Klassiekers die ik lees raken
vaak niet aan pagina zeven.
Stoppen kan ik ook niet maken
want boeken lezen is mijn leven.

Ik lees al zeker zo'n vijf jaar
intensief hetzelfde boek.
'k Ben zelfs bezig in twee paar
en de vijfde die is zoek.

Voor kerst kreeg ik twee dikke krakers,
bij m'n verjaardag 'n kleinfijn boekie.
Wat enig, drie eeuwige kastbewakers
om te verzamelen in dat grijze hoekie.

De letters vroegen me het op te geven.
Eindscore versus de prentjes: nul tegen zeven.

Het gebeurt dat ik van paling droom.
Ik keer woord na woord,
zie *** de kok zijn lepel plooit, vermoordt
uit woede en de redder, zonder schroom,
in zijn racecar van de radar
vertrekt. Tot ik wakker word en zie
dat mijn koorts op het meetsysteem
duidelijk een strook te ver trekt,
verder dan ik zou willen lezen.
Neem een pil, lip, neem een
libellebil, dan zal je genezen.

Tja, ik probeer wel nederlands te schrijven,
God weet dat ik het niet kan.
Ik ga niet nog een ******* boek lezen,
Dus we maken er het beste van.

Eerst moet je bedenken wat je überhaupt gaat schrijven.
Geen idee, niet dat ik ooit goeie ideeën heb.
Dus dan gaan we maar weer rijmen,
Alsof het van een rijmwebsite komt, het is haast "nep"

Als je dan eindelijk inspiratie hebt,
*** ga je het dan verwoorden?
Nederlands is gewoon een kuttaal.
Rens, ik ga je op een dag echt nog vermoorden (misschien)

En nu is het klaar met die kutrijmpjes,
Het werkt alleen maar in het Engels.
Ik wilde een rijmwoord bedenken,
Het eerste dat in me opkwam was "soepstengels"

Help lol

Lezen en schrijven,
in levenden lijve
ondervinden
wat mensen kan verbinden.

Als plant word ik afgeschilderd.
Mijn haar, nagels en baard worden verwilderd
op het doek gezet.

Ik moet pillen hoesten,
slijmen slikken, nee andersom
en 'k zal maar knikken
als ze vragen om mijn drankje in te dikken.

Stimulatie van mijn zintuigen
viel al meer dan eens in duigen.
Er is niet veel over te lezen
of ik zal verdorren of genezen,
of ik bloei. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen
van vaste structuren en systemen.

Ik adem nog, dat doe ik zelf,
ik heb nog veel te geven.
Soms duurt het er twee of zeven,
soms elf of negen, minuten, dagen,
weken, maanden, jaren. Hoedanook wil ik stoppen met stil leven, ik heb lang genoeg
in bed gelegen.

Ik herken je nog maar half.
Jij was de enige die met vervallen zalf
onze wondes bleef genezen.
Ik hoop nog dat je dit kan lezen
of dat je minstens weet
dat wij dagelijks dankbaar waren
voor alles wat je deed.

Het sijpelt stilaan binnen.
Het valt niet te begrijpen ***.
Je ziet dat niet beginnen.
Zeg nu al dat je van haar houdt
voordat de lucht komt te veranderen
en langzaamaan, tot het onhoudbare toe,
zijn kleur verliest, vergrauwt.

Binnenkort zien wij je terug.
Dan verwacht ik van die fiere dame
zachte, lieve klopjes op mijn rug,
zoals toen we bij jou, na het vallen, om troost
en zalfjes kwamen.

Bedankt aan de schepper
van ondenkbare verwachtingen,
oninlosbare kleppers
van dromen die niemand kan bekomen
in het echt.

Och god, wat was het wreed
van jullie om mij dit te laten denken,
dit te laten lezen, mazen in de daden
kon ik zelf niet bewijzen, het schenken
van beladen hersenbeelden die te veel,
weelderig snel verveelden.

Ma echt merci voor romantiek in fictie
dat dat de laatsten mogen zijn die ik zie.

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Acht keer nee,
afgewezen
ocharm die mensen
die dat allemaal moeten lezen.
Doe ze de beste wensen,
de groetjes aan Theresa may.

Baguetten op de plank
Doe maar niet zo frank
rijk zijn is niet veel gegeven
gierig blijven in het leven

Dure kazen, zachte hazen,
ham, spek, varken, vlees, geen pezen
de verhalen die ik lees, wij lezen
die we samen lazen.

In bed, detective, hees
avontuur a la het collective
van britse, noorse
hard doorboorse en gekookte
uit het boekje
rechercheurs die rookten
brachten lowietje een bezoekje
of crashten op de beurs.

Geroep op straat
van twijfelachtige figuren,
te mager als een graat
of walvis in de luren.
Het gaat van katten bellen
naar afgewezen,
oneerbiedige voorstellen.
Soms loopt het uit de hand
en is de schuld te lezen
op een te mooie achterkant.

Ik wil beter worden,
genezen, waar kan ik het lezen,
*** word ik een onwijs wijs wezen.

Nooit iedereen,
nooit niet niemand,
altijd iemand.

Het is nog altijd onmogelijk
iedereen tevreden
stellen.

Dus beperk jezelf tot wie het meest
betekent.

Wij geloven dat de ringen,
die jullie om elkaars vinger
schoven, niet anders kunnen
dan een prachtige toekomst beloven.

Hartelijke felicitaties met
die wonderlijke dag en de komende dagen.
Mag ik me nu dan aan het bruidsboeket
gaan wagen?

Jullie hebben een heuse boot betreden,
denk eens, *** lang is het al geleden
dat jullie elkaar mochten ontmoeten
ondertussen, aan het altaar, groeten.

Wij wensen jullie de allermooiste dag
die ooit heeft mogen wezen
en hopen dat we later, met een lach,
nog vele fijne dagen in jullie leven samen lezen.

De krant en de schepen zijn gebeld.
De hele buurt stond versteld
te lezen dat het optreden
vrouwonvriendelijk zou wezen.

Er werd bikkelhard gestreden
en uiteindelijk beslist
dat de school zich had vergist.
Of ze zich excuseren,
zal de tijd ons leren.

Je moet gewoon een lach opzetten,
vrolijk zijn of er een boekje over lezen.

Wauw, bedankt, ik zal erop letten.
Dan ben ik vast morgen weer genezen.

Ik wou dat ik een dikke
knuffel op kon sturen
naar iedereen die ze liggen
hebben, zowel in watten als in luren.

Ik zou willen dat via dit geschrift,
alle mensen die dit lezen
pillen kregen die *** geschifte
situatie doen genezen.

Ik mis pintjes, ik mis vriendjes,
ik mis filmpjes en verdientjes.
Ik besef dat is maar pindanootjes
naast alle mogelijke zootjes.

Houd vol, doe wat kan, lieve mensen,
dan kunnen we elkaar misschien
nog een zalig kerstmis wensen.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.