Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Eugene Aug 2017
"Hoy! Bata! Magpapakamatay ka ba?"

"Magpapakamatay ka nga e. Buhay nga naman o!"

"Sigurado ka na ba sa gagawin mo, bata? May maghahahanap ba sa iyo kapag nawala ka? May magluluksa ba sa bangkay mo kapag namatay ka?"

"Bata ka pa. Alam kong marami ka pang pangarap sa buhay mo. Kung may magulang ka pa at mga kapatid, sana naiisip mo rin sila. Sana mararamdaman mo rin ang mararamdaman nila kapag nalaman nilang magtatangka kang magpakamatay. Isipin mo bata."

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay wala ng nagmamahal sa iyo, sige.. ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Sige, bata. Mauna na ako. Advance rest in peace."

Dinig na dinig ko pa ang paghampas ng malalakas na alon sa baybayin nang mga sandaling iyon. Naalala ko pang nababasa na rin ang aking mukha sa bawat tubig-alat na dumadampi sa akin noong mga panahong tinangka kong magpakamatay.

Gusto kong wakasan ang aking buhay.
Gusto kong malunod.
Gusto kong tangayin ng mga alon ang aking katawan.
Gusto kong mapuno ng tubig-alat ang aking ilong at bunganga hanggang sa mawalan na ako ng hininga at unti-unting bumulusok pailalim sa kailaliman ng dagat.

Ngunit... ang salitang binitiwan ng isang taong iyon ang nagsilbing leksiyon sa akin na pahalagahan pa ang aking buhay at ang mga taong nagmahal sa akin.

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay walang nagmamahal sa iyo, sige, ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal."

Noon, akala ko ang pagpapakamatay ang solusyon upang takasan ko ang dagok sa aking buhay. Nawalan ako ng tunay na ina. Namatayan ako ng ama. Pinagmalupitan ako ng aking madrasta. Hindi ako minahal ng mga kapatid ko sa ama. Kaya naglayas ako at napadpad sa baybaying dagat at doon ay naisipan ko na lamang na magpatiwakal.

Nawalan man ako ng magulang pero alam kung may nagmamahal pa rin sa akin. Hindi ko sila kadugo pero lagi silang nariyan para palakasin ang loob ko. Sila ang mga tinatawag kong mga kaibigan.
Pagkatapos ng nangyari noong pagtatangka ko ay ipinagpatuloy ko ang aking buhay. Sa tulong ng aking mga kaibigan ay nagtagumpay akong maging masaya.

Hindi ako nag-iisa. Tinulungan din nila akong magbalik-loob sa Diyos. Ang mga nagawa nila ay isang napakalaking biyaya sa akin.

"Kung sa tingin mo ay hindi mo na kaya, magsabi ka lang. Kaming bahala sa iyo," naalala kong sabi ni Jem.

"Kaibigan mo kami. Huwag kang mahiyang magkuwento sa amin. Promise, makikinig kami," pag-aalo sa akin noon ni Jinky.

"Hindi lang ikaw ang may pinakamabigat na suliranin sa mundo, Igan. May mas mabigat pa sa pinagdaraanan mo. Tiwala lang na makakayanan mo ang lahat," kumpiyansa namang wika ni Kuya Ryan.

"Kalimutan mo ang mga bagay na nagpapadagdag lang ng kalungkutan diyan sa puso mo. Tandaan mo, ang Diyos ay laging nakaakbay sa iyo. Nandito ako. Narito kaming mga kaibigan mo. Tutulungan ka naming bumangon," nakangiting saad ni Charm.

"Huwag ka na ulit magtangkang magpakalunod sa dagat ha? Kapag ginawa mo ulit iyon, kami na ang lulunod sa iyo. Ha-ha. Biro lang. Lakasan mo ang loob mo. Hindi ka nag-iisa," ang loko-lokong wika ni Otep.

Sa tuwing maalala ko ang mga kataga at salitang galing sa mga tunay kong kaibigan, panatag palagi ang loob ko na hindi ko na uulitin ang nangyaring iyon sa buhay ko. Papahalagahan ko ang hiram na buhay na ipinagkaloob sa akin ng Maykapal. Gagawin ko ang lahat upang maging masaya.

Narito ako ngayon sa Manila Bay at naglalakad-lakad. Gusto ko lang sariwain ang mga alaalang naging tulay noon upang pahalagahan ang buhay ko ngayon. Hindi man lamang ako nakapagpasalamat sa taong sumaway sa akin noon. Kung may pagkakataong makita ko man siya ay taos-puso akong magpapasalamat sa kaniya.

Pinagmasdan ko ang karagatan. Wala pang isang minuto akong naroon ay may nahagip ng mga mata ako ang isang babae na dumaan sa harapan ko. Patungo siya sa mabatong bahagi. Tila wala siya sa kaniyang sarili.

Nilingon ko ang paligid. Wala man lamang nakapansin sa kaniya. At wala ngang masyadong tao na naroon nang mga oras na iyon.

Mukhang magpapakamatay yata siya. Alam ko ang eksenang ito. Kung dati ako ang nasa posisyon niya, ngayon naman ay ang babaeng ito. At dahil ayokong may mangyaring masama sa kaniya, ako naman ngayon ang gagawa ng paraan para matulungan siya.

"Miss, magpapakamatay ka ba?" hindi niya ako nilingon.

"Magpapakamatay ka nga. Sigurado ka na ba sa gagawin mo?" lumingon siya sa akin at kitang-kita ko ang luhaan niyang mukha.

"Alam ba ng pamilya mo ang gagawin mo? Alam mo ba ang mararamdaman ng ina at ama mo kapag nawala ka? Sa tingin mo ba ay tama ang gagawin mo?" nakita kong napabuntong-hininga siya na tila nag-iisip sa mga ibinabatong tanong ko.

"Napagdaanan ko na rin iyan at diyan din mismo sa mga batong iyan ako dapat na magpapakamatay. Pero... hindi ko itinuloy. Alam mo ba kung bakit?" tumingin siya sa gawi ko at nagtama ang aming paningin. Parehong nangungusap.

"Ba-bakit?" nauutal niyang tanong sa akin.

"Bakit? Dahil wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Ang buhay natin ay mahalaga. Sana maisip mo iyon. Hindi pa huli ang lahat para itama ang mga bagay na sa tingin mo ay mali o nagawa mo. Hiram lamang ang buhay natin. Magtiwala ka, Miss. Mahal tayo ng Panginoon. Mahal niya ang buhay natin. At alam kong mahal mo rin ang buhay mo," iyon ang mga huling katagang binitiwan ko saka ako tumalikod sa kaniya.

Hindi pa man ako nakakahakbang ay narinig kong tinawag niya ako. At nang lumingon ako ay bigla na lamang niya akong niyakap.

**

Ang pangalan niya ay Yssa at siya lang naman ang babaeng tinulungan ko tatlong buwan na ang nakararaan. Siya lang naman ngayon ang kasintahan ko. Pareho kaming nagtangkang wakasan ang aming buhay, ngunit pareho din naming napagtantong hiram lamang ito at dapat na mahalin namin. Sinong mag-aakala na kami ang magkakatuluyan sa huli?
M G Hsieh May 2016
Munting hiram na buhay,                             When will this rented
kelan pa yayaon?                                            lifetime pass?
Pina-walang kabuluhan                                Time has taken  
ang oras na lumipas.                                      the sense of things.
Panahon na sinaksi                                         I have witnessed
pawang di akin sarili.                                    what is not mine.

Kelan ang katapusan?                                    When will this end?
Sa oras ng pagtanggap                                   In accepting
ng tinig mo? Irog,                                            your voice? My dear,
ika'y aking kamatayan.                                   you are my death.

Ano ang pinangakong                                    Where is
payapa at galak,                                               peace and joy
kung puso'y sumisikap                                   if the heart still toils
sa inaasahang pangarap?                                towards it's endeavors?

Kelan mabubuksan                                          When will I unlock
ang pagkakataon ng pangakong                    the promise
ligaya mula sa kamay mo?                              from your hands?
Di pa sapat ang pagsunod?                             Is compliance not enough?

Asan na ang hinanap pangarap na ligaya,      Where is happiness
mula sa pawis, pagnanasa?                               sought with sweat and desire
Gawin ang lahat                                                  of risking all                
sa anumang konsekwnsya?                               no matter what?

