Opgedra aan ‘n kind  wat gebliksem moet word.
Deur: Desperaatheid en vrees

Jy klim in en uit die ***** van bestaan,
beide die rede vir liefde en
die kind wat sy baar.

Jy is ‘n drievoud van godelike hervertellings
, want wie kan regtig liefde
in ‘n enkel sin verhaal?

Geminag , die seun van liefde en haat
- jou einste bestaan ,van die vroegste
paradoksale meesterstukke.

Verewig , verewig tot ‘n kind
tussen die Groottes wat
blindlings onder jou boogpunt swik.

Vir elke nasie ‘n ander droom
Vir elke geloof ‘n ander naam en
Vir elke mens ‘n ander god.

Amor , oh Amor!
Die sinnebeeld van liefde
wat die mendsom verbly

, maar Eros jou ramkat
jou hupse hygelbek!
Jou erotiese aanraak!
(die begeer ek)

En ek?
Met my koker van lig en van goud,
wat hulde blyk en bou en bring
maar bestorwe le voor my Laurel
oor ‘n lood-stomp pylpunt vir haar ‘n treuerlied sing!

Amor, Amor word wakker!
My son le liefdeloos in my bros hart
, wat instaan teen logika
– sterk op die oorlogspad!

Jy wat na my heuning reik
-met honger hande vieslik gryp
en ek wat jou met angel steek
in desperaatheid jou nat vel breek…

“Oh moeder”, roep die wetter na bo
vir die planete om aan te ****:
“Oh moeder, Oh liefde “ ,spat die sot se treur,
“ *** kan so bietjie , so klein – so seer!”

En die heumel druis soos die moeder lag
haar humor eg , maar haar woorde sag:
“ My naakseun, my hinksperd
My fallus met vlerke!
Jy ,nog ‘n roosknop.
gaan ook so te werke!
Aanvaar die poëtiese justitie
Stil nou liefstetjie
Lamtietie Damtietie …”

Amor, Amor!
Weerstaan tog skoonheid se wieggelied
en wees my genadig!

Begunstig my ten einde laaste
, selfs vader tyd is verveeld
met die son se enkelpad!

*** lank nog wil jy sluimer?

Amor, Amor!
Tel weer op jou leisels
en bring liefde op die wind
my wereld lê in afwagting
vir die dolfyn en sy kind!

Wees my genadig, Amor!
Deurboor my leemte met goud,
,want die bringer van lig is slapeloos
en my hart is droewig en koud.

Oh Amor, Amor!

Ek weet jys nog jonk,
maar *** speel jy dollos met lewe se vonk…

Amor, Amor!

Word wakker!

Amor…

Ik blijf zitten door kanker
Het anker om mijn enkel wenkt me
Terug
Naar het donker
Kon ik het maar laten
Voor wat het was
Dat het was
Maar het is niet
Afgesloten met genezing
Deze schemering sluimert
Blijft zitten
Met mij

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij dwaalt door mijn gedachten
waar zij alles verlicht,
alles in de war schopt
en mij van slaap onthoudt.

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij verstopt zich achter mijn lippen,
waar ze geduldig wacht om,
bij iedere zucht die mij ontsnapt,
geluidloos tevoorschijn te komen.

Jouw naam is nooit ver weg.
Ze vloeit rijkelijk uit mijn pen
waar zij, mijn hand sturend,
er zorg voor draagt dat
ik enkel woorden schrijven kan,
die haar prijzen en aanbidden.
Mijn muze wiens essentie
terug te vinden is tussen de zinnen
van alle liederen en poëzie,
welke geschreven zijn over
de liefde en de schoonheid.

Jouw naam is nooit ver weg.
Zij ontwaakt tezamen met mij
en laat mij nimmer vergeten
dat zij het leven mooier maakt,
de wereld mooier maakt.
Dat zij, gewoon door te zijn,
alles mooier maakt.

Jouw naam is nooit ver weg.

Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.

Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.

Ik had die problemen al van voordien,
toen niemand ze kon zien,
ik ongestoord kon leven,
wandelend zonder vallen of beven.

Ik ben uw naam vergeten,
waar moet ik straks ook weer zijn?
Dat is altijd zo als ze leest, ze is maar tot haar
veertiende naar 't school geweest.
Ik heb dat nooit geweten.

Ik ben enkel rechts geschoren,
heb deze nacht wat ***** verloren,
ik heb pijn maar wil niet nog eens bellen
dan lijk ik het te slecht te stellen.

Mijn hoofd lijkt wel vertroebeld, gruis
gestrooid, verstrooid en elke dag bejubeld
terwijl ik mijn spieren voel verstijven.
*** lang moet ik nog blijven, wanneer mag ik naar huis?

