گل های زرد....
همون طور که نتونستم جلوی پژمرده شدنِ گلدونمُ بگیرم....
حیاة.... تو شاید تلالؤِ یه نورِ سبز باشی...
وقتی نور خورشید،  روی شاخ و برگ های درخت انگورِ حیات مون می تابید.
الآن درخت انار مرده... درخت سیب مرده... درختچه ی گل های نسترن مرده...
همون طور که نتونستم جلوی پژمرده شدن گلدونمُ بگیرم....
حیاة...
تو با سرطان مادرم، در یکی از روزهای سیاه و گرمِ خرداد به دنیا اومدی...
و تو اون موقع تنها دوستِ من بودی که باهات حرف میزدم.... چون تمومِ گربه ها درونگراند... تو بخشی از تن من شدی و هر لحظه، با عواطفِ مادرانه در وجودم.... مثل جنین....
در من تشکیل می شدی...
و حالا میخوای بری حیاة...؟!
دیگه خسته شدی...؟!
نمیخوای بیشتر پیشم بمونی مهمون کوچولو...؟!
شاید تو در زندگی قبلیت، یه پسر بچه بودی... شاید مادری داشتی.... شاید اون زن من بودم.... که به علت بیماری، بچه اشُ از دست داده.... و این چرخه ی روح تا الآن ادامه داشته... و شاید در زندگیِ بعدیت، من فقط "یك صدا" از تو باشم حیاة.... 🌱🌸
نه من اعتراض دارم آقای قاضی...!
من به جبر ایمان نمیارم...
چرا باید عمرِ پروانه ها بیشتر از کودکان باشه...؟! چرا باید سرطان، ام اس، بیماری های نقص مادرزادی، و ویروس های دست ساز آدما وجود داشته باشه....؟!
نه من اعتراض دارم آقای قاضی...!
من به جبر ایمان نمیارم....
همون طور که نتونستم جلوی پژمرده شدن گلدونمُ بگیرم....
حیاة....
من ماهِ گرمِ مرداد،
وقتی تو داشتی با جانا بازی میکردی؛
دیدم تو هوا، دو تا قاصدک داشتن باهم پرواز میکردن... یه قاصدک بزرگ، و یه قاصدک کوچیک، که خیلی به هم نزدیک بودن... انگار دستِ همُ گرفته بودن...
شاید توی آبيِ آسمون، اون من و تو بودیم حیاة....
شاید بریم یه جایی که مجبور نباشی پاتُ بذاری روی آجر و سیمان....
بریم جایی که توی دشتِ
گل های سبز و زرد دویده باشی...
با باد رقصیده باشی....
با یک قلب سالم....
که به نفس... نفس... افتادن نیوفتی حیآة.... 🌸🌱
من پشت سرت توی آسمون عظیم و ترسناک آسمون آبی، یه ابر دیدم که شناور بود.... داشت از هم باز میشد.... شکل های دیگه ای میشد... اجزاش از هم باز میشد.... پراکنده و از بین می رفت....
و این یعنی غم.... ناله....