Niets in mijn leven gaat goed
Maar ja,
Daar is ook weer een soort rust in
Want ja,
Het gaat dus nooit echt goed.

Dus als je het je afvraagt:
Niets gaat ooit echt goed
Een antwoord waar je het maar mee doet

De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht

Langzaam wordt het later
ik staar naar het plafond, de tijd gaat door
glipt uit mijn vingers
tot ik niet meer weet of ik hier minuten, dagen of maanden was
ik blijf maar wachten
de tijd lijkt langs mij heen te gaan

Later

zal ik misschien weer lachen

vluchtende mensen
grijpend
naar een pilletje
medicijnen
voor balans, tegen het kwijnen
een fles wijn
gewoon
om, voor de verandering,
eens met jezelf te zijn
het heil zoekend
in een grote groep vrienden
even niet bepalen
laat anderen de beslissing maken
een joint misschien?
zelfconfrontatie gaat me raken
piekeren
ik gok liever voor tien
een kameraad vierentwintigzeven
om mijn innerlijke stem te ontwaken
God zeg me, wie ik ben, waar ik sta
stop het nou maar onder het laken
ik zelf heb al vaak genoeg geprobeerd
het te weten, te weten waar ik ga
op de langertermijn
nog steeds niet in balans
gek he?
als we blijven vluchten van onze dans
het hoofd bieden aan een eigen kans
ver weg in het duister
nog wel
en dan
*** voel jij je weer licht?
ben je dan ook werkelijk in
evenwicht?
of houd je het masker voor
om meer te krijgen
iets van gehoor
met alle prikkels en falen
vrijheid en eenzaamheid
toppen en dalen
laat mij
het allemaal lekker zelf bepalen
zodat ik kan zeggen
dit ben ik
zonder die ergens anders te halen
arme mensen, voor de verandering
kom op de proppen
met eigen verhalen

soms kan ik er nog steeds
moeilijk bij

dat het volgen van je hart
vaak niet de juiste keuze is

het gaat in tegen alles
wat ik dacht te zijn

en toch slaag ik er in
er in te geloven
en te beseffen
dat het geen leugen is

DE SNEEUW VINDT HAAR EINDE OP EEN WARM GAZON
EN WAT OVERBLIJFT

De diepste indruk maakt een dik pak sneeuw.
Rustig residu die middag,
opziend naar een wonderblauwe hemel.

Sneeuw biedt je weer een lijf, zet je een hoed op,
begraaft je in haar tweede natuur, met een schijnsel
van sepia, lekkend schemerblauw.

De sneeuw friemelt aan je voegen,
wil naar binnen.

In de sneeuw ben je engelachtig
en zij is niet beangstigend, zij lijkt ons veeleer
te omarmen en te beschermen
op onze weg door de stad

Zelfs middelbaar ben je weer even kind.
De sneeuw vangt ons met haar gepeperde adem
en geeft frisse lucht.

Zij komt en gaat en komt weer terug
Zij hoopt zich op zonder
hoop op duurzaamheid
& wenst niet te blijven.

De sneeuw, ik benijd haar,
dat zij zal verdwijnen
laat haar koud

Zij is haar eigen landschap,
met haar coole witkalk
creëert ze
een albasten pracht

trekt zich dan terug zonder klacht.

Tja, ik probeer wel nederlands te schrijven,
God weet dat ik het niet kan.
Ik ga niet nog een ******* boek lezen,
Dus we maken er het beste van.

Eerst moet je bedenken wat je überhaupt gaat schrijven.
Geen idee, niet dat ik ooit goeie ideeën heb.
Dus dan gaan we maar weer rijmen,
Alsof het van een rijmwebsite komt, het is haast "nep"

Als je dan eindelijk inspiratie hebt,
*** ga je het dan verwoorden?
Nederlands is gewoon een kuttaal.
Rens, ik ga je op een dag echt nog vermoorden (misschien)

En nu is het klaar met die kutrijmpjes,
Het werkt alleen maar in het Engels.
Ik wilde een rijmwoord bedenken,
Het eerste dat in me opkwam was "soepstengels"

Help lol

Na ethisch overweg,
overleggen met mijn ik,
zie ik enkel het besluit te moeten
retourneren.

