Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
My hart klop groen vir groei
en ander goed
en pomp van hormone
en suurtof ryke bloed
dit was liefde
met eerste oog opslag
dis net jammer my oe staar blind
teen die mes in jou hand
wat op my kaal rug wag.

Dis 'n gan an soort klop
die go-ahead van my kop
die alles sal reg wees
in jou glimlag
jou oe die mandaat
van 'n regte terg gees.

en ek gaan vir die groen
en silwer en goud,
vir al die goeie goed
vir die land sonder fout.

Maar my hart is die
Andries Hendrik Potgieter
van my boere bloed
wat waarsku teen jou
met alle moed.
My heldersiende hartklop
wat my weg probeer lei
van nog 'n ou grappie
en nog 'n bietjie seerkry.

Nou klop hy rooi
hy klop bloed
hy klop stop.

Maar soos 'n GP kar
vermy ek die tekens
in my haas vir jou mond.
Voel die lem deur my ribbes gly
dood, nog voor die grond.

en my hart, wil lag,
maar skree verwoed.
Nou kook die boerebloed!
Jou simpel, jou wetter
jou bogsnuiter kind!
Snou my hart my toe,
nou is hy stil en
gee my die silent treatment.
100 jaar herrinering
100 mense ween
100 trane val daar
100 druppels reen
van die hemel heen

Dankie vir die reen o God
die plase was so droog
die kommer word nou weggespoel
uit talle boer se oog



oor droewe grond
wat kraak en bars
streel helend hand
loop water vars

oor die mielies, koring
en oor goue hawermout
dans in die wind die jongeling
en skyn opnuut wee goud

die Here het geantwoord
oor wenige gebed
bewys van vooraf weereens
al genade wat hy het

maar wolke breuk, strome spoel
die grond word weer genees
maar spokend, kaal en lenig
sal die kerk weer Sondag wees

onthou jy jou gelofte
my Afrikaner kind
wat nou soos na dood siektes
voor die oe ontbind

**** my woord op nuut
oor die heuwels sal dit reis
tot my volk gaan terugkeer
sal opbrengs , soos geloof,
deur droogtes vergreis
**** jy die **** van yster-gordyn wat val en die aarde omhels ten laaste sy afwaartse versnelling.

Dit maak seer mamma...

Gewere word neergelê as ń universiële teken van hoop en vrede , maar verlang na ń lid van die geledere.

Dit maak seer mamma...

Ons was almal naïef; in ons drome was daar plek vir twee,
Ń eindelose see waar ons kon wegvaar van die ontbindinde spoke van gister, waar ons ons hande in soutwater-poele kon was iewers langs die kus van versoening...

Dit maak seer...

Niemand sou kon raai dat die jare se snellertrek en loopgraaf grawwe jou eens sagte vel kon magnetiseer nie... *** kon ek voorsien dat jy ń bietjie van die geweld gaan steel het om vir jouself te hou nie. *** sou ek weet dat jou vingers jeuk sonder die dooie staal wat dit streel nie...

Een skoot
Twee skote
Drie skote
Ń eenman vuurpelaton reën op my neer en dring deur my ope arms...
Jy het nog altyd ń plek in my hart gehad, maar nou het jy dit beset met lood en alle onskuld uitgerook met brandende kruit...

Dit maak seer...

Dele van jou hang nog swaar op al die plekke wat saakmaak en seermaak en trek my af grond toe...

Eina...

Liefde ek het altyd geweet ons het mekaar se ruë gehad... ek hey net nie geweet jy was besig om ń rooi kruis vir jou fissier op myne te verf nie...

Dit maak seer mamma...
Koebaai
The days were autumn crisp, and dry
for Orcs, overwhelming, and treacherous ,
and though evil was held nigh,
Fingolfin's foe's arm grew ever more treacherous.

Whence all still was far and green,
and whence magic retained its Esoteric proproties
in the rivers fair and keen
King Fingolfin rode with serendipity to his Death to be.

