sa bawat pagpikit sumisilip pagtitig sa dilim, unti-unting sumisikip ang dibdib mga luhang handa na sa pagpatak, at halo halong katanungan ang nakapila sa isipan.

katahimikan, ang tahimik ng paligid wala kang maririnig kundi hikbi ng isang dalagang nakahiga at nakasubsob sa kanyang higaan. unang tanong na bigla nalang sumagi sa isipan, '𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘢 𝘯𝘪𝘺𝘢 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘵𝘢𝘬𝘴𝘪𝘭𝘢𝘯?'

kadiliman, ang kanyang tanging nasusulyapan na kahit sindihan ang ilaw ay dilim pa rin ang makikita sa paligid ng silid. pangalawang tanong na sumagi sa isipan, '𝘵𝘢𝘮𝘢 𝘣𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘥𝘦𝘴𝘪𝘴𝘺𝘰𝘯 𝘢𝘵 𝘮𝘨𝘢 𝘣𝘪𝘯𝘪𝘵𝘢𝘸𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘭𝘪𝘵𝘢 𝘰 𝘯𝘢𝘨𝘱𝘢𝘥𝘢𝘭𝘢 𝘴𝘢 𝘣𝘶𝘨𝘴𝘰 𝘯𝘨 𝘥𝘢𝘮𝘥𝘢𝘮𝘪𝘯 𝘢𝘵 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘮𝘰 𝘴𝘪𝘺𝘢 𝘩𝘪𝘯𝘢𝘺𝘢𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘨𝘴𝘢𝘭𝘪𝘵𝘢?'

kalungkutan, ang nararamdaman nasasaktan at unti-unting nabubuo na naman ang pader na matagal nang binuo ngunit hinayaang masira ng ibang tao. pangatlo at hinihiling na huling tanong na sasagi sa isipan, '𝘱𝘢𝘢𝘯𝘰 𝘮𝘰 𝘯𝘢𝘴𝘢𝘣𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭 𝘮𝘰 𝘴𝘪𝘺𝘢 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘮𝘰 𝘵𝘪𝘯𝘶𝘱𝘢𝘥 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘯𝘨𝘢𝘬𝘰 𝘯𝘪𝘺𝘰 𝘴𝘢 𝘪𝘴𝘢'𝘵 𝘪𝘴𝘢?'

napatigil sa paghikbi at dahan-dahang umupo sa pagkahiga at mabilis na pinunasan ang mga bakas ng luha napatitig sa kawalan at naisip na wala sakanya ang kasagutan sa una at pangalawa. mahinang sambit ng dalaga, '𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘩𝘶𝘭𝘶𝘨𝘢𝘯 𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨𝘮𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭 𝘢𝘺 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨𝘵𝘶𝘱𝘢𝘥 𝘭𝘢𝘮𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘯𝘨𝘢𝘬𝘰 𝘩𝘢𝘣𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘵𝘢𝘵𝘢𝘱𝘢𝘬𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘥𝘪𝘨𝘯𝘪𝘥𝘢𝘥 𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘰, 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘨𝘢𝘺𝘶𝘯 𝘱𝘢𝘨𝘭𝘪𝘴𝘢𝘯 𝘯𝘢 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘯𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘳𝘢𝘢𝘯 𝘢𝘵 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰 𝘮𝘶𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘨𝘮𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭.'

tila hindi ko inasahan at nabigla na lamang na ikaw na ang hinahanap-hanap, tala kung titignan ang hirap **** abutin ngunit susubukan pa ring kunin— at uulit ulitin ang bawat salitang sinasambit sa'yo na, "gusto kita."

tala kung iisipin isa ka sa mga bituing nawalan ng ningning dahil minsan ka na rin sinubukang kuhanin, iwanan at ipagpalit sa ibang bituin na mas mabilis makasama at abutin.

tila ang isip ko'y lumilipad at sumasabay sa ihip ng hangin, iniisip ko kung paano ka magiging akin. tala sana bigyan ng pansin, at dinggin ang aking hiling na ika'y mapasa'kin— ngunit kung hindi mo pa ulit kayang magningning ika'y hihintayin, at tatanungin, kapag handa ka nang sagutin ang mga katagang "handa ka na bang sumubok muli?"

at sabay tayong pupunta sa destinasyong kinikilala ang isa't-isa, susubukan nating umabot sa dulo at bibigkasin natin nang sabay ang dalawang salita, "mahal kita."

"𝚝𝚒𝚕𝚊 𝚝𝚊𝚕𝚊, 𝚕𝚊𝚐𝚒 𝚊𝚔𝚘𝚗𝚐 𝚑𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚗𝚐 𝚙𝚊𝚗𝚒𝚗𝚐𝚗𝚒𝚗𝚐𝚒𝚗 𝚋𝚊𝚜𝚝𝚊'𝚝 𝚜𝚊𝚋𝚒𝚑𝚒𝚗 𝚖𝚘 𝚕𝚊𝚖𝚊𝚗𝚐 𝚜𝚊'𝚔𝚒𝚗."