Sino ako? Taong                                               Who am I? so presumptive
mapangahas sa sariling kalooban,                 of my own will,
ligaw sa ilang,                                                   lost in the wild,
lasing sa layaw,                                                  drunk for indulgence,
lulon sa kadiliman at kawalan.                        drowned into its depths.

ano ako sa Yo?                                                   what am i to You?
yapak.                                                      ­           footprints.
alabok.                                              ­                  dust.
pinag-duraang basura ng lansangan.            garbage spit in the street.

Ginawa mo aking kapalaran,                           You made me thus,
palayok at pinggan.                                           as a clay ***.
Sa yong kagustuhan                                          Transformed and used
tadhanang pupuntahan.                                    for what you forge.

Aking tanggap                                                    I accept
kawalan ng karapatan,                                      lost of rights,
pagsuko ng kalayaan,                                       surrendered freedom,
layag sa kagustuhan,                                         adrift from wants,

yaong kababaan.                                                and lowly.
Paglisan ng sarili, bihag                                    when i abandon myself, as Your
at lingkod mo,                                                      captive and servant
nawa'y malaya sa mundo.                                  may i be free of this world.
Taltoy Jan 2018
Hindi akin,
Hindi rin iyo,
Walang nagmamay-ari,
Ng mga sandaling ito.

Sapagkat mga ito'y di nagtatagal,
Ang mga ito'y panandalian lamang,
Ang pait at tamis, di nananatili,
Dahil ang bawat segundong dumadaan ay hiram na sandali.

Ano bang magagawa ko sa mga hiram na sandali?
Kailan susunggaban? Kailan magtitimpi?
Subalit puso ko'y tila nagmamadali,
Tuwing dumarating, mga hiram na sandali.
Jasmin Jul 2015
May mga oras na alam **** nasaksaktan ka
Ngunit hindi mo malaman kung bakit ba
Mga emosyong ayaw magpakita
Kahit sa mga mata'y hindi ito madama.

                             May mga araw na ang iyong puso'y nangungulila
                             Sa mga memorya ng ulan na tumila
                             Nagmumuni-muni habang nakahiga sa maliit na kama
                             Hindi malaman, bakit ba nagkaganito na?

May mga gabi na mapapaupo ka sa inyong balkonahe
Mga titig ay nasa mga tala na tila may sinasabi
Ang hiling **** kaytagal nang naisantabi
Ngayon kaya ay mangyayari?

                Oh, aking sarili!
                Minsa'y kailangan mo ring magpahinga
                Sa mga problemang dahilan ng iyong panlulumbay
                Iyong harapin ng positibo ang hiram na buhay.



*There are times that you know you're in pain
Yet you can't figure out the reason you feel lame
Hidden emotions, unclear, unseen
Even the eyes can't give the look of what you're feelin'

                               There are some days when your heart feels empty
                               Yearning for the memory of the downpour that had stopped
                               Meditating while lying on the bed that is tiny
                               Asking yourself, how did this happen, it feels so rough

There's this kind of night when you'd sit outside at the balcony
Gazing at the stars that seem to be saying something
Your wish that was set aside and buried in your mind
Would it be granted now?

                My dear self,
                Sometimes you need to stop and take a rest
                From your problems that sadden you the deepest
               And face the positivity of life; "our lives are borrowed,
                  don't let the eyebrows be furrowed."
012917

Naisip kong magpatangay sa hanging kumot sa aking paggising. Naisip kong hamunin ang araw ng mga talatang pasalaysay at huminto gamit ang panalangin.

Isa, dalawa, tatlo: oo, ito na ang ikatlong araw nang tayong ipinalipad sa iba't ibang dako -- patungo sa bawat sulok ng mga pangarap at doo'y sabay-sabay nating maitataas ang Kanyang Ngalan.

Di ko kayang amuhin ang bawat petsa sa kalendaryo para lang maggising tayo't muling mabuo. Di ko kayang sipulan ang ulap na kukumpas sa kalangitang hindi naman nagbabago.

Sa bawat pangarap na minsang natabunan ng ating mga mapapait na nakaraan -- mga pangarap na ni minsa'y di sumagi sa isipang mabubuo natin nang sabay; oo, posible palang maitagpi-tagpi ang bawat istorya para sa mas malaki pang larawang ni minsa'y di natin nasilayang mag-isa.

Marahil napuno tayo ng takot na muling humakbang sa bukas pagkat nahihila tayo ng dilim. Marahil kinain tayo ng sakit, kirot at alalahanin kaya naman tila kayhirap nang lakaran ang tubig ng pagpapala. Pero kahit na -- kahit na lumubog pa tayo sa kumunoy ng distansya't walang kasiguraduha'y may iisa pa rin tayong di dapat na bitiwan -- na patuloy tayong kumapit sa iisang Ngalang titingalain natin hanggang sa Kanyang pagdating.

Siguro nga mapapagod tayo pagkat taksil ang landas o ang pagkakataon pero hindi pa ba ito sapat na dahilan para muling masubok at tayo't tuluyang magpasakop? Kung ang lupa nga'y kayang sakupin ng mga dayuhan lang; ano pa't ang puso't buhay nating tanging hiram lang? Kakatok hindi ang pangarap bagkus ang may dala ng mga ito; ilapit mo ang mga kamay sa puso at doo'y mabubuksan ang pintong may sagot sa mga hiling at dasal mo. Mabuhay si Kristo! Buhay Siya sa iyo!
Para sa mga kaibigan ko sa Brave Heart! Mabuhay si Lord sa puso ng bawat isa!
Don Bouchard Feb 2014
Nyla felt the heavy steps coming up the stoop
Before the muffled thud of snowy feet...
Hurried to the stove to check the roast,
Apron-wiped her brow from oven heat.

In from chores, her Hiram stood a little bowed,
"I'm worried 'bout Old Sol," was all he said,
"I know it's nearly April now, but still, somehow,
He's failing." In his voice she heard a quiet dread.

"I know he's getting old...nearing twenty-two."
Words came spilling out, and Nyla stood to hear,
"The cold is hard for him to take; I feel it, too,
And February was so long and cold and drear."

"The longer days still colder grow... are hard
On every living thing, except a dormant few.
Our flagging summer memories become marred;
Old horses and old men lose hopeful views."

"I'll go down with an extra scoop of oats,"
Old Hiram said. "Perhaps to cheer him up a bit."
Nyla didn't argue, turned down the stove,
Finished table chores, and found her place to sit.

In only minutes Nyla heard the slow footfall;
Asked, "Hiram?" then said nothing more.
No words were needed for she knew it all,
And held her husband close beside the kitchen door.
Estranghero ang bawat numero
Arok kong ikaw iyon
Ang boses **** tila nasobrahan sa kape
Parang may giyera lang sa himpapawid.

"Yung katext mo kanina," yan ang sagot mo
Akala mo siguro wala akong ideya
Sa pagkatao mo.

Naisip ko rin yun
Na tawagan ka mula sa hiram na numero
Nang masanay ang pandinig
Sa boses **** walang kalambing-lambing.

Wala naman tayong listahan
"Long time, no communication," pa ang sambit mo
Bakit ba at tila ako'y miss mo na?
Wala naman akong masasabi sa kabilang linya.

Nagsinungaling ako
Nang sabihin ko ang porsyento ng baterya
Hindi sa ayaw kitang kausapin
Bagkus, wala akong maisip na tamang salita
Hindi ako makapag-isip ng tama
Sana ang diwa ko'y kasama mo na lang.

Yung pangako mo'y biglang napako
Akala ko nga malapit na
At tila binibilang ko ang nasa kalendaryo
Ako'y bigong muli.

Tatlong taong lumipas
Pero walang kupas ang kahapon
Sigurado akong tanda mo pa ang lahat
Na ang kahapon nati'y
Kailanma'y hindi pa tinutuldukan.

Kung ang pahinang ito'y mali sa katotohanan
Isa lang ang panalangin ko sa kanya
Na itong damdaming mahimlay na lamang
Pagkat ang lugar nito ngayo'y
Nasa tamang kondisyon pa naman.

Ramdam ko ang paghanga mo
Hindi ako manhid na minsang inisip mo
Hindi mo naman sinubukan noon,
Ba't ba pilit **** nililimot na mayroon pang ngayon?

