Ang daming gagawin.
Di na alam ang uunahin.
May mga proyekto't takdang aralin,
At mga thesis na di alam kung kaya bang tapusin.
Nakakasawang mga papel
Pero di ko kayang bitawan.

Lugmok, at laglag ang balikat,
Nang bigla kang sumabay sakin sa paglakad,
Nagyayang samahan ka at mamaya na gawin ang lahat.
Pumayag pa rin ako kahit baka ang oras ay di sumapat.

Ginabi tayo at nagsisisi ako,
Di dahil sa takot na di matapos ang mga gagawin ko,
Kundi dahil sa mga dahilan mo
Kung bakit kinailangan kong sumama sa'yo.

Namiss kita, napansin mo ba?
Hindi, kasi ang nasa isip mo kanina puro siya,
Siya na mahal mo pero di ka nakikita.
Pano naman akong nakikita't mahal na mahal ka?
Hanggang balikat, panyo, at kaibigan na lang ba?
Nakakasawang mga papel
Pero di ko kayang bitawan.

Tahimik ang gabi, ngunit may ugong,
Parang kulog sa dibdib na ayaw matulog.
May bagyong di dumaan, pero ang init ay sobra,
‘Yung singaw ng katawan, parang sabaw ng nilaga.

Matagal ko nang sinarhan ang pintuang may sigaw,
Hinayaang maipon ang init sa ilalim ng balabal.
Parang alkansyang bato—hindi mo mabasag,
Pero puno na ng barya... at bawal i-withdraw, laglag.

Kada tingin sa relo, may oras ng delubyo,
Ngunit laging missed call ang tanong sa sentido.
May luhang hindi sa mata dumadaloy,
At may luhang gustong isaboy… pero huwag, hoy!

Ito'y hindi libog na bastos at mababaw,
Ito'y sigaw ng kaluluwang gustong magpaalpas ng dangal.
Isang likhang apoy na gustong umulan,
Pero paano kung ang langit ay hindi handang makidamay?

May lupa sa dulo ng alon at ulap,
Na tigang sa luha ng pawis at hirap.
Dati’y sagrado, minana ng lahi,
Ngayo’y may tarangkang may ngiting mapang-api.

Nilagdaan sa lamesang mabango’t marmol,
Ng mga pusong ang dugo’y may amoy dolyar at alkohol.
Sa palad ng banyaga’y lupang kay kayumanggi,
Isinugal ng gobyernong walang pakialam kundi salapi.

Kapalit ng kasunduan ay selyong bulok,
At ngiting plastik sa mukhang plastik din ang usok.
Ang tigang na lupa, imbes diligan ng pag-asa,
Ay binili’t sinamsam ng banyagang walang alaala.

Tahimik ang bayan, ngunit hindi bulag,
Alam na ang yaman ay kinurakot, walang laglag.
Ang punong may bunga’y pinutol sa lihim,
Para may masandalan ang politiko sa dilim.

At kung itanong mo, “Saan napunta ang lupang minamahal?”
Nasa mapa pa rin—pero sa pangalan, banyaga ang may dangal.
Tayo'y naiwan sa gilid, may plaka sa dibdib:
"Pagmamay-ari ng dayuhan. Pinagpalit sa limos, sa ilalim ng bibig."