The crowds began a wave of econiums,
and the lords and nobles followed him,
the Horse he rode followed him to his pandemonium's,
and yet the lords unknowingly followed at their whim.

This cheer and applaud soon became evanescent,
while he lead himself to his descent,
and soon the lords began to diffuse,
so no one would be there to see the news.

He wore noon-tide colored armor, that resembled bliss,
his heart he bore in penumbra and in shadow,
For his ride would be his last, and he would miss
this world he lived in; this lovely meadow.

Village by Village he rode by,
in his kingdom most to the western sky,
he clad in silver and gold armor rode
to his doom and to Mandos' abode..

And as he approached his high and white walls,
he moaned in doubt as though a shadow falls,
and he rode on, in desperation
to defeat Morgoth, the dark lord, and Evil's cause of preservation.

Over the deserts of Angfuliath
he traveled like a wounded moth,
and o'er leagues and leagues he reached the place
Of Morgoth's throne, where lied his mace..

Fingolfin, now weary, came up to Morgoth's gates,
and spoke, in Gloom, and Woe:
Come! Morgoth! Coward! Naive fool! Raven crow of Mandos' halls! Thrall of the Valar! I challenge you! Coward! Come forth and do battle with me! I challenge ye!

And Morgoth, would of otherwise,
stayed in his fortress, and send his spies,
but he would not be a coward
in front of his servants and high fortresses towered.

And so Morgoth strode forth as a mountain tall
from his cavernous throne in a fire-illumined hall,
and he opened the gates to his home
and came out in one color, of Darkness chrome.

and Fingolfin spoke in fear and rage
"Coward! Liar! Thief!" hoping for a effect of acrimony,
But Morgoth laughed, and he said a Non Sequtuir,
"You are brave, but a fool, and you shall be trodden into the ground by my hammer"

and that was the only meeting of them,
and began the fight for light, and for that gem
that shone upon his shadowed face
and resembled his former grace..

Morgoth strong and tall as a mountain
began to pour forth his strength like a fountain
into his hands to swing Grond,
and pound Fingolfin 'till he was gone,

But Fingolfin, an Elf was quick,
and ran and dodged this flick
of a crater sized tool so cruel
that left a crater sized hole that could beguile

And every time he dodged this mighty weapon
he slashed Morgoth's ankles with Orcist's point sharpened
and left Morgoth with blood that began to lengthen,
and every time he fell, and yet left him wounded.

Tireless would Fingolfin seem,
as light as air and fast as dream,
but in time he was struck with weariness
and marked the end of his gracefulness,

And Morgoth seeing this, with his hammer smote him three
strikes of mountains heavy and free
and in the end it killed him before he could flee
and there Morgoth said "So mote it be!"
Story (Poem form, not entirely accurate, over exaggerated at some parts)
of Fingolfin & Morgoth, and the withering of the Eldar.
Nienke Aug 2015
rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin
Nienke Jun 2015
een meisje wilt iets
na een feest
slapen bij jou
want ze is nog nooit
zo ver weg geweest

aan jouw zijde sta ik
en met meelevend hart
zei je 'dat is goed'
op dat moment zei ik
'goodbye' to my mood

ik hou me groot
ik hou mijn mond
terwijl ik wil zakken
me laten vallen
op de grond

als van binnen
een demoon of meer
mij aan het verslinden zijn
negatief van de pijn
ik voel me klein

dat het goed is, zei je
tegen wat?
bij mijn ex had ik hier
nooit last van
geen moeite mee gehad

nu graaf ik dan misschien
elke keer mijn graf
maar dit hier was een droom
gebroken wakker
is niet iets dat ik mezelf gaf

en ik weet niet wat te zeggen
weet niet wat ik moet doen

misschien is jouw hart goed
maar zo is onze ****
laat het de onze blijven
niet verpesten door een heks

rampscenarios om te overleven
bedrogen door eigen boven kamer
maar om **** niet erger te maken
is het soms beter te zwijgen

