Een zwarte roos van het is uit.
En dan die traan die uit je oog spuit.
Die traan van liefde en rust.
We draaien om elkaar heen als ying and yang.
Ik ben dapper en zij is bang.
Een rode traan van liefde of van bloed.
Die je hart bonzen doet.

Het botert niet tussen
mij en tussen de oren.
Mijn buik is niet te sussen,
wil geen inspraak horen.

Voor maar honderdtien
doen we er ruitenwissers
bovenop.

De smaak van de keizer
Wie wordt de onderwijzer
bovenhands en overmand
zandkastelen in het zand.

En dit is nog maar het begin,
generiek en tegenwijzerszin.
Ronde schijven in vierkante dozen,
nu nog ergens om die ansjo in te lozen.

Mijn geld is op
vakantie en elke keer als ik die man zie
boekt mijn tas een vluchtje bij.

De staat van deze broek en wie ze draagt
in de staat, in beide zitten gaatjes, maatjes op
droog of natte plekken, dansen, rekken, goed proberen bekken,
sleur en doek, ongeacht, de laatste druppel vormt
signalen op je broek, morse code om te zeggen
dat je de verantwoording niet bij de ander
hoeft te leggen. Vogels verschuilen in de veren
van de wolf in schaapse kleren. Ijsberen
onderwinteren op zomerse terrasjes
verre van de mentale was en plasjes
die ze nog moeten draaien.

Laat maar waaien.

Sommige dingen zullen nooit, kan ik nooit vergeten.
Dat ik verkeerd was, moest iedereen weten, ze leken al
te lachen nog voor dat ik moest spreken.
Ik had niets om me aan op te trekken, haalde anderen
dan neer. Zelfs zei iemand stop, gooide ik
ze gewoon een busje verder onder in de functie
van een stomme mop. En oordelen gaat in twee
richtingen. Wie het zaait zal het oogsten, zal het plukken
Het moet toch lukken dat de stukken die we
slaan de waan levendiger maken dat de zaken er
goed voor zouden staan.

Achter elke boom zit de pijn van het verleden, erger nog dan slangen, gevaarlijker dan wolven, het lijden komt in golven en is niet te vermijden.

De pijn is van aller tijden, pakt je bij je biezen.
Laat je zien wat er valt en wat je kan verliezen.
Hier kan ik eindelijk doen wat ik zelf wil,
Hier is al de rest, eindelijk even stil.
Het afzien is een keuze.

Ik voel mij zo speciaal in de zever die'k verpak,
lak aan de tegels, een brug verkocht in de hemel
en de sterren namen geven. Dan durf ik nog te beweren
dat ik controle heb over mijn leven.

Ik blijf zelf best zitten, muren witten, draaien
frezen. Ik kan alleen maar boeken lezen. Wie iets
doet kan missen, wie iets doet, kan leren. Elke dag
is elke dag opnieuw proberen.

Ik ben je dankbaar voor je werk,
je lach en ziel. Ik zie je stiel,
je moeite en *** sterk
je uit de hoek kan komen, het wiel
kan laten draaien,
bereid bent onkruid te plukken,
gras te maaien
in de tuin van onze gelukken.

Daar groeit nu het mooiste bloemgewelf
allemaal dankzij jou, wie je bent, jezelf.

Denk jij ook soms aan de dood?
Voel jij ook het schaamrood
op de wangen bij het bespreken
van die wrange, wringende,
in de ogen springende
gevoelens die je liever zag
ontweken.

Dan ben je niet alleen, je kan die beesten
beter laten zweven, als wolken,
naar ze kijken, alstublieft niet laten
kolken tot ze velden laten draaien
en je levenslust meegraaien.

Ik heb besloten dat ik je niet meer haat,
dat ik je niet meer niet meer fijn vind.
Ik ben gesloten en 't is tijd dat ik het laat,
dat ik meer kijk naar wat ons bindt.

We hangen aan elkaar, wij zijn delen
wij zijn één. Ik heb eigenlijk niet te klagen,
wil leren houden van alle lagen,
alle rollen die je spelen kan.

Ongetwijfeld zal ik me wederom draaien
in mijn bed, dan deze keer met laaien
de positiviteit, de dagen ingezet.

Mag ik enkel wenen
wanneer mijn ploeg verliest?
Waarom krijg ik lange tenen
als je in mijn richting niest?

Hulp durven zoeken,
is moeilijker dan zelfdoding
bij mannen.

In de kantine kan tien
zijn dochter niet meer zien
en elf verliest zichzelf in
drank. De nummer één ziet
ze vliegen, kan geen bal meer vangen
en de nummer drie probeert
prangende vragen
aan zijn vader te stellen, die verweert
zich met, ik heb dat eitje ook nooit
kunnen pellen.

De man heeft vaker niemand om te bellen
wanneer de zaakjes minder draaien,
het zelfs niet meer lukt
om gewoon het gras te maaien.

Laatst las ik in mijn eigen hoofd
gedachten die me deden
sidderen en beven.
Hetgeen ik had bekokstoofd,
beloofde me een beter leven.

Ik ging draaien aan de molen,
scheppen, graaien in de kolen,
bellen, spelen, doen alsof het telt.
En dat allemaal voor net iets meer van geld.

Ik kocht de gekste dingen.
Het moest maar op een scherm verschijnen
of 't deed m'n handjes in m'n beurs verdwijnen.

Eerst die spanningscurves in de positieve zin,
gevolgd door de terugslag, emoties in de min.
Begrijp me wel, emoties mogen, gehoord, zijn.
Maar dit specifieke mechanisme vind ik iets minder fijn.

Ik schrijf dit nu, midden in het groot verdriet.
Later zal ik nog wat laten horen, wanneer mijn ik
in mijn gedachten
er een oplossing voor ziet.

Mag ik morgen nog eens komen,
blijven slapen, samen dromen, laat
naar bed en, zonder gapen, draaien tot
we liggen en daarna je wangen aaien?

Mag ik morgen, alsjeblieft,
jou bezoeken met de fiets.
Dan gaan we samen langs die lange weg
met kleurplaatbloemen in de heg en
wortels die het pad doen scheuren.

Mag ik morgen voor je zorgen?
Is het goed als ik me naast je vlij?
Mag ik morgen voor je zorgen
en doe jij dat ook voor mij?

Ik kijk uit naar jou weer zien.
Dan kan ik je een knuffel geven,
een kus en weer genieten van het leven.
We zijn nog even blind, moeten nog even
in het rond
draaien, achter ramen zwaaien
en elkaar begroeten van op anderhalve meter.
Maar ooit, beloof ik je,
wordt alles wel terug beter, echt,
mijn lieve goede vriend.
Ooit wordt het weer beter, slechts
voor nu nog even blind.