad

Malaya kang makakapasok sa aking mundo,
Malayang gawin ang lahat,
Bagamat hindi kita sasaktan,
Malaya karing makakalabas sa aking mundo,
Kung balak **** subukan ulit ang reyalidad,
At pag ikaw ay nasaktan muli,
Bukas parin ang aking mundo,
Upang may masilungan, may maiyakan

Basta ipangako mo lang sa akin,
Wag mo rin sana ako saktan,
Ang mundo ko ay sa iyo rin,
Sa iyong-iyo nang walang hanggan.
Ikaw, gusto mo ba sa aking mundo? Tara!
Para sa taong inapi ng reyalidad
madrid Mar 2016
ito

ang sasabihin mo

sa mga taong iniwan ka

ito ang mga salitang binibitawan
sa panahong niloko ka niya, sa oras
na ang inihain sa iyong hapagkainan
ay ang sarili **** pusong naghihingalo
sumisigaw at sugatan, durog at duguan,
eto na


ang sarap ng tiwala




lasang PUTANGINA.




dahil tangina ng mga taong walang respeto sa tiwala
tangina  ng mga taong sinabihan na ng kanan pero nangangaliwa
tangina ng mga taong walang pagpapahalaga sa nararamdaman ng iba
kaya ang sarap ng tiwala

nabudburan ng isang kutsarang 'tarantado ka pala'
nasangkapan ng limang tasang pagpapakatanga

kaya siguro lasang putangina

sabi nila walang aasa kung walang paasa
walang masasaktan kung walang mananakit
walang mafafall kung wala namang,
pafall
pero hindi ito paninisi sa mga kupal ng mundo
dahil sa gitna ng lahat
ikaw parin ang nandidikta sa tibok ng puso mo
nasa huli ang pagsisisi
at walang ibang maituturo ang iyong mga daliri
kundi ang iyong saliri
na iiyak iyak matapos malaglag
mula sa ika-sandaan apat na pu't tatlong palapag

sino ang sasalo sayo?

na pinaasa, nasaktan at nagpakagago
nauto ng makukulay na salitang umagos mula sa kanyang bibig

sino ang sasalo sayo?

ikaw at ikaw rin ang susubok magtagpi
sa mga tingi-tinging bahagi ng iyong sarili
na ibinigay mo ng buong buo
at ngayon ay ibinabalik sayo ng

pira-piraso

sino ang sasalo sayo?

pero tangina talaga eh

bakit mahirap tanggapin
ang hirap ilapat sa ngipin, kainin at lamunin ang ideya
na sadyang may mga indibidwal na ang tanging ninanais sa buhay
ang tanging hangarin bago sila mamatay
ay ang mangolekta ng mga pangalan, listahan
ng mga napanaan ng simpleng katangahan

Eh sino ka nga ba?
Para maging mahalaga sa isang taong sa simula palang
ay alam **** sasaktan ka na
Tanga ka rin eh.
Ganyan talaga
Mahal mo eh.
Ang tanong,
Mahal ka ba?

Oo - masakit.
Pinaglaban mo eh.
Oo - mahirap.
May pinagsamahan na kayo eh.
Oo - mapait.
Dahil sa bawat minuto na hindi mo siya kasama
mapapatanong ka nalang ng
"Bakit, hindi ba'ko naging sapat?
Hindi ko ba binigay ang lahat?
Ang oras, dugo,
Pawis at puso
Para lang maparamdam sayo
na ikaw lang ang gusto ko.
Na ikaw lang ang pinagdadasal ko.
Ikaw lang ang akala ko iba
sa kanilang lahat.
Uulitin ko hindi ba'ko naging sapat?"

Siguro nga hindi.
Pero tatandaan **** hindi lang ako ang nagkamali.
Hindi ako ang nanakit.
Hindi ako ang nagpaasa.
Hindi ako ang nanggago.
At mas lalong hindi ako ang nagsabi ng mga salitang.
"Mahal kita"
Pero hindi naman talaga.
Ako ang naging tanga.
Pero putangina mo.

Dahil sayo,
hindi nako naniniwala
sa salitang tiwala.
Hindi na ko naniniwala
sa mga katagang "namiss kita".
Hindi na ko naniniwala
sa anumang hugis ng pag-ibig.
Nang dahil sayo,
Natuto na ako.

Ito na ang huling beses na lolokohin ako ng tadhana
Ito na ang huling pagkakataon na ibibigay ko lahat
sa iisang tao lang.
Ito na ang huling mga salita.
Kaya makinig ka.
Hindi na ako magpapakatanga
Para sa isang taong walang karapatang tawagin
akong pagmamayari niya.

Tama na.

para sa mga taong walang lakas ng loob magsalita
para sa mga nagpakatanga, nagpapakatanga at may balak na magmukhang tanga
para sa mga pinaasa ng salitang tiwala

pasensya na sa mararahas na salita
sa pagsabog ng aking dibdib
at pag agos ng mga bala
kailangan ko lang talagang ibahagi sa iba
ang pait ng isang taong binulag ang sariling mga mata
ang kasinungalingan sa likod ng pagiging masaya
ang pinagmumulan ng punyetang duda
ang sarap ng pagiging malaya
ang lasa
ng putanginang tiwala
JOJO C PINCA Nov 2017
“The essence of reality is contradiction”
- Hegel

Ang tao ay likas na malaya, nabubuhay na malaya at dapat na maging malaya. Walang karapatan ang sinoman na mang-alipin. Hindi tayo pag-aari ninoman at walang taong ‘pweding umangkin sa kapwa n’ya. Ito ang batas ng kalikasan at ng uniberso. Walang panginoon at busabos, walang dapat na nag-uutos, at wala dapat mga alilang tagasunod. Sana ang buhay ay puro na lang Rosas at walang posas.

Subalit nagdilim ang kasaysayan nang maghari ang kasakiman na pinukaw ng matinding paghahangad ng iilan sa kayamanan. Kailangan na makakuha ng maraming kalakal nang lumawak ang merkado. Pero teka sino ang gagawa nito? Edi kunin ang mga mahihina at gawin silang mga alipin, pilitin na magtrabaho sa ilalim nang hagupit ng latigo. Hawakan sa leeg o di kaya naman ay kitilin, sa ganitong paraan sila dapat na pasunurin.

Tanang pagmamalabis ay may wakas. Hindi lang si Spartacus ang nag-alsa kundi pati ang mga itim na alipin. Sumiklab ang himagsikan sa paghahangad ng mga alipin na kumawala sa kanikanilang mga tanikala.

Dumating ang panahon ng Piyudalismo, nagbagong anyo lang ang halimaw at muli n’yang inalipin ang mga kapos-palad at mahihirap. Nangibabaw ang Aristokrasya na parang maitim na ulap na lumalambong sa himpapawid kaya hindi makita ang sinag ng araw. Salamat na lang at bumagsak ang Bastille at nagtagumpay ang rebolusyong Pranses.

Mula sa mga guho ng lipunang piyudal ay lumitaw ang mga bagong panginoon, ang mga Burgis. Sila ang mapagsamanta at naghaharing-uri sa ating panahon. Mga kapitalista, elitista at mga burgesya komprador.

At tayo na nasa baba, tayo na ang puhunan para mabuhay ay dugo’t pawis, tayo na mga proletaryo ang s’yang makabagong alipin. Mga alipin ng burgesya na ating pinapanginoon, tayo na lumilikha ng yaman ng bansa ang s’yang laging pinagsasamantalahan at binubusabos. Tinatakot na gugutomin kapagka hindi nagpa-ubaya at sumunod sa utos.

Habang tumatagal ay tumitindi ang mga salungatan at kontradiksyon sa pagitan ng mayaman at ng mahirap. Bulkan ito na sasabog sa bandang huli.

Ang batas ng kasaysayan ang nagsabi na ang lahat ng uri ng pang-aapi ay magwawakas. Nag-alsa ang mga alipin, naghimagsik ang mga pesante hindi magtatagal gustuhin man natin o hindi titindig ang mga proletaryo at sama-sama nilang ibabagsak ang kapitalismo na itinataguyod ng mga burgesya komprador.
Ysabelle Aug 2015
Minsan gusto **** makalaya;
Malaya sa mapanghusgang lipunan,
Malaya sa mundong masyadong
Magulo at maingay para sa isip ****
Litong-lito kung ano ba talaga ang dapat.
Ano ba ang mali? Ano ba ang tama?

Minsan gusto **** mag-isa;
Malayo sa ideolohiyang malabo,
Malayo sa punyetang gulo ng
Lugar na masalimuot.
Doon sa eskinitang masikip na halos
Nagtipon ang dumi at kalawang
Na hindi na pinapansin.

Kasi madumi. Kasi makalawang. Kasi walang silbi. Kasi hinusgahan.

Gusto **** makaalis.
Gusto **** pumiglas
Sa mga kadenang ginagapos
Ang nagdurugo at sugatan ****
Katawan na ang tanging nais lang ay makalaya.

Gusto **** tumakbo.
Gusto **** tumakas,
Kahit sinasabi nila na hindi iyon ang sagot; at hindi iyon ang dapat.
Bakit? Bakit kailangang laging sundin?
Bakit kailangang laging paalipin?

Ang sikip sa dibdib lalo na't
Alam **** wala kang kayang gawin.
Lalo na't alam **** palaman ka lang
Sa sistemang paikot-ikot ng walang tigil.
Hilong-hilo ka na sa mga kagaguhang
Nais nilang iguhit sa iyong kapalaran.
Hindi mo na masikmura ang pait at
Walang saysay na pagiintay sa pinangako nilang katahimikan; kapayapaan ng iyong isipan.

Itinatanong mo, bakit di ko harapin?
Bakit laging pagtakas ang gusto kong suungin?
Hindi ko din alam gaya nang hindi mo pagintindi sa akin.
Pagod na pagod na akong mag-isip.
Alam ko naman, palagi akong mali. Palagi akong masama. Palagi akong walang silbi.

Kasi nahusgahan.. Dahil sa isang mali.
Dahil sa isang baluktot na desisyon,
Hindi mo na naalalang, tao rin ako.
May puso. May pakiramdam. Nasasaktan.

Gusto kong lumayo. Gusto kong umalis. Gusto kong lumaya. Patuloy na lumaya.
Sobrang pasakit dahil alam ko na sobra akong pabigat.