omdat je de 'ja' hebt
maar 'nee' nog **** krijgen
Daniel Regan Feb 2012
It's hard to watch your world sink, right before your eyes. To watch everything you worked for vanish, like the sun from the evening sky. It's hard to watch your dream fall through, and keep yourself together. It's hard to get through the rain, when you can't see past the weather. It hurts to feel your world unravel, like a ball of yarn or string. It's hard to humm the right tune, when you've forgotten how to sing. You swim against the current, and pray to god that you will survive. Only to find yourself question your motives, and why you prayed to be alive. You walk in circles everyday, following the path you did before. Working towards a better life, but what is it all for? To strive and fail, to stand and fall. To fight the wind and stand up tall. To find yourself on the grond once more. Your height only measuring how far you've soared. Straight to the ground, where you've been many times before. Holding your head, but only your pride is sore. So you ignore the pain, with all your might. Your put on a smile, and get back in the fight. The fight for your sanity, the fight to keep you sain. The fight to keep depression out of your veins. The fight for your happiness, the fight to fall in love. The fight that keeps you hopefully, no matter where you're shoved. Because at the end of the day, or the end of your life. When your heart cannot carry on, or hand the strife. You'll look up to god and say with your last fighting breath. I know happiness, I know love, and now I know death. Because the fight is over, and your out of the game. No score board to show you who's the winner in lifes punishing game. Because the end prize isn't money, cars, or fame. But whether you enjoyed life and danced in the rain. Whether you laughed with friends, and love with all your heart. Whether you've showed compassion, and weren't afraid to let out a little ****. Whether you took chances, and had a few to drink. Whether you've partied to the break of dawn, even if you woke up next to the sink. Because when it comes down to it, we're all scared inside. But it's how we control our fear that makes us invincible, even when our whole world has crumbled around or feet and died.
Daan Mar 2019
Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.
Om in de grond te zakken
Nikki May 2020
Er zijn van die momenten waarop je wereld instort
De grond davert onder je voeten
De lucht wordt uit je longen gezogen
En het wordt zwart voor je ogen

Op die momenten besef je dat je alleen bent
in een wereld vol mensen,
dat iedereen vooruit gaat
terwijl jij vastzit
En met elke stap die je probeert te zetten,
vertel je jezelf dat je bent waar je moet zijn,
dat je daar thuishoort

Maar toch blijf je hopen
dat iemand voor je zal terugkeren,
je bij de hand neemt
en je vooruit trekt.

Maar elke dag zak je iets dieper in de grond
Tot je helemaal wordt opgeslokt
Daan Oct 2016
Ik heb mezelf met pijn moed
Ingeschreeuwd, in 't oor, gefluisterd.
Alsook wanneer de zon de maan verduistert.
Zo ken ik mijn bereik maar al te goed.

Beperkingen in grond en hitte,
Waar een steen zo gloeit
Dat men met moeite zitten
Kan en het gewas maar amper groeit

Ik heb een glas ingeschonken
Paars, rood, wit en sterke geur
Uit diens droogte word ik waterig

Over doorzichtige vormen zie ik haar lonken.
Op haar gezicht de tweede kleur.
Ik herinner me die avond. Al is het katerig.
Grow some *****
EzraZebra Aug 2019
vastgeworteld in de grond, als een half volgroeid struikje
in de harde wintergrond, wachtend op de langste nacht
de eerste vooruitblik naar de warme zomerzon
wanneer de duisternis langzaam, voorzichtig
wordt verdreven door smalend ochtendlicht
23/11/2013
Daan Jun 2023
Iedereen weet precies beter
waar ze heen gaan met *** tijd.
Ik was vroeger vooral een zweter
en zie nog te vaak niet wat ik mijd.

Het lijkt of ik de aarde
onder eigen voeten
te lang heb verwaterd
in plaats van erin te wroeten
heb ik maar wat getaterd.

Doe ik alsof of zij.
Mag ik ook ooit
januari
in plaats van augustus, maart of mei.

Het lijkt zielig wat je voelt,
toch zie ik wat je bedoelt.