At kung ang bukas ay wala nang araw
Sana'y ang pag-ibig ay sinimulan na noon pa man
Hindi pa man ramdam ang tunay
Bagkus sana ngayo'y kontinwasyon na lamang.

Wag nating takbuhin ang lakbaying ito
Hayaang ang layag ay dalhin ng hangin
Nang hindi makontra ang tamang ihip nito
At sa bagyong paparating
Ay maging handa na tayo.

Kung papalarin na tayo'y maparoon
Sa dakong Norte kung saan ang tama'y nakatrono
Hayaan nating ang oras ang maging saksi
Hindi ang magka-ibayong lupa ang tumuon.

(6/3/2014 @xirlleelang)
Elizabeth Oct 2015
Araw araw ako'y naglalakbay
Sa jeepney at tryk, nakasakay
Madalas naglalakad sa tulay
Nakasilong sa dahong makukulay

Nang dumilat ang ulap at nagmasid
Aral sa buhay ko'y dumarami
Bilang ng tao at hilaw na kapatid
Ako'y saksi sa kanilang pasanin

Matatandang panot, hayop na pilay
Batang walang saplot, naka-bitay
Babaeng may sanggol na alay
Kumakatok, nanlilimos ng karamay

Binuksan nila ang mga mata ko
Sa katotohanang pilit tinatago
Mga bangungot sa bawat kanto
Nabubulunan sa hiram na piso

Sa bawa't yapak ng aking lakbay
Dama ang kayamanan ng tao
Higit pa sa laman ng aking bulsa
Ang gintong binuo sa katauhan ko

*Taya!
112915 #12:28PM

Naglisawan ang mga katauhang nakaputi
At siya’y mistulang diwata
Sa kanyang putong at pamato.

“May kuwit ang Langit *
Siyang puspos sa pangako –
Pangakong may habilin
Sa naudlot na pagtatapat.
At sa pagniningas ng simboryo’y
Ako ang ‘yong katipang sabik,
At may bantayog na pagsinta.”

Paimpit ang tibok ng puso
Habang sayad ang telang puti sa lupa,
Mistulang palamuti ang mga rosas
Sa pulang salawal ng papag.

“Naging maselan ang puso
Sa tagal ng paghihintay.
Bagkus ito’y maiksing ihip ng hangin,
Tanging hiram sa Tagapagbigay ng Buhay.
Hindi mahinuha
Ang bigkas ng bawat pintig,
Ako’y Kanya bagamat inilaan sayo.”

“Paumanhin, pagkat minsa’y naging duwag,
Duwag akong sa bangin ng pagsuyo
Pagkat baka ang huli’y maging pauna.
At hindi sapat ang pagsinta
Kung wala ang basbas ng Ama.”

“O tamang panahon, salamat sa Kanya!
Ito’y ipinagtirapa nang ilang ulit.
Kung ang pagtugon ay plantsado,
Ilang butil ang buhos ng Langit,
Sagot sa nakaluhod na pagnilay.
Siyang Barandila sa pusong tigang –
Sumuyo sa’ki’t bulong iyong ngalan.”

“Anumang dagok sa nakaraan,
Ang ngayo’y walang katumbas.
Minsan hinayaang magpatibuwal
Ang pangakong laan sayo.
Pagkat pag-ibig Sinta’y
Hindi pa hitik sa bunga.
Kaya kahit anong pagpalahaw ng damdamin,
Tinakpan ito’t di nais na magkayabag.”

“Dalpak man ang mga paa,
Damdamin ko nama’y tiyak.
Kanyang isinulat ang pag-iibigan natin,
Siyang patotoo sa tunay na nakapaghihintay.”*

Yayariin ang detalye’t estilo
Ang dunggot ng tuldok,
Doon lamang sa ikalawang pagbabalik.
Mula sa Langit na Siyang Tagapagkatha.
DRIXXX Aug 2019
Sa bawat araw nananabik ako
makita ka kahit sandali
di mapigilan ang aking nadarama
sa tuwing hawak ko ang iyong  mga kamay

Pipikit at sasayaw sa mga alala
na tayo lang dalawa ang nakakaalam
mga tawanan ,kulitan at harutan
naiisip ko na sana dito nalang tayo

Dito... sa tabi ko mag kasama ikaw at ako
nakapulupot sa mga yakap ko
sabay bulong na nandito lang ako
pero lahat pala may dulo


dahil sa mundong ito lahat pala ay hiram
na pwede mawala kahit anong oras at panahon
at kung bibigyan ako bumalik sa kahapon
mamahalin kita ulit
  at hinde sasayangin ang pag kakataon....
Still in love with you <3
The moon rises through a blue violet sky
Glowing white above yellow orange trees
As the sun's light wanes
The blue gives way to a sparkling black
The moon grows brighter, floating
Through the diamond starlight
Casting a glow upon the shadows
Cast by the fire colored trees
Split only by the shining rails
Laid upon the ground
As the moon reaches its pinnacle
Its glow is joined
By the piercing light and sound
Of the train
Heralding the night's end
The moon falls slowly to its fate
Fading behind a blue violet sky
Behind yellow orange trees
Now alight by the sun's fierce glow


© November 3, 2008 Deanna Repose
Omniest Wanderer Aug 2020
Isang  pintuan  ng  mahihiwagang  dekorasyon
Palamuti,  anong  na­sa  likod  na  impormasyon
Sa'yo  ipaglalaan  ang  aking  buhay  ­na  hiram
Nais  balang-araw  ay  tawagin  kang  hirang

Di  sapat­  ang  aking  tayutay  upang  ang  sagot  ay  dumulas
Pangatlong ­ katok  ko  na  ito't  'di  parin  nagbubukas
Ikaw  ay  isang  bu­gtong  na  nais  kong  matuklas
Kung  hinde,  ang  aking  buhay  ­ay  habang  buhay  na  undas.

Ako'y   ligaw  na  kaluluwa,  'di  alam  kung  sino
Ako'y  ligaw  na  kaluluwa  at  baka  ikaw ­ ang  paraiso
May  pagnanasa  sa  paglapit  subalit  ayokong  mak­a  abala
Ako'y  nababaliw  sa'yo  kahit  hindi  kita  kilala

Ang­  iyong  ngiti  ay  bukang-liwayway  sa  mundong  mapanglaw
At  a­ng  iyong  buhok  ay  mga  alon  sa  dagat  na  bughaw
Kung  kula­ngin  man  ang  ginawa  ko  na  tula
Handa  akong  gumawa  ng  is­ang  daan  pa

Hayaan  mo  akong  lumapit,  sa  kung  nasaan  ka man
At  pangako  sa  'yo  ako'y  tahimik  lang
Subalit  hindi  ti­tigil  hanggang  mapunan  ang  patlang
Pakiusap,  hayaan  mo  ako­ng  umusad  kahit  isang  hakbang  lang.
Sana  ma  accept  ang  aking  friend  request.
Ceryn Sep 2019
Pag-ibig ang naging sanhi
Ng mga luhang dala ng sakit
At pagkawasak ng pusong
Matagal na iningatan,
Sa isang iglap ay muling nasaktan.

Pag-ibig ang naging dahilan
Ng labis na pangamba ng pusong luhaan
Kung kaya't inakalang 'di na magmamahal
Ngunit muli ay aking napatunayan
Pag-ibig muli ang nagbigay-daan.

Pag-ibig, hinanap ko kahit saan
Tiwala, ibinigay ngunit hindi man lang nasuklian
Hindi mawari kung bakit lagi na lang
Ang sabi nila'y pag-ibig ang sagot sa pusong nalulumbay
Pero bakit di masumpungan, ano ba ang aking taglay?

Pag-ibig na hindi ko naisip na darating pa
Isang araw ng ika'y aking makilala
Pinilit kong ipinid ang pusong takot na
Nagmatigas man ang puso, pero sa hindi inaakala
Isip na ang nagpasya na pagbigyan pa
Pag-ibig, hindi ko alam na nariyan ka na pala.

Alam kong mahirap hulihin ang puso
Lalo pa't ito'y nababalot na ng galit at takot
Ngunit hindi mo pinansin ang lahat ng ito
Ipinagpatuloy pa rin dahil mukhang alam na alam mo
Na ikaw ay para sa'kin, at ako'y para sa'yo.