Ge moet maar is proberen
om door een glazen wand
uw hand uit te steken
Of om uw oren te spitsen
en door een betonmolen te horen
waarover de mensen staan kletsen

Als ge wa zit rond te zweven
zonder te leven, in een zeepbel
zonder naald, zonder een stem
dan is er geen mens die erom zal geven
als ge zonder het te merken
heel voorzichtig en langzaamaan
doorzichtig wordt.

De zwaarte enkel te verlichten
door de leegte te inhaleren
in steeds grotere dosis
en steeds gretiger teugen
tot ge begint te geloven
dat het zo wel beter is

En al zout ge beloven
Uzelf te verplichten
uw ogen te openen
Ge zout het vergeten
en zonder het te weten
uw leven voorbij zien flitsen

Al even durf ik niet te geloven,
onder ogen te zien,
wat er allemaal verschoven is.
Ik mis routine, moet mezelf terug
kunnen verliezen in zaken
om ze achter de rug te weten geraken.

Ik heb moeite met onzekerheden,
waarschijnlijk door gebeurtenissen
uit mijn overdreven, zacht verleden.
Enkel zo kan ik een voor een de dagen wissen,
de tijd van toen terug missen
kortom niet langer
mijn levenslust vergissen.

Elke zoveel tijd dezelfde fluctuatie.
Vandaag last, morgen bezorgen over
overmorgen weer wat gisteren al was.

Soms enkel naar beneden, dan eens
plots omhoog en schaars iets raars, pal
temidden. Dan moet mama even bidden.

Eerst het schaap, dan de wortel, dan het
schaap, dan de wolf en dan het schaap.
Ik ben gewoon zo, eerlijk, recht voor de raap.

We vertrouwen veel te comfortabel
op de waterdichtheid van de boot.
De ene helft geweldig, de ander middenmoot.

Kan de taxi hem vervoeren,
nu het bespelen van zijn tuba dat
niet meer kan.

Kan de verpleegster hem even voeren,
Het is een hoge lat
voor een arme man.

Hij is alleen niet alleen,
hij is gestoken en van wal
niet meer dezelfde als van voor zijn val
ze noemen hem enkel
maar een niemendal.

Tekenen is mannelijk
gemakkelijker dan rekenen
in de les heb ik niet opgelet
maar wel wat moois op mijn papier gezet
wat heb ik dan geleerd
*** je met potloodkrassen
je maag omkeert
en met je gom dat allemaal weer wit kan wassen

Er zijn geen fouten op het blad
niet de pijn die ik bij falen had
en voelde, pijn die nogal kras
door mijn voorhoofd heen krioelde

Ik wilde enkele maar bedekken
wat ik maakte, wat ik zag
wat mij kraakte, met een lach
Ik wilde enkel maar verbergen
liet oordelende ogen mijn lieve leven tergen

Nu ben ik terug, de handdoek naast de ring
gesmeten, van mij afgebeten en gezegd
nee, joh, mijn tekeningen zijn niet slecht
Jouw reactie is niet waar het mij om ging.

Hij maakte enkel lieve foutjes,
deed zulke domme dingen
zonder uit de hand, de touwtjes
te verlies, te lopen, niet te zingen.

Hij was vroeger vrolijker,
komt hopelijk nog eens piepen.

Hij was vroeger blijer,
komt hopelijk nog eens langs.

Die mooie idioot, met z'n domme grapjes,
aanstekelijke lach. Ik wil geen afscheid nemen,
ik mis hem elke dag, doorspekt
met liefde en respect,
intentioneel was hij perfect,
die mooie idioot, waar enthousiasme, als versterking,
van af spoot, uitvoerend miste hij
gewoon de afwerking.

Na ethisch overweg,
overleggen met mijn ik,
zie ik enkel het besluit te moeten
retourneren.

Stappen terug na te snel vooruit.
Eventjes 40 waar je 50 mag.
Voorzichtig.

Er komt zoveel bij kijken,
beloning, straf en langzaamaan bezwijken aan hogere macht,
wanneer je stilaan gaat geloven
dat je nog slimmer bent
dan je zelfs al dacht.

Loodzware gewapende poorten
weer toegeklapt op de dag
Onder druk van alles ontdoken
ver van rumoerig getij
Waterig geprikkelde ogen
enkel open voor de nacht

Ik zit al weken op de werf,
werkend aan verderf,
op zoek naar lekker klinken,
wil mezelf graag in de *****
doen verdrinken.

In Troje had je nood
aan slechts één dompelhiel,
daar had werk geen ziel,
was niemand lief
telde enkel je naam,
werd je vanzelf zelf-destructief.

