Leron, leron sinta
Kay tagal kong hinanap
Sa lahat ng sulok, sa lahat ng kanto.
Bawat bulong, bawat banggit
Baka sakaling maituro sa akin
Ang pangalan mo.

Buko ng papaya
Natatangi sa 'king paningin
Ikaw ang dahilan
Kung bakit may kaba sa dibdib
May tamis ang ngiti
May kislap ang mga mata.

Dala-dala'y buslo
Nilalaman nito'y puso
Pusong minsan nang nabigo
Ngunit pinatibok **** muli
Tangan ng aking mga kamay
Nanganganib na ibigay
Sa 'yo.

Sisidlan ng bunga
Duyan ng mga pangarap
Mga alaalang ipipinta pa lamang
Sa hinaharap na sana'y
Sasalubungin ko
Na kasama ka.

Pagdating sa dulo
Matapos ang lahat ng dasal
Pananalangin sa Maykapal
Nakabitin sa gilid ng bangin
Handa nang mahulog
O matagal nang nahulog?

Nabali ang sanga
Pumutok ang bula
Natunaw ang tuwa
Nabasag ang pag-asang
Pinanghawakan
At iningat-ingatan.

Kapos kapalaran
Minalas lang ba
O sadyang malas na talaga?
Malupit ang tadhana.
Sa gulong ng palad
Parang laging nasa ibaba.

Humanap ng iba*
Hindi ngayon, hindi bukas
O kahit sa susunod na linggo
Pero balang araw
Magtatapos din
Sa masayang wakas.

Ang salita ng hari ay apoy
na nagpapainit sa pugon
ng kawalang-katarungan,
nagpapakulo sa bituka
ng balikong lipunan

kung saan ang kampeon
ng disiplina
ay nagiging kampon
ng pagmamalabis,
at ang pagtakbo ng hustisya
ay nauungusan na
ng pagtakbo ng mga nasisiil.

At sa gitna ng kaguluhan,
sa gitna ng katahimikan
ng karamihan,
mas lumalakas ang loob
ng masasamang-loob,
at lalong lumalago
ang masasamang damo.

Sindilim na ng gabi
ang tanghaling tapat,
sa panganib na ngayo'y
wala nang pinipiling oras

at ang buhay na iyong
pinagkaingat-ingatan,
baka bukas sa kalsada'y
isang mantsang pula na lamang.

Mabuti pa ang thesis,
may deadline.
Di tulad ng pusong sawi,
na di mo alam
kung kailan maghihilom.

Pareho tayong sinungaling.
Noong simula,
sabi mo, "Mahal kita."
At nang natapos ang lahat,
sabi ko, "Wala akong pakialam."

Mahirap maging mahalaga.
Mahirap kasi mahal ka na sana,
sumobra lang ng tatlong letra.

Sabi nila, lahat ng sobra, masama.
Yun siguro ang kwento ng buhay mo.
Hindi ka kulang. Hindi ka rin sapat.
Sobra ka.
At hindi ka nila kaya.

Bakit nga ba
Sa puso ko'y di ka mabura-bura?
Papayag ka ba
Na palitan ko ang isa **** letra?
Hahayaan mo ba
Na tawagin kitang 'sinta'?

Mas matindi pa
sa tama ng kape
ang epekto mo
sa bilis ng tibok
ng puso ko.

Before the dawn, when I wake up
You're sound asleep, got no makeup
I look at you, I always do
You've got it all, but you've got no clue

Your quietness and mystery
And your unspoken history
Your calm demeanor, golden voice
A level head above the noise

Always on point, there's no excess
The words you say, the way you dress
No awkward move, no big disgrace
You've got all that and a pretty face

Your worst is better than my best
And if I could make one request
Don't smile at me, 'cause when you do
It breaks my heart and makes me blue

Don't want to hate you, never will
You do no wrong, yet hurt me still
You're everything he wants, you see
And all I ever want to be.

Kung nangangarap ang mga anino
Nais ba nilang makamit ang anyo ng kanilang sinusundan?
Nais ba nilang magkaroon ng sarili nilang anyo?
O sinukuan na ba nila ang pangangarap,
Dahil wala nang pag-asang magbago
Kung ikaw ay isinilang na anino?

//

If shadows could dream,
Do they wish to become that which they follow?
Do they wish to have a form all their own?
Or have they given up on dreams,
Because there is no hope of change
For one who was born a shadow?

There are two forces that make humankind forgetful:
Love, which makes us forget
the offenses that hurt the most
and Greed, which makes us forget
the things that matter the most.

Hindi na umulan ngayong gabi, pero
basa pa ang kalsada.
Sa loob ng bus na sinasakyan,
tuyo ang aking puso
at umuulan ng luha.

//

It no longer rained tonight, but
the road is still wet.
Inside the bus I'm on,
my heart is dry
and it is raining tears.

Every night I sit by a fire,
the only fire that keeps me warm:
red-hot coals,
perpetually burning,
not quite alive, but never really dying;
flaking white ash,
burned beyond recognition,
crumbling into nothing;
and gray smoke,
stinging my eyes, eating up my lungs,
as I breathe in the fumes
and lay beside the fire,
the fire of what was, and
what could have been,
and what never will be.

Face down and alone
In your crystal palace
Cheek pressed against glass
Cracks on ev'ry surface

Fear taking your breath
With each passing moment
The cold hand of death
Closing around your neck

"Is this the end, then?"
The question left hanging
Your wild beating heart
Slowly going silent

The stars disappear
Night reaches its blackest
Then glorious light
Comes piercing the darkness