Mijn Liefde,
Met het hart op de tong vraag ik U,
Waarom U mij wilt raken,
Met Uw in liefde doordrenkte woorden,
Welke het water zijn van mijn gedachte, mijn hart en ziel,
Opdat U op het eind vraagt naar hetgeen, waarover U mij Zèlf houderschap heeft geschonken.

Mijn Vriend, mijn Beschermer, 
Zolang ik Uw woorden mag voelen,
Zolang ik naar Uw woorden mag luisteren,
Zolang ik Uw woorden mag aanschouwen,
Ben ik U meest dankbaar,
In de mate waarvan U mij hierover houderschap heeft geschonken.

Mijn Leiding,
Dwalend in het donker,
Zoekend naar hetgeen mijn dorst kon lessen,
Zoekend in zeeën van droogte; wereldse lessen,
Ik zag niet, U zag mij,
Gissen in het droge zand, is sindsdien voorbij,
Ik snap nu, U bent het licht waarnaar ik snakte,
U bent waardoor ik niet verder in de afgrond zakte.

U heeft mij houderschap geschonken in verschillende vormen en in ontelbare mate,
Hetgeen U mij houder van heeft gemaakt, Allah swt, houd ik in de gaten,
Zolang liefde van U, als water stroomt door mijn vaten.

Waar de zon wel lijkt te schijnen
Ziet zij nog alles zwart
Waar hitte de vreugde verdort
Zomer in haar hart

Waar de kleuren wel mooi lijken
Heeft de wind haar gevoel verwart
En de regen haar vrijheid doen wijken
Herfst in haar hart

Waar de zon schittert op de sneeuw
Heeft het ijs haar hoofd verhard
Snijdt de kou zich in haar lichaam
Winter in haar hart

Waar alle kleuren lijken op te bloeien
Maar de regen met tranen vermengd wordt
Hoopt ze dat het in haar hart
Ooit weer lente wordt

Een blondje,
niet gevallen,
niet haar mondje?
Een brunetteje in een flatje
dat een zetje
nodig heeft
of een verzetje om haar te vertellen dat ze leeft?

Een roetje, roet en zwartje
met een zoeter peperkoekenhartje
of een harde met een oom en tante,
muts en ovenwanten
en een sjaal om te verbergen
dat ze last heeft van constante
onzekerheden die door merg en
lijf en leden?

Een lieve, die me troost
en ik mag troosten.
Een zachte die om me lachen kan,
zicht heeft op haar werk en kroost
en ik mag kroosten.
Maar wat wil je dan?

De nacht is eindeloos,
zeker als je de dageraad onverwacht
begroet na een uur of zes
verlangend naar slaap die niet komt.

The night is eternal,
especially when you greet the dawn unexpectedly,
after six hours of tossing and turning
longing for a sleep that will not befall you.

Ik ben fysiek ziek
van dit alles.
Er raast een manie door mijn lijf
en ik ben bang dat het mij de baas zal zijn.

All of this
has made me physically ill,
mania rushes through my veins
and I fear it will get the best of me.

Mijn maag draait en tolt,
het wentelt zich als zeerovers
op een schip, tiental keren op z’n kop.

My stomach twists and turns,
tips from side to side,
like pirates on a ship,
tons of times upsy-daisy.

Ik ben heel de nacht wakker geweest
radeloos over elke beweging,
peinzend over elk woord
dat jouw lippen verliet.

I have been up all night,
guessing about every move you made,
pondering the meaning of every word
that crossed your lips.

Het is haast infantiel
dat jouw aanwezigheid
zoveel invloed op mij heeft,
ik weet niet waarom ik dat toesta.

It is absurd
how much your presence
affects me,
and I don’t know why I let it.

Ik heb mijn huiswerk gemaakt
naar muziek geluisterd
wel twintig webpagina’s geraadpleegd
mijmerend over jouw gezicht,
schrijf ik gedicht na gedicht.
wat je dan ook wordt,
een muze blijk je in elk geval wel.

I did my homework,
listened to music,
took the advice of two dozen websites,
musing over your face,
I write poem after poem,
whatever you might come to mean to me,
a muse, for now, that inspires endlessly.

Ik heb een nacht slaap verloren
en heb het gevoel dat ik nu
langs de wereld heen leef,
deelnemend, maar niet participerend.

I lost a night’s sleep over you
and feel like I am
living alongside myself,
watching but not interfering.

De nacht heeft mij sterker gemaakt,
ik weet weer waar ik toe in staat ben,
*** ik in elkaar zit,
en ik heb mijn zelfvertrouwen weer herwonnen.

The night has given me strength again,
I am aware once more, of my capabilities,
what makes me tick,
and have found my confidence again.