Natakot akong mahalin ka dahil ilang beses nang lumuha
At nangako sa sarili na hindi na ito mauulit pa
Ang muli pang masaktan ay 'di na makakaya
Ngunit ang sabi mo nga ay ibang iba ka
Kung kaya't pinagbigyan ang iyong pusong umaasa.

Tinanggap ko ang pag-ibig na iyong inialay
Hinayaan kong ang ating mga damdami'y magkapalagay
Binuksang muli ang puso kahit alam kong may takot pa
Pinili kong papasukin ka dahil aking nakita
Sa iyong mga mata ay may pagtingin na kakaiba.

Pag-ibig, hindi ko alam kung kailan ako naging handa
Pero para sa iyo, nagpasya akong muling maging malaya
Mula sa mapait na nakaraan na siyang bumalakid
Ngayo'y natagpuan ka, at muli kong nabatid
Kung paanong maging masaya sa piling ng isang tunay na umiibig.

Salamat, dahil nariyan ka na.
Salamat, dahil sinagip mo ang pusong wasak na wasak na.
Salamat, dahil muli kong nadama ang tunay na pagmamahal.
Salamat, dahil naramdaman kong ako'y mahalaga pa.
Salamat, dahil natuklasan kong maaari pa akong lumigaya.

Pag-ibig, kaya na kitang ibigay muli
Sa isang espesyal na tao na sa aki'y muling nagpangiti
Pag-ibig na buo, tapat, wagas at dalisay
Isusukli sa pusong nagmamahal sa akin ng tunay
Hindi magdadalawang-isip na ibigay ang buong puso
Sa taong minahal at tinanggap kung sino ako.

Pag-ibig, kaysarap **** madama
Lalo pa't ramdam kong ayaw ko nang umibig pa sa iba
Natagpuan na ang taong nais kong makasama
Hanggang sa pinakahuli kong hininga
Na hiram sa Diyos na sa atin ay  lumikha.

Tayo ang laman ng kwento ng Maykapal
Pinagtagpo upang maging patunay na may totoong pagmamahal
Pinaranas man sa atin noon ang sakit na dulot ng pag-ibig
Ang nakaraan ay hindi na muling manunumbalik
Dahil sa isa't isa, pag-ibig lang ang mamumutawi.

Pag-ibig, ikaw, ako at ang Diyos
Sa atin iikot ang kwento hanggang matapos
Sa piling ng Maykapal, kamay ko'y hawakan lang
Hindi ako bibitaw hanggang sa dulo ng walang hanggan
Sa'yo lang ang pag-ibig ko, sa'yo lang, aking mahal.
Ol Ga Apr 2020
Handa ako sa mga titig **** magpapabilis ng aking puso,
Sa init na hatid ng mga yakap mo,
Sa halik **** magpapatigil ng aking mundo,
At sa mga masasayang ala-ala na tayo ang bubuo.

Handa din ako sa mga araw na sasakit ang ating tiyan sa kakatawa,
Sa mga gabi na aalagaan ka kapag nalasing ka,
Sa mga panahon na kailangan natin ang isa’t-isa,
At sa mga oras na bumibilis kapag ikaw ang kasama.

Pinaghandaan ko din ang mga pagsubok na ating pagdadaanan,
Ang mga di pagkakaintindihan at tampohan,
Mga maliliit na bagay na ating pag-aawayan,
At mga masasakit na salitang pwede nating mabitawan.

Pinaghandaan ko lahat ngunit…

Di ko napaghandaan ang paglamig ng iyong mga titig,
Ang pagkawala ng sigla sa iyong mga ngiti,
Ang pagdalang ng iyong lambing,
At ang unti-unti **** paglayo saakin.

Di ako handa sa tuloyan **** paglisan,
Sa paglimot ng boses na nakasanayan,
Sa pagtapos ng ating sinimulan,
At sa mga ala-ala na hahayaang mabaon ng nakaraan.

Sana una palang hinanda ko ang aking sarili,
Sa posibilidad na ika’y di mananatili,
Na hiram lang pala ang bawat sandali,
At sa huli maiiwan lang din akong sawi.
RAJ NANDY May 2015
Declared as an UNESCO Heritage Site in 1983, is today a place of tourist attraction, - this ancient city of Inca pride! Please read its absorbing story, you will not regret it ! Thanks, - Raj Nandy

MACHU PICCHU: THE LOST CITY OF THE INCAS!

(I)
At those ethereal heights where only eagles dare,
And where the Condor glides to gently perch;
Above the Urubamba Valley of Peru, -
Stretches the peaks of Machu Picchu and Huayna
Picchu;
Where the sky above is a clear cerulean blue!
And on a cloud-draped ridge connecting both
these Andean peaks, -
Lies the magnificent site of Machu Picchu, –
which many tourists seek!
A city hewed and carved out of rocks and stones,
Which in proud defiance to marauding time,
Stands there for nearly six hundred years, -
A majestic symbol of Inca pride!
(II)
The Inca Kings were the ‘child of the sun’,
Their chief deity was the Sun God - ‘INTI’,
Their ninth king who expanded and consolidated
their Empire,
Was known as the great Emperor Pachucuti!
This king and his architects, at an altitude of
8000 feet built the great Inca City!
To worship their gods and honor their ancestors,
And as a royal family resort and a summer retreat!
Inca religion was based around Nature, and their
architecture blended with the landscape around!
At Machu Picchu they felt closer to their gods,
And could almost hear His sound!
Pachucuti also built the city of Cuzco, the capital
of the Inca Empire,
They never had horses or wheels those days,
Their ‘runners’ covered their kingdom entire!
With posts located at suitable distances, for
relaying messages throughout their Empire!
(III)
The ruins of Machu Picchu covers 13 sq kms,
Lying some 70 kms north-west of Cuzco city,
Nestled amidst the navel of the mountain rocks,
Hidden from the praying eyes of all adversaries!
Surrounded by gushing mountain rivers and
yawning chasms going down deep;
And with secret ropeway bridges, this Inca hideout
was all complete!
It escaped the greedy Pizarro’s eyes, that Spaniard
who came for Inca gold,
Leaving Machu Picchu untouched, for the entire world
to behold!
So the urban sector of Machu Picchu has 140 buildings
still intact;
With steps and terraces cut into steep granite face,
And streams and aqua-ducts to irrigate their lands!
(IV)
The citadel lies on a flat surface, which is a 20 hectares
spread!
With a sacred and a residential area, and houses for
priests, nobility and guests!
‘Amautas’ were men both holy and wise, conducted
ceremonies and read the stars;
But the Incas had no written script, and took help of
the ‘quipu’ by far!
The ‘quipu’ was a numerical system using many
knotted strings, -
With which they kept records and accounts of almost
any and everything!
(V)
A Sacred Area had temples and buildings,
All dedicated to the Gods by Pachucuti;
A Sun Temple, and the sacred Intihuatana Stone,
For ‘binding the sun’ – the great Inti !
During the Equinox on the 21st of March and September,
When the sun was directly above the Intihuatana Stone, <
The priests performed ceremonies and offered prayers, -
To keep the sun caged and in control!
Legend has it that should a sensitive man, keep his
forehead on this sacred Stone, -
His ‘third eye’ would open up, and the ‘spiritual world’
he shall behold!
(VI)
It was Hiram Bingham a professor from Yale University,
Who in July 1911 rediscovered this miniature Inca City!
He took three years to clear the jungles and the wild
vines;
And the artifacts he had found were sent to the US -
as precious finds!
The modern architects who visited Machu Picchu,
all marvelled at the techniques used;
A ‘dry stone technique’
* without mortar, had all of
them pretty confused!
Many stones weighed around fifty tones, and others were
cut into various shapes and size;
And were fitted with such precision, leaving no room
even for a blade of knife!
The peaks there often get covered with mist,
And is the abode of white fluffy clouds;
This stairways to where the Inca gods dwell, #
Is where Machu Picchu is to be found!
- Raj Nandy
(- ALL COPYRIGHTS RESERVED -)
Notes: -Huayna Pichu stands behind Machu Picchu -
40mtrs higher! It has a steeper climb and has the ‘Temple of
the Moon’ inside a dark cave! +Declared a Heritage Site
by UNESCO in 1983.< Sun being directly above the sacred stone did not cast any shadow, so the priest said he had caged the Sun! *
Dry stone
technique without mortar also used in Egyptian Pyramids! #Many
tribes believed Incas were Gods! Thanks for reading, - Raj Nandy.

