Ngiti mo ay kay akit-akit,
Mga mata mo'y puno nang pighati.

Tila ito'y hibik ngunit walang kalatis.
Kaibigan, mayroon bang bumabagabag sa iyong paglingap?

Ipamarali mo at nang ika'y aking kalingain.
Datapwa't ako'y walang sinuman gayunman  ako'y may kahabagan.

Kahit pilit **** inaakupado ang kanyang pag-iisip subalit pakatandaan na ang puso'y di marunong lumimot sa nakaraan.

Ano ba ang dapat **** gawin upang ika'y mapansin? Hanggang kailan matatapos ang iyong kalumbayan? Hanggang kailan mo siya alpasan? Mauuwi na naman ba sa  balitaktakan?

Sa kabila ng ngiti ay ang pusong sugatan at umiiyak
‘Di mawala sa isip ang bangungot na halos gabi-gabing kumakatok sa pinto ng ala-ala
Paggising ay panibagong umaga na nababalot ng liwanag at dilim
Pinipilit kalimutan… Ngumingiti kahit nasasaktan.

Ayaw maalala ang sumpa ng salitang kailanma’y di na magagamot
Sa isipan ay mga bunganga ng taong nagagalit at sumisigaw
Nais malimutan ngunit patuloy pa rin ang pagbalik
Iwaksi man ng paulit-ulit ngunit para ng pilat sa katawan dulot ng malalim na taga.

Lumayo para makalimot ngunit sa tuwing pumipikit ay naandoon ang nakakatakot na anino
Anino na nakasakay sa likod habang ang mga kamay ay nakasakal sa leeg
Hindi na makahinga parang mapuputulan na ng buhay
Tumawag sa Kanya… Ipinakita ang halaga at kulay ng mundo

Oh kadenang nakatali sa mga paa, sana ito’y mawala na
Pagod na ang isip at ang puso ay umaayaw na
Umaayaw sapagkat parang wala ng pag-asa
Humahalik sa pangarap na kung minsan ay parang malabo  nang matupad.