Stappen terug na te snel vooruit.
Eventjes 40 waar je 50 mag.
Voorzichtig.

Er komt zoveel bij kijken,
beloning, straf en langzaamaan bezwijken aan hogere macht,
wanneer je stilaan gaat geloven
dat je nog slimmer bent
dan je zelfs al dacht.

Ik wou dat de woorden kwamen
en ik zo mijn hoofd kon legen.
Een oneindige waterval aan woorden,
een eindeloze rij gedachten,
staan naast elkaar in de regen,
op eenander te wachten.

En terwijl mijn wereld in brand staat,
de bruggen reeds door het vuur verzwolgen,
met het as dat in mijn gezicht slaat
en de stroom gedachten die mij achtervolgen,
loop ik verder.
Niet wetende wat komen gaat..

Er zat niets anders op,
het kwam aan op verkopen,
ik had zoiets van,
*** gaat dit verlopen.

Zo, goed, nu, euh en wel, mensen
praten, zeg maar, minder snel
wanneer ze niet goed weten
*** de juiste woorden heten.

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Wat zou me dan bedreigen?
Als ik nu eens echt zou doen
wat ik al jaren wil,
wat zou mij klein proberen krijgen?

Is het mijn alomoude omgeving?
Is het iets nieuws, een dodelijk gevaar,
een tsunami of een aardbeving?
Wat is hetgeen waarover ik mij zorgen baar?

Is het het onbekende, of vreemdelingen
op de lijn, mensen die valse liedjes zingen,
of toekomstige herinneringen vol met pijn?

Wat doet mij het meest verdriet?
Ik denk die momenten, 's avonds laat, in bed,
wanneer niemand me ziet en ik mijn negatief
denken niet krijg afgezet.

Misschien vind ik erdoor geen werk,
of schiet iemand een kogel door mijn kerk.
Misschien verlies ik mensen dicht,
misschien gaat mijn zon dan onder
en zie ik nooit meer licht.

Het weegt, het is een overdrijving,
te dramatische beschrijving
van een zelfingenomen lul.
Het is zo arrogant om die dingen al te zeggen,
je bent nog nergens dan is die angst toch flauwe kul.

Je staat aan het begin en hebt nog overal gezicht.
Waarom heb je nu al schrik
voor later nooit meer licht?

Het is nieuw of belangrijk,
speciaal of omvangrijk
dus je bent op van zenuwen,
gestresst. In kluwen van
gedachten, zitten alle antwoorden
al klaar. Doe gewoon je best
en je hebt het voor mekaar.
Het gaat om vertrouwen
in jezelf, je harde werk en
niet om al de rest.

Een zwarte roos in het donker is zo eenzaam als ik alleen ben zonder you.
En zonder jouw liefde om me heen.
Ik mis je elke dag en nacht.
Ik kan nu niet meer zonder je lach ik wacht en ik wacht tot op die dag dat je hier zal zijn bij mij tot in de nacht.
Want mijn liefde voor voor jou gaat boven al mijn gedachten waar ik aan zat te denken en kan alleen nog maar aan jou liefde denken *** ik mijn liefde aan jou kan schenken want ik hou van jou ***

Nog maar net begonnen
en al twijfels
en al zweten.
Zijn dat nu duizend zonnen
die mijn huid brandmerken
of is mijn lijf vergeten
*** spieren horen te werken?

In de helft,
buitenshuis en buiten adem.
Waarom kijkt zij nu zo raar?
Lijkt het maar of gaat het langzaam,
hijgt het luid of schort iets aan mijn slik?
Terug thuis schiet mij te binnen:
****, dat meisje kende ik.

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.

Normaal gezien van rechts
en links gezien als slechts
een fout van de natuur haar hand.
Maar ik heb ook nog recht op voorrang
zelfs al kom ik van een andere kant.
Als de kletsen de bocht om komen scheuren,
heb ik altijd nog mijn tweede ****.
De derde en de vierde kan je kussen
als je de voorkeur van een ander gaat betreuren.

