Paalam sa munting kinang sa kanto ng iyong mga mata. Sa unang alab ng huling araw magpapaalam ang bihag ng tanikala. Walang humpay ang daluyong ng mga ala-ala.

Salamat sa unang halik at iyong natatanging labi. Mula sa una at sa huli. Ito na ang huling paalam. Papadayon din ang araw, bukas o sa makalawa, o hindi kahit kailan.

Walang luha o sugat na lalatay sa iyong balat. Hindi kailangang manatili sa ala-ala nating dalawa. Mula dito at sa mga susunod na araw, buwan, at taon.

Para sa ating dalawa ang paalam na ito. Hindi na kailangan magkubli sa anino ng masaya at masalimuot na nakaraan. Ito ang ating hudyat, ang ating kidlat mula kay bathala.

Para sa muling pagkinang ng iyong mga mata. Sa ala-ala ng buwan at ng mga bituin. Sia lahat ng bagay na nagpangiti sa iyong puso at labi. Paalam aking dagat, aking asul na langit.

Minamahal kita.

There she glows, out of the corner of my eye. Like a paradise undeserving of this blasted earth. She walks with grace like a cat hunting for prey.

There she glows, as my heart wavers by the moment. For each step she takes, my soul, inch by inch, claws its way out of its husk.

There she glows, across the meadow, shielding her eye against the light. Porcelain skin and blessed soul. I am her prisoner, she is my damnation.

There she glows, above the cliffs embracing the cold wind across her arms. The silk around her thigh billowing like the restless sea.

There she glows.