............................................. ................................................. .....................
kingjay Dec 2018
Magtahi ng mga titik mula sa alibata
Ibalanse ang kataga
Ipakita ang sanhi
Sa hinaharap sana'y alinsunod
sa kagustuhang resulta
Sapat ang pagkinang ng bunga

Pinapagaan ng pakikidalamhati
ang tinamong latay
Hiram na hininga
Sa pag-usad ng rebolusyon ay na-iiwan dahil sa grabidad

Binansagan santwaryo ang periheo
nasa puntong humihiwalay ang umaapoy sa nagyeyelo
Taguan ng mga sugatan
pati na ang nagniningas na kalooban

Ang dangal ay naiga
Gustuhin man magbunyi
Hinihila pababa, parang natutunaw na sera
Nilalamon ng kadiliman ang siga

Matutunan din sumipol sa masalimuot na tinatahak
Matwa sa bawat liwaliw
kahit man ay undas
Patuloy ang pamumunga sa ginintuang oras
06022021

Hayaan **** ilahad ng mga pahina ang misteryo ng nakalipas,
Ang mahikang bumabalot sa guhit ng mga palad
Na hinulma sa salamin ng liwanag,
Ang dugo ng kasaysayang naging pantatak ng kahapon, bukas at ngayon.

Ang pagsirit ng kandila sa lumalalim na gabi
Ay gaya ng pakikipagbuno ng kalangitan sa lumalagablab na araw.
Hindi man lamang napagod ang lumikha ng bahaghari,
Pagkat buhat sa simula hanggang dulo'y kaya nya itong pagmasdan --
Kaya nya itong sabayan hanggang sa pagtiklop ng mga ulap.

At gaya ng mga ibong malaya na walang humpay ang pagkampay patungo sa lilim,
Ay gayundin ang mga imahe ng putik na ginawaran ng damdamin.
Ang kanilang pakikipagsapalaran sa modernong makinarya ng paglusong at pag-ahon,
Na may dalisay na pagdinig sa lilim ng kapatawaran at kaligtasan.

Walang sinuman ang kayang kumitil sa mga paupos na kandila --
Silang ang pagluhod ay simbolo ng kalakasan at pagtitiwala.
Silang may dunong at sa bukal ng buhay ay may hiram na sandali.
Maliban na lang kung sya'y magpaubaya para lumisan nang walang paalam.
Ngunit kumatok man sila,
Ang huling habilin at pagsilip sa bintana sa hapag
Ay walang katiyakan pawang sa oras at magiging tahanan.

Di hamak na may kaalaman ang sining na paghinga ang naging buhay,
Kaysa sa mga yumuyukod na mga punong
Mayroong nalalagasan na mga pakpak sa bawat dapithapon.
Di gaya ng dagat na lumulunod sa sarili
Na hayag sa kalangitan ang pagkunot at paghinahon.

Ang pawis sa mga pisngi'y gaya ng mga butil ng perlas
Na higit pa sa mga ginto't dyamanteng ibinigkis para ikalakal.
Walang humpay ang pagkapa madatnan lamang ang liwanag
Sa iskinatang walang inihain kundi pait at karamdaman.

At katulad ng pagpapagal nito sa apoy upang mailimbag ang sarili'y
Kusang babalik ang mga ito sa hiningan ng sandali.
Kung saan wala nang ni isang mananatiling "misteryo,"
Kung saan lahad at hubad na ang lahat ng pagpapanggap.

At kung saan ang huling pahina ay pupunitin,
Ang himagsikan ay makikitil hindi nang panandalian lamang.
Magiging malaya ang pagpapaubaya ng mga kamay sa hangin,
Malaya ang mga pusong walang ibang nais kundi magpuri.
Nix Brook Jan 2021
sa hindi sadyang pagkikita
mga matang aligagang nagtugma
bagkus pinagsawalang bahala
ba't paglalaanan ang 'di kilala

mga hindi tukoy na adhikain
ultimo interes iyong hahagilapin
bakit sayo'ng presensya pa-aalipin?
kung dusa't pighati ang siyang babaunin

mga kalakip ng hiram
hantungan ay paalam
wala kung sino ang may alam
mga damdaming kumakalam
unang paksa
I’ve been made sick by technology.
Those key boards & keypads,
The roving mouse,
The touch pad, and ultimately,
That telepathic chip
Implanted while I slept—
Who-da thunk those fingers doing the walking
Would become tendrils of the Watching Class?
Surveillance inroads to your cerebral cortex,
Ultimately taking command.
“Pilot on the bridge,” the Bosun screams,
Whenever we needed reminding
That even our Captain,
“Oh Captain, My Captain,”
I would console my crew:
“Even the Boss has a boss.”
Interesting liability issues could be raised here.
How can a human being
Be held culpable for crimes,
Any crime or thought crime,
When their mind, body & soul
Has been wired to the mainframe,
Stored in some remote Deseret,
Like that secret NSA facility,
They are building
Out in the middle of nowhere,
***-**** Utah?
So what if the people there
Are descendants of the
Original Apostles of Joseph Smith,
With a deep genetic recognition
That there was a time
When no one wanted
These Latter Day gypsies
Putting down roots.
Anywhere.
It was simply out of the question.
“Practice polygamy, really?”
That’s like wearing a sign round your neck,
A neon ankle bracelet round your crotch,
An in-your-face bright warning & caveat:
Men with wives or daughters--
**** wives and young daughters, or
Young ****, daughters--
Or old wives in any condition
& Mothers.
Are considered fair game for *******.
No thank you!
There’s the highway, Mr. Smith and
Take Brigham with you.
Cause nobody’s gonna sell you land,
Land around here.
Let alone there,
Or anywhere.
No one will sell you squat
This side, 500 miles from water.
Good water.
Farm-good water.
Wet navigable water.
By the 1830s,
The free soil
East of Ole Miss
Had pretty much dried up.
Those wacky bigamists
Pushed west again to Illinois—
The Prairie State, after all--
Raw land; still.
Raw people too,
Fearful, intolerant rubes,
Barely familiar with their own Book;
Scarcely needing another.
Our wacky gypsy Saints,
Treated like Christ deniers,
Treated like Jews, for Christ sake!
Joseph & Hiram--
The Smith Brothers
(Note to self:
Check on Mormon cough drop connection)
Slaughtered at Nauvoo.
Their Mormon brethren dispossessed of land again,
Try Missouri next--
Missouri, the show-me the door state--
These so-called Latter Day Saints
Get expelled by gubernatorial proclamation.
Saints pushed ever westward.
Until finding themselves in a place that
Even the ******* Indians didn’t want.
They dug their wells around the Great Salt Lake,
An American Negev chosen by prophecy,
They hunkered down in their desert Tel Beersheba.

But I digress.
We were talking about
That secret NSA complex
Being built in Utah,
Being built right now, July 2013.
When complete
The Watching Class will surely tune
Their screen resolutions
To those of us evincing
An unusually keen interest in
Issues like privacy.
Those among us, for example,
Using noms de internet,
Maintaining multiple email accounts,
Changing passwords
Randomly yet frequently,
Clearing browsing histories hourly,
Deploying anti-viral applications—
People: perhaps, with something to hide.
Those of us driven to paranoia
By the shape of things to come,
Those of us afraid of exposure,
Yet, incapable of staying off-screen,
Impelled by conspiracy fever,
Betraying ourselves on
Blogs and websites,
Leaving digital breadcrumbs behind.
Two Maronite schoolchildren practice their English…

“Cedars! Cedars! Cedars!”
“See theirs, seethers, Caesars,
See her cedars Caesar?”
“See here, a sea-fare and see there?
And oh, I see Sir?”
“Do you see her? Yes I see Sir, -Caesar!”
“Cedars! Cedars! Cedars!”

And they are descendants of Solomon’s thirty-thousand, the great-grandchildren of Hiram’s workers.

“Sol Indiges!”
“Sol Invictus!”
“Sol-Ammon!”

“Now children, how do the three monkeys act?”

“Sol, the root of solar and it means the Sun, it means also to see or sight as it infers the light of seeing.”

“Am means fire but it is also the meditative word, Aum, therefore it cannot render evil through sound!”

