Sa paglakaw niining mga gabon
sa kalangit-on
Sama sa isa ka pagbaklay kauban ka
padulong ngadto sa kalipayon
Ang bidlisiw sa adlaw kanunay
gayud sa atoa nga magasiga
Kay ikaw sa tunhay mao
ang akong gugma.

Wala ko namatyagan nga ikaw mubaot
niining akong kinabuhi
Wala ko usab damha nga ang akong
kasing-kasing sa imo diay mulingi
Karon, ang dagat dili
na hintawon parat
Kay ikaw man ang akong gugma, busa dili
gayud tika ipahilak.

Ang matag-gabii nako, karon dili
na matugnaw
Mahitungod sa imong gugma nga sa tanan
gayud nagpatigbabaw
Ang gubot nga butang ginabag-o mo,
ikaw ra gayud akoa
Ug ikaw ginahigugma ko kagahapon, karon
og hangtod sa ugma.

Sa mainit mo nga mga gakos, sa matam-is
**** mga halok
Sa maanyag **** pagngisi, mawagtang
diritso ang akong pagkalagot
Gikinahanglan taka sama sa hangin,
tubig ug uban pa
Kay ikaw sa tunhay mao
ang akong gugma.

Dili na ako mulambinggit pa ngadto sa
uban nga dalan
Kay nagakuyog naman kita nga nagalakaw
nganhi sa kahangturan
Paminawa ang tanan ko nga gipangsulti
kay tinuod kani sila
Nganong mamakak man lugar ako, nga ikaw man
sa tunhay mao ang akong gugma.

Niadto ko, nibisita sa lugar
Kon asa mi una nagkita;
Mao ra japon,
Ang mga kahoy ug mga bulak
Nagasambit sa among gugma
Nga hain pa man dili gayod mawala.
Siya akong tunhay nga kalipay
Sa pagmata ko matag-buntag,
Tunhay nga kasingkasing
Sa iyaha, akong ginapamatyag.
Nikuha ko ug papel,
Aron magsulat ug balak para kaniya;
Maot man paminawon, apan
Akong buhaton nga patsyada.
Nitan-aw ko sa blanko nga papel,
Naghuna-huna,
Ug sa dihang nakahinumdum hinuon ko,
Unsaon man diay nako pagsulat sa balak;
Nga ang bolpen iya man diay’ng gidala,
Adtong minglakaw na siya ug una.

Oo. Totoo.
Hindi mo na kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
na aakyat pa sa rurok ng bundok
para isigaw ang pangalan ko,
at ipahayag ang nilalaman
ng damdaming nagsisidhi,
sapat na sa akin
ang ibulong mo ang mga salitang ‘yan
na nais kong marinig
mula sa mapang-akit **** mga labi.

Hindi mo kailangang ibase ang nararamdaman mo
sa sinasabi ng ibang tao,
dahil hindi natin kailangan ng kanilang opinyon
para umibig nang wagas
o hanggang sa dulo ng mundo,
hindi sila ang dumidekta
sa kung sino man ang ititibok nitong puso,
hindi natin kailangan ng kanilang opinyon.
Hindi.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako
na sa lahat ng date na ating mapuntahan
ay kailangang pag-usapan ng mga kaibigan mo,
o libo-libong litrato ang ipo-post mo,
dahil ayaw ko lang mawala
ang pagiging pribado ng ating relasyon,
sapat na sa akin
ang itago mo ang mga litratong ‘yan,
at titigan pauli-ulit
kapag miss na natin ang isat-isa.

Hindi mo kailangang ma-insecure sa iba,
hindi ko sila papatulan,
hindi ko sila papansinin,
hindi kita niligawan
nang mahigit isang taon para saktan lang,
wala akong **** sa kanila,
ikaw ang mahal ko,
oo, mahal kita,
at tanggap ko kung sino ka,
kung anong mayro’n at wala sa’yo,
dahil mahal kita.
Mahal na mahal,
hindi mo kailangang ma-insecure.
Hindi.    

Lahat ng bagay, ay aking gagawin,
dahil hindi lang magtatapos ang aking “mahal kita”  
sa bawat letra ng mga salitang
namumutawi sa aking bibig,
hindi ito isang antigong alahas  
na susuotin lamang sa mga piling okasyon,
pagkatapos ay itatago sa kahon,
at kakainin ng alikabok sa lilipas na mga taon,
mamahalin kita kahit sa ano mang panahon:
tirik man ang araw sa pagtawa
o kulimlim man ang gabi sa pag-iyak.
Mahal kita.
Mahal na mahal,
at hindi lang magtatapos ang aking “mahal kita”
sa mahal lang kita,
kukunin ko ang mga agiw sa ‘yong mga lumang gunita,
pilit kong wasakin ang mga pader
na nakaharang sa ating dalawa.    