Sana bumalik nalang ako sa pagiging tuldok.
Para kahit anong pangungusap na masakit ang maririnig ko, matatapos ito. At hindi na kailanman babalik. Tuldok. Babalik ako sa pagiging tuldok dahil magulo.
It's still more surreal when you write in your first language haha the feelings is there
Stephanie Dec 2018
Kung may pluma lamang ang puso
Isusulat nito ng malaya ang mga salita
Na hindi mabigkas ng mga labing tikom
Sapat ang tinta nitong pluma
Pamalit sa takot na pumipigil sa sarili

Kung may pluma lamang ang puso
Hindi na kailangan pang pagtakpan ng ngiti ang bawat sakit
May buhay ang plumang ito
Alam niya ang kanyang silbi, ang maghatid ng katotohanan

Kung may pluma lamang ang puso
Isusulat nito ang bawat pagkakataong nais niyang tandaan
Mga alaala na dala ng kasaysayan

Kung may pluma lamang ang puso
Maipaparating niya ang bawat pintig
Ng ligaya o sakit
Malaya ang plumang ito
Walang magbabawal kung ano ang dapat at hindi
Walang pipigil sa pagkawala ng tunay na kulay ng bawat pintig nito

Kung may pluma lamang ang puso
Ito'y susulat ng tula na magsasabing ikaw lamang ang magiging papel na nais nitong sulatan

Kung may pluma lamang ang aking puso,
Ikaw ang nanaising maging papel
Malaya ang plumang ito at ikaw ang kanyang pinipili
Buhay ang tinta ng plumang ito
At sa iyo, bilang papel, nailathala ang pinakamagandang kasaysayan ng pag-ibig
Na binigyang buhay ng
isang pluma at papel
Meena Menon Sep 2021
Flicker Shimmer Glow

The brightest star can shine even with thick black velvet draped over it.  
Quartz, lime and salt crystals formed a glass ball.
The dark womb held me, warm and soft.  
My mom called my cries when I was born the most sorrowful sound she had ever heard.  
She said she’d never heard a baby make a sound like that.    
I’d open my eyes in low light until the world’s light healed rather than hurt.  
The summer before eighth grade, July 1992,
I watched a shooting star burn by at 100,000 miles per hour as I stood on the balcony  
while my family celebrated my birthday inside.  
It made it into the earth’s atmosphere
but it didn’t look like it was coming down;
I know it didn’t hit the ground but it burned something in the time it was here.  
The glass ball of my life cracked inside.  
Light reflected off the salt crystal cracks.  
I saw the beauty of the light within.  
Nacre from my shell kept those cracks from getting worse,
a wild pearl as defense mechanism.  
In 2001, I quit my job after they melted and poured tar all over my life.  
All summer literature class bathtubs filled with rose hip oil cleaned the tar.  
That fall logic and epistemology classes spewed black ink all over my philosophy
written over ten years then.  
Tar turned to asphalt when I met someone from my old job for a drink in November
and it paved a road for my life that went to the hospital I was in that December
where it sealed the roof on my life
when I was almost murdered there
and in February after meeting her for another drink.  
They lit a fire at the top of the glacier and pushed the burning pile of black coal off the edge,
burnt red, looking like flames falling into the valley.  
While that blazed the side of the cliff something lit an incandescent light.  
The electricity from the metal lightbulb ***** went through wires and heated the filament between until it glowed.  
I began putting more work into emotional balance from things I learned at AA meetings.  
In Spring 2003, the damage that the doctors at the hospital in 2001 had done
made it harder for light to reflect from the cracks in the glass ball.
I’d been eating healthy and trying to get regular exercises since 1994
but in Spring 2003 I began swimming for an hour every morning .  
The water washed the pollution from the burning coals off
And then I escaped in July.  
I moved to London to study English Language and Linguistics.  
I would’ve studied English Language and Literature.  
I did well until Spring 2004 when I thought I was being stalked.  
I thought I was manic.  
I thought I was being stalked.  
I went home and didn’t go back for my exams after spring holiday.  
Because I felt traumatized and couldn’t write poetry anymore,
I used black ink to write my notes for my book on trauma and the Russian Revolution.
I started teaching myself German.  
I stayed healthy.  
In 2005, my parents went to visit my mom’s family in Malaysia for two weeks.
I thought I was being stalked.  
I knew I wasn’t manic.  
I thought I was being stalked.  
I told my parents when they came home.  
They thought I was manic.  
I showed them the shoe prints in the snow of different sizes from the woods to the windows.  
They thought I was manic.  
I was outside of my comfort zone.  
I moved to California. I found light.  
I made light,
the light reflected off the salt crystals I used to heal the violence inflicted on me from then on.  
The light turned the traffic lights to not just green from red
but amber and blue.  
The light turned the car signals left and right.  
The light reflected off of salt crystals, light emitting diodes,
electrical energy turned directly to light,
electroluminescence.  
The electrical currents flowed through,
illuminating.  
Alone in the world, I moved to California in July 2005
but in August  I called the person I escaped in 2003,
the sulfur and nitrogen that I hated.  
He didn’t think I was manic but I never said anything.
I never told him why I asked him to move out to California.  
When his coal seemed like only pollution,
I asked him to leave.  
He threatened me.  
I called the authorities.  
They left me there.
He laughed.  
Then the violence came.  
****:  stabbed and punched, my ****** bruised, purple and swollen.  
The light barely reflected from the glass ball wIth cracks through all the acid rain, smoke and haze.
It would take me half an hour to get my body to do what my mind told it to after.  
My dad told me my mom had her cancer removed.
The next day, the coal said if I wanted him to leave he’d leave.  
I booked his ticket.
I drove him to the airport.  
Black clouds gushed the night before for the first time in months,
the sky clear after the rain.  
He was gone and I was free,
melted glass, heated up and poured—
looked like fire,
looked like the Snow Moon in February
with Mercury in the morning sky.  
I worked through ****.  
I worked to overcome trauma.  
Electricity between touch and love caused acid rain, smoke, haze, and mercury
to light the discharge lamps, streetlights and parking lot lights.
Then I changed the direction of the light waves.  
Like lead glass breaks up the light,
lead from the coal, cleaned and replaced by potassium,
glass cut clearly, refracting the light,
electrolytes,
electrical signals lit through my body,
thick black velvet drapes gone.  





















Lava

I think that someone wrote into some palm leaf a manuscript, a gift, a contract.  
After my parents wedding, while they were still in India,
they found out that my dad’s father and my mom’s grandfather worked for kings administering temples and collecting money for their king from the farmers that worked the rice paddies each king owned.  They both left their homes before they left for college.  
My dad, a son of a brahmin’s son,
grew up in his grandmother’s house.  
His mother was not a Brahmin.  
My mother grew up in Malaysia where she saw the children from the rubber plantation
when she walked to school.  
She doesn’t say what caste she is.  
He went to his father’s house, then college.  
He worked, then went to England, then Canada.  
She went to India then Canada.  
They moved to the United States around Christmas 1978
with my brother while she was pregnant with me.  
My father signed a contract with my mother.  
My parents took ashes and formed rock,
the residue left in brass pots in India,
the rocks, so hot, they turned back to lava miles away before turning back to ash again,
then back to rock,
the lava from a super volcano,
the ash purple and red.  


















Circles on a Moss Covered Volcano

The eruption beatifies the magma.  
It becomes obsidian,
only breaks with a fracture,
smooth circles where it breaks.  

My mom was born on the grass
on a lawn
in a moss covered canyon at the top of a volcanic island.  
My grandfather lived in Malaysia before the Japanese occupied.  
When the volcano erupted,
the lava dried at the ocean into black sand.  
The British allied with the Communist Party of Malaysia—
after they organized.  
After the Americans defeated the Japanese at Pearl Harbor,
the British took over Malaysia again.  
They kept different groups apart claiming they were helping them.  
The black sand had smooth pebbles and sharp rocks.  
Ethnic Malay farmers lived in Kampongs, villages.  
Indians lived on plantations.  
The Chinese lived in towns and urban areas.  
Ethnic Malays wanted independence.
In 1946, after strikes, demonstrations, and boycotts
the British agreed to work with them.  
The predominantly Chinese Communist Party of Malaysia went underground,
guerrilla warfare against the British,
claiming their fight was for independence.  
For the British, that emergency required vast powers
of arrest, detention without trial and deportation to defeat terrorism.  
The Emergency became less unpopular as the terrorism became worse.  
The British were the iron that brought oxygen through my mom’s body.  
She loved riding on her father’s motorcycle with him
by the plantations,
through the Kampongs
and to the city, half an hour away.  
The British left Malaysia independent in 1957
with Malaysian nationalists holding most state and federal government offices.  
As the black sand stretches towards the ocean,
it becomes big stones of dried lava, flat and smooth.  

My mom thought her father and her uncle were subservient to the British.  
She thought all things, all people were equal.  
When her father died when she was 16, 1965,
they moved to India,
my mother,
a foreigner in India, though she’s Indian.  
She loved rock and roll and mini skirts
and didn’t speak the local language.  
On the dried black lava,
it can be hard to know the molten lava flickers underneath there.  
Before the Korean War,
though Britain and the United States wanted
an aggressive resolution
condemning North Korea,
they were happy
that India supported a draft resolution
condemning North Korea
for breach of the peace.  
During the Korean War,
India, supported by Third World and other Commonwealth nations,
opposed United States’ proposals.
They were able to change the U.S. resolution
to include the proposals they wanted
and helped end the war.  
China wanted the respect of Third World nations
and saw the United States as imperialist.  
China thought India was a threat to the Third World
by taking aid from the United States and the Soviets.  
Pakistan could help with that and a seat at the United Nations.  
China wanted Taiwan’s seat at the UN.
My mother went to live with her uncle,
a communist negotiator for a corporation,
in India.  
A poet,
he threw parties and invited other artists, musicians and writers.  
I have the same brown hyperpigmentation at my joints that he had.  
During the day, only the steam from the hot lava can be seen.  
In 1965, Pakistani forces went into Jammu and Kashmir with China’s support.  
China threatened India after India sent its troops in.  
Then they threatened again before sending their troops to the Indian border.  
The United States stopped aid to Pakistan and India.
Pakistan agreed to the UN ceasefire agreement.  
Pakistan helped China get a seat at the UN
and tried to keep the west from escalating in Vietnam.  
The smoldering sound of the lava sizzles underneath the dried lava.  
When West Pakistan refused to allow East Pakistan independence,
violence between Bengalis and Biharis developed into upheaval.  
Bengalis moved to India
and India went into East Pakistan.  
Pakistan surrendered in December 1971.  
East Pakistan became independent Bangladesh

The warm light of the melted lava radiates underneath but burns.  
In 1974, India tested the Smiling Buddha,
a nuclear bomb.  
After Indira Gandhi’s conviction for election fraud in 1973,
Marxist Professor Narayan called for total revolution
and students protested all over India.  
With food shortages, inflation and regional disputes
like Sikh separatists training in Pakistan for an independent Punjab,
peasants and laborers joined the protests.  
Railway strikes stopped the economy.  
In 1975, Indira Gandhi, the Iron Lady,
declared an Emergency,
imprisoning political opponents, restricting freedoms and restricting the press,
claiming threats to national security
because the war with Pakistan had just ended.  
The federal government took over Kerala’s communist dominated government and others.  

