May mga oras na alam **** nasaksaktan ka
Ngunit hindi mo malaman kung bakit ba
Mga emosyong ayaw magpakita
Kahit sa mga mata'y hindi ito madama.

                             May mga araw na ang iyong puso'y nangungulila
                             Sa mga memorya ng ulan na tumila
                             Nagmumuni-muni habang nakahiga sa maliit na kama
                             Hindi malaman, bakit ba nagkaganito na?

May mga gabi na mapapaupo ka sa inyong balkonahe
Mga titig ay nasa mga tala na tila may sinasabi
Ang hiling **** kaytagal nang naisantabi
Ngayon kaya ay mangyayari?

                Oh, aking sarili!
                Minsa'y kailangan mo ring magpahinga
                Sa mga problemang dahilan ng iyong panlulumbay
                Iyong harapin ng positibo ang hiram na buhay.



*There are times that you know you're in pain
Yet you can't figure out the reason you feel lame
Hidden emotions, unclear, unseen
Even the eyes can't give the look of what you're feelin'

                               There are some days when your heart feels empty
                               Yearning for the memory of the downpour that had stopped
                               Meditating while lying on the bed that is tiny
                               Asking yourself, how did this happen, it feels so rough

There's this kind of night when you'd sit outside at the balcony
Gazing at the stars that seem to be saying something
Your wish that was set aside and buried in your mind
Would it be granted now?

                My dear self,
                Sometimes you need to stop and take a rest
                From your problems that sadden you the deepest
               And face the positivity of life; "our lives are borrowed,
                  don't let the eyebrows be furrowed."

Nilawis ng dilim ang mayorya ng mga ilaw sa kalangitan
Ang kapanglawan ng mga ulap na nagdaan ay nakakapangilabot
Kumikinang ang maliliit na butas sa telang itim na tumatalukbong sa himpapawid
At sa bawat minutong nagdadaan may tila bang may naglalaro sa balabal ng karimlan
Tila may kutsilyong pumupunit sa alapaap para makasilip ang liwanag
Ngunit muling isasara ang tastas na nagawa sa segundong ito'y nagsimulang bumuka

May mga bulalakaw na nagpakita.

Tayong limang nakahilata sa kamang kayumanggi na sinapinan ng damo
Agad-agad tumingala sa pag-asang tayo'y makakahiling sa mga nauupos na bato
Ang saglit na gumuhit ang bulalakaw ay nag-umapaw tayo sa tuwa
Halata ang paniniwala sa pamahiing matutupad ang pangarap kapag humiling ka
Sa isa't kalahating segundo na iyon na nagising ang ating mga diwa
Ang mga daliri ay nakaturo sa nagdaang hulagway na hindi na maibabalik

Sabay-sabay tayong pumikit.

At sa pagbukas ng mga bintana patungo sa ating mga kaluluwa
Ang isa sa atin ay nagreklamo; "Hindi ko nakita!"
At sa kanyang pagsamo sa uniberso na magbigay pa ng pagkakataong humiling
Paghalakhak at malarong panunukso ang nakuha niya mula sa atin
Habang ang mapangilabot na simoy ng hangin ay humaplos sa ating mga katawan
At ang katatawanan ay napalitan ng isang tanong walang kasiguraduhan:

"Kailan kaya ulit mangyayari 'to?"

Na tayo ay magkakasama sa isang pagkakataong
Walang inaalalang pagsalansang ng mundong hindi tayo
Na ang tanging balabal na bumabalot sa ating mga puso ay ang yakap natin sa isa't-isa
Na ang kalinawan ng ating mga isip ay nagiging malaya
Magpakita lagpas pa sa pagkislap sa gilid ng balintataw ng mata
Na kung saan, tayong matatalik na magkaibigan,

Tayo ay masaya.

Sa bawat pilit na pag-alpas natin mula sa bisig ng nakaambang
Mapanglaw na kinabukasan, tayo'y palaging magtatagpo dito
—Hindi ko sinasabing sa plazang ito kung saan ang usok ng sigarilyo ay lumulunod sa baga,
Kung saan ang mga punong nakahilera ay nakahubad at dayupay,
Kung saan lingid ang ating kagustuhan gawing tirahan ang tinalikdang plaza na ito—
Kung hindi, dito! Sa pagkakataong busilak ang tawanan at totoo ang ating pagkakaibigan

Sa huling pagkakataon tumingala tayo.

Lubusin natin ang pagkakataong kinakalmot ng mga anghel ang kalangitan
Magpakasasa tayo sa saglit na pinatotohanan natin ang pamahiin
Na kapag humiling ka sa bumabagsak na bituin ito'y magkakatotoo
Na inuulok natin ang isa't-isa ipikit ang mga mata sa bawat ilaw na gumuguhit
Sa himpapawid na madilim na mamaya ay babalik sa maulap na umaga
At sa nagbabadyang pagtatapos ng pag-ulan ng ilaw at muling pagbukas ng ating mga mata

Hanggang sa huling bulalakaw,

Kaibigan,

**humiling ka.

Minsan napapaisip ako,
Bakit yung mga tauhan sa isang storya o palabas,
Ang bilis nilang mahanap yung taong para sakanila
Yung taong alam nilang bubuo sa buhay at storya nila

Piksyunado nga lang pala lahat,
Sa totoong buhay
Kailangan mo munang masaktan ng sobra
Bago dumating yung taong bubuo sayo at wawasak sayo

Madalas lagi akong naghihintay sa panahon na yon
Pero gaano nga ba kadalas ang lagi o minsan?
Araw araw, gabi gabi
O pagsikat ng araw at paglitaw ng buwan

Sa bagay bata pa naman ako
Marami pa akong pagdadaanan
At dadaanang dilim at pasakit galing sa iba
Pati na rin sa sarili ko

Kaso hindi ko talaga maiwasang malungkot
Araw araw kasi may bumubulong sakin
Bumubulong na "Tapusin mo na buhay mo"
"Wala namang nangyayari"

Hindi ko alam kung magpapatalo ba ako
Sa isang bulong
O ipapanalo ko yung laban na to
Dahil bigay to ng Diyos

Sana nga kayanin ko hanggang dulo
Sana magpakita na yung taong bubuo sakin
Kahit sa pansamantalang araw lang o buwan o taon
Para naman masabi ko sa sarili ko na minsan naging masaya rin ako.