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
sapat na sa akin ang pagsanay sa sarili
sa ‘yong presensya at pagkandili,
sapat na sa akin ang pag-intindi mo
sa mga kamaliang pilit **** binabayo,
mga pagkukulang na pilit **** pinupunan,
at sa mga araw na kahit luha ang nalalasap
ay patuloy ka pa ring nakahawak sa aking mga kamay
at hindi mo ito binitawan.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
pumasok ka sa pinakakasulok ng aking utak,
nang mabatid mo ang mga nakasulat,
nakalimbag sa bawat pahina ng aking isip:
ililibot kita,
sa aking nakaraan,
sa aking ngayon
at sa aking bukas,
ilalahad ang pag-aasam na makatakas
sa mga kabiguang natanaw.
Sisirin natin ang pinakailalim ng aking puso,
dito matatagpuan ang pag-ibig
na kailanman hindi mabubura,
hindi maglalaho, para sa nag-iisang ikaw.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
hindi na kailangan,
dahil alam ko, d’yan sa puso mo,
nakaukit rin ang pangalan ko,
at ang pag-iibigan nating dalawa,
hindi mo na kailangan ipagsigawan pa
dahil alam kong mahal mo rin ako.
Mahal mo ako.  
Mahal na mahal.

Hahay...
anaa lagi koy dakong balay
apan wala gayud tawoy
bisan jutay'ng kalipay,
walay oras nga dili
maglantugi
hiniktan ang kalinaw
ug dili gayud makaipsot
sa adto nga pisi

dako lagi ug balay
apan wala gayud gugma
dako nga balay
apan ang kagubot
dili gayud
mahilona,
daghan lagi nga k'warta
nga natagamtaman
ning mga kamot
apan pubri ra gihapon
magasige lang sa mug-ot
daghan lagi ug suga
nga makit-an
apan kung tarungon
ug lantaw
ngit-ngit pa sa alkitran

maypag wala nalay
dakong balay
kung ing-ani man galing
maypag wala nalang
kung mao ra kini ang
makasamad sa akong
kasing-kasing.

Wala ko gihandom nga ikaw makit-an
     ning mga mata
Ug wala usab ko gihandom nga ikaw
     higugmaon ko pa,
Kay ikaw wala ko nahigustuan
    niadtong mga panahona
Ug sa dihang naibog man nuon ko nimo
     karon sa pagsobra-sobra.

Bidli man paminawon, apan kini
     mao mo'y tinuod
Tinuod pa sa unsang kamatuoran, wala man
     unta ni sa sugod:
Ug sa dihang karon pa na ko
     nahibaw-an nga ikaw diay
Ang bugtong kalibutan ning mga tiil
     ko nga gibaklay.

Apan ikaw usab langit ug ako
     usa lamang ka yuta;
Apan ikaw lisod tawon abton
     niining mga kamota
Ug sa dihang asa man ko
     karon nga mulugar,
Kay gikinahanglan pa ang tanan
    ko nga isugal?

Ug sa dihang gugma nga dili unta
     sama sa giatay;
Kung ikaw maako ug ako maimo,
     dili ka gayud magmahay:
Pagahigugmaon taka hangtod
     sa walay kahangturan
Kay ikaw pud usa ka dyamante
     nga tunhay nga handumanan.

Ikaw ra ang naa niining akong
     utok ug dughan,
Ug bisan pa'g uklabon mo wala
     nay lain, wala nay uban
Kay ikaw usa ka babaye nga lisod
     gayud pangitaon ug ilisdan;
Ug sa dihang magapaabot na lamang
     pud ko nga ako usab imong makit-an.

Kabalo ba mo nga ang love, pag-ibig,
gugma o unsa bay tawag ninyo ana
kay muabot ra nag iyaha?
Di lang jud nuon magsaba
kay wa man gud siyay baba.

Bitaw, unsa man jud tuod diay ng
TRUE LOVE?
O basin THROWN LOVE na ha?

Ana man gud na oh,
sakto na unta!
Siya na unta!
Eh, shunga-shunga man gud ka,
gibuy-an pa jud nimo siya.

Dayon magdangoyngoy ra ba,
maghinuktok ug muingon nga
"Sayang kaayo!"
Apan wa na jud kay mabuhat pa
para ibalik inyong napakyas nga
LOVE STORY.

Sumo biya usahay paminawon
inyong mga pagmahay!
Wa lang jud mi mabuhat
kay bespren biya mi ninyo!

Sige na lang dayon ug hilaka
ug kadugayan PEANUT BITTER na,
hay naku!

Busa, mao ni akong advice sa inyo...

Ana man gud sila nga...

Ang gugma daw mura ra nag itlog...

Basta hugot ra kaayo ang paggunit,
mabuak...

Apan basta luag ra pud,
mahulog ra ug mabuak japun...
busa kanang sakto ra jud...

Unya ako?
Kay danghag man jud kaayo,
busa naa ra ko diri karun
nagsubo ug nag-inusara...

Busa sa di pa mahuman ni akong balak,
naa lang unta koy ipangutana...




Gusto ba ninyo gunitan ang akong itlog?

Nakahinumdom ko,
sa una man gyud to
nga kitang duha nagakadungan pa ug baklay
padulong ngadto sa usa ka balay.
Naggunitay sa atong mga kamot
ug ming-ingon nga di gayud
boy-an ang usa’g usa.
Kuntito naman ko, ug gasalig ko
nga ikaw kanunay naa sa akong tapad.
Apan minglabay ang mga oras ug bulan,
paglingi ko usab sa akong kiliran
ikaw napanaw lang ug kalit
ug wa na ko kabawo asa ko ikaw makit-an.
Mingsulay ko ug tagad kay gihuna-huna ko
basin ikaw akong nabiyaan,
paspas biya ko mulakaw ug langay kay ka.
Apan wa man, sa pila na ka adlaw
nakong huwat-huwat, wa gihapon ka,
asa man diay tuod ka?
Ikaw man gud, langay kay ka.
Ug gapadayon na lang ko ug baklay,
pero hinay-hinay lang, para ikaw unta makaapas ra.