My mom could’ve been a dandelion, but she’s more like thistle.  
She has the center that dries and flutters in the wind,
beautiful and silky,
spiny and prickly,
but still fluffy, downy,
A daisy.
They say thistle saved Scotland from the Norse.  
Magma from the volcano explodes
and the streams of magma fly into the air.  
In the late 60s,
the civil rights movement rose
against the state in Northern Ireland
for depriving Catholics
of influence and opportunity.
The Northern Irish police,
Protestant and unionist, anti-catholic,
responded violently to the protests and it got worse.  
In 1969, the British placed Arthur Young,
who had worked at the Federation of Malaya
at the time of their Emergency
at the head of the British military in Northern Ireland.
The British military took control over the police,
a counter insurgency rather than a police force,
crowd control, house searches, interrogation, and street patrols,
use of force against suspects and uncooperative citizens.  
Political crimes were tolerated by Protestants but not Catholics.  
The lava burns the rock off the edge of the volcano.  

On January 30, 1972, ****** Sunday,  
British Army policing killed 13 unarmed protesters
fighting for their rights over their neighborhood,
protesting the internment of suspected nationalists.
That led to protests across Ireland.  
When banana leaves are warmed,
oil from the banana leaves flavors the food.  
My dad flew from Canada to India in February 1972.  
On February 4, my dad met my mom.  
On February 11, 1972,
my dad married my mom.  
They went to Canada,
a quartz singing bowl and a wooden mallet wrapped in suede.  
The rock goes down with the lava, breaking through the rocks as it goes down.  
In March 1972, the British government took over
because they considered the Royal Ulster Police and the Ulster Special Constabulary
to be causing most of the violence.  
The lava blocks and reroutes streams,
melts snow and ice,
flooding.  
Days later, there’s still smoke, red.  
My mom could wear the clothes she liked
without being judged
with my dad in Canada.  
She didn’t like asking my dad for money.
My dad, the copper helping my mother use that iron,
wanted her to go to college and finish her bachelors degree.
She got a job.  
In 1976, the police took over again in Northern Ireland
but they were a paramilitary force—
armored SUVs, bullet proof jackets, combat ready
with the largest computerized surveillance system in the UK,
high powered weapons,
trained in counter insurgency.  
Many people were murdered by the police
and few were held accountable.  
Most of the murdered people were not involved in violence or crime.  
People were arrested under special emergency powers
for interrogation and intelligence gathering.  
People tried were tried in non-jury courts.  
My mom learned Malayalam in India
but didn’t speak well until living with my dad.  
She also learned to cook after getting married.  
Her mother sent her recipes; my dad cooked for her—
turmeric, cumin, coriander, cayenne and green chiles.  
Having lived in different countries,
my mom’s food was exposed to many cultures,
Chinese and French.
Ground rock, minerals and glass
covered the ground
from the ash plume.  
She liked working.  

A volcano erupted for 192 years,
an ice age,
disordered ices, deformed under pressure
and ordered ice crystals, brittle in the ice core records.  
My mother liked working.  
Though Khomeini was in exile by the 1970s in Iran,
more people, working and poor,
turned to him and the ****-i-Ulama for help.
My mom didn’t want kids though my dad did.
She agreed and in 1978 my brother was born.
Iran modernized but agriculture and industry changed so quickly.  
In January 1978, students protested—
censorship, surveillance, harassment, illegal detention and torture.  
Young people and the unemployed joined.  
My parents moved to the United States in December 1978.  
The regime used a lot of violence against the protesters,
and in September 1978 declared martial law in Iran.  
Troops were shooting demonstrators.
In January 1979, the Shah and his family fled.  
On February 11, 1979, my parents’ anniversary,
the Iranian army declared neutrality.  
I was born in July 1979.
The chromium in emeralds and rubies colors them.
My brother was born in May and I was born in July.

Obsidian—
iron, copper and chromium—
isn’t a gas
but it isn’t a crystal;
it’s between the two,
the ordered crystal and the disordered gas.  
They made swords out of obsidian.  





Warm Light Shatters

The eruption beatifies the magma.  
It becomes obsidian,
only breaks with a fracture,
smooth circles where it breaks.  

My dad was born on a large flat rock on the edge of the top
of a hill,
Molasses, sweet and dark, the potent flavor dominates,
His father, the son of a Brahmin,
His mother from a lower caste.
His father’s family wouldn’t touch him,
He grew up in his mother’s mother’s house on a farm.  
I have the same brown hyperpigmentation spot on my right hand that he has.

In 1901, D’Arcy bought a 60 year concession for oil exploration In Iran.
The Iranian government extended it for another 32 years in 1933.
At that time oil was Iran’s “main source of income.”
In 1917’s Balfour Declaration, the British government proclaimed that they favored a national home for the Jews in Palestine and their “best endeavors to facilitate the achievement” of that.

The British police were in charge of policing in the mandate of Palestine.  A lot of the policemen they hired were people who had served in the British army before, during the Irish War for Independence.  
The army tried to stop how violent the police were, police used torture and brutality, some that had been used during the Irish War for Independence, like having prisoners tied to armored cars and locomotives and razing the homes of people in prison or people they thought were related to people thought to be rebels.
The police hired Arab police and Jewish police for lower level policing,
Making local people part of the management.
“Let Arab police beat up Arabs and Jewish police beat up Jews.”

The lava blocks and reroutes streams, melts snow and ice, flooding.
In 1922, there were 83,000 Jews, 71,000 Christians, and 589,000 Muslims.
The League If Nations endorsed the British Mandate.
During an emergency, in the 1930s, British regulations allowed collective punishment, punishing villages for incidents.
Local officers in riots often deserted and also shared intelligence with their own people.
The police often stole, destroyed property, tortured and killed people.  
Arab revolts sapped the police power over Palestinians by 1939.

My father’s mother was from a matrilineal family.
My dad remembers tall men lining up on pay day to respectfully wait for her, 5 feet tall.  
She married again after her husband died.
A manager from a tile factory,
He spoke English so he supervised finances and correspondence.
My dad, a sunflower, loved her: she scared all the workers but exuded warmth to the people she loved.

Obsidian shields people from negative energy.
David Cargill founded the Burmah Oil Co. in 1886.
If there were problems with oil exploration in Burma and Indian government licenses, Persian oil would protect the company.  
In July 1906, many European oil companies, BP, Royal Dutch Shell and others, allied to protect against the American oil company, Standard Oil.
D’Arcy needed money because “Persian oil took three times as long to come on stream as anticipated.”
Burmah Oil Co. began the Anglo-Persian Oil Co. as a subsidiary.
Ninety-seven percent of British Petroleum was owned by Burmah Oil Co.
By 1914, the British government owned 51% of the Anglo-Persian Oil Co.  
Anglo-Persian acquired independence from Burmah Oil and Royal Dutch Shell with two million pounds from the British government.

The lava burns the rock off the edge of the volcano.
In 1942, after the Japanese took Burma,
the British destroyed their refineries before leaving.
The United Nations had to find other sources of oil.
In 1943, Japan built the Burma-Thailand Railroad with forced labor from the Malay peninsula who were mostly from the rubber plantations.

The rock goes down with the lava, breaking through the rocks as it goes down.
In 1945. Japan destroyed their refineries before leaving Burma.
Cargill, Watson and Whigham were on the Burmah Oil Co. Board and then the Anglo Iranian Oil Co. Board.  

In 1936 Palestine, boycotts, work stoppages, and violence against British police officials and soldiers compelled the government to appoint an investigatory commission.  
Leaders of Egypt, Trans Jordan, Syria and Iraq helped end the work stoppages.
The British government had the Peel Commission read letters, memoranda, and petitions and speak with British officials, Jews and Arabs.  
The Commission didn’t believe that Arabs and Jews could live together in a single Jewish state.
Because of administrative and financial difficulties the Colonial Secretary stated that to split Palestine into Arab and Jewish states was impracticable.  
The Commission recommended transitioning 250,000 Arabs and 1500 Jews with British control over their oil pipeline, their naval base and Jerusalem.  
The League of Nations approved.
“It will not remove the grievance nor prevent the recurrence,” Lord Peel stated after.
The Arab uprising was much more militant after Peel.  Thousands of Arabs were wounded, ten thousand were detained.  
In Sykes-Picot and the Husain McMahon agreements, the British promised the Arabs an independent state but they did not keep that promise.  
Representatives from the Arab states rejected the Peel recommendations.
United Nations General Assembly Resolution181 partitioned Palestine into Arab and Jewish states with an international regime for the city of Jerusalem backed by the United States and the Soviet Union.  

The Israeli Yishuv had strong military and intelligence organization —-  
the British recognized that their interest was with the Arabs and abstained from the vote.  
In 1948, Israel declared the establishment of its state.  
Ground rock, minerals, and gas covered the ground from the ash plume.
The Palestinian police force was disbanded and the British gave officers the option of serving in Malaya.

Though Truman, Eisenhower and Kennedy supported snd tried to get Israel to offer the Arabs concessions, it wasn’t a major priority and didn’t always approve of Israel’s plans.
Arabs that had supported the British to end Turkish rule stopped supporting the West.  
Many Palestinians joined left wing groups and violent third world movements.  
Seventy-eight percent of the territory of former Palestine was under Israel’s control.  

My dad left for college in 1957 and lived in an apartment above the United States Information services office.
Because he graduated at the top of his class, he was given a job with the public works department of the government on the electricity board.  
“Once in, you’ll never leave.”
When he wanted a job where he could do real work, his father was upset.
He broke the chains with bells for vespers.
He got a job in Calcutta at Kusum Products and left the government, though it was prestigious to work there.
In the chemical engineering division, one of the projects he worked on was to design a *** distillery, bells controlled by hammers, hammers controlled by a keyboard.
His boss worked in the United Kingdom for. 20 years before the company he worked at, part of Power Gas Corporation, asked him to open a branch in Calcutta.
He opened the branch and convinced an Industrialist to open a company doing the same work with him.  The branch he opened closed after that.  
My dad applied for labor certification to work abroad and was selected.  
His boss wrote a reference letter for my him to the company he left in the UK.  My dad sent it telling the company when he was leaving for the UK.  
The day he left for London, he got the letter they sent in the mail telling him to take the train to Sheffield the next day and someone from the firm would meet him at the station.  
His dad didn’t know he left, he didn’t tell him.
He broke the chains with chimes for schisms.