Beetje gieten, beetje wachten
tot geduld de grond uit woelt.
Als je het antwoord al weet, moet je de vraag niet stellen.
Ik wil het toch gezegd hebben.
seethroughme Sep 2022
glimmende
harde wit lig
rol polsend
waar die grond
voor die lug swig
Daan Mar 2019
Ik hoef het niet meer te voelen.
Ik heb mijn prijzen al gekregen.
Ik snap niet wat jullie bedoelen
met 'mijn goede naam wegvegen'.

Welke naam? Welke dag was de eerste
waarop jullie zagen wat het meeste
vragen deed herrijzen,
de meeste lagen deed verwijzen
naar het begin van de ring?

De ring is rond, gesloten,
mijn tijd is afgerond en goed bevallen.
Helaas is mijn laatste keer,
op de grond neer
gevallen,
omgestoten.
Lees mij wanneer mijn tijd voorbij is.
Daan Jul 2021
Het strijden is gestopt, verschoven,
net als de vele huizen, ondersteboven.
We reizen weer, soms zonder prik
en anderen krijgen stuk op lik.

Zolang ik maar dit en dat en grote jan
en het later online posten kan.
Zolang de zon voor mij maar schijnt,
maakt het mij niet uit van wie een thuis verdwijnt.

Er zijn toch geen gevolgen, ze kunnen mij
niks laten moeten. Het enige dat ikke ken,
is de grond onder mijn eigen voeten.
Ze zouden allemaal eens goed over *** voeten moeten krijgen.

Ja, we zijn allemaal in bepaalde mate beschadigd.
Het één praat het ander niet goed.
Daan Oct 2019
Ik laat me liever dragen,
dan kan ik kijken in het rond,
ik laat me graag vervoeren,
stamp geen dagen uit de grond.

Het mag vanzelf komen, allemaal.
Ik stroom wel mee of vaar of kolk
naar waar dan ook ik word geleid
ongeacht of ik ben voorbereid.

Het liefst laat ik je doen, de anderen kijken
naar wat ik met mezelf kan bereiken.
En zelf zie ik wel waar ik uiteindelijk aanbeland.
Daan Dec 2019
Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.
De mens is een vat vol tegenstrijdigheden
zoiets krijg je niet vermeden.

Wat is het toch gemakkelijk om iets te zien en meteen al jouw conclusies te trekken. Het is nog iets anders om een gegrond mening te hebben.
Op zich is dat geen probleem, het bespaart elke mens elke dag tijd. Mij ook.
Maar wanneer je online oproepen doet om mensen te lynchen
omdat je die beslissing ooit op 2 seconden hebt gemaakt, ben je verkeerd bezig.

Cancel cancelculture, #isoverpartyisoverparty #I'moverit #ikbenhetbeu


Bon, dat moest ik even kwijt.
Daan Mar 2019
Het lijkt soms zo gemakkelijk.
Blij zijn blijkt dan toch niet zó vermakelijk.
Ik bijt en kauw en zeg "Oei, sorry, smakelijk!"
tegen jou.

Het voelt zo egocentrisch, onbezonnen,
om (zelfs zwakkelijk) te delen dat je ligt te zonnen.
Het is niet echt, ver zonnen,
als werk, onbegonnen,
om te onrafelen wat is en waarin ik mij vergis.
Hoedanook, de planten zijn getrokken
nog voor de grond ontgonnen,
nog voor de bus vertrokken.
De grootste, gemeenste deler
heeft de prijs der groenteteler
wederom gewonnen.

De reis is lang en hobbelig,
de pudding in mijn ****,
voorheen bedekt met hard
en knobbelig.
Ik denk dat men meer heeft moeten graven dan men doet uitschijnen.
Beetje te beladen is niet altijd beter.
Yousra Amatullah Jan 2022
Het is haar natuur
Wisten zij van hetgeen haar takken droegen,
En *** het water haar met de grond deed verenigen

Dan reikten zij de wolken,
En waren zij, eveneens
In regen bezonken
Corna Badenhorst Apr 2021
Liefie, wat gaan aan met Isak?
vandat julle terug is lyk hy so bek af.
Wat het gebeur daar op die berg;
het jy hom nou weer genadeloos geterg?