Sa paglakaw-lakaw nako,
Nakatagbo ko ug usa ka tawo,
ug mingsulay ko ug pangutana bahin sa imo,
basin ba, ikaw nakalabay na ug nakit-an ka niya.
Grabe, asa man diay tuod ka?
Ikaw man gud, langay kay ka.
Minglabay ang pila ka mga tuig, didto nako nakahuna-huna
basin ako diay gyud ang langay ba,
ug wa nako kaapas sa imoha.
Busa minglakaw napud ko ug paspas kaayo
para ikaw akong maapsan,
dasig lang, magkita ra lagi siguro tang duha.
Apan, ako tawo ra pud biya,
kapuyon ug uhawon pud ug inapas sa imo,
layo na kaya siguro ka ug naabtan.
Asa man diay tuod ka?
Ikaw man gud, gadali ra pud kay ka.
Ug sa dihang nakahapit na hinuon ko
ug laing balay para mupahuway, ug muinom ug tubig,
kapoy biya pud ug pangita nimo sa pila na ka tuig,
siguro, langay lang gyud diay ko,
kay katong tawo nga akong napangutan-an, dugay ko mituo,
nga ikaw pud diay nagtagad kanako,
nga ana pud ka, nga langay ra kaayo ko.
Magkita ra lagi siguro tang duha, hinaot puhon.

Igapos mo ako
sa lilim na 'yong puso,
at doo'y liliwanag
ang damdaming nakatago.
Na sa gabing alitaptap lamang
ang masulyapan,
tutubuan ng pakpak
ang pag-ibig na natagpuan.

Lilipad kasabay ng mga ulap
at hindi na halos maabot,
sa kulog o kidlat ma'y
hindi natatakot.
Na handang suongin
kahit malakas na hangin,
upang pakpak nito'y nakalatag
pa rin sa papawirin.

Mapadpad man tayo
sa lawak ng dagat,
mga puso natin doo'y
maglalayag.
Na tayo'y sabay dadaong
sa ating mga pangarap,
na sa dako paroo'y
naghihintay at umaandap.

Nakatindig sa harap ng mga nangagdaan;
Sa pagtunog ng batingaw, ikaw ang s'yang naaalala,
na ikaw sana'y magbalik.
Ako ngayo'y nakabinbin sa bangin ng kalungkutan:
Nasa'n ka na nga ba?
Sadyang 'di kita matanaw kahit man lang ay saglit.

Nalulunod ako sa mga luha
sa bawat oras ng pagkadapa,
Nakapako sa krus ng pag-iisa't pighati;
'Sang pinsala dulot ng pag-ibig
na nawaglit lang ng bigla
Nasa'n ka na nga ba?
Hinahanap-hanap kita sa bawat sandali.

Nakakulong sa rehas ng iyong pagmamahal,
At sa pagdating ng hating-gabi,
ginagapos ng lubid ng karimlan:
Walang mahagilap na dahilan
sa paglayo mo mula sa 'king piling,
Bukod-tanging kahapon na lamang
ang aking sinusubukang gunitain.

Subalit gulo ang s'yang aking batid,
pait ang s'yang aking lasap;
Ni walang kapayapaan,
ni bigkis man lang ng galak.
Tayo sana'y ikakasal na, ba't ka pa lumisan?
Nasa'n  ka na nga ba?

At kung hindi ka pa rin darating,
sa panahong mundo na'y magdidilim,
Maghihintay pa rin ako sa 'yo
hanggang mayro'n pang akay na takipsilim.

Oo.
Totoo.
Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako
na aakyat pa sa Bundok Apo
para isigaw ang pangalan ko
at ipahayag ang damdamin mo,
sapat na sa akin
ang ibulong mo ang mga salitang
nais kong marinig
mula sa mapang-akit **** mga labi.

Hindi mo kailangang ibase ang nararamdaman mo
sa sinasabi ng mga tao,
dahil hindi natin kailangan
ng kanilang opinyon
para umibig hanggang
sa dulo ng mundo,
hindi sila ang dumidekta
sa kung sino man ang ititibok nitong puso,
hindi natin kailangan
ng kanilang opinyon.
Hindi.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako
na sa lahat ng date
na ating mapuntahan ay kailangang
pag-usapan ng mga kaibigan mo,
o libu-libong pictures ang ipopost mo,
dahil ayaw ko lang mawala
ang privacy ng ating relasyon,
sapat na sa akin
ang itago mo ang mga larawang yan,
at titigan pauli-ulit
kapag miss na natin ang isat-isa.