Ik weet niet waar wij
tweeën naar toe gaan,
of we hetzelfde pad zullen betreden,
of bij de splitsing ieder een eigen weg gaan,
maar ik weet wel dat ik niet wil verdwalen,
en ik zal op het rechte pad blijven,
ook al is het misschien mistig.

I don’t know where the two of us
will end up,
if we will tread the same track,
or at the fork in the road,
will each pick our own path,
but what I do know,
is that I will not allow myself to get lost,
and will follow my trail till the end of the line.

Voor hem tien anderen,
en voor mij misschien vijf.
Ik weet dat ik beter kan krijgen,
ook al lijkt dat niet zo wanneer ik met hem praat.

There are ten others like him out there,
and maybe five like me.
I know I can do much better,
even if I forget during our talks.

Drie dagen,
niet eens drie dagen,
en hij heeft zich als een worm
in het klokkenhuis van mijn hart gewurmd,
en neemt hap na hap,
tot de appel op is.

Three days,
not even three days,
and he, much like a worm,
has burrowed itself
into the core of my heart,
and bite after bite
devours me,
until there’s nothing left.

Ik ben misselijk,
en ik mis je,
een maladie
van eenzaamheid
overspoelt mij.
Dit is niet wie ik ben,
altijd zo helder en duidelijk,
standvastig en vastberaden.
Jij doet mij ijlen
en daarom mag jij het contact
maken tussen ons,
ik heb al genoeg geleden.

I am sick to my stomach,
I miss you,
a fevered loneliness
overcomes me.
This is unlike me,
usually so clear,
determined and steadfast,
you make me delirious,
and that is why you
have to keep up the conversation
between us,
because I have already suffered enough.

Ik controleer zo vaak
of je al iets van je hebt laten horen,
dat mijn ogen langzaam vierkant worden,
ik mis geschreven schrift.

I have been incessantly,
obsessively checking my messages,
to see if you have texted me,
so much so,
that I fear I will end up like Mike TV,
I miss hand-written letters.

Er zal nooit gevoel bij hem vandaan komen,
en bij mij ook niet, zeker nu niet.

He will never reciprocate,
and neither will I, not presently.

Waar komt deze plotse last vandaan?

From whence came this plague, to plague me?

rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

de maan streelt mijn naakte huid
teder en zacht
net of iemand op mij wacht
daar in het hoekje van het natte dakraam
ver weg
schijnt toch zo voldaan

en al is haar blanke gloed
slechts een reflectie van
een verdoofd licht
zo veel die reflectie mij kan schenken
want ook de maan heeft meer dan één gezicht

's nachts toont ze soms bescheiden een lach
wachtend op de overname van de zon
wachtend op een nieuwe dag

Houtje touwtje
heen en weer,
schommelend
in de pollenbries,
schommelend tussen
winnen en verlies.

Houtje touwtje
los en vast,
sleutelend
aan hemellijven,
aan wat ongeroerd
zou moeten blijven.

Houtje touwtje
heeft geen naam,
heeft geen kaartje,
heeft een prijs
als hobbelen

in de wachtzaal

op het rommelpaardje.

Houtje touwtje,
het kon erger,
erger je maar niet.
Houtje touwtje,
ik vergeef je
zolang je in de toekomst
je eigen schommeling inziet.

De spin
hangt aan een zijden draadje
hij heeft dat draadje zelf gemaakt
nu maar gewoon er niet aan denken
dat dat draadje niet stevig is

De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.

De stenen hebben kelen
en ze zingen zondag 's ochtends
over bellen, toeters, ringen.

Wanneer was jij nog in de kerk?
De verf heeft ogen op het doek
en kijkt indringend naar de borsten
van jouw vrouw.

Het marmer heeft geleden
en dat zie je
aan de graduele vormen. Wie
weet nog zijn eerste communie,
heeft nog kaarsen in de kelder?

Kaarsen koester je. Selder,
prei en oesters niet.
Stel je maar eens voor dat jezeke dat ziet.

Wat zijn mond vertelt, verschilt
van wat zijn ogen fluisteren.
Hij tracht daarmee te verduisteren
dat hij tijd aan anderen verspilt.

Een chirurg, een dokter, neuro-loog,
die met een verpleegster, echtgenote,
zonder het te zeggen, z’n vrouw bedroog.
In de gangen van het ziekenhuis
vertelt men dat ze tijdens pauzes echt genoten

Nu heeft zij het al gezegd, de hare wist het al,
hier was iets niet pluis.
Ze noemde hem haar zwijntje
maar hij hield haar aan het lijntje

Zij weet het nog niet, maar binnenkort
keert hij terug naar zijn eerste wal,
terwijl langzaamaan haar vrucht verdort,
zij, eenzaam, neerdaalt in het diepste dal.

Mijn ogen rollen nog,
mijn stenen vallen toch.

