ang pangalan niya ay jesus.
oo, ang pangalan mismo ng kaibigan ko ay jesus.
seryoso ako.

si jesus
ay siyang dalaga,
morena, kulot ang buhok.
ang lalim ng mga dimples at
may mga pisngi na kay sarap kurotin.

parang musika ang himig ng kanyang tawa
at hindi kumpleto ang kanyang mga bati
kung walang kasamang yakap na kay higpit.
hindi ko gets kung bakit
hindi siya kumakain ng tinapay ng walang asukal.
at nakakatawa lang kung paano
lagi siyang may baon na sachet ng bear brand
na pinapapak niya kapag siya ay naiinip.

si jesus
ay isang iskolar,
magna *** laude standing,
bise presidente ng kanilang organisasyon.
balak mag law school pero may tumanggap na
nakumpanya sa kanya sa bgc.
meron din siyang mayamang boyfriend na
hinhatid siya pauwi sa taytay, rizal gabi-gabi.

huwebes ng nakaraang linggo,
bandang alas dyis:
si jesus
ay natagpuan sa labas ng kanilang bahay
walang malay
nakahandusay sa kalye.
sinugod sa ospital para kalagayan ay masuri.
ano kaya ang nangyari kay kawawang jesus?
heat stroke, stress, fatigue, high blood, food poisoning?
kulang lang ba sa tulog o pagkain?
walang natagpuang hindi pangkaraniwan kay jesus.
normal lang daw ang kanyang kalagayan
maliban lang sa paghinga niya na
tila humihikbi pero walang luha.
ilang oras din ang nagdaan bago si jesus
ay tuluyang nagising.
ang sabi ng doktor tungkol sa kanya:
depresyon, malubhang pagkalungkot
ang tunay at nag-iisang sanhi.

dahil kay jesus,
napagtanto ko na
hindi porket nakangiti,
masaya.
hindi porket bakas ang ligaya sa kanyang labi,
wala nang lungkot at lumbay na namamayani sa kanyang mga mata.
hindi porket ang lakas humalakhak kapag nandyan ka,
hindi na siya humihikbi, humahagulgol kapag wala siyang kasama.
hindi porket parang musika ang kanyang tawa,
hindi na siya umiiiyak nang umiiyak nang paulit-ulit-ulit na parang sirang plaka.
kasi
hindi porket masigla,
hindi na napapagod.
hindi porket matapang at palaban,
hindi na nasasaktan.
hindi porket laging nagbibigay, nag-aalay,
wala nang mga sariling pangangailangan.
hindi porket matalino,
ay may alam.

dahil kay Jesus,
ako'y namulat
na ang dami palang mga walang hiyang tao sa paligid ko
na nagsusuot ng mga maskarang pantago
sa kanilang mga kahinaan, takot, at sakit.
sa kabila pala ng kanilang mga yaman, tagumpay, talino, at
kung ano-ano pa mang sukatan ng galing
kung saan kinukumpara natin ng ating sarili
may isa palang
nabubulok, naagnas
na kaluluwa.

dahil kay jesus,
ako'y nalulungkot.
mata ko ay naluluha,
puso ko ay kumikirot
na may mga tao palang katulad niyang
naglalakbay nang di alam kung saan pupunta.
nangangarap na huwag na lang magising sa umaga.
nakuntento na lang sa wala.

dahil kay jesus,
ako'y naiilang
na ang nagaganap sa aking harapan
sa loob ng paaralan, bahay, o opisina
ay hindi tama.
maling-mali na
ang mga tao sa aking paligid ay nakakulong
sa selda ng anino at lamig.
hindi ito ang kanilang nararapat na tadhana.
hindi ka ba naiinis?

dahil kay jesus,
may apoy na nagpapaalab sa aking galit
nagtutulak sa akin na tumakbo
hangga't hindi natatama ang mali.

at lahat 'yan ay
sapagkat alam ko sa aking isip at puso na
dahil kay Hesus
lahat ng kahinaan at takot ay hindi na kailangan ikubli.
ilalapag na lang sa harap Niya
ang anumang alinlangan o mabigat na karamdaman.
wala nang pagpapanggap.
buong tapang na ipagmamalaki na
ito ay ako.
kasi ano man ang mangyari at kung sino man ako maging
ang tunay na dilag, dangal, at tagumpay
ay tanging
sa Kanya nakasalalay.