Die kind lyk asof sy lip op die grond hang
en as jy hom n hoek kom, lyk hy skoon bang.
Ek **** ons moet die sielkundige bel
laat hy bietjie uitvind wat die kind knel.

Nee! se Abraham skielik baie benoud:
as Sarah moet uitvind, ril hy koud.
Later om n hoek gryp hy Isak aan sy nek
Wys vir hom die mes en se:  JY hou jou bek!
Nikki May 2020
Ik voel de lucht veranderen
ze voelt vochtig aan op mijn blote huid
Ik snak naar adem
als de wind me meevoert
en me laat zweven

Maar als de eerste druppel zijn bestemming bereikt
zet ze me zachtjes weer op de grond
Ik spreid mijn armen,
sluit m’n ogen
en wacht af

Ik voel ze,
één voor één raken ze me aan,
strelen ze m’n armen,
knuffelen ze m’n hals
en kussen ze m’n lippen
tot geen plekje nog droog is
Daan Aug 2021
Staat de micro uit?
Dan zal ik je eens vertellen,
in jouw zakje doen die duit
een gewezen oordeel vellen.

Ik vermoed dat enkele vrouwen,
waar ik nooit bij ben geweest,
alleen van foefjes houden
en niet poepen op een feest.

Er is er zelfs eentje bij,
die groter is dan ik,
voldoende reden voor mij
en dat ik er op mik.

Maar dat moet niemand we-
ten eerste ik was zat,
ten tweede ik meende dat maar half,
ik lulde zomaar wat.

En tenslotte, al zakkend van schaamte in de grond,
dacht ik g*dverdomme dat die kutmicro uit stond.
Daan Aug 2021
Ik ben twee maanden geleden
gebeten door een hond.
Dat lijkt een ver verleden
maar mijn verder leven
komt maar niet weer van de grond.

Als ik een hondje zie, paniek,
als ik een hokje zie, paniek,
als ik een baasje zie, plots ziek
en als ik mezelf zie, bereikt mijn angst een piek.

Ik heb een dokter gebeld.
Die heeft me doorverwezen.
Ik heb het aan een psycholoog verteld.
Die heeft me doorverwezen.

Al bij al nog chance
dat niemand die ik ken het weet.
Als dat was, gene zwans,
denk ik dat ik van schaamte bij de kliek
gelijk weer in mijn broek scheet.

Zoals toen die keer met die hond, paniek.
Spijt joh
Daan Feb 2020
Uitgekookt en uitgedacht,
de denker ziet niet langer pracht
in de dagelijkse dingen.

De denker is verroest
in beeldenweelde
en abstract idee
maar leeft niet langer met zijn vrienden mee.

De denker is een zelfloze egoïst,
die, zoekend naar de kern, genageld aan de grond,
zichzelf grondig heeft vergist.
Academisch vernuft is niet alles in het leven.
Er is meer dan denken, doen en succes.

Minder rood in kastanjebruin.
Daan Jul 14
Ooit heb je spijt
dat valt niet te ontwijken.
*** beter dagen lijken
*** zwaarder je later lijdt.

Laat de klanken mij dragen
naar een plaats waar klinkers
de rechter en de linker
me temidden dagen.
Voer mij geredeneerde waterwijn
en kerken die nooit groener zijn.
Vervoer mij naar die streek
waar penselen landden,
streepten door verguisde stranden
tot verhuisde landen omarmd,
gesloten in twee handen,
zachtjes op de grond gedijd.

Je mag me naar die wegen sjouwen
die ik al zo lang vermijd.
Ik zal er mijn huisje bouven,
er wonen tot een eeuwigheid.
Zelfs al heb ik spijt, dat zal me een worst wezen.
Dat went ook wel. En dan leer ik en dan leef ik en dan kan ik tenminste verder.

26/03/24

— The End —