Veel ontgaat, ontglipt, besipt
de buizen op de straat,
veel verloopt en stopt
en stokt zelfs aan de praat.

We maken ons geen zorgen, zie ik aan de poort.
Het maakt al even niet meer uit, wie oma heeft vermoord.
Het recht om zo te denken, lijnen over wie iets zegt
zonder zelf te schenken.

Ik zei het menigmaal, wie dit bedacht heeft die
is vast bezopen of simpel
weg een geniaal.

Reeds de derde achter de rug
nog een vierde, doe maar vlug.
Alsof de tijd is opgeschoven,
teruggeschoven
en wederkeerde naar dezelfde momenten.

Waarom blijft een dier zich inprenten
als een beest, zuiders wild,
zelfs al heeft het nooit gemogen,
zelfs al is het nooit gewild,
radeloos maar opgetogen.

Doelen worden pas plezier
als ze bereikt worden.
Nadat we enkele maanden
heen en weer porden
en ons verliefd of verlangend waanden
keerden we terug naar de eigenlijke staat.

Elk van ons is en blijft niets meer,
keert weder, elke keer,
naar een staat in de natuur,
met meerdere deuren op een kier,
noem het zielig, noem het zuur,
we blijven niets meer dan een dier.

Hij had onroerend goed geprobeerd,
zelfs met elleboogtechnieken
vermoeidheid afgeweerd.
Toch heeft het niet mogen zijn
want ook al was het fijn
hij heeft niet kunnen pieken.

Pak wat je
snappen kan en
smeer gekruide boter
tot elke bittere vezel is bedekt
en wat smelt ertussen
uit muist, lekt.

Konden wij zo maar
zomaar alles bevatten.

Omdat dat lekker is,
toelaten wat
wat gekker is.

Schenk een knuffel
aan wie ze nodig heeft,
een luisterend oor
aan wie iets wil vertellen.

Laat het oordeel jou niet vellen.

Wij zijn geen lapjes brood.
Ieder heeft vaker (dan lijkt) de nood.

Let op, niet alle metaforen werken
en als jij het bent, probeer
dat zelf dan op te merken.

Nog een les is: een mes is
ook om te smeren en de kam
niet enkel om over te scheren.
Ons hoofd dan weer een koelkast
die je af en toe best uitwast.

Waarom,
*** heeft dit kunnen gebeuren?
Wat heb ik gedaan om jou kwijt te raken?
Waar ben ik je kwijt geraakt?
Waarom heb je niks gezecht?
*** heb je het niet eerder kunnen zeggen?
Wat is het dat jou, dit heeft kunnen laten zeggen.
Waar heb ik jou in de steek gelaten?

Ik snap het niet.
Ik wil dit niet.
Ik mis je.
Jij was mijn schat,
Mijn alles,
Mijn wereld,
Mijn rots.

En nu ben ik je kwijt.
En ik kan het niet bevatten.
En ik zal je zeker nooit vergeten.

Omdat ik van je hou.
Omdat ik je niet kwijt wou.
Omdat je mij aan het lachen maakte.
Omdat ik je mis, met alle stukjes van mijn hart.

Ook ik verlies wel eens controle.
Mijn rust is dan aldaniet bewust ten dole,
mijn zelfbeeld ten dode
opgeschreven en mijn bedoeling zogezegd verheven.

Spelen wij dan allen soms,
misschien intentioneel, toneel?
Werken wij dan, elk van ons,
met tegenzin te over, veel te veel?

We doen het elke dag, bedenk ik,
we doen het unaniem,
met hier en daar een enkeling
die alles toch al heeft gezien.

Ik bedaar dan, geef mijn fouten toe,
besef dat ik nog veel moet leren over nagenoeg alles wat ik doe.

Onbekend, een vreemdeling,
Voor wie nimmer heeft gezien.
Verafschuwd door zij die weigeren te aanschouwen.

Geapprecieerd, geliefd door zij die trachten te vinden.
Geliefd door Hem,
Die voortdurend ziet.

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

De beste kerst heeft licht gevroren,
zilveren glinsterballen om de oren
van de takken van de bomen.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom.
We drinken koffie na het eten,
doen ons best niet te vergeten
dat we nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligheid kunnen verblijden.

De beste kerst is verdraagzaam, traag,
ondanks periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

Ik geloof dat gaandeweg de wereld kan
gered, woorden
zonder zingen, los van lopen, min de moorden
die men eerder heeft erkend als toen en dan
het enige dat oplosbaar kan.

Er is niet niets, er is wel wij,
Eris zoveel van ons.
raad maar zottie,
't is ons lottie
om te kletsen op zondagnamiddag
met een koffie en een koek,
tis in eenvoud dat het hoort
behalve als wat anders jou bekoort.