Waarom hecht ik dan zoveel waarde
aan in goed gevallen aarde,
in indruk wekkers zonder uur,
faam van onbepaalde duur?

Sinds die bewuste uiteenzetting
is er zodanig veel gebeurd
in onze levenssetting
dat je zonder klaarheid treurt.
Het wordt moeilijk onderscheiden
wie nu wat precies besmeurt.
Na slagen en reizen
valt enkel te beslissen
wie in de prijzen valt
en wie we moedwillig wissen
wanneer het in de boeken wordt gestald.

Andere androgynie is niet te plaatsen
in de polariteit van de plaatselijke
mensheid.
Jongens willen dit, komen eerst en mogen dat.
Meisjes worden beoogd blijheid te laten blijken
als ze soms zelfs maar enkel mogen kijken.

Aangeleerde dromen kunnen jou maar weinig
klaarstomen voor wat je wil en kent
wanneer je van de school af bent.

Toch zijn ze de eerste stap
naar brood en water,
in de richting van het leven
dat je later stil doet staan
maar je nu doet beven.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Pak wat je
snappen kan en
smeer gekruide boter
tot elke bittere vezel is bedekt
en wat smelt ertussen
uit muist, lekt.

Konden wij zo maar
zomaar alles bevatten.

Omdat dat lekker is,
toelaten wat
wat gekker is.

Schenk een knuffel
aan wie ze nodig heeft,
een luisterend oor
aan wie iets wil vertellen.

Laat het oordeel jou niet vellen.

Wij zijn geen lapjes brood.
Ieder heeft vaker (dan lijkt) de nood.

Let op, niet alle metaforen werken
en als jij het bent, probeer
dat zelf dan op te merken.

Nog een les is: een mes is
ook om te smeren en de kam
niet enkel om over te scheren.
Ons hoofd dan weer een koelkast
die je af en toe best uitwast.

Over werk, over druk,
de overbemande,
uitgerokken, breedgespande,
spannen, spannende
doeken die ik
erom wind.
Ik heb lof nodig
ver lof
stof nodig
tot later, ooit of nooit meer
nadenken
in de auto
muziek te luid, om alles weg te spoelen
waar zijn ze gebleven
die kinderdromen, verrassingen?
Ze zijn gaan zweven, doelen,
om enkel een half uurtje
in het weekend
na te streven.

Weet iemand met mijn vragen raad,
wanneer noch kaars noch bril nog baat?
Het is zoeken en het zal blijven zoeken blijven
met enkel jezelf om op te kijven.

Was ik een bal, zou ik rollen,
was ik tranen, was ik geld
of vuisten wanneer iemand over morgen
vertelt.

Overmorgen, over zorgen, over hoop.
Alles overhoop.
De één die sneed, de ander zoop.
       En anderen verzopen.
             Of weggeblazen worden.
          Erdoor weer onweer en toen het terug kon
                              weer op stap, op de lappen
             En zo jezelf oplappen.
Kon ik maar, zoals op tv, tussen de dagen zappen.

Ik steek over, kijk met opzet
langs die grijsgekleurde rover,
zet mijn stap en passen, pas
dan op, roept iemand, stop!

Plassen bloed, kil, het is te laat,
de wereld eens zo luid, stil
op straat, enkel iemand die tegen
de hulpdiensten praat.
Hij zegt:
'Hij had die auto niet gezien, wilde
oversteken, leefde met te grote teugen.'
Daarmee zonder zelf te weten,
zonder zekerheid, een omvergeblazen
leugen.

We kunnen kinnen kloppen
als we denken
dat we er al zijn, dat we mogen
stoppen.

*** geweldig jouw hoofd gist
belooft dat het zal zijn, mist
achtergrond en fundament,
is enkel schone schijn.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

Enkel de kamer genoot
toen nummer drie
het kot te groot achtte,
gasten verwachtte,
zorgend voor miserie.

's Ochtends zat zittend
op de zetel, 's middags,
prikkelbaar als versgeplukte netel en
's avonds voorbereiden op de ochtend.

Ik heb gewoon geen woorden meer.

Het is pas woensdag en de bedden
liggen vol.
We hebben materiaal tot vrijdag en
de mensheid hamstert brol.
Sommigen moeten viermaal uren kloppen,
anderen slechts de kin.
Waarom moet ik nu binnen blijven?
Ik ben toch gezond, heeft dat dan wel zin?

In de zetel kijkt een vrouwtje op de
zondag van haar leven
angstig naar het nieuws.
Jullie mogen je nog wel wat bezig houden
want de ziekte treft toch enkel maar de ouden.