Ookal voelt het langzaam, het leven
gaat zo snel van de grote-handen-zoektocht
naar geruststellend neerwaarts kijken.

Ik dacht dat ik mijn angst en beven
in't verleden had gelaten. Toch
zie ik ze in jouw oogkleur het palet verrijken.

Het verstoppen achter benen,
het schreeuwen en het wenen
van nog niet naar huis te willen gaan
zonder je knikkers op je nieuwe oude knikkerbaan.

Ik hoop.
Ik hoop dat je tevree'd en opgelucht leert
dat de angst al afneemt met de zucht,
zoals het leven, tijdelijk,
dat elk onwengevoel passeert.

Heb moed, brave jonge puzzelaar,
je hebt 't nu al meer dan je nonkel ooit,
alles bij elkaar.

Proficiat met veertig jaar,
dezelfde tl, dezelfde excel.
Laat je wel je laptop daar?
De tijd, bij pret, gaat snel.

't Is te duur om depressief te zijn.
Denk maar aan die mannen
die moesten werken in de mijn.
Daarnaast ben je in kannen.

Kruiken niet. Klokken horen tikken,
allen tellend tot het eind van ellend-
ige vergaderingen, verdikke verdikken
om emotie te reguleren. Ze met koffie ver drijven.

Het zou me niks ver bazen als er waren
die het op *** bagel smeren.

Geroep op straat
van twijfelachtige figuren,
te mager als een graat
of walvis in de luren.
Het gaat van katten bellen
naar afgewezen,
oneerbiedige voorstellen.
Soms loopt het uit de hand
en is de schuld te lezen
op een te mooie achterkant.

Zal ik wat vaker vragen
*** het met je gaat?
Zal ik wat meer opdagen
zelfs al dans ik naast de maat?

Ik wil mijn best doen,
de citroen proberen, eender wat,
zelfs al val ik door de mand,
want toen ik dat had,
een hapje met een pit erbij,
deed jij het ook voor mij.

Vieze maandag gaat
waar hij niet gaan mag,
staat waar hij niet staan mag,
haat wat hij niet slaan mag.

Maandagse marathons hinten
naar dins-tot-vrijdag sprinten.
Vroeg op, vroeg dood, vroeg doodop.
Laat werken, laat merken, laat gapen
en veel te laat gaan slapen, stop.

Maandag is steevast geen kattenpis.
Al goed dat het nog niet terug
zondagavond is.

Je kousen zijn aantrekkelijk,
je schoenen zijn zo stout.
Het is me wat, bedenkelijk en
je houding, die is fout.

Heb je al gehoord *** de zeven
leven als het slachtoffer
van *** klevende doekertjes.
Ze hebben zich laten vangen
door opgelijnde zoekertjes.
*** pootjes zijn gaan hangen
en *** loopbaan is gaan staan.
Van verbeelding niet veel over,
mogen jullie spreken met een traan.
Voor mij liever drie enkeltjes, naar zo ver
mogelijk, of als het gaat, de (volle) maan.

Het is allemaal niet zo vernieuwend,
het is allemaal gedoe,
zever zoals dat maakt mij kijkrichting splitsend moe,
opvliegend.

Kheb het zelf wel ook nooit gedaan en toch

gaat het nie om werken, niet om wennen,
allez, jawel, ook, maar
ge moet iemand kennen.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Appelsienschijfje,
zwevend aan de horizon.
Blij dat ik gedanst heb
toen ik nog dansen kon.

Verdriet en machteloosheid,
angst en pijn en straf.
Gevaarlijke plekken, boosheid,
galop en stap en draf.

Een wereld zonder
kan nog alle kanten op
voor elk klein wonder
een eigen krantenkop

Maar het is er, groen,
en wat gaat ge daaraan doen.

waarom houden
van iets dat weer gaat
dat iets is alles
en alles is eeuwig
voorbij