Nabubuhay ako sa inggit, nagsasawa na ako sa gantong proseso ng buhay ko. Ayokong mabuhay na puro inggit sa ibang tao, ayoko mabuhay na hindi ko alam paano magpakatotoo, ayoko nang ganto na hindi ko nasasabi yung nais kong sabihin sa buong mundo, pero paano?

Kailangan ko ng tulong, aminado ako. Pero pagtatawanan lang nila ako at kukutyain, sasabihing may sira ako sa ulo at hindi ko na kailangan ng ibang tao para tulungan ang sarili ko. Pagod na akong manahimik ngunit hindi ko pa rin kayang magsalita para sakin, nakakainggit. Nakakainggit yung ibang taong kayang kaya magsalita para sa mga sarili nila, konting isip at pilit sa sarili na magsalita at ilabas ang saloobin nila nagagawa nila.

Kahit anong pilit ko sa sarili kong lumaban at magsalita para sa sarili ko at kahit ilang beses pang sabihin sa'kin ng ibang tao paulit-ulit nang paulit-ulit, hindi ko kaya. Hindi ko kayang tumayo para sa sarili ko ang hina hina ko nakakahiya nagagawa kong tumawa at magsalita ng diretso sa ibang tao gamit ang mga salitang puro walang kwenta at walang kwento pero hindi ko kayang magsalita ng diretso kapag may halo ng katotohanan at kwento.

Gusto kong magkwento, gusto kong magsalita, gusto kong sumigaw, gusto ko ako naman pakinggan ng sarili ko, gusto kong magalit ng todo, gusto kong sumaya kahit papaano.

Gusto kong ikwento sa isang tao o kahit sa buong mundo kung gaano ko gustong magsalita at isigaw yung mga nararamdaman ko. Gusto kong pakinggan ng emosyon ko ang nasa isip ko na tama na ang pagiging duwag tumayo ka at magsalita para sa sarili mo ngunit hindi ko kayang magalit ng todo at hindi ko alam, hindi ko na alam kung kailan ako sasaya kahit papaano.

Naiinggit ako, pero ayoko ng ganito ayokong mainggit sa ibang tao ayoko parang awa niyo na tulungan niyo ako.

i was looking for a good poem, suddenly one caught my attention— a poem about love, a different kind of content, a not so clichè definition of itself. i'm tired of hearing to some other people, that love is ineffable; on the other hand maybe it is but what is that strong feeling we feel? is it a desire? a satisfaction? or just our wants to the other person?

the poet explained it through her poem,
                      "love is an emotion,
hence everyone's definition of it is ineffable
an intense feeling, rather deep affection.
if love for you is a feeling, then i conclude
that love is an emotion,
for the reason that
emotions is what people feel."

                     "love is a choice,
we choose who to love,
we choose to love;
we choose our decisions we make in everyday life,
it is our choice
how we make it strong our emotions will be,
toward  the person we love
it is your choice
so don't ever blame your heart  
with all the choices you make
        when you love."

You're the one who taught me how to love, again.
How to be strong, &
How to be fearless,
You're the one who taught me how to fly, freely.

Since the day I met you,
I can't stop praying about you,
I can't stop whailing, to Jesus
"God! He's the best thing, & person that I've ever had in my life"

It's like you're the best book,
I've ever seen.
You're the best story;
I've ever read.

You put an imaginary wings to me,
Even in our situation,
You're the guardian angel, that left me behind;
And I'm the demon who stays by your side.

umaga na naman,
pikit ang mga mata
pero gising na gising ang diwa
isip na pilit nagtatanong.

kung pagpapatuloy ang pagtulog
o pagpapatuloy mo na ang araw na 'to
kahit wala namang bago,
kahit wala na namang sigurado sa mga gagawin mo.

umaga na naman,
napagdesisyunan **** tumayo
sumalubong ang liwanag
pagmulat ng mga mata mo.

iniisip kaagad
ang dilim at pagsapit ng gabi
at kung paano maririnig ng mga kuliglig
ang 'yong paghikbi.

umaga na naman,
napansin ****
kanina ka pa nakatulala
at nakatayo sa harap ng pinto,

tila malalim ang nasa isip
di alam ang sagot
sa mga paano
at bakit

katahimikan,
wala kang narinig na kahit ano
nang biglang may bumulong
sa mga tenga mo;

'masaya ka ba?'
isang tanong na hindi mo masagot
nakakabingi, nakakasulasok,
at ang sabi mo

'mukha ba akong masaya sa lagay na 'to?
wala akong pinili,
pero bakit ako pa rin ang talo?'
'parusa ba 'to kasi nakasakit na naman ako?'

umaga na naman,
at alam **** wala pa ring sasagot
sa mga tanong mo,
at sa mga bakit at paano.

patuloy bumubulong sayo
ang mga katagang
ayaw **** naririnig ng tenga mo
'masaya ka ba?' tanong ng sarili mo.