Anglo-Persian Oil became Anglo-Iranian Oil in 1935.
The British government used oil and Anglo-Persian oil to fight communism, have a stronger relationship with the United States and make the United Kingdom more powerful.  
The National Secularists, the Tudeh, and the Communists wanted to nationalize Iran’s oil and mobilized the Iranian people.
The British feared nationalization in Iran would incite political parties like the Secular Nationalists all over the world.  
In 1947, the Iranian government passed the Single Article Law that “[increased] investment In welfare benefits, health, housing, education, and implementation of Iranianization through substitution of foreigners” at Anglo-Iranian Oil Co.
“Anglo-Iranian Oil Company made more profit in 1950 than it paid to the Iranian government in royalties over the previous half century.”
The Anglo-Iranian Oil Company tried to negotiate a new concession and claimed they’d hire more Iranian people into jobs held by British and people from other nationalities at the company.
Their hospitals had segregated wards.  
On May 1, 1951, the Iranian government passed a bill that nationalized Anglo- Iranian Oil Co.’s holdings.  
During the day, only the steam from the hot lava can be seen.
In August 1953, the Iranian people elected Mossadegh from the Secular Nationalist Party as prime minister.
The British government with the CIA overthrew Mossadegh using the Iranian military after inducing protests and violent demonstrations.  
Anglo-Iranian Oil changed its name to British Petroleum in 1954.
Iranians believe that America destroyed Iran’s “last chance for democracy” and blamed America for Iran’s autocracy, its human rights abuses, and secret police.

The smoldering sound of the lava sizzles underneath the dried lava.  
In 1946, Executive Yuan wanted control over 4 groups of Islands in the South China Sea to have a stronger presence there:  the Paracels, the Spratlys, Macclesfield Bank, and the Pratas.
The French forces in the South China Sea would have been stronger than the Chinese Navy then.
French Naval forces were in the Gulf of Tonkin, U.S. forces were in the Taiwan Strait, the British were in Hong Kong, and the Portuguese were in Macao.
In the 1950s, British snd U.S. oil companies thought there might be oil in the Spratlys.  
By 1957, French presence in the South China Sea was hardly there.  

When the volcano erupted, the lava dried at the ocean into black sand.
By 1954, the Tudeh Party’s communist movement and  intelligence organization had been destroyed.  
Because of the Shah and his government’s westernization policies and disrespectful treatment of the Ulama, Iranians began identifying with the Ulama and Khomeini rather than their government.  
Those people joined with secular movements to overthrow the Shah.  

In 1966, Ne Win seized power from U Nu in Burma.
“Soldiers ruled Burma as soldiers.”
Ne Win thought that western political
Institutions “encouraged divisions.”
Minority groups found foreign support for their separatist goals.
The Karens and the Mons supported U Nu in Bangkok.  


Rare copper, a heavy metal, no alloys,
a rock in groundwater,
conducts electricity and heat.
In 1965, my Dad’s cousin met him at Heathrow, gave him a coat and £10 and brought him to a bed and breakfast across from Charing Cross Station where he’d get the train to Sheffield the next morning.
He took the train and someone met him at the train station.  
At the interview they asked him to design a grandry girder, the main weight bearing steel girder as a test.
Iron in the inner and outer core of the earth,
He’d designed many of those.  
He was hired and lived at the YMCA for 2 1/2 years.  
He took his mother’s family name, Menon, instead of his father’s, Varma.
In 1967, he left for Canada and interviewed at Bechtel before getting hired at Seagrams.  
Iron enables blood to carry oxygen.
His boss recommended him for Dale Carnegie’s leadership training classes and my dad joined the National Instrument Society and became President.
He designed a still In Jamaica,
Ordered all the parts, nuts and bolts,
Had all the parts shipped to Jamaica and made sure they got there.
His boss supervised the construction, installation and commission in Jamaica.
Quartz, heat and fade resistant, though he was an engineer and did the work of an engineer, my dad only had the title, technician so my dad’s boss thought he wasn’t getting paid enough but couldn’t get his boss to offer more than an extra $100/week or the title of engineer; he told my dad he thought he should leave.
In 1969, he got a job at Celanese, which made rayon.
He quit Celanese to work at McGill University and they allowed him to take classes to earn his MBA while working.  

The United States and Israel’s alliance was strong by 1967.
United Nations Security Council Resolution 242 at the end of the Third Arab Israeli War didn’t mention the Palestinians but mentioned the refugee problem.
After 1967, the Palestinians weren’t often mentioned and when mentioned only as terrorists.  
Palestinians’ faith in the “American sponsored peace process” diminished, they felt the world community ignored and neglected them also.
Groups like MAN that stopped expecting anything from Arab regimes began hijacking airplanes.
By 1972, the Palestine Liberation Organization had enough international support to get by the United States’ veto in the United Nations Security Council and Arab League recognition as representative of the Palestinian people.
The Palestinians knew the United States stated its support, as the British had, but they weren’t able to accomplish anything.  
The force Israel exerted in Johnson’s United States policy delivered no equilibrium for the Palestinians.  

In 1969, all political parties submitted to the BSPP, Burma Socialist Programme Party.
Ne Win nationalized banks and oil and deprived minorities of opportunities.
Ne Win became U Nu Win, civilian leader of Burma in 1972 and stopped the active role that U Nu defined for Burma internationally
He put military people in power even when they didn’t have experience which triggered “maldistribution of goods and chronic shortages.”  
Resources were located in areas where separatist minorities had control.

The British presence in the South China Sea ended in 1968.  
The United States left Vietnam in 1974 and China went into the Western Paracels.
The U.S. didn’t intervene and Vietnam took the Spratlys.
China wanted to claim the continental shelf In the central part of the South China Sea and needed the Spratlys.
The United States mostly disregarded the Ulama In Iran and bewildered the Iranian people by not supporting their revolution.

Obsidian—
iron, copper and chromium—
isn’t a gas
but it isn’t a crystal;
it’s between the two,
the ordered crystal and the disordered gas.  
They made swords out of obsidian.


Edelweiss

I laid out in my backyard in my bikini.  
I love the feeling of my body in the sun.  
I’d be dark from the end of spring until winter.
The snow froze my bare feet through winter ,
my skin pale.
American towns in 1984,
Free, below glaciers the sunlight melted the snow,
a sea of green and the edelweiss on the edge of the  limestone,
frosted but still strong.    
When the spring warmed the grass,
the grass warmed my feet. 
The whole field looked cold and white from the glacier but in the meadow,
the bright yellow centers of those flowers float free in the center of the white petals.
The bright yellow center of those edelweiss scared the people my parents ran to America from India to get away from.  
On a sidewalk in Queens, New York in 1991, the men stared and yelled comments at me in short shorts and a fitted top in the summer.  
I grabbed my dad’s arm.

























The Bread and Coconut Butter of Aparigraha

Twelve year old flowerhead,
Marigold, yarrow and nettle,
I’d be all emotion
If not for all my work
From the time I was a teenager.
I got depressed a lot.
I related to people I read about
In my weather balloon,
Grasping, ignorant, and desperate,
But couldn’t relate to other twelve year olds.
After school I read Dali’s autobiography,
Young ****** Autosodomized by Her Own Chastity.
Fresh, green nettle with fresh and dried yarrow for purity.
Dead souls enticed to the altar by orange marigolds,
passion and creativity,
Coax sleep and rouse dreams.
Satellites measure indirectly with wave lengths of light.
My weather balloon measures the lower and middle levels of the atmosphere directly,
Fifty thousand feet high,
Metal rod thermometer,
Slide humidity sensor,
Canister for air pressure.

I enjoy rye bread and cold coconut butter in my weather balloon,
But I want Dali, and all the artists and writers.
Rye grows at high altitudes
But papyrus grows in soil and shallow water,
Strips of papyrus pith shucked from their stems.
When an anchor’s weighed, a ship sails,
But when grounded we sail.
Marigolds, yarrow and nettle,
Flowerhead,
I use the marigold for sleep,
The yarrow for endurance and intensity,
toiling for love and truth,
And the nettle for healing.
Strong rye bread needs equally strong flavors.
By the beginning of high school,
I read a lot of Beat literature
And found Buddhism.
I loved what I read
But I didn’t like some things.
I liked attachment.  
I got to the ground.
Mushrooms grow in dry soil.
Attachment to beauty is Buddha activity.
Not being attached to things I don’t find beautiful is Buddha activity.  
I fried mushrooms in a single layer in oil, fleshy.
I roasted mushrooms at high temperatures in the oven, crisp.
I simmered mushrooms in stock with kombu.
Rye bread with cold coconut butter and cremini mushrooms,
raw, soft and firm.  
Life continues, life changes,
Attachments, losses, mourning and suffering,
But change lures growth.
I find stream beds and wet soil.
I lay the strips of papyrus next to each other.
I cross papyrus strips over the first,
Then wet the crossed papyrus strips,
Press and cement them into a sheet.
I hammer it and dry it in the sun,
With no thought of achievement or self,
Flowerhead,
Hands filled with my past,
Head filled with the future,
Dali, artists poets,
Wishes and desires aligned with nature,
Abundance,
Cocoa, caraway, and molasses.

If I ever really like someone,
I’ll be wearing the dress he chooses,
Fresh green nettle and yarrow, the seeds take two years to grow strong,
Lasting love.
Marigolds steer dead souls from the altar to the afterlife,
Antiseptic, healing wounds,
Soothing sore throats and headaches.
Imperturbable, stable flowerhead,
I empty my mind.
When desires are aligned with nature, desire flows.
Papyrus makes paper and cloth.
Papyrus makes sails.
Charcoal from the ash of pulverized papyrus heals wounds.
Without attachment to the fruit of action
There is continuation of life,
Rye bread and melted coconut butter,
The coconut tree in the coconut butter,
The seed comes from the ground out of nothing,
Naturalness.
It has form.
As the seed grows the seed expresses the tree,
The seed expresses the coconut,
The seed expresses the coconut butter.
Rye bread, large open hollows, chambers,
Immersed in melted coconut butter,
Desire for expansion and creation,
No grasping, not desperate.
When the mind is compassion, the mind is boundless.
Every moment,
only that,
Every moment,
a scythe to the papyrus in the stream bed of the past.  

































