गणेशजीले सोधे
अब जोगीन
मैले के गर्नु पर्छ ?

मैले भन्दिए
अली
छाटिनु पर्छ
अली
त्यो हजुरको वाहनलाईचै आराम दिनुहोला
अली
धेरै मुख मिठो नगर्नुस्

ल अब त्यो
लड्डु एक्लै नखानुस्

धन्वंतरीको सत्संगमा बस्नुस्
सदा जय होला

आउनुहोस् आउनुहोस्
छिटो छिटो

बल्खु
सानेपा
एकान्तकुना
सातदोबाटो
कोटेश्वर
पशुपति

आर्यघाट

I was told
To observe
Not to intervene
To listen
Not to be vocal
To tolerate
Not to offend

I was told
What is holy?
What is unholy?
To seek light in the dark
And to stay rooted

I was told
To be kind next to
My space
My home
My nation
And practice act of forgiveness

I was told
When mind thinks wrong
Beware of self

I was told
All the above
And many more

Something wrong!
Never did they tell
How long?
I have to stay numb
Or hold the belief
That shadow is me

Tell me

कहिलेकाही
शान्त आत्मालाई
हसाउन

काउकुती लगाउन
जरुरी छ

आफ्नु घर सफा राख्न
लक्ष्मी पूजाको बार पात्रोमा
घेरा लगाउनेहरु

टोल सफा देख्न
फेरी  सि जिन पिंग कुर्नेहरुनै

आज मसंग
सर सफाईको कुरा गर्दैछन् ।

अनी
यी दुई कान मेरा
के का लागी ?

मलाई सोधियो
किन भाईटीका अन्तिम दिनमा मनाइन्छ?

मैले भन्दिए
परापूर्वक कालदेखिनै
पूर्वीय दर्शनमा
हिरोको प्रवेश अन्तिममै हुन्छ ।

तिमी मलाई

सेल पकाउन सिकाउछेऊ
कि आफै आउछेऊ ?

म सानो छदा

म सानो छदा
बिहानै उठथे
दुघ भात खान्थे
पर्खाल बहिरका बच्चाहरुले नुन रोटी खाएको दख्थे
यसो माथि हेर्थेे
आफु माथिको आकासको टुक्रा झरिहाले के गर्ने सोंच्थे
यसो पछाडी हेर्थे
भकारी भरी छ
पेट किन भरीदैन भन्ने लाग्थ्यो
अलि ठुलो भएपछि
पर्खाल बाहिर गए
गोडामा काडा बिज्यो
लडे, अनी उठे

अझै बढेपछि
त्यो भन्दा पर जादा
लडाउने मान्छेहरु भेटें
झुक्याउने मान्छेहरु भेटें
केही सन्त
धेरै अपराधिहरु  भेटें

गाडी चढेपछि अझै पर पुगें
मैदानहरु देखें
हिमाल, पहाडहरु देखें

हवाइजहाज चढेर झनै पर पुग्दा
अर्को संसार देखें
सबैलाइ उतार्न थाले
कवि बन्नै लागेको बेलामा म कवि हैन भन्दिए
मित्रहरुले माने
शत्रुले मान्दै मानेनन्
तिमी कविनै हो भने
मैले लेखेरै भन्नु पर्यो म कवि होइन

शत्रुले सोधे
त्यसो भए तिमी को हौ त?
मैले भने
म त कवि भन्दा ज्यादा फुल हो
फेरी ती मेरो पत्र,पत्र हेर्न थाले
सुध्न थाले
रुपको कुरा गरे
तिनले म नेरको पातलाई पनि सोधे
काडाको पनि रिस गरे
मलाइ भरोसा दिने हाँगाबिँगा पनि भाँचे
माटो समेत खोतलेर हेरे
तिनका हात हिलाम्मै भयो
रक्ताम्मै भयो
तिनले गड्यौलापनि देखे
किरा फटयागा्रलाइपनि सोधे
मित्रहरुले माने, म फुलै हो
शत्रुहरुले मान्दै मानेनन्
तिमी कविनै हो भने
मैले लेखेरै दिनु पर्यो म कवि होइन

शत्रुले फेरी सोधे तिमी को हौ त?
मैले भने, म पंक्षि हो
उनिहरुले गुलेली लिए
ढुङ्गाहरु हान्न थाले
पखेटाहरु काटिदिए
गुँड भत्काइदिए

फेरि सोधे तिमी को हौ त?
मैले भने तिमीहरुको मित्र
मित्रहरुले माने
शत्रुले मान्दै मानेनन्
तिनले भने तिमी हाम्रो शत्रु हो
तिमी कविनै हो
मैले लेखेरै दिनु पर्यो म कवि  होइन

त्यहाका बच्चाहरु अझैपनि
नुन रोटिनै खान्छन्
नाङ्गै धुलोमै खेल्छन्
अझै म पनि कवि बन्नै बाँकि छ
तर शत्रुहरु तिमी कविनै हो भन्छन्
तिनलाइ लेखेरै म भन्छु म कवि होइन

अहं होइन

तिमी झुके म झुक्छु
तिमी रुके म रुक्छु
तिमी हासे म हास्छु

हेर
म तिम्रो
ऐना हु

मान्छेहरु जब ढुङ्गा बन्छन्
उनीहरु ढुङ्गाकै संगत गर्छन्
मौन

मौन
पहाडहरुतिर हेर्छन
मानौ तिनै तिनका ऐना हुन्
जसले उनीहरुका
प्रश्न, प्रश्नकै रुपमा फर्काउँछ
उत्तर, उत्तरैको रुपमा फर्काउँछ
न तिनका पयर
न चक्षु
न तिनका आवाज
न पंख
न तिनका मुस्कान
न आँसु्

मौन
न कल्पनामा डुब्छन्
न ऋतुहरुभै रंग बदल्छन्
सायद ढुङ्गा बन्न सजिलो छ
मौन

हामी अगरबत्ती बालेरैपनि
कृतीम सुगन्ध उत्पति गछौ
जब हामी मान्छेलाइ खुसी पार्न सक्दैनौे
जब हामी मान्छेहरुलाइ सेवा गर्दा गर्दा थाक्छौ
अन्तिममा  हामी ढुङ्गा बन्छौ
मौन

मौन
ढुङ्गैको संगत गर्छौ
ढुङ्गैकै पुजा गर्छौ