Tatakpan ko ang aking mata,
Upang katotohana'y hindi makita,
Saki'y wala ka na,
Tumakbo ka papunta sa iba,
Pilit kitang hinabol,
Ngunit walang napala hanggang sa mahapo,
Ang liwanag nang kahapon,
Bigla na lang naglaho,
Pirmeng nakatingin sa lupa kung may bakas ba,
Ngunit sa kapal ng dilim mistulang bulag na.
Nasasaktan ngunit kailangang manahimik,
Para bang sa lalamunan ko'y malalim na tinik,
Takpan ng ngiti ang pait,
Tanggapin kahit na sobrang sakit,
Kahit ano namang sigaw ang ipilit,
Hindi mo rin naman maririnig,
Himutik ng puso ay patatahanin ko,
Mananatili na lamang pipi upang hindi na makagambala pa sa'yo.
Minsan kong narinig sa mula sa iyong bibig,
Mga salitang nagbigay ng ngiti na hindi madadaig,
Hindi mapapantayan ng kahit na sino man,
Ngunit nang lumisan ka noon ko natutunan,
Ang mundo ko'y tumahimik,
Wala ni kahit anong imik,
Hindi parin mapakali pero nangungulila sa'yong halik,
Haplos at yakap mo'y di na madadama pa,
Labis na katahimikan mistulang bingi na.