Hindi mo kailangang mainsecure sa iba,
hindi ko sila papatulan,
hindi ko sila papansinin,
hindi kita niligawan
ng mahigit isang taon para saktan lang,
wala akong pake sa kanila,
ikaw ang mahal ko,
oo, mahal kita,
at tanggap ko kung ano ka,
kung anong meron at wala ka,
dahil mahal kita,
mahal na mahal,
hindi mo kailangang mainsecure.
Hindi.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
sapat na sa akin
ang pag-intindi mo sa mga kamaliang
pilit **** binabayo,
mga pagkukulang
na pilit **** pinupunan,
at mga araw na luha
ang nalalasap
ngunit patuloy ka pa ring
nakahawak sa aking mga kamay
at hindi mo ito binitawan,
kahit pa hintotoro na lang
ang iyong nahahawakan
pero pilit mo pa rin akong inaangat.

Hindi mo kailangan ipagsigawang mahal mo ako,
hindi na kailangan,
dahil alam ko,
dyan sa puso mo,
nakaukit rin ang pangalan ko
at ang pag-iibigan nating dalawa,
hindi mo na kailangan ipagsigawan pa
dahil alam kong mahal mo rin ako.
Mahal mo ako.
Mahal na mahal.

Pag-ibig na, nasa dulo nitong aking dunong
Sagutin mo na sana ang nag-iisa kong tanong:
Ikaw ang hamog sa t'wing pagbubukang-liwayway,
Tinig na nais maulinigan kapag ako'y nalulumbay.

Ika'y rosas na kaybangong samyuhin,
'Sang inaasam na panaginip na nais ulit-ulitin;
Hanging kay lamig damhin sa paglipas ng araw,
Ngunit 'sang alapaap naman na 'di ko halos matanaw.

Ika'y tulang muli't muli ay binabasa ng madla,
Na 'di makakalimutan; na 'di mabaon sa alaala
Tulang puno ng damdamin na ni 'di maipabatid,
Ngunit 'sang saknong naman na hindi magkatugma.

Mithiin ko'y mapansin mo na ang aking mga ginagawa:
Itong pag-ibig na nasa dulo ng aking ligaya,
Mithiin ko'y sagutin mo na ang tanong kong nag-iisa,
Nadarama mo rin ba ang lahat ng napaloob nitong aking tula?

I have spent much time
on daydreaming,
I forgot things
I should have written,
words I supposed to pen
in the blank space,
are now gone —
gone as the night sleeps.

Becoming unknown,
from those fantasies I built,
the heart speaks —
when lips unvoiced by guilt,
for those lovely words
were now forgotten by time,
forgotten by my mind,
forgotten by the night.

You are my superhero
even when I was just a child,
you always protect me,
you always wipe my tears away
whenever I cry,
and whisper:
"It's okay darling, I'm here,
no one's gonna hurt you now."

You'd fly me to skies
if everybody chose to pull me down,
you'd lend me peace of mind
when I am in troubles
you guide me in times
I was reading between the lines;
you let me see the world
and taught me how to walk
every distance I should travel,
the roads may seem so difficult,
I'm not afraid anymore
for you gave me the courage.

You to me are everything
and I admit the fact
that I'd be lost
without your presence,
I'm sorry if I may hurt you
through my actions;
but one thing for sure
is that I love you so much,
and don't you worry
if you're getting old
for to me you're still
the most beautiful woman,
I have ever known.

Ikaw akong ginahigugma labaw sa tanan
Hinglabi na sa kalibutanhong mga butang,
Ikaw nagapundo ra gayod sa akong dughan
Di matugkad nga gugma, imong mabatsyagan.

Sa matam-is kong mga pahiyom,
Ako lamang gahilom, apan mapalaumon
Nga ikaw sa tunhay ako gayod nga maangkon
Dumdumon mo, sa pagmata sa kadlawon.

Sa mga luha nga nagabara niining mga mata
Gani gayod imo kining maamguhan unta,
Ang akong mga kapakyasan ug kakulba
Nga ikaw hapit na gayod mahilayo sa akoa.

Anaa pa bay laing paagi sa pagpakita sa kasubo?
Di ko makapugngan ang pagbiya mo kanako,
Apan ania ra ko mag-atong sa imong pagbalik
Bisan madawatan ko lang gihapon kay mga kasakit.

Love is not blind,
but he who did not see your worth.

Bawat hakbang sa buhay na aking tinatamasa
binibilang ko't, nag-aasam ika'y makasama;
wari'y may 'sang tinig na nagsasabing hintayin ka
dahil sa pangakong binitawan mo sa 'sang umaga.

Ni walang bagay na maihahambing sa 'yo,
sakripisyo't hinagpis, alay ko sa kahapong bigo:
puso'y nangangamba, mababalikan pa ba kaya
dahil sa pangakong tinatanghali na't, wala ka pa.

Tambad sa 'king isipan, nag-iisang ikaw
pawang pag-asang makita ka lang sa pagdungaw:
isipa'y kaygulo kung nasaan ka na, aking sinta;
ang pangakong dapit-hapon na't, batid na yaring mga luha.

Isusulat kita.
Sa huling araw na masilayan ko
ang tamis ng ‘yong mga ngiti
at sa mapang-akit
**** mga labi.

Isusulat kita.
Habang nakikita ko pa
ang aking sarili
sa kislap ng ‘yong mga mata,
bago ka lumisan,
dahil matagal pa
ang ‘yong pagpihit
mula sa ibang daigdig.

Isusulat kita.
Sa mga titik at letrang
namumutawi sa aking bibig,
hindi ko hahayaang
malusaw na lamang
sa pagtakbo ng oras,
mabaon sa limot,
patungo sa karimlan.