Kies maar
denk ook aan de anderen.
Of *** je alles in een posi+ieve zin
kan veranderen.

Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.

Wanneer mijn kin mijn handpalm raakt,
mijn ogen sluiten en mijn tong
een vreugdkreet slaakt,
voel ik me weer jong
en heeft het pintje mij gesmaakt.

Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

Jullie hebben mij immens veel bijgeleerd.
Zoveel dat ik haast niet op kan sommen
wat in mij allemaal veranderd is.
Mijn werklust heeft hier gerevalideerd
in acht bewogen maanden die ik
niet meer weg wil gommen.

Vandaar dat ik tegen het einde
van deze uitgebreide sessie, met pen,
de datum heb genoteerd.

Eerst gedaald, daarna gestegen, rechtgetrokken,
toen verlegen, toe, later open,
gebloeid, vertrokken.
Ik zal de deur nog één keer sluiten
wanneer ik jullie bedank.
Want bij aankomst kroop ik mank,
liet ik tranen met tuiten.
Ondertussen, dankzij jullie allevier,
kan ik weer lopen met plezier.

Jullie namen zullen blijven hangen.
Desnoods gebruik ik knopen
om ze vast te maken, nooit meer te vervangen.

Want zelfs als ik zelf mijn geheugen ooit verlies,
zal ik jullie nooit vergeten.
Bedankt van harte, Sarah, Katrien, Geertrui en Marlies.

Luister naar het advies
dat anderen willen geven.
Wees realistisch in de doelen die je kiest,
denk ook aan wat belangrijk is voor je later leven.

Drink minder, meer en eet gezond.
Werk van in de morgenstond,
de avond heeft niet langer
de functie van goud-in-mond vervanger.

Maak concrete lijsteren
opdat onduidelijke taken
je nooit meer kunnen verbijsteren.
Stop met angstig af-en-haken
nog voor je bent begonnen.
Leef wat rationeler, minder onbezonnen.

Het is al even voor de knikkers
en jij bent achterop,
net als op je stage, zonder zonnestickers,
vermijd je rakelings de flop.

Je bent zeker geen mislukkeling,
gewoon onzeker en daarmee
minder consistent.
Maar laat dat niet bepalen,
wat je doet en wie je bent.

Je hebt zo vaak gezegd: 'nu ga ik het doen.'.
Altijd maar met woorden bezig,
wachten, werken, tien.
Laat vanaf nu al aan de start je beste daden zien.

Dan zal je zelf in jezelf kunnen geloven,
hoef je geen loze leegte volledig te beloven.
Dan heb je zelf zelfvertrouwen.
Eet je biefstuk nu, wanneer ze warm is
dan moet je nooit opnieuw zolang
op datzelfde stukje kauwen.

Gegroet, m'n jongen,
het beste, man,
ik geloof het al,
maar vertrouw jij erop
dat je het kan?

Was ik maar weder onbezonnen,
vond ik maar de weg terug
naar waar we allen zijn begonnen.
Die tijd, helaas, lijkt achter de rug.

Verantwoordelijkheid snijdt mijn
tijd in twee, werken en plezier,
met het deurtje naar de luierik
altijd op een kier.

Heeft het zin om mee te doen
met deftigheid, blijheid en fatsoen
als dat stiekem niet de waarheid is?
Heeft iets nog zin of ben ik mis?

Het twijfelt en het wiebelt, wankelt
door mijn hoofd.
Zal ik maar gewoon weer verder werken
aan wat ik heb beloofd?

By Martin Ehlert & Sharon Miedema

Zelfs de dood heeft een moeder.   Even death has a mother.
Iemand die zorgd voor de dood.   Somebody who is taking care of
                                                             death.
Of haar kind sterft te vroeg.           Or has death take her child away
                                                             from her.
Je einddatum staat al gegraveerd. Your death date's already been
                                                             engraved.
Je kan het zelf nog niet zien staan. Though you can't see it.
Pas wanneer je klaar bent.               Only when it is your time.
Niet eerder en niet later.                  Not any sooner, any later.

Later, als ik harder heb gewerkt,
als het volk mijn moeite heeft gemerkt,
zal ik de top bereiken en de wereld voorgoed
voor goed veranderen,
net als alle anderen.

Van privilege tot dezelfde kansen,
exclusieve clubs met zeven (komma zeven) miljard leden,
die allemaal hetzelfde dansen
tot posities die we allen liefst vermeden.

Waarom hoop je op een morgen zoals vroeger?
Vroeger was je toch ook niet zo tevreden.

Iedereen rond mij heeft pijn
mensen ten einde
raad en klein van hoop.
Ik hoop dat ik kan helpen,
dat ik ook een beetje nut heb.
Weet dat ik niet opschep
als ik zeg dat ik niet veel
heb meegemaakt.