“On is Egyptian and it connotes speech so it represents hearing.”

The instruction in language is not terse. Requiring broad-based understandings of how the West characterizes ideas. These two are particularly adept being taught from birth in both Maronitic and Latin and now English, in preparation for their exodus, as home has become a battleground where they must leave soon. Only in the West can they find peace and practice their faith so expressively. Only in the West can these two girls attend school if their lands are befallen…

“Now children, what does this mean?”

“See no evil!”
“Speak no Evil!”
“Hear no Evil!”

“And that children, is the Wisdom of Solomon!”

Breaking news! CNN reports that a car bomb has exploded in the ancient Lebanese town of Mejdeloon. Shocking footage now of a series of homes that have been reduced to rubble near a Maronite Church where rescuers are just now pulling out the bodies of two young school girls. Christopher Talias reports live from the Lebanon.

“Sol Indiges is the voice of god,"

Sol Invictus, in light, his mind;"

*Sol-Ammon is the understanding and wisdom for all time!”
The name Solomon can be broken into three languages as three roots words representing the phrase, "see no evil, hear no evil, speak no evil." There also happens to be three gods that have names holding a similar meaning to each part of the phrase.
Taltoy Sep 2017
Kay raming naalala,
Sa pagpatak ng madaling araw,
Nadarama'y pangungulila,
Sa mga panahong dumalaw.

Karamihan ay nagsasabing,
Ang bawat bagay sa mundo ay hiram,
Kaya ang bawat panahon ay bigyan ng natatanging turing,
Dahil baka ito'y lumipas nang di ka nakapagpaalam.

Gusto ko ulit balikan,
Gusto ko ulit maranasan,
Ngunit di na maaari,
Katotohana'y di na mababali.
Ako'y nangungulila sa mga panahong masaya kahit wala akong maintindihan.
Ken Pepiton Aug 2019
and they began t' sing
marching single file

from the west

no masqued men were these,
these were
Kachina whitemen only saw in curio stories,
now,
approaching the old
prosper-specter

sitting full-lotus in his Barco-lounger, curbside-score,
from the land of too much good stuff

still, it's America, best effort men have made,

up to now.
The whole world has known since the International Geophysical Year,
1957, when the Symbolized Face of the Hungarian Freedom Fighter,

graced
the cover of Time, as Man of the Year before, when they lost
their war
and nobody cared, because
every body knew Disneyland is the Happiest Place on Earth,
where wishes can come true, and

that place is in America as sure as

blue fairy, you'real wish, Urielistical wish-grant,
Asrael and the others
singing backup
reload
when you wish
side-really… and a subtle shift in per
spect capacity
let be, just so,

and haps sub tile into layers of complexity re

because we, the people born to mature in the environs of Dublin
writ large, we
seers endowed with tele-vison, from birth.
The elders who watched the roll-out.
Aye, we watched
us evolve
to now

our future bright they say, a bright white light, then what

now,
we can say. The seals have been broken.
Nothing hidden now stays that way in ever,

and ever, as you know it, began

sometime
agone afore in some direction beyond your
ken, as it were when kenning the way of a knack was
as common as dowsers in the desert of my childhood.

What's in any name but what the namer seems?
Hey, yah way, tha'swhat I say,
tell me
what I say
Hey
Dancing shuffle footed single file
pass the white shirt black tie messenger from
the telestial king down Sonora way,
via
Yahoo, feel that tickle fo' a nickle, Hiram say come see
come feel
a boinin' in d' boosum through

the very crystal lenses

portal-ible model
through which Joseph of the name
Smith,
-- link back to Cain, through Tubal, via Na'amah--
-- set a breadcrumb, landmark, tag- say good old way
-- sign out don't break the story

through which Joseph of the name
Smith, came sayin an angel of light came with another gospel,

maybe the same guy the Galatians were warned to ignor,
re-legate-- re-read- start at the top
or all meaning is
like a song sung by Kansas, when we aren't there,
any more, than those wee
merest kachina jingle bells listing in the winds

but the Kansas chorus is stuck asif dust is all a simple

higgs-ified mind can manage to
regulate

without reading any ancient landmarks on maps of meaning
tattoo'd to the face in your mirror

in the darkest memory you hold
dear,
dearest,
your precious, in your Gollum-purpose state you know so well
protect it for all its worth,
with only your
strength
to lift
being the measure of worth-ship.

Ex-tol the worth of no bher-don born while in my state,
poor
un-gifted.  I remain a mortal soul linked mitochondrially to thee,
for whom the bell
told. You heard, but you were tolled don't ask.

Listen, the same hunch that said, It don't mean nuthin',

when you say you know that,
you bet you do.

I slew this dragon, not you. I say what the map says.

The dragon died of natural causes, so now,
all its true-sures
is yers…
Crown o'glory moon shine

plumb pert-nigh perfect fiture
imagined happy place to a T, crossed
and I dotted

Bleibe Doch! This is where all the Faustian Losers left their marks.

This is not where I aimed t'be said the elder bro,

as the wastrel was welcome t'Dada arms,
the crucial critics rave
Sheiszkunst, who Rah!
isis throws
a party for the prodigal madrigal has returned
from the pig's sty

packing each redeemed pearl, his brother once
fed to swine.

bent low 'neath his pearl-loaded ****-pack, he lifts his head,
waves his
crown, Fini,

come see, he says.
where I live, nowadays.

This is that treasure, on another level
as you may imagine,
free, if

you accept charity.

{There's the rub, say professional older bro, I know, charity;
'taint fair,
s'foul some, some ne'er-do-well finds a
pearl in some pigsty,

I PUT THAT PEARL THERE FOR THE FUTURE
not now.
I worked
for them ****** pearls, I sweated, brow-sweat, lo and hi.
I hid them well,

only a fool would ever believe a treasure
could be found in such ****,

but some fairy pulled a fast one, 'put a bean in little bro's ear,
so when the pigshit hit it began to grow,
sent a tendril to tickle a special spot,
just above the left ear,
right
there,

let's see diamonds, no
pearls,

any where we wish.
Let's say okeh, mark this spot, let us move on,

this is life. Let us see that more abundantly, while the poor
are safe and sound,
free as me to pursue haps past the frozen

disnified happy-ever-after WW2,
in the wake of Camus and ****** Wolves

---
splashes as the speeders pass, powered-row-row-rowing,

merrily mere ly wrong, not evil. Live on, next
is as you wish it were
someday, but in its diapers,

still. A we thinker thought awaiting effectual function,
as this trigger is pulled, in your space in time,

and another bubble appears,
portalish as mine-craft if ever there were

a subtle shifter of perception conspiring
A.I. see
a conspiracy with Lex Fridman infected by
Lynning Skyward
though a wave of old Radioman vibes,
played with plastic spoons
a famous peace march by
Kenurchka Klumpen, Sera-serah-selah-sinnade in B-Natural

and the last to leave broke the right arm from the doll,
sealed the dirt box one measure by one measure
deep and wide,

That seal was broken, 1957, approxi apriori right
arm dis
allowing
the left to change this next to come, sym-bolische
ified in the one-armed bandits left behind,

the bet. The die cast. Foccinaucipilinihili or holy

happy hunting ground, imagined in the land of too much good stuff.
Bits and pieces of the underlying tale. Note: The one armed effigy left in a 12 inch bt 12 inch adobe sealed hole in the floor of a pit-hose that may have been a kiva/ Vernon AZ
112622

Balikan natin ang mga pahina ng kasaysayan
Bagamat may iilang tekstong isinawalang-bahala na.
Mga pahinang hindi na nagawaran
Ng konkretong kalinawagan
Bunsod sa kusang pagpapasakop natin
Sa mga banyagang hayagang dumidikta
Sa ating kultura maging adhikain.

Hindi man natin nalimot
Na tayo’y minsang nakipisan sa mga bahay kubo,
Tayo pa rin ay tumawid sa lubid ng kamangmangan —
Ilang ulit na‘t tila ba hindi na tayo natuto sa mga kamalian ng nakaraan
Hindi lang tayo basta nabitag,
Bagkus rehas ay atin pang ipinagtibay.

Oo, tayo lang naman ang bumihag sa ating mga sarili
Kusang sumiping at nagpatali
Hanggang huli na nang mamalayang
Hirap na pala tayong kumawala
Sa mga buhol na tayo mismo ang may sulsi.