Isusulat kita.
Habang tanaw pa natin
ang mapula-pulang sunset
na kakulay ng puso nating dalawa
at kayakap kita.
Yayakapin kita.
Hanggang sa magbubukang-liwayway
ang tanaw nating takipsilim.
Yayakapin pa kita.
Sana.

Isusulat kita.
Sa kailaliman ng gabi,
sa dilim,
sa nagsisidhing damdamin,
kung saan sinag lang ng buwan
ang tanging namamasadan,
at ang kayakap ko na lang
ay ang mga basang unan.

Isusulat kita.
Kasabay ng pagpigil
sa pagpatak ng luha
habang nakikita
ang ‘yong mga hakbang
paakyat sa bus dahil uuwi ka na.
Habang ang sinasakyan
ko namang dyip
ay papalayo ng palayo sa ‘yo,
ihahataid na
kung saan ako ngayon
ay iniisip ka.

Isusulat kita.
Ikaw ang ipaloloob
nitong aking akda,
bawat berso, bawat tugma,
ikaw ang nasa isip,
ang iisipin ulit
hanggang sa tumunog bukas
ang naka-set kong alarm
at magising na lang
na nasa malayo ka na.

we were lying down on the grass,
watching the beauty of the sky;
she had her eyes on the stars,
i had my eyes on my world

Lights off, ma bad-*** homies are juz drank,
buh then I saw ya dancing in da club.
Ma head was blown, let's kick it!
Cuz ya could be ma tight moll,
o' let's juz put a bullet
on the clock in these tight walls.

If I'm wit ya,
ma heart could fly so high like a G6,
Imma be glad if ya be mine
tho I ain't da niftiest sheik.
And if loving ya could take ma life
to da street, cuz of a set trippin,
then ya could be a flower
on ma Chicago Overcoat on ma big sleep.

Miss me wit dat! Ma bad,
buh I ain't gonna take ma words back,
I ain't no good, buh Imma gangsta poet
juz a poet wit rhyming words as AK,
so Imma put sum shizzle down
and write what it means.

To me love is gangsta, family is gangsta,
loyal is gangsta, if that's not gangsta,
I don't wanna be gangsta.

O' ma sheba, wazzup!
Let's show 'em what is real luv.
Then luv me less, until ya luv me more
and let's live as gangsta poets
in this gangsta world.

Alam n'yo ang love, pag-ibig
o ano bang tawag n'yo d'yan,
kusang 'yang dumarating
di nga lang nagsasabi kasi wala 'tong bibig
(hayyy naku! naman oh!)

Pero ano ba kasi ang true love?
O baka kaya'y throw love na naman?
(tawa muna bago maging seryoso ang usapan)

Ito kasi yun, tama na sana! S'ya na sana!
Eh shunga-shunga ka eh!
Boy Gago! Lady Gaga! Pinakawalan mo pa.
(kaya ayun! iyak iyak na naman ang drama)

At napatanga sabay sabing
"Sayang!"
At wala ka ng magagawa
upang maibalik pa ang naudlot na love story n'yo.
(wag mo nang ipagkaila, tama ako noh?)

Nakakasawa rin naman pakinggan
ang mga hinaing n'yo!

Wala kaming hearing aid,
bespren n'yo lang kami!
(ano ba, tama na kasi! kasalanan mo rin yan!)

Puro pait at pighati na lamang ba?
Kaya ang isa sa inyo
naging PEANUT BITTER na!
(nakakasawa talaga, talagang talagang talaga!)

Kaya eto na nga'ng advice ko sa inyo...

Sabi kasi nila...

Ang love ay parang daw isang itlog...

'Pag hinigpitan mo ang hawak,
mababasag...

Pero 'pag maluwag naman,
mahuhulog lang at mababasag din...
kaya dapat tama lang...

Yung alam n'yong akma lang
sa eksena...

Kaya eto ako ngayon,
malungkot at nanggiginaw ang puso...
(hahahaist...)

Kaya bago matapos 'tong tula ko,
magtatanong muna ako...

Sino bang may gustong humawak ng itlog ko?

Ang oras ay nagbabago,
kung minsan pa nga di natin
namamalayan ito,
dahil sa pagiging abala natin
sa mga bagay-bagay na akala
natin importante,
subalit yun pala ay hindi.

Nasa huli ang pagsisisi,
ika nga ng mga matatanda,
sa kadahilanang di na natin
maibabalik pa ang mga oras
na nasayang natin,
na sana ay may nagawa pa tayong
mas makapagbigay kaligayan sa atin,
at mas kapakipakinabang
sa paglubog ng panibagong araw.

Ngunit pwede naman nating pagsikapan,
na susunod ay aayusin ito,
at mas pagtuunan ng pansin
ang mga prayoridad sa buhay,
tandaan na kahit magbago man ang oras,
lilipas man ito,
meron namang pagkakataong
maitama ang mga kamaliang
nagawa mo.