Sound on Powdery Blue

Potter’s clay, nymph, plum unplumbed, 1993.
Dahlia, ice, powder, musk and rose,
my source of life emerged in darkness, blackness.
Seashell fragments in the sand,
The glass ball of my life cracked inside,
Light reflected off the salt crystal cracks,
Nacre kept those cracks from getting worse.
Young ****** Autosodomized By Her Own Chastity,
Nymph, I didn’t want to give my body,
Torn, *****, ballgown,
To people who wouldn’t understand me,
Piquant.

Outside on the salt flats,
Aphrodite, goddess of beauty, pleasure and fertility and
Asexual Artemis, goddess of animals, and the hunt,
Mistress of nymphs,
Punish with ruthless savagery.

In my bedroom, blue caribou moss covered rocks, pine, and yew trees,
The heartwood writhes as hurricane gales, twisters and whirlwinds
Contort their bark,
Roots strong in the soil.
Orris root dried in the sun, bulbs like wood.
Dahlia runs to baritone soundbath radio waves.
Light has frequencies,
Violet between blue and invisible ultraviolet,
Flame, slate and flint.
Every night is cold.

Torii gates, pain secured as sacred.
An assignation, frost hardy dahlia and a plangent resonant echo.
High frequency sound waves convert to electrical signals,
Breathe from someone I want,
Silt.
Beam, radiate, ensorcel.
I break the bark,
Sap flows and dries,
Resin seals over the tear.
I distill pine,
Resin and oil for turpentine, a solvent.
Quiver, bemired,
I lead sound into my darkness,
Orris butter resin, sweet and warm,
Hot jam drops on snow drops,
Orange ash on smoke,
Balm on lava,
The problem with cotton candy.

Electrical signals give off radiation or light waves,
The narrow frequency range where
The crest of a radio wave and the crest of a light wave overlap,
Infrared.
Glaciers flow, sunlight melts the upper layers of the snow when strong,
A wet snow avalanche,
A torrent, healing.
Brown sugar and whiskey,
Undulant, lavender.
Pine pitch, crystalline, sticky, rich and golden,
And dried pine rosin polishes glass smooth
Like the smell of powdery orris after years.
Softness, flush, worthy/not worthy,
Rich rays thunder,
Intensify my pulse,
Frenzied red,
Violet between blue and invisible ultraviolet.
Babylon—flutter, glow.
Unquenchable cathartic orris.  

















Pink Graphite

Camellias, winter shrubs,
Their shallow roots grow beneath the spongy caribou moss,
Robins egg blue.
After writing a play with my gifted students program in 1991,
I stopped spending all my free time writing short stories,
But the caribou moss was still soft.

In the cold Arctic of that town,
The evergreen protected the camellias from the afternoon sun and storms.
They branded hardy camellias with a brass molded embossing iron;
I had paper and graphite for my pencils.

After my ninth grade honors English teacher asked us to write poems in 1994,
It began raining.
We lived on an overhang.
A vertical rise to the top of the rock.
The rainstorm caused a metamorphic change in the snowpack,
A wet snow avalanche drifted slowly down the moss covered rock,
The snow already destabilized by exposure to the sunlight.

The avalanche formed lakes,
rock basins washed away with rainwater and melted snow,
Streams dammed by the rocks.  
My pencils washed away in the avalanche,
My clothes heavy and cold.
I wove one side of each warp fiber through the eye of the needle and one side through each slot,
Salves, ointments, serums and tinctures.
I was mining for graphite.
They were mining me,
The only winch, the sound through the water.

A steep staircase to the red Torii gates,
I broke the chains with bells for vespers
And chimes for schisms,
And wove the weft across at right angles to the warp.  

On a rocky ledge at the end of winter,
The pink moon, bitters and body butter,
They tried to get  me to want absinthe,
Wormwood for bitterness and regret.
Heat and pressure formed carbon for flakes of graphite.
Heat and pressure,
I made bitters,
Brandy, grapefruit, chocolate, mandarin rind, tamarind and sugar.
I grounded my feet in the pink moss,
paper dried in one hand,
and graphite for my pencils in the other.  



































Flakes

I don’t let people that put me down be part of my life.  
Gardens and trees,
My shadow sunk in the grass in my yard
As I ate bread, turmeric and lemon.
Carbon crystallizes into graphite flakes.
I write to see well,
Graphite on paper.  
A shadow on rock tiles with a shield, a diamond and a bell
Had me ***** to humiliate me.
Though I don’t let people that put me down near me,
A lot of people putting me down seemed like they were following me,
A platform to jump from
While she had her temple.  

There was a pink door to the platform.
I ate bread with caramelized crusts and
Drank turmeric lemonade
Before I opened that door,
Jumped and
Descended into blankets and feathers.
I found matches and rosin
For turpentine to clean,
Dried plums and licorice.  

In the temple,
In diamonds, leather, wool and silk,
She had her shield and bells,
Drugs and technology,
Thermovision 210 and Minox,
And an offering box where people believed
That if their coins went in
Their wishes would come true.

Hollyhock and smudging charcoal for work,  
Belled,
I ground grain in the mill for the bread I baked for breakfast.
The bells are now communal bells
With a watchtower and a prison,
Her shield, a blowtorch and flux,
Her ex rays, my makeshift records
Because Stalin didn’t like people dancing,
He liked them divebombing.
Impurities in the carbon prevent diamonds from forming,
Measured,
The most hard, the most expensive,
But graphite’s soft delocalized electrons move.  






































OCEAN BED

The loneliness of going to sleep by myself.  
I want a bed that’s high off the ground,
a mattress, an ocean.
I want a crush and that  person in my bed.  
Only that,
a crush in my bed,
an ocean in my bed.  
Just love.  
But I sleep with my thumbs sealed.  
I sleep with my hands, palms up.  
I sleep with my hands at my heart.  
They sear my compassion with their noise.  
They hold their iron over their fire and try to carve their noise into my love,
scored by the violence of voices, dark and lurid,  
but not burned.  
I want a man in my bed.  
When I wake up in an earthquake
I want to be held through the aftershocks.  
I like men,
the waves come in and go out
but the ocean was part of my every day.  
I don’t mind being fetishized in the ocean.  
I ran by the ocean every morning.  
I surfed in the ocean.  
I should’ve gone into the ocean that afternoon at Trestles,
holding my water jugs, kneeling at the edge.  














Morning

I want to fall asleep in the warm arms of a fireman.  
I want to wake up to the smell of coffee in my kitchen.  

Morning—the molten lava in the outer core of the earth embeds the iron from the inner core into the earth’s magnetic field.  
The magnetic field flips.  
The sun, so strong, where it gets through the trees it burns everything but the pine.  
The winds change direction.  
Storms cast lightening and rain.  
Iron conducts solar flares and the heavy wind.  
In that pine forest, I shudder every time I see a speck of light for fear of neon and fluorescents.  The eucalyptus cleanses congestion.  
And Kerouac’s stream ululates, crystal bowl sound baths.  
I follow the sound to the water.  
The stream ends at a bluff with a thin rocky beach below.  
The green water turns black not far from the shore.  
Before diving into the ocean, I eat globe mallow from the trees, stems and leaves, the viscous flesh, red, soft and nutty.  
I distill the pine from one of the tree’s bark and smudge the charcoal over my skin.  

Death, the palo santo’s lit, cleansing negative energy.  
It’s been so long since I’ve smelled a man, woodsmoke, citrus and tobacco.  
Jasmine, plum, lime and tuberose oil on the base of my neck comforts.  
Parabolic chambers heal, sound waves through water travel four times faster.  
The sound of the open sea recalibrates.  
I dissolve into the midnight blue of the ocean.  

I want to fall asleep in the warm arms of a fireman.  
I want to wake up to the smell of coffee in my kitchen.  
I want hot water with coconut oil when I get up.  
We’d lay out on the lawn, surrounded by high trees that block the wind.  
Embers flying through the air won’t land in my yard, on my grass, or near my trees.  





Blue Paper

Haze scatters blue light on a planet.  
Frought women, livid, made into peonies by Aphrodites that caught their men flirting and blamed the women, flushed red.
and blamed the women, flushed red.
Frought women, livid, chrysanthemums, dimmed until the end of the season, exchanged and retained like property.  
Blue women enter along the sides of her red Torii gates, belayed, branded and belled, a plangent sound.  
By candles, colored lights and dried flowers she’s sitting inside on a concrete floor, punctures and ruin burnished with paper, making burnt lime from lime mortar.  
Glass ***** on the ceiling, she moves the beads of a Palestinian glass bead bracelet she holds in her hands.  
She bends light to make shadows against  thin wooden slats curbed along the wall, and straight across the ceiling.
A metier, she makes tinctures, juniper berries and cotton *****.
Loamy soil in the center of the room,
A hawthorn tree stands alone,
A gateway for fairies.
large stones at the base protecting,
It’s branches a barrier.  
It’s leaves and shoots make bread and cheese.
It’s berries, red skin and yellow flesh, make jam.
Green bamboo stakes for the peonies when they whither from the weight of their petals.
And lime in the soil.  
She adds wood chips to the burnt lime in the kiln,
Unrolled paper, spools, and wire hanging.
Wood prayer beads connect her to the earth,
The tassels on the end of the beads connect her to spirit, to higher truth.
Minerals, marine mud and warm basins of seawater on a flower covered desk.  
She adds slaked lime to the burnt lime and wood chips.  
The lime converts to paper,
Trauma victims speak,
Light through butterfly wings.  
She’s plumeria with curved petals, thick, holding water
This is what I have written of my book.  I’ll be changing where the poems with the historical research go.  There are four more of those and nine of the other poems.
JOJO C PINCA Dec 2017
Walang sukat ang damdamin at wala rin itong tugma,
Ang wagas na pag-ibig o nagbabagang galit ay walang ritmo,
Lahat ng ito ay dapat na lumaya. Sumabog na tulad sa bulkan
Kung kinakailangan o di kaya ay dumaloy na tulad sa agos ng ilog.
Ganito ang malayang taludturan na aking tinatangkilik, oo alagad ako
Ni Walt Whitman at hindi ko ito ikinakahiya.