Iniibig natin ang Pilipinas gamit ang ating bibig
Ngunit ang bandilang ating iwinawagayway
Ay hindi na pala ang sariling atin.
Hindi masamang makisabay sa uso
Ngunit wag nating kaligtaan na tayo’y mga Anak ng Bayan.

Hindi rin mainam na tayo’y magpasakop
Sa samu’t saring ideolohiyang inihahain sa atin.
Pagkat hindi porket nasa hapag na’y
Ito’y para sa ating upang nanamnamin.
Wag kang hangal, Inang Bayan!

Isinisiwalat natin na tayo’y tunay na mga kayumanggi
Gamit ang mga sandatang hiram
Ngunit sa ating pakikibaka’y
Hindi ba sapat ang ating armas
At kailangan pang umasa sa kanilang lunas?

Pluma ang naging sandata noon
Ngunit maging ang ating Bayani’y
Hinayaan na nating maging pipi.
Mga lata’y maiingay
Sa araw-araw nating pakikipagkalakal.

Kahit saan tayo sumipat,
Tayo’y natutukso pa rin —
Bumibigay at bumibitaw, nalilimot maging tapat.
Aahon nang nakapikit,
Maging lenggwahe’y pahiram na rin.

At kung tayo ang huhusga
Sa ating walang modong mga nagawa’y
Linisin natin ang sarili nating mga dumi’t
Wag nang hayaang maging pabigat sa iba.

At Bandilang ginula-gulanit
Ay sama-sama nating susulsihing muli
Nang ang mga galos ng nakaraa’y
Maging umaapaw na pabaon sa ating mga iiwan.

Sa pamamagitan ng ating pagbubuklod,
Tayo’y magiging isang buong Pamilya.
At magbabalik ang sigla
Na minsan nating hinayaang kainin ng mga bukbok
At anay ng ating pagkawatak-watak.
Flap Jun 2020
Oh buwan na ilaw sa madilim na daanan
Oh sulat at larawan na pwedeng balik balikan
Hiling ko lang na ang puso niya'y muli akong lingunan

Sana sa iyong paglingon
Hindi lang ako ang iyong matanaw
kundi  sana makita mo rin ang aking nararamdaman,
na ang pag asa ko sayo ay mas malabo pa sa patak ng ulan.

Sa bawat ihip ng hangin
Sa bawat awit ng tugtuging
Kahit hindi na ako ang iyong ninanais
Patuloy mo sanang ipakita ang pinaka matis **** ngiti

Ngiti na kahit hindi ako ang dahilan ay araw araw kong babaunin
Ipapasalamat kay Bathala na inilikha ka nya kahit hindi man para sakin
Ay nagpatanto na hindi lahat ng ikaw at ako,
ay pwedeng pagdugtungin

Oh buwan na ilaw sa madilim na daanan
Oh sulat at larawan na pwedeng balik balikan
Ang aking huling huling kahit isang segundo lang
Ay magkita ang mga mata namin sa aming huling paalam

Paalam kahit di naman talaga kailangan.
  
Pero kailangang magpaalam kasi wala namang dapat panghawakan
Salamat, Santos S.J. sa tulong at supporta sa paggagawa nito!
spacewtchhh Feb 2021
nakilala mo na ang dilim
sa paglipad ng bawat segundo
at ng bawat minuto sa iyong puso

hindi naman dulot ng gabi ang lagim
sadyang nakakagambala lang ang kanyang ingay
sa mga tenga **** naghihintay ng walang humpay

narinig na niya lahat ng iyong lihim
sa mga paghikbi
at mga luha na bilisang pinapawi

sa bawat aliw, poot man, o panimdim,
ika'y humiga at magtimpi sapagkat ito'y hiram lang
manatili kang payapa, at ang iyong isipan.

manalangin ka na lamang ng taimtim
baka bukas aawit sayo ang mga puno't halaman
makakarating kana sa patutunguhan
It feels good writing in Filipino.
Ramdam mo kung gaano kabigat ang pasan na nais mo nang bitawan
aL Jan 2019
Ang pagtuyot ng dilang hindi makapagsabi ng ninanais
Saradong bibig sa maghapon habang ang tulala nama'y mga mata

Hawak ang hiram na pagasang kay nipis
Walang nang gustong bumuhay sa natutulog na diwa

Tahimik na nakikipagusap sa sarili
Ngayon lang nagawa marahil sa reyalidad ay takot

Magbulaybulay na walang kasama
Taon ring iniwasan bago tinanggap ang tunay na sagot

Siguro ay una pa lamang ay alam na talaga ang nilalaman ng puso

Pinipilit lang sa pagtanggi at pagisip upang hindi magsisi at makasiguro
More on head than heart
Virgel T Zantua Aug 2020
Kung ang halik mo'y namamaalam
Sa pagmamahal na hiniram
Ang mga matang sa luha ay hilam
Pait at sakit ang dinaramdam...

Ang pag-ibig na aking kinamkam
Alay ay paglayang inaasam
Na parang lason na ninanamnam
Matamis ngunit may agam-agam...

Panahon lang ang nakakaalam
Sa lahat ay s'ya ang may alam
Kahit ang lahat ay makialam
Ang wakas ng lahat ay paalam...
Levin Antukin Jun 2020
sumasampalataya ako
sa diyos sa aking kaibuturan.
walang langit sa makamundong isipan.

sumasampalataya ako
sa baong panandaliang hiram,
nabubulok, nalalanta.
hiwaga ang bunga ng pagmamahal.
hindi kailan man mamamatay ang kaluluwa
kahit sa ikatlong araw, ang laman ay abo na.
nanatili sa balat ng lupa.
naluklok sa kanan ng mira at ginto,
pati na rin ng insensong bumabalot sa espiritu.
tinago ang amoy ng isang alipin.
alipin ng sarili.
alipin ng iniwang mundo.

sumasampalataya ako sa isang dalaga,
sa leeg ng manok ng banal na tinola,
sa kapatawaran ng kasalanang sirang-plaka.
paulit-ulit gigibain at bubuuin
ang simbahang ako lamang ang sumasamba.
magpasawalang-hanggan.
Were on  568 a. C., a gentleman who was passing by Magdala tower met and fell from his horse, he approached one of the famous Canaanite, children of Migdal and Afad. One said his name Sherom and other Moshe. The gentleman asked them to tell you about the story of a tower and supernatural properties. Sherom and Moshe smiled, beginning to narrate the popular version ...:

Sherom speaks ..."Once upon a time a tower that had many steps that anyone who enter feel one dizzying air, and would never come up to his last cell; it seemed the very wall of china endless wanting to arrive. She was jealous all night passers Magdala, ancient city of Palestine; Well, she was so high that resembled a tree to be an ant, and why the song that emanates from his high-rise building always orientated sweets steps that fear capsize and fall into the hands of an evil villain.

They flee ye fearful, as the ant when I looked at the tower, thought he walked toward her and so hurried his steps. Miriam was not the case, every night had to work through the dark alleys like hammers on the stones of a mysterious sculptor; strong sounded by the Siroco. Her walking with her soft feet, synchronized with the hammer sirocco, so it would be easy prey, --- At the moment, Hurián distracted a wild ... birds, --- and then continues Moshe ... :
Moshe ...: The mayor watched from near the tower, trying to figure out ... What did or hiding the backwater of her eyebrows ...? . And so, everyone would wonder that observe something similar....

still a sad day his father dies and is subject to funeral expenses, which luckily managed Míriam; every night emancipating the thirst of caravanners coming on route from Syria to the tavern Kvish Gadol. Here, they were giving their friends the final toast to his leg, then close the business and incorporated into the gutter furnaces buried lands. That same afternoon, before the massive help of their neighbors, basked crack open the stalled Afad time with smiles cover its arid cot and abandoned.

Nor they spent more than three days, when Míriam Rishon Lezion part in convoy, carrying by destination the sea. Sada stayed home Elijah; the spouse of his sister Hiram. The Mediterranean Sea front blew his hair; brown them stuck to your skin as auguring stay long.