If he cheated with you,
he's gonna cheat on you.

hindi kita minahal
at sana'y 'wag **** paniwalaang
kahit minsan ma'y iniisip pa rin kita;
nanaisin pang iwanan ka't limutin ang nakaraan
samakatuwid hindi ko
gugunitain ang mayroon tayo noon
nais ko lamang na lisanin na ang mundo
ngayong wala ka na,
ako ay liligaya na ng kasintulad ng dati
papa'no pa ba kaya
mababatid mo'ng lahat ng ito
kung sa ngayong nakatago pa ang mga luha sa'yong mga mata
ngunit paalam na lang ba ang s'yang bukambibig upang
makalimutan ang iyong mga ngiti
na hindi ko
hangad na mahagkan ka sa t'wina
  (ngunit ang totoo, basahin mo mula sa ibaba)

Sino ba naman ako para magpakitang muli sa'yo
at sabihing sorry sa lahat ng aking nagawa?
Sino ba naman ako para humingi ng pagkakataong
maibalik pang muli ang mga nangagdaang panahon?
Sino ba naman ako para magparamdam muli
at sabihin sa'yo, na miss na miss din kita?
Sino ba naman ako para mahalin kang muli
at susubugang ibalik ang 'yong pagtinging nawala?
Sino kaya ako? Sino ba naman ako?

Ayos lang na magalit ka sa'kin, okay lang talaga! Promise 'yan.
Sapakin mo 'ko kung gusto mo, wala akong imik pa rin,
wala akong pakialam,
kasi ang alam ko pinaghintay kita ng matagal,
sinaktan kita ng matagal, iniwan kita ng matagal,
matagal na matagal, kasi mali lahat ng inakala ko.
Sabi ko, "You're too good for me",
tama! Oo, kaya nga siguro mahirap lumapit
at sabihin lahat ng nararamdaman ko noon.
Pero sino ba naman ako para humingi pa
ng isa pang pagkakataon na ibigin mo?
sino ba naman ako?
Kundi isang tao lang na wala ng silbi na sa'yo.
Okay, tanggap ko na, tanggap ko na lahat,
pero tanong lang,
May chance pa ba ta'yo?
May chance pa ba na maibalik ko ang nakaraang
inukit natin sa isang bato?
I think it's too early pa para magparamdam muli.
Pero teka lang, wait.....
tanong ko muna, bago matapos 'tong tula,
mahal mo pa rin ba ako?
O kaya'y,
hanggang ngayon ba'y may gusto ka pa rin
sa isang pahamak na katulad ko?
At sinasabi mo lang ba na wala na para
masaktan mo rin ako?
Please lang naman o, try to answer lang.
Kahit anong isasagot mo,
I will accept it naman.

Nagmula ang lahat ng tayo'y sumakay,
Ni hindi alam ang rutang dadaanan,
At sa pagkabigo mo'y sinisi'ng lahat;
Sa gabing minsa'y nalunod sa pag-iyak.

Nagmula ang lahat ng tayo'y lumingon,
At kung mabigat na'ng ulap, ano'ng tugon?
Sa pagtapak mo sa andamyo ng saya
Mapapansing may luha'ng 'yong mga mata:

Nag-iwan ng lungkot kahit nakita na
Ang mga talang kaytagal na hinintay;
At sa paglisan mo sa iyong nasakyan,
Isang barkong muli ang matatagpuan...

Matagal-tagal na rin
simula nang magkasama tayo sa upuang ito,
nagkukwentuhan sa mga bagay-bagay
na mas lalong nagpalapit sa akin sa'yo.

Mas nakilala natin ang bawat isa
at mas lumubo ang ating pagkakaibigan,
at dahil sa mga pagsubok
ay mas lalo pang tumibay ang ating samahan.

Minsan ma'y di ako kumikibo
at kung minsan ma'y di ako nagsasalita,
pero di mo lang alam na sa puso ko
ay minamahal na kita.

Madalas man ako'y dumidistansya
at kung minsan nakaupo na nga ako sa dulo,
ngunit sana'y mapatawad, ganito talaga ako e,
nandito lang naman ako palagi sa tabi mo.

Matagal-tagal na rin
simula nang nakasama kita sa upuang ito,
naghihintay sa pagkakataong makitang muli
ang iyong matatamis na mga ngiti.

Teka lang!
Maiba nga,
yung mga paa ko nangangalay na...


Pwede bang tayo na?

'Sang gabing walang kasintulad ng dati,
nang naglalakad ako sa tabi-tabi:
animo'y may sigaw na naulinigan
hinanap ko't ng ako'y napatulala
     sa 'di makatarungan.

Tumulong ako kahit 'no pang mangyari
para sa taong walang-awang pinaslang;
'di alam ang gagawin at pupuntahan
nakita'y may mataas na katungkulan.

At nang dumungaw ako sa paglilitis,
nabilanggo'y hindi totoong maysala;
dahil lang nga ba sa kapalarang itim
o mayro'n lamang s'yang kapit sa patalim?

Ngayon nga'y nandito ang pusong sugatan,
baon sa kalungkutan dulot ng rehas:
katarunga'y 'di pa batid kung nasa'n na,
patuloy  na lang ba akong mabubuhay
     sa nakatagong saya?

Para lang nagbabalat ng sibuyas
ang istorya ng pag-ibig.

Sa simula...

Ng nasa mga kamay mo pa lang ito'y
may gana ka pang tumawa,

Hanggang sa inilagay mo na
sa isang sangkalan...
('chopping board' na nga lang, para mas maintindihan)

At nang binalatan mo'y
bigla ka na lang umiyak
at tumulo ang iyong mga luha
(sa sahig, alangan naman sa balkonahe!)

