అమావాస్యలో ఆకాశం వదిలిన చంద్రుడిలా
సంధ్యా వేళలో అస్తమించి వెలుగులు దోచే సూర్యుడిలా
మరణం తరువాత దేహం విడిచే ఆత్మలా
చేయకే నన్ను ఒంటరిలా
ఆకాశంలో రాలే చుక్కల అనుబంధాన్నే విడవకిలా
రెక్కలు రాగానే విడిచే పిల్ల పిచ్చుకులా నానుండి దూరం కాకిలా
వసంతం పోగానే రాలే ఆకులా నా సావాసం మరవకే కోకిలా
వనవాసం అయ్యినా సర్డుకుపోతానే శాశ్వతంగా
వదిలేల్లితే హృదయ వేదనలో రగులుతానిలా
ప్రపంచమనే ఈ మహా సాగరంలో అవుతాను ఓ బొమ్మలా