Your face and his skin seemed toasted desert landscapes, which were mixed with the air and water. Back his rueful survive in Magdala; now by the time spring glistening in majestic glory stay near the coast. Jamal sleep at home, and then give their rich fruits contacts to work and pay the caravaneer Jamal, for their generous service.
Sherom stutters to continue, relax and continuous..:
Sherom ..: A cloudy afternoon when she walked down the beach, she found the dress of a man, she then watched a bather distinguished between horizontal nebulae waters. He descended from the sparkling water blocking the sun with his back, leaving some summer rays eyes walk the circular craters Míriam. She bent her back to her face left free, so you could see some sadness Jofat large tonnage carried her back...

Jofat ...How many times I'll see, if only today I just...?
Míriam grabs a branch of soil and writes ... Magdala...
Jofat ..: Hence you come!
Miriam..: This is what you see ...!
Jofat..: From the high tower, architecture brilliants eyes and sovereign Semitic structure ...

He took some water and washed his hands of Miriam, she tight her throat and muttered short sentences from a song of the earth; the sun suspended in the air kept the closest shade to protect the Migdal in your heart with its long silhouette, and sleeping in her skirt pocket. And so steep on his feet shackled with Jofat sea could be seen on certain days of the month, some of them not greet, but the events of each light would smoothness to the ways of Rishon le Zion.

Miriam worked hard so that one day could return. Luck was for Jamal, since their trade with Syria, Egypt and Persia as plenty of fortune, even Miriam, as a reward for their effectiveness powdered received from his hands, a radiant psaltery; which would occupy the glazing bars rubbing singing, as if he were to do with laggard itinerant sheep and dromedaries, waiting for an order. His singing is heard near the tower at night, pretending to be huge flows.

Moshe continuous ...:
Moshe ..: In Palmahim the surrender time genuflecting Miriam, going to the heights of the tower. It was so high that other two were built in the absence of the most beautiful image of Miriam!
In Palmahim with two children playing Miriam, nodding tired smiles to delight them with your company. Later, Jamal calls and tells them they boarded the wagon to go to Magdala, as the weather worsened giving sparkling  drops from the dark heaven. She takes children on his back and carries, while a voice call...
Jofat ..."Miriam ... human silhouette Miriam you lashed out in my consciousness stems filled with shattered by the voices of your tower, instead of spittle, threw on me ... sand ..."
Miriam ..: How not understand ... Already I go, Jamal comes next week, she goes with him to Magdala, Goodbye ...?!

Sherom follow  ...:
Sherom ...: On the outskirts of the village, standing water get across quartz effects mirrors, together with scattered clouds that were separated from the elderly seeking true face having the concave dome, munificent joy of receiving the source of the roof on abdomens lichens Migdal Cemetery.

Phandle to the cemetery to see his father, sitting on long solar gloomy. From a snowy mountain peak bravely he attaches to his return, his spirit, part of the sleeping immaterial life; her daughter resting under his feet, returning to his waking body, from her home. This sees abandoned, comes directly addressing the courtyard, there is a tendency and sleeps the days he was not.
Miriam ...(In the dream) ... "Father yet I have you gone, sometimes you hear me come at night, slept more I thought you were not and you just saw it with my neighbors put your white shroud for your rest...
In the tour, kisses the earth and see the tower, climb the steep rocks without spilling any of his ancestors, in the cold stones seemed to portray their faces doubt. Heavy rocks taken from Migdal, from their own ancestors, as if each stone should appear the illusion of taking the petrified intra bodies. Reaches the top, and a gale brought Galilee praise in his voice came ... then interrupted a manly voice ... "From here started the silent sound that opened my ears to want your divine fire, as they came from Galilee, went to fetch a big challenge to Palmahim ... astral and spoke Jofat dominated by the silhouette of Míriam "

Then woman of Magdala returned where his family, with his tower that never stopped jealous of her, because it was so high ... that everywhere is watching him...
And thus the mayor twin towers built to accompany her and Jamal gave him work to generate music and accompany him in his last days with the burning heat on his forehead. Provided, Miriam take charge of protecting children with high structure, similar in nobility Miriam attentions.
THE SECOND PART
kingjay Jun 2019
KULAM

Sa ilalim ng langit
Takipsilim ay naglulundo
sa katapusan
Kung saan ang langit lumulutang sa dagat
At ang buwan ay unti-unting nanalamin

Ang dulo ng punyal
Sa punyos ay ikukudlit
Ang patak ng dugo
Ay magkukulay, sa bawat salitang isasambit
Mangyayari ang dinadasal

Ang bulong ay ang nakakabinging lintik
Na maguguhit sa kalangitan
Ngunit hindi uulan
Lupa'y mabibiyak
Manginginig ang mga bato

Naniningas na sulat
Katagang itinuturing katotohanan
Katuparan ang bawat letra
Ang kahulugan nito'y hindi malulupi

Lahat ay makapangyarihan
Kahit nakakubli man sa kadiliman
Isang hiwagang bumabalot
Sa sandaling hiram
Sa sugat ay kukuha ng lakas
na maglulupig sa liwanag
091222

Dakila ang Iyong Ngalan —
Walang makapapantay Sa’Yo.
Ikaw ang Himig sa aming pagsamba,
Ang Liwanag sa mundo naming kaydilim.

Ilapit Mo kami Sa’yo,
Nawa’y ang aming pagsinta’y
Maging kanais-nais na samyo
Sa trono **** banal
At sa pag-ibig **** hindi pabagu-bago.

Hubad man ang aming pagkatao’y
Hindi ito naging hadlang
Para kami’y Iyong tawagin —
At kusa **** akayin
Ng wagas **** pag-ibig
At bihisan nang walang anumang bahid
Ng paghuhusga’t pagkukutya.

Putik man ang aming pinagmulan
Ngunit kami’y Iyong hiningahan
Ng buhay na sa huli’y
Sa’Yo rin ang katapusan.
Ikaw ang simula at ang wakas —
Sa’yo nagmumula ang dunong at lakas.

Sa’yo iaalay ang buhay na hiram
Sa’yo igagawad ang lahat ng papuri’t pagsamba.
Salamat, Panginoon! Ikaw ay Dakila!
Maligayang Anibersaryo, LifeChurch!
Kaybuti ng Diyos!!!
Aphrodite Jun 2020
Bawat segundo, minuto, buwan at taon,
Lahat ng ito ay  lumilipas at nagbabago,
Lahat ay napapalitan ng 'di inaasahan,
Walang permanente sa mundo kaya oras pahalagahan ng husto.

Hanggang buhay ka pa, mahalin mo ang mga magulang mo,
Habang nakakangiti ka pa, ngumiti ka at tumawa,
Habang nakakalakad ka pa, tumakbo ka't gumala,
Habang nakakarinig ka pa, pakinggan mo ang huni ng ibo't likha ng Diyos.

Habang malakas ka pa, tumulong ka sa kapwa mo,
Habang bata ka pa, magsaya ka kasama ang tropa mo,
Habang kaya mo pa, gawin mo ang lahat ng gusto mo,
Kasi maaaring isang-araw, wala na ang mga ito.

Pahalagahan mo at mahalin mo ang nasayo,
Huwag lumimo't bagkus magpasalamat sa Maykapal,
Ang buhay natin ay hiram lamang,
Kung kaya't bawat oras 'wag sayangin bagkus pahalagahan.
anthony Brady Apr 2018
“Attention! For those desiring body
Re-construction.  You can be on the
way to a new You. Now thanks to a
range of  cosmetic techniques,
your true beauty is unlocked”.
Dr. Hiram Shapemgood.

Take my mate’s girl friend - answered the advert:
she’s a cosmetic surgeon’s dream:
Botox rid the wrinkles round her eyes
and Lipo-Suction smoothed her cheeks.

Then the talk was all about
her saggy, thin lips: a  Trout Pout
soon  transformed them into
tasty,  luscious smackers.

She just had to get a Nose Job.
a Chin Lift followed that.
Neck Fat Transfer was a bargain
and banished unwanted floppy bulges.

For the sake of body proportion,
A **** Job next: had them reshaped:
made pert with silicon implants
firmer, fuller, lifted, enhanced.

As for her abdomen – The Tummy Tuck.
Buttocks augment? – The **** Lift,
Hips reshaped. Thighs trimmed.
Knees, calves, and ankles re-contoured.

She loves herself the way she is
and swears it’s all worthwhile.
As for him? She who once was toned, elastic,
he reckons might as well be Barbie Doll plastic.

TOBIAS

— The End —