Pagkatapos nama'y nakatawa na ulit,
ngunit hindi pa rin nadala't
kumuha pa ng ibang sibuyas para balatan.
(sira-ulo lang te?)

Pero wala tayong magagawa dun,
hindi sa eksaherada masyado
ako kung makapagsalita,
eh ganun yun eh!
(ganun talaga!)

Kaya tanggapin ****
kapag sinubukan mo nang umibig,
alam mo nang sa huli'y
masasaktan at masasaktan ka rin...
('wag kang mag-aalala marami naman kayo!)

Ayyy! hindi 'yan!

Sa gitna pa pala 'yan,
dahil ang nasa huli'y
liligaya ka ng walang kasintulad ng dati.
(para bang nasa alapaap daw?)

Dahil ang magmahal ng isang gago...

Ayyy! Este tao,
ay maraming pagsubok,
tulad ng pagbabalat ng sibuyas...

Masusugatan ka talaga
kapag hindi ka marunong
magdahan-dahan at mag-ingat.

Echoing voice of the moonlit night
Foresee but unarmored from past,
Fragmented heart of broken lights;
Unraveling miseries already did last.

Drowned by tears of years were lost
From crawling those diverging roads,
Victim of dying embers found his cost;
Resemblance of faith is in the woods.

But God above guided his way home
And dry every little river in his mind,
Mournful shadows are still unknown;
Embers of souls are always in divine.

For all the ******* I have given
sometimes, I realized;
I’ve never been a good person to you,
but still you stood with me
against all the odds,
still you held my arms
when I’m about to kiss the ground,
still you never left me hanging,
never allowed my questions unanswered,
still you tried to understand my personality
as other people don’t.

I followed all your rules and commands,
I followed every step you were making,
perhaps, now is the time
to discover myself on my own way;
I listened every moment to your words
but please,
can I lend also your ears?
Unraveling the inner reason why I was born
but indeed I’m thankful , I found
an exquisite love from both of you ―
my parents.

Thank you for letting me
embrace the beauty of nature,
for letting me perceive the world,
and for letting me wander
beneath the pouring rain
(I learnt the lessons then).
Thank you for scolding me,
for giving me pieces of advice,
for the care,
for every sweat you tasted
(from sun-up to sun-down)
in order for us to experience things
that some could not
(I appreciate it like rain),
thank you for everything,
Mama and Papa.

I’m not used to, of saying
“I love you”, “Thank you”
and “I’m sorry” in front
of your eyes, but it
doesn’t mean that I don’t consider
these thoughts in my heart,
it doesn’t mean that these phrases
have never been at the corner of my mind.
You may not know, but as I’m breaking free
from my childhood stories and fantasies,
I’m also losing my strength, for I know
your presence is not permanent.

But Mama and Papa, I’m begging God
to bestow upon me enough time to show how
much I love you; how much
I need you both
in my hardest
battle, and in my greatest  loss.

It’s been years that were already in memories;
still you don’t recognize that I write,
that whenever I can hold my pen
I can’t resist the art of poetry,
yet I hope you will find
this poem I made before you depart.
I’m sending all my hugs and kisses
inside this treasure,
I may hate you sometimes
the way you talk to me ―
when I encountered mistakes;
but it’s only mild,
because you can understand me
as other people can’t.

Sincerely yours,
your child

I was lost in this nameless island
and I could not find my way back home.
Sudden thoughts of mysteries
perplexed my mind;
how did I come here,
when I’m only about to love someone?

I wrote their names in the sand, indeed —
but it was only washed away
by the raging seas.
So then I realized,
it was the demise of all their love for me.

I walked the island —
and surrendered my heart in peace.
No one uttered those words
my ears ever wanted to hear,
so my tears could no longer be ceased.

When I’m about to **** my eyes
with the melancholic whisper of the breeze,
I suddenly found a starfish
beneath those ridging waves.

I was covered by contentment,
for I will never be alone anymore in this island.
So I ran towards her, to offer the warmth
she might had needed for years.

So lovely, so beautiful, so romantic,
I fell in the love all over again;
I felt something I could never explain.
I found the starfish beyond my solitude,
and hope she will be with me
until no more ends. 

Without doubts,
I decided to go nearer to where she was,
and took her away from the harmful water.
I was so happy,
now we are closer enough
to know each other better.

Is this really destined to happen?
I already begged for forgiveness
but still never forgiven.
I thought the water is harmful
so I took away what it owns,
and supposed that the starfish
would be glad if I would make her mine.
But suddenly, she just died.
 
When will I find complete happiness?
I thought I have already known
how to make everything stay with me,
but it only gave me loneliness again.
The starfish died because of me —
because of my selfish intentions,
I was so self-centered.

So then I realized,
the reason why people left me
even in the hardest battle in life,
and even I needed someone
when my laughter was outnumbered by cries.

Yes, every person I had — then vanished,
was just a reincarnation of the starfish.