Hindi ko kinakailangan na bumilang ng mga araw, lingo at buwan,
Hindi ko kailangan na pagandahin ang mga salitang isusulat ko.
Totoo na gusto ko ring sumikat at makilala ng balana ang maging tanyag
Na tulad ng iba. Subalit wala akong balak na itakwil ang aking tunay na
Saloobin, hindi ko isasakripisyo ang aking nararamdaman para lang
Tanggapin at kilalanin ng iba.

Minsan mala-sutala pero mas madalas ay magaspang na tulad sa sako
Ang mga salitang ginagamit ko. Hindi ako nanunuyo sa halip madalas ako’ng
Nagmumura at nang-uusig. ‘Pagkat yan ang laman ng aking dibdib at hindi
Ko ito ikinakahiya. Malaya ako na tulad sa malayang tauldturan na itinataguyod ko.
Putang-ina ko man kahit hindi ako ma-publish gagawin ko parin ito.

Hindi ko pakikinisin ang magaspang na katotohanan, hindi ko pababanguhin
Ang nangangalingasaw na kaganapan ang isusulat ko ay ang tunay lamang.
Magiging tapat ako sa aking damdamin, hindi ko uulolin ang aking sarili at hindi
Ako mag-iinarte sapagkat hindi naman ako artista. Hindi ito Sunugan o Flip Top ito ang
Tunay na ako na s’yang nagsasalita. Hindi ko kailangan na magpatawa.

Ang tunay na makata ay naglalahad ng katotohanan hindi ng mga salitang
Gustong mapakinggan lamang ng mga taong bumabasa ng kanyang mga tula.
Walang sukat at walang tugma ganito ang tunay na demokrasya. Damdamin ko
Ang magdidikta, ito ang panginoon ng aking panulat.
Stephanie Jan 2020
Ikaw ang takbuhan sa mga oras na walang wala..

Ang ibig kong sabihin sa walang wala ay yun bang walang wala na kong maibuhos na luha,

Walang wala na kong malapitan,

Walang wala na kong makapitan,

Wala nang gustong makinig,

Wala nang interesado, naubos na kasi ultimo ang para sa sarili.

Ikaw lang ang natatangi.

Ang lakas pala ng loob kong magalit sa mga mang-iiwan, naisip kong wala rin pala akong karapatan.

Ganoon din ako..

Binitawan kita kapalit ng kasiyahan.

Nakangiti ka sa akin habang hinahatid ako sa napakagandang hantungan.

Baligtad na ang mesa.

Nandito na ko.... muli.

Lalakad patungo sa iyo na may dala dalang pluma at papel

Iguguhit ang pait, ngingiti dahil ito na naman tayo sa puntong ito at hindi ko mahanap ang mga tamang salita

Nalimot ko na ata ang tamang pakikipagtalastasan.

Alam kong mauuwi na naman sa tipikal na kamustahan.

Hindi ko inakalang babalik tayo sa nakaraan habang umuusad ang mga kamay ng orasan

Mapagbiro.

Hindi ako handa sa pagsalubong ng taon

Bakit ko nakikita ang mga aninong matagal nang nilamon ng liwanag

Bakit muling nagdurugo ang mga sugat na matagal nang naghilom

Hindi ako naniniwala sa swerte.

Walang swerte. Walang sumugal na hindi natalo.

Buti na lang mayroon akong babalikan.

Ikaw yung kaibigan na hindi lumilisan.

Matagal ang isang taon,

Sumulat ako ng mga tulang kawangis mo

Binuo ko sila na parang mga bahagi ko

Akala ko ay tapos na...

Kung ang pagsulat ay paglaya, hindi ba dapat ay nakakalag na sa akin ang tanikala?

O mali.. baka wala talagang paglaya

Paano kung nililibot ko lamang ang malawak na hawla nang may huwad na pag-asa?

Minasdan ko ang obrang nilikha ng dekada,

Makulay, sa unang tingin ay puno ng pangarap

Parang nobelang nagsasalaysay, at kapag naroon ka na sa kasukdulan ng tunggalian,

Nanaisin **** isara ang pahina..

Makikiusap ang nobela sa isang pagkakataong sana'y siya ay tapusin hanggang huling kabanata...

Napaluha ako ng matindi dahil isa pa lang trahedya ang nobela.

Teka.. teka..

Buburahin ang ilang metapora.

Masyadong madrama.

Malayo sa imaheng gusto kong makita at ipakita

Ngunit tila hindi hawak ng aking kamay ang panulat,

Hinablot nang marahas ng pusong gustong kumawala

Ganon ata talaga sa muling pagkikita pagkatapos ng matagal na pagkakawalay...

Puno ng emosyon.

Magugulo ang burador, wala nang patutunguhan ang tula.

Hindi bale.

Hindi naman dapat na maging maganda ang porma ng tula,

Hindi importante ang sukat at tugma,

Sa susunod na babasa ka ng tula,

Nagbibigay ka ng tunay na pag-asa sa may akda.

Kasinungalingan ang bigkasing masaya ako, ngunit aaminin kong may tuwa, may katiting na pagsigla sa muli nating pagkikita,

Maraming salamat, Sining ng Malayang Pagsulat.
This is my another piece which is written in Filipino. And, it is a free verse poem.
Jose Remillan Sep 2013
Minsang ibinigay sa atin ang pagkakataong
Unawain ang kahulugan ng kamusmusan.
Sa lupaing ugat ng ating kakuluwa at
Kanlungan ng mga pangako at pangarap
Sabay nating kinatha ang tula ng ating buhay;
Mga saknong at tugma na sarikulay, mga katagang
Baon natin sa malayu-layong paglalakbay.

Pagal nga tayong nanahan sa puso ng bawat isa,
Di man tiyak ang katiyakan, natitiyak natin
Na ang pag-ibig, kailanman di tayo iiwan.

Mahal ko, hanggang sa huling tapon ng lupa
At huling tapon ng luha, hanggang sa huling
Liwanag ng itutulos **** kandila, hanggang
Sa huling pagpagpag mo ng pangungulila,
Patuloy kitang mamahalin, anuman ang mangyari,
Anuman ang mangyari.

Singbigat ng katotohanan at pangarap na kalawakan,
Ito ang huling handog ng makata **** kababata:
Ang mabatid kong ikaw ay mabuhay na eternal at
Malaya.
"Kakawat" is a Bicol word for "playmate." This poem tackles the images of childhood love, dreams, and promises.

July  18, 2013
Bacoor City, Philippines
Tahimik na kalangitan
Buo ang mga ulap
Maaliwas, o kay sarap pagmasdan
Maliwanag, walang dilim na maaninag

Mga ibong humuhuni malaya't maligaya
Linilibot ang kalangitan punong puno ng kalayaan, sinasariwa ang preskong hangin'g bigay ng kalikasan.

Sanay inyo ring marinig ang mga huni ng mga ibong nawalan ng tirahan,
Sa pagputol nyo sa kanilang pinapangalagaang tahanan.
Na sa bawat pagbuka ng bibig ay ramdam ang bigat na kanilang dinadala't, dinaranas
Sana'y pagbigyan kahit minsan lamang
Ang hiling ng bawat nilalang.

Ang buhay ng tao ay tulad din ng mga ibon sa kapaligiran, malayang pumili,malayang maglakbay, malayang piliin ang gustong tahakin sa kani-kanilang buhay. ngunit may ibang ipinagkaitan labag man sa kanilang kalooban tuloy padin ang laban tungo sa magandang kinabusan.

Sana'y imulat nyo ang inyong mga mata
Pakingan ang mga hinaing ng mga taong pi'lit makamtan ang magandang umaga. Ngunit may narinig ka ba? Hindi ba't wala?! Hirap man, pagod, at walang makain. Pero ito ba ang basihan? upang sila'y pagkaitan ng pag-asa.

Tulad din ng mga ibon sa malawak ng karagatan, gaano man ito kalawak, gaano man sila katagal maghanap,
Magtyaga't, maghintay, magtiwala ka lang dahil ang bukas ay hindi natatapos ngayon, kundi magsisimula pa lang ulit bukas.

Humayo ka't ipagaspas ang iyong pak-pak, lumipad ka't abotin ang iyong mga pangarap. Lipad munting ibon huwag kang huminto't ibangon muli, ang minsan mo ng nasirang tahanan

Tulad din ng isang ibon, maging malaya ka't maging masaya.
Alam kong hindi ka na babalik
O dili kaya ay lilingon
O di kaya sisilip
Sa ating kahapon...

Alam kong masakit
Pareho tayong nasaktan
Pero aking naintindihan
Kung bakit hanggang dito na lang

Bukas, makalawa
Maaring ako'y limot na
Pero sana alam ****
Minahal kang talaga

Ayoko ng paalam
Ayoko ng luha
Ngunit ikaw ngayon nga ay malaya
kaya Paalam na sinta
MM Oct 2018
Hindi ka bibiguin ng mga pakpak na ito
Itawid mo man ang sarili sa dagat at mga ulap
Hampasin man ng hangin at alon ang iyong mga bagwis
Ay hindi ito bibitaw at hindi papalya

Dadalhin ka pa sa kataas-taasan
Kung saan mas matatanaw ang asul na tubig
At mga berdeng lupain

Kung saan ang init na binibigay ng sinag ng araw ay mas matindi
Kung saan malaya ka

Kung saan sa wakas ay malaya ka na
SYL Nov 2015
103115

Heto, bibilangin ko na naman ang araw,
Uno, dos, tres, at mapapahintong bigla sa ikaapat.
Hindi batid ang tamang oras
O hatian ng minuto't pag-istambay sa segundo,
Bagkus, iyon ang eksaktong araw.

Panahon na siguro para maisalta ang salita
Sa puso **** tila nakakahon pa't hindi pa malaya,
Sa pagbubukambibig ng itinabing damdamin,
Sa paglisan sa ipinaubaya **** pangakong
Minsang pinanghawakan ng pusong hindi pinagdamutan.

Kung pipili ako ng salita, baka maubos ito sa kawalan;
Gaya ng pagtampisaw ng bituin sa kalangitan.
Baka malusaw ito gaya ng yelong nakatiwangwang,
At masayang ang tubig na sana'y sagot sa uhaw.
O baka mapudpod gaya ng posporo,
Paulit-ulit na sinubok ng pagkakataon,
Bagkus hindi maisindi ang pag-ibig,
Kaya nanatiling walang pahiwatig.
At biglang itatapon, ikakahon ang natitirang damdamin,
Itatago, hanggang sa magkataong kailangan na talaga.

Panalangin ko'y magpalakas ka sa pananampalataya,
Wag **** lingunin ang nakaraan, at taglayin mo ang Liwanag.
Kung napapagal na'y, wag kang hihinto,
Bagkus, mas kumapit ka pa sa may mas mataas na pangako.