dahil kay Hesus
may ligaya at kapayapaan na hindi kaya matalos ng isip.
banayad ang layag
anumang dumaan na bagyo.
matatag nakakatindig
kahit yumanig pa ang lupa at magunaw man ang buong mundo.
dito sa dagat na kay lawak at lalim
hindi lalangoy,
kundi maglalakad, tatakbo,
lilipad pa nga sa ibabaw ng mga alon.

kay Hesus
may liwanag na pinapanatiling dilat
ang aking mga mata.
ano mang karumaldumal na karahasan ang masilayan,
hindi ako napapagod o nawawalan ng pag-asa.
hindi makukuntento at matatahimik.
hindi tatablan ng antok.
araw-gabi,
ako ay gising.

dalangin ko na sana puso mo rin ay hindi magmamanhid
na kailanman hindi mo masisikmura at matatanggap
ang kanilang sakit.
tulad ng dalagang si jesus
gusto nila ng pampahid para maibsan ang hapdi.
pero ang mayroon tayo
ay ang lunas, ang gamot,
ang sagot mismo.
tagos sa balat, sa puso diretso.
ang gamot ay ang dugo
na dumaloy sa mga palad Niya.
ang pangalan Niya ay Hesus.
*Hesu Kristo.

Outside the white walls, symmetrical pillars, and broken windows do I find solemn within these saints and sinners and colorful people trudging down the hallways of unwashed history and flaunting peso bills all over the skies of painted jazz

The one that is running to the bottom of the staircase holding a box of cigarettes and a mouth full of curses- striding all over the barlights of blissful BGC and numbing taste of bitter alcohol in Taft- wandering on the streets of neon traffic lights and a plentiful of terrible people.

The one that is contemplating heavy metal (!) and bring suitcase for a living-walking faster than a madman of a classic 1980’s horror flick but talking like a dead man, grudging and grumbling his collar, mentally inspecting his fat books and depressing academic memories, calling on the birds of personified freedom weeping beyond his words and scratching his head with that awful haircut looking for a blessed be redemption.

The one that is like Sheila, hands on the wheels with glass-plated stilettos and terrible taste in music, bruise and battered chin, wounded shin and complete with broken dreams –flattered her way up to the pool of stingy bureaucrats and hateful hateful daughters of sacredly publicized personalities continuously eating her tossed salad and puffing marijuana to suffice her thoughts off dull memories and empty void of a brain’s one’s gaped hole.
She can’t be bothered to find peace in her ******* because one must work hard to the top of the social strata!

The one that is gifted with prophesy and hypocrisy of pretentious façade writing broken poetry- creating **** films for a living while dressed in his chelsea boots and pain-bearing insecurities of beautiful nightmares and leather bags of no significant purpose but to seem delight on all these saints and sinners and colorful people

Spilled out of my random thoughts and shapeless blossoming rainbows of emotions and grievances in all things I find goodness on the beautiful surface of that white wall and stubborn-looking beardless hip-hop heads with overpriced headphones and greasy Drake shirts and magnificent bomber jackets from angelheaded fuccbois with mom-washed jeans skinny trousers left them much to be desired and compounded inside the school of design and arts.

9 pm in Cubao,
It was only my second bottle, but how come I can't recall whether I left the house just an hour ago?
Ah, I wanted to escape from the chaos that is the metro.
But I loathe this particular place, so why here again?
The record stores were even shut like they'll never open doors again.
That's another magical thing about vintage shops—they look hopeless except they're everything but.
But I'm half grateful, at least one less memory of this place are shut closed, too.
Though I am less woeful, knowing this is not just another equally less woeful night.
After the last bottle, I blew the city a kiss, bracing myself for the unfamiliar ride.
I've stopped counting the months in which I've been dying to see the sun rise by the beach and not by the concrete jungles of BGC.
I softly let go of all my uncertainties,
but holding onto the excitement firmly.
Oh, I can't wait much longer for the ocean breeze.