Minsan napapaisip ako,
e kung lubayan na lang kaya kita.
Pero hindi e! Mali!
Yan din kasi ang inisip ko nun
kaya ako nagsisi.
Swerte ko pa nga kasi bumalik
ka pa bilang kaibigan ko.
Kaibigang hinahangad kong
mapansin din ako kahit minsan,
kaibigang pinahahalagahan ko,
at kaibigang sana'y mabatid din
ang sinisigaw nitong puso ko.
Pero hindi e! Mali!
Ang hirap kasing lumugar diyan
sa buhay mo.
Lalo pa't minsan napapatanong ako,
sino nga lang ba ako?
Isang hamak lang na taong,
wala! Walang sinabi sa iba!
Simple lang, di gaya mo.
Nakakatamad din minsan pero,
ano ba?
Pinahahalagahan kita, ikaw rin ba?
Mahalaga rin ba ako sa'yo?
Di naman sa nakikipagkompetensya.
Pero hindi e! Mali!
Marami pa kasing mas nakakalamang
sa'kin diyan,
sino nga lang ba ako?
Kaya minsan napapaisip ako,
e kung lubayan na lang kaya kita,
ano kaya ang mararamdaman mo?

you're so close to steal,
     yet so far to feel;

you're so close to see,
     yet so far to touch;

you're so close to hear
     yet so far to catch:

you're so close to me
     yet still you're so far...

you're so close in my dreams,
     yet so far when I woke up;

you're so close to walk
     yet so far to be back:

you're close yet so far,
     you're so numb and I'm so dumb:

you're so close to me,
     yet still so far away...

I just want to share my old works. If you like to read one, please just copy the link and paste it on the new tab. Thank you so much. :)

1.) *"True Love " http://hellopoetry.com/poem/true-love-haiku/

2.) "The Wake Up Call" http://hellopoetry.com/poem/the-wake-up-call-haiku/

3.) "Memories" http://hellopoetry.com/poem/memories-haiku/

4.) "A Lover's Promise" http://hellopoetry.com/poem/a-lovers-promise-haiku/

5.) "Give Me Some Scents" http://hellopoetry.com/poem/give-me-some-scents-haiku/

6.) "Subject: I Love You" http://hellopoetry.com/poem/subject-i-love-you-haiku/

7.) "I Asked Poetry Again" http://hellopoetry.com/poem/i-asked-poetry-again-haiku/


*~Will you please tell me which is the best?~

Selfie here. Selfie there.
Selfish people ---
all I can see.
All I can hear.

I don’t like you.
When the wind blows and I think of you,
I hate it.
I don’t like you in a way
that you always make me worry.
I don’t like you because when I really miss you,
you’re still not missing me.
I don’t like you like my eyes;
they’re no good for me,
I don’t like it when you’re the only one I see.
I cry. I sleep. I wake up.
I think of you, and I hate it.
I don’t like it because it only reminds me
of how you love someone else
when in fact I’m here, waiting for you.
I don’t like you like the moon,
which disappears when the morning comes.
I don’t like you.
I hate you.
I don’t like you when you smile at me,
you’re only taking my breath away,
I don’t like it because I know
those smiles are not made for me.
But most of all,
I hate you so much
because you’re still making me fall in love.
I don’t like you!
I don’t like you simply because I love you!

The difference between
knowing YOUR ****
and knowing YOU'RE ****.

Isang minuto,
kahit isang minuto lang,
para matitigan ko pa ang kislap
ng iyong mga mata,
isang minuto,
isang minuto lang,
pipilitin ko lang maramdaman
ang pintig ng iyong pusong
sumigaw ng mahal mo ako,
isang minuto,
isang minuto pa
para tanggaping imposibleng
maging tayo.

Oo, mahal kita,
susulitin ko ang bawat minutong
hawak-hawak ko pa
ang iyong mga kamay,
mahal kita,
at patuloy kitang mamahalin
hanggang sa maubos man ang tinig
o ang ating himig,
mahal kita
at sana'y minahal mo rin ako.

Isang minuto,
isang minuto lang bago ako umalis,
isang minuto
para mahagkan ka muna,
isang minuto para masabi sa'yo
ang bawat katagang nakaukit
sa pinakakasulok ng aking puso,
mga katagang nais maipabatid
itong nahihikahos na damdamin,
mga emosyong mahirap ipaliwanag,
at bawat bugso ng gunitang
nasa bahaging ang meron lang
ay ikaw at ako,
pero walang tayo,
mga gunitang kahit ilang takipsilim
man ang lumipas,
di pa rin kayang mabura
o kahit man lang
matangay ng mga luha.

Mahal kita,
at patuloy kitang mamahalin,
dito sa mundong walang kasiguraduhan,
ako'y maghihintay pa rin,
isang minuto,
isang minuto lang
bago ako bumitaw,
oo, bibitaw ako,
pero di ibig sabihing di na kita mahal,
iiwan ko lang ang puso ko,
bibitaw ako dahil
kahit gaano  pa kasakit
ang makita kang masaya sa piling ng iba,
hangad ko lang
ang iyong kaligayahan sa piling niya,
lalayo ako para lumaya ka,
lalaya ka at lalayo papalapit sa kanya,
pero isang minuto lang,
oo, isang minuto pa,
at pagkatapos nito'y kakalimutan na kita.

I will not find a person better than you.
Instead, I will find a better me,
for maybe a better me
will attract a better you, someday.

Admit yourselves; you are unpleasant
     as you seem!
But someday, you'll have the essence
     of being clean.

Therefore, methinks that...

...unlike charges repel,
         somehow, like charges attract.