Narito ako't hindi tatalikod sayo,
Susuportahan ka kahit hindi mo makita ang pag-alalay.
Panalangin ko'y tapusin mo ang laban,
At mas masilayan ang kagintuan ng Haring Araw,
Wag kang mabubulag sa mukhang may ilaw.
Tingnan mo ang pawang mga kamay,
At wag matakot sa pagsuntok sa hangin,
Pagkat iilag ang sitwasyon,
Bagkus binibilang Niya ang lakas at determinasyon.
Mas ialay ang puso sa Kanya,
Higit pa para sa pag-ibig na inantala.

Hayaan **** makinig ang puso mo,
Pagkat nanalangin ang puso ko.
Kahit minsa'y kaylayo, kahit hindi ko madipa-dipa.
At sa paghihintay natin sa tamang panahon,
Kaya ko nang sambitin ang estado ng puso.
Hindi sa paghain ng mga letra sa pawang mga mata,
Na tila mananatili na lang sa papel na hindi nababasa.

Pag muling nagtagpo,
Ako mismo ang haharap sayo,
Pero tandaan **** baka wala akong masambit.
Hindi dahil mahina't naubos na ang lakas ng loob,
Bagkus, hindi ako makapapaniwala
Na ang oras ay tunay at eksakto para sa pagkikita.

Hindi ko mapipigil ang pagluha buhat sa saya,
Pagkat ang kabiyak ng pusong minsang nasugatan at hinulma'y
Kaya nang matitigan kahit hindi na magbilangan ng oras.
Mayayakap na hindi lang dahil sa pagmamahal,
Bagkus, pahiwatig sa pasasalamat na tunay ngang ikaw.

Pag-ibig Niya ang dahilan
Kung bakit patuloy na naghihintay,
At kung bakit patuloy kang ipinaglalaban,
Patuloy na ibinabatak sa Maykapal.

Sa Kanya ang papuri sa umusbong na damdamin,
Ang pag-ibig ko sayong patuloy na nananatili.
Oo, isinapuso ko ang pag-ibig ko sayo't
Pinili kong pillin ka, sa kabila nang tila magulong anggulo.

Ganoon ang pag-ibig ko,
Hindi mo masusukat, bagkus kaya Niyang higitan pa.
Kaya't hindi ako lumaban, pagka't mas iniibig ko rin Siya.
Hindi mo mababasa, pagkat Siya ang may katha.
At kung anuman ang nilalaman ng pusong may sagot,
Sana'y katimbang nito ang damdaming ipinaglalaban.

At kung kinaya nating magkanya-kanyang kasama Siya,
Mas kakayanin na nating magkaisa para rin sa Kanya.
At saka na natin sabay na ibabandera Kanyang Ngalan.
At pawang magiging patunay sa pag-ibig na nakapaghihintay.

Tila kayhirap bigkasin, kahit apat lamang ang kataga.
Mahal kita, sana makarating sayo,
Sa tamang panaho'y magpalitan nga ng kataga.
Sana ikaw ang unang magpatimbang sa Kanya,
Maniniwala akong makararating sa patutunguhan
Ang liham ng pusong may totoong damdamin.
Para sa taong pinagdarasal ko, maghihintay ako.
Miss Emma Writes Jul 2019
Pusong sugata'y naging sunud-sunuran,
Inakalang ito ang gusto ng kapalaran,
Ang pag-ibig kong lubos,
Unti-unting naubos at natapos.

Nagbago ang ihip ng hangin,
Itinaboy ka papalayo sa akin,
Ngunit masisisi ko ba ang hangin?
Kung ayun din naman pala ang iyong hangarin.

Hangganan ay nakalimutan,
Sapagkat wala nang patutunguhan,
Marahil ang alaala'y babalik,
Ngunit hindi na muling mananabik.


Kaya aking sinta,
Malaya ka na.



7/19/20
SYL Oct 2017
1017

K A L A Y A A N
Tila kaygandang pakinggan,
Pero nung minsang sinabi ****
"Malaya ka na"
**Pwede ko bang hindian?
JOJO C PINCA Nov 2017
"bakit si Limahong at hindi si Komrad Mao? sapagkat ang paglisan sa sariling ina upang sumuso sa bukal na buhay ng ibang dibdib ay isang pailalim na pamimirata. at sa daigdig, ang mga limahong ay matatagpuan sa lahat ng lahi at sa lahat ng kulay. kapag pinag-usapan si Limahong, bawat kinapal na nakatapak sa lupang hindi niya kakulay ay dapat paghinalaan"  - Edgardo M. Reyes, SA MGA KUKO NG LIWANAG



bakit ang piratang tsino na si Limahong at hindi ang rebolusyunaryong si Komrad Mao ang napadpad dito sa ating dalampasigan? bakit ang mga piratang tulad ni Limahong ang dumami at lumaganap sa bansang Pilipinas?
oo, laganap ang mga pirata sa ating bayan, pinirata nila ang ating kabuhayan. matagal na nilang hawak ang ating ekonomiya. kahit saan mo ibaling ang iyong paningin ang mukha ng mga kapitalistang tsino ang lagi **** makikita. lahat sila kamukha ni Limahong. sila ang mga bagong pirata.

kung si Komrad Mao sana ang dito ay sumalta, malamang mga Sosyalista tayo ngayon. hindi sana tayo inaalipin ng mga ganid na Kapitalista. siguro sinlakas na rin tayo ngayon ng tsina. malamang walang tiwaling pulitiko na nagnanakaw sa kaban ng bayan. walang mga gunggong na pinagsasamantalahan ang taong bayan. walang mayaman na mang-aapi sa masang naghihirap. walang kolonyal na kaisipan na iiral, hindi sana tayo lumuluhod sa mga dayuhan. walang magtatatwa ng sariling wika at manghahamak ng sariling kultura. wala sanang maka-dayuhan na paghanga. wala sanang taksil sa sariling lipi. sapagkat lahat ng mga duming ito ay lilinisin at gagawing dalisay ng Cultural Revolution.

bakit si Limahong at hindi si Komrad Mao? bakit si Henry Sy, Lucio Tan, John Gokongwei, Andrew Tan ang mga panginoon at naghahari sa bansang ito? bakit tayo inaalipin ng mga dayuhang ito? putang ina, inaalipin at inaapi tayo dito sa loob ng sarili nating bayan. bakit sila ang nagpapatakbo sa buhay at bansa natin?

bakit si Limahong at hindi si Komrad Mao? bakit ang diwang pirata at hindi ang binhi ng kalayaan ang lumaganap dito sa atin? bakit kapitalismo at hindi sosyalismo ang namayani? bakit tayo mga alipin at hindi malaya?

bakit si Limahong at hindi si Komrad Mao? nakakalungkot isipin na natulad tayo sa South Africa kung saan inalipin ng mga puting dayuhan ang mga katutubong itim. ang Pilipinas ba ang katumbas ng Gaza Strip dito sa South East Asia?

bakit si Limahong at hindi si Komrad Mao? bakit tayo pumapayag na ginaganito tayo? wala silang karapatan na babuyin tayo at hindi sila ang dapat na nakikinabang sa yaman natin.
Kuzhur Wilson Sep 2013
My poetry, which knew it was
the cry of a lonely bird
on a solitary tree
in my village,
asked Spring its name.

Spring began to speak –

The fruit laden Vayyankatha, her thorny pangs, hijab-wearing  Guf, her minarets, Thondi  blushing red with kisses,  her moist lips, orphaned Adalodakam, Nellippuli in a polka dotted dress, Pulivakawaiting for the breeze, Anjili   head towards the south, yawning Cherupuuna, Pera with the names of grandmas scribbled on her leaves, Ilantha blowing into the hearth, Ilapongu rubbing his eyes, Irippa, Atha laughing noisily,Cholavenga in tattered clothes, Irumbakam, Padappa catching his breath after running, Pattipunna wagging his tail, bare footed Pattuthali, Thekku the noblest among them, Thekkotta, Neervalam  recollecting her last birth, Neeraal, sobbing Neelakkadambu, Pathimukam, lazy thanal murikku, Karimaruthu, Karinkura, Asttumayil, Velladevaram, Kattukadukka, the gluttonous Badam, amnesiac Vazhanna, boredVarachi, Nangmaila, Eucalyptuswith a sprained back, viscous red Rakthachandanam, saffron robed Rudraksham, Vakka, Vanchi,  Parangimaavu nostalgic of his ancestral home, Vari, Nedunaar, Marotti with a hundred offsprings, Malangara, Malampunna ,Nenmeni Vaka trying his luck in a lottery, Nelli with a sour smile.

Kadaplaavu doing sketches with leaves, Kari straying from the queue, Kattuthuvara buying things on credit, Kattutheyila boiling over, Kattupunna with a pus-oozing sore, Kumkumam putting a bindi on her forehead, starving Ventheku, Vellakadambu making a missed call, Kattadi standing aloof, her feeble hands,  flowering Ilanji, her fragrant trunk, sighing Aalmaram, Pachavattil, Pachilamaram  gossiping with the chameleon, Panachi,Pamparakumbil, Kadambu memories adorning her head, Kudamaram carrying provisions for the home,  Punnappa,Poongu, gray hairedChuruli, Chuvannakil  singing a folk song, dark skinned Vattil, Kulaku, Karinjaaval, sozzled Pamparam, Chorappayir, njama, Njaaval  tempting the birds, Njaara, Alasippooscratching his palm, Ashokam  humming a sad song.

Ezhilampala chewing on a masala paan, Peenaari wearing a tie, Peelivaka, Pulichakka with a broken leg, Pezhu demanding his wages, Kumbil, Kurangaadi, Kasukka with a dislocated elbow,Valiyakaara, Vallabham, Chavandi, stunning Chinnakil , Chittal with a failed brake, Vidana, Sheemappanji, the loan shark Odukku, Oda  on musth,fatherless Kadakonna, childlessShimshapa, Sindooram with a flushed face, Karinthakara singing the thannaaro, Vellappayir high on grass, Poothilanji showing off her blossoms, sour faced Kudampuli.

Wet in the rain Kulamaavu, Kudamaavu circling around himself, Pari from the netherworld,Poopathiri in a priest’s robe,  Poochakadambu on all fours, Kulappunna covered in a blanket, Kundalappala checking his astro forecast, Pachotti, ******* Perumaram, Perumbal  thinking of the sea, phlegm clogged Anathondi, Anakkotti, Cheruthuvara, Ilavangam, Thanni,naughty Thirukkalli,  Karappongu, embracing Kattadi, Thudali, Thelli, Kara, Malayathi,Malavirinji, shameless Kashumaavu,mud slinging Karuka, Vedinal, suicide prone Attumaruthu,Attuvanchi  who glides on the stream like a fallen shadow.

Mandaram  dressed in white, Vanna, brazen Mahagani, Karivelam doing the accounts,Jakarantha, Koombala, friendless Koovalam, Kattukamuku with his hands around friends, Kolli, Paruva,Krishnanaal with a crooked smile, Cocoa with no one to turn to, Cork,Palakapayyani, Pavizhamalli wearing necklace and bangles, a lonely Mazhamaram, Mangium, Mathalam exposing her *******, Chemmaram, Pashakottamaram, Malavembu, tearful Chamatha, Vatta, Vattakoombitired of running around, smoking Pine, Porippovanam, Kaaluvnthatherakam, Thembaavu, grinningDantaputri, Narivenga, Navathi, grumbling Mazhukkanjiram,Arayanjili,  Arayal playing a game with the wind.

Choola kissing the sizzling wind, Arinelli, Maavu reciting sadly the poem Mampazham,  Chandana vembu, Peraal stretching its back, Pulivaaka, Unnam, Naythanbakam,Karpooram in a slow glow, Naaykumbil, trumpeting Pongu, outcast Pottavaaka, bursting Poriyal, vagabond Ponthavaaka, Plaavu lost in some thought, Pootham  head covered , Ethappana  greening while yellowing, Manjadi, Mullanvenga, Mullilam lifting his dhoti to expose his genitals, Mullilavu hopping around, Moongappezhu, Neermaruthu saying enough is enough, withered Neermathalam ,Moottikkay, Ithi, Ithiyaal, Vella velam, Kalppayir, Kallar, Majakkadambu singing a lullaby, Choondappana wary of fish bones.

Stooping Punna, Matti scared of her big brother, Paarijaatham watching the midnight movie, Paalakal, Paali,Paarakam doing cartwheels, Viri, Athi showing off  her seeds,Ampazhammassaging his chest, Ayani inlove with her son, Manjakkonna, Manjamandaram in search of something, Chullithi with eyes closed, Kallilavu like an oozing rock, Malamandaram eyeing the vultures,Velleetti cursing the thunder, Venga,Veppu, Vraali, Akil, sighing Acacia,Balsa, Blanka, Beedimaram with a rattling cough,  Agasthi, Cherukonna with a sheepish smile, Kambali, woundedNagamaram.

Pathiri, touching his forehead to the ground, his eyes heavenward, Ankolam ruined by debts,Kattumarotti, Kundalappala, Aattumaruthu,Poovam, Erumanaakku, Karingotta, Vediplaavu his salary still unpaid, Venmurikku, Manjanaathi, Manimaruthu jolted awake, Mathagirivembu, Karaanjili  escorting his daughter, Karakongu,Karappongu, Ilippa on her way back, Ooravu half-awake after a dream and with a sucker smile, Ennappana about to immolate himself, fattened  Ennappine,Azhantha waiting for someone, Chorapatri with a cracked head,Sheemappoola,Poovankara, Malampuli, Puli with sharpened stakes.

Obese Theettipplaavu,Malambongu, Chorimathimurikku, Irippa bailing out his friend, Irumbakamwho lost his job, Kunkumappoo, Karinthaali, Scoot, Rose Kadambu, Aamathali, Aarampuli,Attilippucaught in the crowd, Irul  blessed by the elders, Vellavatti, whistling Mula, Kattukonna in a hat, Kaniiram learning the alphabets, broker Cheru,Kattuchembakam exposing his arm pit,Thandidiyan, Neeroli, Ezhachembakam waiting for her bus, Karimbana in a newly constructed house, Karivenga,Karivali writing a poem, Ungu in a baby frock, Udi, Plasha, Elamaruthupromising to meet later, Chembakam dying to hug.

Vellakil who bathes the kids, Vellavaaka who forgot his umbrella, Attuthekku who failed the exam, lustful Aattunochi,Malanthudali with her legs spread, Malanthengu with chest ****** up,Malamanchadi who is learning to count, Malambarathi exposing her *******, intoxicated Aval, Arana reciting the poem Karuna, insane Alakku who dashes off to the temple, Cheru who cannot stop washing clothes, Kudappana ready to elope, irreligious Jaathi, Silver Oak laughing boisterously, Kattuveppu waiting for the kids, Sumami ******* on a toffee, annoyed Parappoola,frightened Pinar, Ithi stopping her ears at swear words, Ithiyal with lots of smiles, Kovidaram with music in his mind, Ilakkali showing her belly, blossoming Ilavu, Chadachi who ***** sadistically, cool fingered Chandanam.

dominating Charakkonna, office going Cheelanthi, Gulgulu glued to Kochu channel, Gulmohur with dyed hair, Irul with a fuming face, early rising Kanikonna, Kanala who has a sound sleep, Karingali  who pees standing, Kambakam with an ***** *****, Kallavi  beseeching to stuff her up, Karanjili  quivering in lust, calm Karaal, Kaari who hums while *******, Kaavalam who naps after the toil,Thannimaram showing off her petals, Thambakam kissing the ****, Thellipayar savouring a *****,Neerkurunda in post-****** languor, Malaya breastfeeding her kid, bullying Kathi, mad hat Eetti,Cheeni  not remembering his mom,  Kunnivaka showing his gums, Kuppamanja who laughs in sleep, Othalanga swallowing poison, blooming Poovarasu.

Spring went on,
reeling off names to me.
The rain the sun the wind and the cold
Rolled in one after the other.
Spring kept pulling out
names from its memory.

People got scared of
my poetry gone wild.
They stopped passing that way.

A snake goes slithering away.
A hare finds its own path and dashes away.
A poothankiri, from a bush, flies away.



(Trans from Malayalam by Ra Sh)
1.      Mampazham (Ripe Mango) is the title of a famouspoem by Vyloppilli.
2.      Karuna (Compassion) is the title of a long poemby Kumaran Asan.
3.      Poothankiri – A white headed babbler.
4.      Thanaaro - An obscene devotional song.
President Snow Apr 2018
Kamusta ka na?
Masaya

Malaya na mula sa'yó
Suddenly, I realized that I'm okay this way
justayasantos Jun 2018
Malaya kong isinulat
Upang marinig
Salitang bibihira ng sambitin
Tanging sayo nais iparating

Malaya kong binigkas
Sintang giliw
Upang ikaw ay lubos na mahalin
Puso’y sayo lang tanging ibabaling

Malaya kong ibibitaw
Lahat ng nasaakin
Sa sintang iisa lamang ang nais
Puso’y maangkin

Malaya kong namaalam
Na ika’y makapiling
Sa sintang giliw
Na nais makamit
Maemae Tominio Sep 2016
sana nandito ka para nayayakap  kita,
sana nandito ka para mahagkan ka,
sana kahit kaunting oras lang  makasama ka,
mapakita ko lang kung gaano ka kahalaga.

sana noon pa kita nakilala,
sana naunahan ko sya,
di ka sana nasaktan at lumuha,
sa pagtataksil at mali nyang nagawa.

sana nabuo ako ng mas maaga,
baka sakaling nakilala kita,
hindi man kita masyadong mapasaya,
pero gagawin ko ang lahat para ika'y mapaligaya.

sana hindi nalang naging komplikado,
baka sakaling maipag mamalaki mo ko,
baka masabi mo na ako talaga ang mahal mo,
walang biro at hindi nag tatago.

sana hindi nalang kita nakilala,
para hindi na tayo nahihirapang dalawa,
pero salamat parin at dumating ka,
dahil tinuruan mo kong wag magpakatanga sakanya.

sana pinigilan ko nalang nararamdaman ko sayo,
para hindi ako luluha kapag iniwan mo,
sana hindi kita pinakinggan noong nagkagulo,
edi sana ngayon malaya na tayo.

sana kung may mag babalik ng nakaraan,
mas pipiliin kong manahimik nalang,
hindi magsasalita ng tunay na nararamdaman,
para sa huli wala ng nasasaktan.

alam kong minahal mo ko ng sobra,
pero hindi mo ba naisip  na mas mahal kita,
mas pipiliin kong maging masaya sila,
kaysa sa kaligayahan nating dalawa.

pero sa tuwing bibitawan na kita,
hindi mo alam kung gaano kasakit na mawalay ka,
kahit pigilan kong huwag pumatak ang mga luha,
wala akong magawa dahil kusa silang nagwawala.

sa rami ng pag subok na nalagpasan,
alam kong hindi pa iyon ang katapusan,
marami pang darating at dapat pag handaan,
ngunit di ko alam kung kaya ko pang labanan.

hindi ko alam kung naubos na ba ang luha ko sa kaiiyak,
dahil sa tuwing may problema ni isang butil walang pumapatak,
sanay na siguro ako sa relasyong ito,
panay iyak, away at gulo.

mahal kita kaya pilit kong kinakalimutan mga pangyayari,
kahit magulo,  alam kong sa puso mo ako'y bawing bawi,
hindi kita iiwan ano man ang mangyari,
kung iiwan man kita asahan **** ako ay uuwi.

pagpasensyahan mo na kung abnormal ako minsan,
ganto talaga ako pero masarap mag mahal,
minsan ka ng iniwan ngunit di ka kakalimutan,
bihira ka lang makahanap ng katulad ko na mapag mahal.

alam kong masasakit ang lahat ng Sanang nasabi ko,
isip ang may gusto ngunit puso'y binabago,
sana tama ang puso kong manatili sayo,
sayo mahal ko , puso ko' y sinakop mo.

#love
#chances
aL Nov 2018
Ang saya ay kasama
Kahit na sa pagmasid na lamang
Sapat nang makita kang malaya
Pagmamahal nalang ay itago sa abang

Kung mapagkalooban pa man ng iyong pansin
Ako ay mas makasusumpong pa ng ligaya
Pagpatawad mo lamang naman sakin
Ay ang iisa at natatanging hiling ng aking esperanza

Sa iyong paglisan sa susunod na mga araw
May bagong makikilala't sa atensyon mo ay pupukaw
Samantalang ako'y patuloy na maghihitay pa
Sa aking puso't isip, ika'y dala dala
Sapagkat
.
.
.
.
.
iKaW LaNg ZaP@+ NaH. . . .
Jk
My name aint Ed but i am edgy

— The End —